Mijn bijna 3 jarige ligt op dit moment voor bijna alles krijsend op de grond want hij wilt alles zelf doen (mag ook trouwens als hij het rustig vraagt) en loopt weg zonder dat bewust te doen. De baby periode vond ik zwaar aangezien hij de eerste 5 maanden bijna niet sliep, maar men ik heb op dit moment echt elke dag enorm veel geduld nodig plus overtuigingskracht want dit is mij er ééntje hoor. Van de week tijdens het avondeten keek hij naar zijn bord, scande nog even mijn gezicht en schoof vervolgens zijn bord naar mij toe ‘misschien morgen’.
Dat ik mezelf heel erg schudlig voel dat ik de vriendschap met mijn beste vriendin, deels opzettelijk, heb laten verwateren. Omdat zij, hoe lief en goed bedoeld, mij meer energie kost dan dat het opbrengt. Maar ik haar toch erg mis. En gehoopt had dat onze vriendschap met de jaren meer gelijkwaardig zou zijn. Dan ik altijd maar de adviserende rol te hebben en daarmee haar houvast. Maar zij het zelfde niet voor mij kan doen. Ik vaak een soort moederrol voor haar vervulde omdat ik ouder ben en zij nooit echt een ouderfiguur of rol heeft gekend. Onze vriendschap is 20 jaar geleden ook zo ontstaan en dat is nooit veranderd. Deels opzettelijk: omdat ik stinkjaloers werd toen zij binnen 3 maanden zwanger raakte en ik het gewoon niet aan kon daar geconfronteerd mee te worden. De babyshower was precies op de dag van de corona uitbraak mededeling en voor mij de ideale gelegenheid om er vanaf te zien. Heb haar zoontje nooit ontmoet. Nu na 2 jaar geen contact heeft ze mij een oude foto gestuurd met een nieuwe ingang en voel me zo klote dat ik zo luchtig heb gedaan. In die 2 jaar is haar man zijn ouders verloren, is er een preventieteam geweest omdat haar man intenties had zich van zijn leven te beroven en is ze er bij toeval achter gekomen dat ze een aangeboren hartafwijking heeft. En ik, ik heb gewoon geen energie om er voor haar te zijn omdat ik zelf ook ernom struggle. Ik voel mezelf daardoor een enorm slecht mens . Omdat mensen helpen een soort oerdrang is voor mij, maar mijn koek om te geven echt op is.
https://www.instagram.com/reel/Cq57A9lAVgT/?igshid=MDJmNzVkMjY= Moest er door je laatste zin even aan denken
Ja dan wordt het echt weer makkelijker Ik heb er 7, de oudste is 23 en de jongste is 7. Ik vind het heerlijk dat hij nu wat groter is. Niet meer constant in de gaten gehouden hoeft te worden. Als ik nu ouders zie zeulen met luiertassen ed ben ik zooo blij dat ik dat niet meer heb. Jengelende peuters, ook niet meer.
Dat valt te betwisten, hier 2 jongens en ze vermaken zich ook heel goed. Daar waar ik met de oudste zelf door de binnenspeeltuin mee klom, gaat de jongste nu met zijn broer. Andere momenten wordt de Lego van de oudste kapot gegooid… dat dan weer wel
Hier was dat bij oudste zeker zo. Eigenlijk bij elk kind wel. Ik zeg regelmatig dat ik ze vanaf een jaar of 2 leuker vind. Ik had dan ook wel echt lastige slapers en zeker de jongste heeft héél lang buikkrampen gehad. Nu snap ik hem over het algemeen en hij snapt mij zeker. En toch komt hier een 4e. Weer een flinke investering
Dat eerste doet hij hier soms expres en dan zegt hij lachend ‘grapje’. Maar de andere kant is dat hij heel empathisch is en zelfs terug loopt om voor iemand de deur open te houden. Hij is gewoon de clown van het gezin.
Dat is ook wel weer echt zo. Waar ik bij gezinnen met 1 kind zie dat ze die heel veel moeten vermaken, spelen die van mij ontzettend veel samen. Maarja ook bij bijbehorende ruzies
Verschrikkelijk Vroeger dacht ik ook jog wel te kunnen tijden met 1 of 2 biertjes op. Maar helaas is het eerste wat alcohol Met je doet precies dat inschattingsvermogen stukmaken. En daarom rijd ik niet meer. Gewoon 0% of lopen/taxi. Drankverslaving... ik heb er dichtbij gezeten na de dood van mijn vader. Iedere avond 1 glaasje port om te kunnen slapen. Of 2 Soms 3 Tot ik het jnzicht kreeg dat dit niet hoed ging zijn voor mij. Ik heb toen 1 maand niks gedronken. Geen druppel. Was zwaar. Emoties vlogen me aan. Ik slurp slecht. Maar ging steeds beter. Daarna ben ik wel weer de gezelligheidglaasjes gaan pakken. Omdat het lekker is/smaakt. Maar niet meer voor het verdovende effect. Af en toe herhaal ik die maand weer. Even resetten. Erna drink ik altijd 'vanzelf' minder dan voorheen. (En dat loopt dan langzaam weer op)
Dat ik heel graag van de pil af wil. Maar het geld niet hebben om 1200 of meer neer te tellen voor een sterilisatie. Iets anders is geen optie zoals staafje of spiraal. Man wil niet en dit kan ik begrijpen maar ik wil wel. Maar kiezen tussen iets leuks of niets door. Kinderen . C is een meisje met een behoorlijke rug tas en ik had dit toch wel anders gewild. Als ik lees dat school zo fantastisch gaat word ik toch wel jaloersie. Wand school gaat gewoon niet. En ik wil niet meer alles delen met anderen wand ja het gaat zo goed bij hun. En ja dat geeft wel een soort van eenzaamheid. Waarom moeten wij als ouders zo vechten en waarom kan een ander het op zijn beloop laten.
ik kan niet wachten Zie het met de oudste 2, het is zoveel makkelijker die van 2,5 is me een draaaaak Omg ik ben gewoon blij als ze in de avond op bed ligt, even geen moeilijk gedoe en gekrijs
Neem even deze Maar alchole nee echt niet meer. 18 jr geleden ben ik gestopt met veel te drinken, ik was toen net 18 geworden. Miss in al die jaren maar 3 x iets met alchole gehad en lekker vond ik het niet meer. Word er naar van (roken doe ik wel en wil ik ooit nog eens vanaf) Maar als ik na al die jaren kijk snap ik gewoon niet waarom iemand gezellig moet zijn met wat op, ze worden lollige loslippig gaan raar doen. Mijn fam had elke weekend wel kratten bier en andere sterke dranken. Elk feestje werd er veel gedronken. Mijn pa dronk ook gewoon 2 bier en reed ons 200km weer naar huis (ik zelf minderjarig en geen benul van dat het zomaar verkeerd kon uitpakken) Met 9 jr al een drankje drinken van mijn oma (bizar). En ja dat ging als limonade naar binnen. Wedstrijdjes houden met mijn nichtjes met bleu kurasou (anders geschreven weet niet hoe) of barcadi en brizers. En zelf naar de disco bessen drinken bos wandeling of shotjes. Tot ik 18 werd en steeds meer inzag dat dit wel bezopen is al die sterke spul. En ik er genoeg van had en steeds meer inzag hoe fout ik bezig was. En thuis hebben wij dus ook geen alcohol, wij ik en vriend vinden dit meer dan prima. Geef ons maar een cola of sinas en wij zijn net zo gezellig. Als ik nu iets met alchole wil proeven is het een drupje en klaar. Geen hele glazen meer.
Dus wat je eigenlijk zegt is dat elke periode vreselijk is en als tropenjaren voelt ? (grapje he, voordat ik hier afgemaakt wordt )
Zou je het niet kunnen zeggen tegen haar zodat je dit rot gevoel misschien kwijt bent? ik snap het heel goed namelijk en sommige vriendschappen gaan zo ook langzaam uit elkaar. Toevallig stond er volgens mij vorige week of de week ervoor op het viva forum een verhaal vanuit de andere kant. Die zich dus in de steek gelaten voelde. Andere situatie maar toch. Er zitten altijd twee kanten aan zie je hier dan.
Ik zit hier ook mee, geld is niet zozeer het punt hier, maar ik ben echt ontzettend bang voor alles wat met medische dingen te maken heeft, dus als ik dat kan vermijden dan doe ik dat. Is eigenlijk ook gelijk een van de redenen dat ik echt geen kinderen meer wil, ivm de operatie die ik tijdens de zwangerschap zou moeten krijgen. Tel daarbij op dat mijn vorige operatie niet helemaal goed is gegaan (bleek pas na de bevalling) en ik ook enorm last had van de narcose. Maar momenteel durf ik sowieso niet echt naar de/een dokter ivm mijn gewicht en opmerkingen daarover. Overigens heb ik totaal geen last van de pil zoals je wel eens hoort van anderen maar ik vind de risico's gewoon geen fijn idee.
Heb het haar ook deels uitgelegd, jaloezie e.d. weg gelaten. Maar meer onder het mom, van aan mezelf werken en gebrek aan energie voor anderen en dat snapte ze volkomen. Zelf had ze dat ook alleen ben ik beter met woorden. Maar dat was voor dat ze alle bommen dropte. Ze stuurde de foto en een "sorry dat het al zo lang geleden is" en daarop heb ik greageerd dat dat aan mij te danken was en dat ik mezelf even moeilijk beschikbaar kan stellen. En toen zei ze dus bovenstaand. Maar vlak daarna dus het hele relaas. En dan voel ik toch weer de druk om verder in gesprek te raken, die rol weer aan te nemen e.d. Dus ik heb wat oppervlakkig gereageerd met "jeetje wat heftig etc" Ze vertelde mij dat ze woensdag (gister) voor het eerst in 3 jaar een afpraak voor zichzelf had gemaakt bij de psycholoog. Mijn hart zegt app haar en vraag hoe het is gegaan. Maar ik kan het niet opbrengen. En dat knaagd en zo leg ik mezelf weer druk op etc.
Ik slik hem door omdat ik afkick gevoel krijg in de stopweek. Hoofdpijn (migraine) met alles er op en aan en trillen. Maar menstruatie is altijd licht dus daar kan ik dan wel mee leven. Maar wil geen clipjes dus. Ben ook maar 36 dus tel die jaren die nog moeten af