Ik heb de fatale post en alle reacties gemist en probeer nu al een dag uit te puzzelen wat hier in vredesnaam is gebeurd en waarom de gemoederen zo hoog zijn opgelopen. Ik ga nog eens een avond offline
Of het echt een geheim is nee, niet voor mijn broer en zussen, maar wel hoe ik mij hier bij voel en dat hier iets naar boven komt waar ik nog steeds veel moeite mee heb. Mijn moeder is al zo'n 1.5 jaar vergeetachtig, maar zodanig dat wij denken dat er meer aan de hand is. Het gesprek van mogelijk testen op dementie hebben we meerdere keren gevoerd, maar dit wil ze echt niet. Van de week heb ik haar huisarts gebeld, omdat we ons zorgen maken en deze gaat iemand heen sturen om eens te gaan polsen daar, maar dan wel op een verkapte manier. Het voelt als verraad naar mijn moeder toe, mijn moeder waar ik altijd alles mee kon delen en ook geen geheimen voor had en nu heb ik haar "verlinkt " voor mij gevoel maar om hulp te krijgen is dit nodig. Maar dit haalt ook naar boven hoe ik mijn vader 16 jaar terug heb moeten voorliegen om iets wat ik niet wilde, maar voor mijn gevoel onder druk van 6 andere personen heb moeten doen. Mijn vader was weggelopen en is doordat hij gevonden is door mijn broer bij mijn man en mij terecht gekomen, hij wilde nergens anders heen. Omdat hij psychisch niet altijd stabiel is is er een psychiater van het ggz bijgeweest en wilde ze hem gedwongen opnemen. Ik stond hier niet achter, want mijn vader was al zo anders als de avond ervoor dat hij bij ons binnen kwam. Uiteindelijk onder druk toe gegeven en toen kwam ik thuis. Mijn vader zat bij de vijver en zei nog, ik trakteer vanavond op Chinees. Ren half uur later is hij onder begeleiding van politie in een ambulance afgevoerd naar een gesloten afdeling. Had ik mijn poot stijf gehouden was dit misschien nooit gebeurd en had ik hem nooit verraden. Hij weet hoe de vork in de steel zit, maar ik heb mijn vader, mijn maatje zo af laten voeren wat achteraf helemaal niet nodig was. En nu doe ik hetzelfde bij mijn moeder. Achter haar rug om iets regelen, maar we moeten, want ze verdwaald soms als ze naar mijn zusje gaat, neemt haar medicatie niet goed in enz. Ik heb nog niemand verteld dat ik het hier zo moeilijk mee heb en het van binnen huilt om mijn moeder en het verhaal van mijn vader wat ik nog nooit verwerkt heb.
Dat ik geen idee heb waar ik aan begin met nummer 2, ik niet weet of 2 net zo leuk vind als 1, ik de eerste drie maanden van een baby weinig tot niks aan vind en ik nummer 1 groot kijk. Samenvattend: een baby vind ik verre van alleen maar leuk. Elke dag met dat hij meer kan, ga ik het leuker vinden. Mocht iemand nu denken: waarom dan in godsnaam actief geprobeerd er nog een te krijgen: tsja, toch een gevoel, nu of nooit (vanwege onze voorgeschiedenis en leeftijden) en N. een brusje gunnen? Ik las dat iemand hier schreef dat zij het achteraf gezien liever bij een kind had gehouden en ook dat sommige dames een lichte voorkeur hebben (weet niet of ik het goede woord gebruik?) voor het ene kind? Ik ga het ervaren, maar dat zijn gedachten die me bezig houden. Tot nu zegt iedereen: leuk en gefeliciteerd en ik denk dan: dat moet nog blijken….bij nummer 1 was ik heel verwachtingsvol, misschien is dat het, want had letterlijk geen idee. En nu weet ik dat er soms ook zware dagen tussen zitten. Ik hoop dat het genieten van deze zwangerschap nog mag komen!
Dikke knuffel. Heeft het misschien ook te maken met het hele.traject wat jullie door hebben moeten maken, het heftige begin van je zwangerschap? En eerlijk soms heb ik ook weleens zoiets van 6 Kids waar ben ik aan begonnen, maar zou ze voor geen goud willen missen, hou van alle 6 mijn Kids evenveel. Ik hoop dat je gevoel gaat veranderen en dat je straks kan zeggen, ik heb mij voor niets zoveel zorgen gemaakt .
Deels herkenbaar. Ik ben wel bang om ziek te worden, vaak specifiek kanker. Mijn moeder is ook overleden aan slokdarmkanker op 58-jarige leeftijd. Voor de dood zelf (voor mezelf) ben ik dan weer niet bang. Wat niemand weet is dat ik vooral heel erg bang ben dat mijn man te vroeg komt te overlijden. Die angst kan me 's nachts soms echt verstikken. Ik slaap met oordoppen omdat hij snurkt, maar als hij eens een 'stille' nacht heeft, haal ik steeds mijn oordoppen eruit om te checken of hij nog wel ademt bijvoorbeeld.
Ik heb hier geen ervaring mee, maar wil toch even delen dat gelukkig in heel veel gevallen ook anders is hoor. Ik heb 3 kinderen en hou echt van alle 3 net zo veel. Alledrie hebben ze hun leuke kant en minder leuke kant. Wat bij de één bijvoorbeeld minder leuk is is juist weer heel leuk bij de andere, enz. Ik hoop dat je snel mag gaan genieten van deze zwangerschap!
Het zijn gelukkig geen moeilijke zieken hoor. Ze zitten achter een schermpje en ik hoor ze niet. Maar ja ze hebben af en toe wel wat eten en drinken nodig en daar mag ik voor zorgen Dus zo af en toe sleep ik mezelf van de bank.
Mijn schoonouders hebben 8 kinderen gekregen, maar het gebeurd met grote regelmaat dat ze jaren van 1 of meerdere niks horen. En de rest staat er ook niet wekelijks of maandelijks op de stoep. Dus zelfs een groot gezin zegt niks over hoeveel bezoek je dan krijgt. (Wel gevalletje wat je zaait zal je oogsten) Overigens kom ik (ook 1 van 8) ook niet wekelijks bij mijn ouders maar die band is wel goed. Ze hebben het zelf nog druk waardoor ze echt nog geen vaste "koffiedagen" willen
Heel erg herkenbaar. En heb ontzettend gekampt met schuldgevoelens tegenover dochter. Ik had gedachten als: wat doe ik haar aan? Nu krijgt ze niet meer alle een op een aandacht. Ze heeft hier niet om gevraagd etc. Heb er zoveel tranen om gelaten en het vloog me echt aan. Babyperiode heb ik ook niet zoveel mee, dochter was een huilbaby. Extreem huilende baby's triggeren nog steeds. Je gaat het ervaren, uiteindelijk komt het linksom of rechtsom wel goed. En welke vorm dat dan krijgt, dat is nog gissen. + het hele traject gaat jou ook niet in de koude kleren zitten, je hebt behoorlijk wat tegenslagen gehad en zit er nu zelfs nog midden in. Ik gun je rust en ik gun je dat je uiteindelijk kunt genieten. Al zijn het maar een paar korte momentjes, zodat niet alleen het negatieve overheerst. Knuffel!
Voor iemand vanuit mijn situatie is dit best een moeilijke om te lezen, gezien hoe groot je gezin is.