Haihai, Even een post van mij Even van tevoren: wil NIET dat dit verhaal overkomt als enkel en alleen zeiken op m'n schoonmoeder, en hoef ook geen negatieve reacties, alleen tips en misschien hoe jij ermee bent omgegaan ik ben ervan overtuigd dat ze het beste geeft wat ze heeft, en dat ze niemand opzettelijk pijn doet. En los van alles is het een leuke, energieke vrouw. Dus wil niet alleen maar shitbashen, maar heb gewoon oprecht tips nodig. M'n schoonmoeder is iemand die altijd thuis is gebleven bij de kids, en in de woorden van mijn vriend 'aan haar kinderen hangt'. Ze legt veel druk op de relatie: op elke speciale dag (kerst, oud&nieuw, pasen, verjaardagen, moeder/vaderdag) moesten we elkaar zien. Even een side note: het zijn superleuke mensen, en vanuit mijn schoonvader voel ik deze druk totaal niet. Dus het eerste jaar dat we samen waren, ben ik hier volledig in meegegaan. Grote fout, want dat jaar heb ik mijn familie en vrienden amper gezien. Intussen kreeg ik steeds meer door welke dynamiek er in hun familie speelde, en probeerde ik iets meer afstand te nemen. M'n schoonmoeder probeerde aan het begin beste vrienden met me te worden, en daar ging ik mee (en moet ook zeggen: genoot ervan, want los van haar gedrag wat SOMS niet werkt, is het een hele leuke vrouw). Maar haar controlerende kant kwam steeds meer naar boven, dus ik besloot me iets terug te trekken en iets meer in mijn eigen relaties te investeren. Blijf je een leuk persoon van heb ik gehoord Mijn vriend en ik besloten te trouwen De trouwerij duurt nog even (zwangerschap & verhuizing kwamen tussendoor), maar wij waren enorm blij. Zijn moeder vond het walgelijk, verschrikkelijk, 'je hebt dus al voor 'haar' gekozen' (HAAR heeft oren! hoi!), ze was hem 'kwijt', hij was zo 'veranderd', met oud en nieuw waren we met zijn 2tjes een nachtje weg gegaan (we houden beide niet zo van vuurwerk, huisje op de Veluwe bood oplossing) en dat nam ze hem erg kwalijk. De reden? Ze was er altijd 'voor hem geweest' tijdens oud & nieuw. We kregen een stortvloed aan shit over ons heen en heel eerlijk: op dat moment voelde ik medelijden en voelde het voor mij alsof ik verder kon. Het lag dus niet aan mij, zij had gewoon haar eigen problemen. Ik gunde haar alle liefs en probeerde me niet meer in 1000 bochten te wringen om leuk gevonden te worden, en werd bij hen meer en meer mezelf. Ik dacht dat het oké was. We hadden 'goed' gepraat. Tot ik zwanger bleek te zijn. Ongepland, maar zeker niet ongewenst <3! Ben nu 18 weken trouwens. Die zwangerschap viel bij haar verkeerd. Ze vroeg meermaals of ik er goed over had nagedacht, of we de zwangerschap voort wilden zetten en ze had medelijden met haar zoon. WAT?! Dit schoot bij mij natuurlijk totaal in het verkeerde keelgat. Mijn vriend is een schat, maar in de week van deze gesprekken had ik echt even een hekel aan iedereen. Later zei zijn moeder erover dat ze het er gewoon heel moeilijk mee had dat haar zoon groot werd, verantwoordelijkheid kreeg en nu zijn eigen gezin kreeg. Blablabla, ik kon het eigenlijk niet aanhoren. Het enige wat ik wilde horen was een sorry, maar die ik heb ik niet gekregen. Toen we zeiden dat ons kindje naar het KDV gaat was dat natuurlijk ook niet goed, en ga zo maar door. Nu mijn vraag: we wonen ver weg van onze schoonouders (bijna een dag rijden), en ik weet me ten opzichte van zijn moeder écht geen houding meer te geven. Zijn vader is lief, en heb ik nooit problemen mee gehad, en voor zo ver ik weet support hij alles. Hij zegt af en toe ook dat we even geduld moeten hebben, etc etc. Hij snapt de situatie. Maar ik blijf maar flashbacks hebben naar wat er is gebeurd met zijn moeder. Kan mezelf soms voor de kop slaan dat ik mezelf in zoveel bochten heb gewrongen, voelt echt alsof ik een stukje van mezelf heb verkocht. Hoe ga ik hier mee om? Ik wil natuurlijk goed contact met ze, maar een deel van mij stribbelt echt tegen. Weinig zin om ze te zien, maar het 'moet' van mezelf, en als het dan eenmaal daar komt is het ook gewoon gezellig en vergeten we alles wat er is gebeurd. Maar lig er regelmatig wakker van. Zie het dan ook eigenlijk zo dat het probleem bij mij ligt. Mijn schoonmoeder gaat niet veranderen, ga geen sorry van haar krijgen, ze is zoals ze is. Goeie en minder goeie kanten. Maar hoe vergeef ik haar, zonder dat ze sorry zegt? Hoe raak ik alle negativiteit kwijt? Hoor graag van iemand die in eenzelfde situatie heeft gezeten. Nogmaals, geen haat of wat dan ook. Geen zin in en helpt niet. Liefs en een fijne dag! <3
Je schoonmoeder klinkt als iemand met een hechtingsproblemen. Weet je iets over hoe zij is opgevoed? Mijn ervaring is dat het makkelijker is om iemand te vergeven wanneer je iemands achtergrond weet. Heb je het er ook met je vriend over dat je zijn ouders graag mag, maar dat je dit deel lastig vindt. Het helpt denk ik ook als jullie er samen over kunnen praten. Ik hoor je weinig zeggen hoe je vriend omgaat met de dynamiek omgaat. Nu jullie een gezin vormen, wordt de relatie met zijn ouders anders en dat zullen zij en hij allebei voelen.
Klinkt als iemand die haar eigen persoonlijkheid volledig weggegooit heeft en haar kinderen haar leven heeft gemaakt. Niet realiserende dat als ze eenmaal groot zijn die "taak" er op zit en nog een heel leven te vullen is met interesses en hobbies. (Leeft voor en door de kinderen zeg maar en is nu voor die enorme leegte te komen staan) Volg jullie eigen lijn, zal zeker niet altijd de goedkeuring krijgen maar het is JULLIE leven en gezin. Ze heeft hem opgevoed met haar beste intenties, het is nu aan hem (en jou) om jullie kleine op te voeden op jullie manier met onder andere de kennis die jullie is gegeven van de eerdere generaties. De plek waar ze mentaal in staat is niet te benijden overigens. Maar wel een voldongen feit. Haar taak als "opvoeder" zit er op (al enige tijd) en de realisatie is ongetwijfeld best pittig. Pas op dat ze niet dr vertrouwde rol inneemt als die kleine er is en baken dat stuk ook echt af. De rol van grootouder is prachtig maar wel anders dan die van opvoeder.
Poe, een scboonmoeder die de navelstreng nog niet doorgeknipt heeft... Je mag heeeel blij zijn dat je ver weg woont. Ik denk dat je vriend de enige is die iets in kan doen. Een goed gesprek met zijn moeder dat hij volwassen is en zijn eigen weg gaat, en dat zijn moeder hem los moet laten. Anders wordt het contact alleen maar minder. Verder zoveel mogelijk afzijdig houden, zeker met je hormonen nu. En alvast oefenen de komende maanden op de zinnetjes 'bedankt voor je advies, wij doen het op onze manier'.
zeker! weet wel wat dingen over haar verleden en zal dat hier niet neerzetten, maar het is duidelijk dat het zijn impact heeft gehad. mijn vriend gaat er goed mee om. moet je even nagaan als ik er al zo veel last van heb, hoe het voor hem is.... niet leuk dus. hij begrijpt mij volledig, maar is ook nog niet 'los' van zijn moeders controledrang: heeft even tijd nodig (zeg ik dan maar tegen mezelf). maar hij is iig heel lief voor mij en neemt het ook wel voor me op enzo.
oef bedankt! dat zinnetje moet ik mezelf echt even aanleren. ben zo een pleaser! (ja, heb nog veel te leren ) gesprekken met zijn moeder zijn er eindeloos geweest. het gekke is dat je na zo'n gesprek (ben er ook wel eens bij geweest) het voelt alsof het allemaal je eigen schuld is, je voelt je schuldig tegenover haar etc. zij is zielig, wij de boeman. maar als je het er dan even met anderen over hebt realiseer je je dat de situatie gewoon van geen kant klopt. kortom: beetje ingewikkeld, en vind het lastig er mijn weg in te vinden. en idd blij dat we ver weg wonen. ze stelde laatst voor om elke maand langs te komen zodat het kindje niet naar KDV hoeft, heb vriendelijk bedankt
bedankt voor je goede advies! ons eigen pad volgen lukt goed, maar kan me er mentaal daarna helemaal over opvreten. ben ik niet slecht, neem ik haar niet haar zoon af, etc. alle dingen die ze zegt gaan zo in mijn hoofd zitten.... en idd haar mentale staat is niet te benijden. dat is het kromme van alles: door haar eigen gedrag schept ze enorm veel afstand. zielig voor haarzelf eigenlijk. heb ook eerder medelijden dan dat ik woede voel.... hoop dat ze snel oké wordt met de situatie.
https://podcasts.apple.com/nl/podcast/omdenken-podcast/id1423659847?i=1000601791006 Deze aflevering van de omdenken podcast over lastige schoonmoeder zal je misschien een feest van herkenning geven. Hopelijk heb je ook iets aan de oplossing. Succes en zoals ik het lees, ligt het niet aan jou
Daarom baken je eigen gezin(skeuzes) af gelijk vanaf de start, en bij voorkeur al ervoor. De rol van opvoeder is voor haar zo enorm vertrouwd dat ze die eigenlijk standaard in zal gaan vullen zodra ze een mini voorbij ziet komen. Dat is feitelijk haar "standaard modus" de rol van grootouder (wel t plezier, niet de zorgen) is heel anders. En pas op voor adviezen als venkelthee (die komen ook nog wel eens uit die hoeken en zijn compleet achterhaald en soms ronduit gevaarlijk gebleken)
Laat ik beginnen met het positieve in je verhaal: je hebt je vriend mee! Hij kiest jouw kant. Volgende positieve, je schoonvader begrijpt je ook, dus er is straks een opening. Straks zeg ik, want zwanger en ruzie is een hele slechte combinatie. Voor nu zou ik me dus richten op je eigen leven en haar zoveel mogelijk negeren. Dus beleefd blijven en afhouden. Over een half jaar ben je een paar maanden moeder, van je ergste zwangerschapshormonen af en kun je er met een veel frissere blik naar kijken. Mijn ervaring met claimende schoonmoeders heb ik vooral als kind van gescheiden ouders. Mijn oma ging bijvoorbeeld mee gordijnen uitzoeken, vond mijn vader volledig logisch, mijn moeder niet . Daarom, heel positief dat je vriend jouw kant van het verhaal ziet.
Zonder teveel in detail te gaan, heeft het gedrag van mijn schoonmoeder ook een enorme impact op mijn relatie en gezinsleven. Zij doet vooral veel aan 'gaslighting'. Soms bewust, soms onbewust. Het probleem is dat mijn man niet zonder zijn moeder kan, maar ook niet met zijn moeder kan zijn (of het is weer klinkende ruzie). Ik denk dat het alleszins al een heel goede zaak is dat je ver weg woont. Wij wonen helaas erg dichtbij.
Ik zou voor nu in ieder geval afstand nemen, hormonen en ruzie is sowieso geen goede combinatie denk ik. Wat fijn dat je in jullie geval ver weg woont. Ik heb er geen ervaring mee verder, ik zou voor mijn schoonmoeder door het vuur gaan.
Het is een beetje geven en nemen. Maar jij hoeft absoluut niet over jou grenzen te gaan. Maak die grenzen duidelijk naar je man, zodat hij kan helpen ze te bewaken. En geef het ook duidelijk aan aan je schoonmoeder. Jij hoeft je niet schuldig te voelen, omdat zij niet weet hoe ze een ouder moet zijn voor volwassen kinderen. Sta stevig in je schoenen en laat het los! Scheelt een hoop stress en ergenis. Ik herken veel van je verhaal. Mijn schoonmoeder is een beetje hetzelfde. Heeft ook hoge verwachtingen en als dingen dan anders gaan, dan is ze beledigd. Mijn man en zn broer en zussen zijn allemaal voor hun 18e het huis uit gevlucht. En nu 20 jaar later wil ze zich nog met dingen bemoeien waar ze niks mee te maken heeft. Ze hebben een aantal jaar geleden een gesprek gehad met zn 6 jes. En zijn als kinderen heel duidelijk geweest richting ouders. Mn schoonmoeder kan het soms iets meer loslaten. Maar maakt toch regelmatig rotopmerkingen (onlangs bijvoorbeeld omdat ik 2x niet bij verjaardagen was ivm een ziek kind). Of we negeren het of ze krijgt een rotopmerking terug. Ze hebben zelf niet echt door dat ze de band met hun eigen kinderen en kleinkinderen verpesten. Wij houden het contact oppervlakkig en zien ze weinig (ook omdat ze op ruim 2 uur rijden wonen). Voor ons prima. En het is hun probleem dat ze dingen missen.
Sowieso is het een pluspunt dat je ver weg woont anders had je dr elke dag voor de deur Ik zou haar laten tot op zekere hoogte Want jij beslist voor je kind en als zij het er niet mee eens is dan is dat pech voor haar Dat zou ik haar heel duidelijk maken en verder proberen haar niet teveel info te geven je het vooral over koetjes en kalfjes te laten gaan En vooral je man het woord laten doen als ze zich weer opstelt als oppermoeder
heb hem geluisterd en heb ongeveer de volle 45 minuten zitten janken, hahaha! veel herkenning, enorm bedankt voor het doorsturen
dat is een goeie tip, heb zelf de neiging om alles te delen (zo zit ik in elkaar), voelt oneerlijk om ze niet op de hoogte va onze ontwikkelingen te houden. miss moet ik hier iets terughoudender in zijn
zou willen dat ik er ook een beetje zo in kon staan maar het heeft bij mij nog iets meer tijd nodig denk ik.... bedankt voor je reactie!
wat een fijne reactie! mijn doel voor nu wordt idd contact met haar iets oppervlakkiger houden, vind het heel rot voor mijn schoonvader want daar heb ik graag contact mee. maar na de zwangerschap de situatie nog maar eens herzien...
Ik heb ook zo'n schoonmoeder en zij heeft ervoor gekozen mij niet te mogen (want ik zit aan dr kindje) en inmiddels zie en spreek ik haar al 10 jaar niet meer. Ook hier staat vriend aan mijn kant. Hij spreekt zijn ouders wekelijks, maar ziet ze praktisch nooit. Ze zijn welkom als opa en oma, ook dat willen ze niet. Prima. Jouw keuze. Ik hoop dat het bij jullie niet zo ver hoeft te komen. Het is niet leuk op deze manier. Wel heel fijn dat ze zo ver weg wonen. Dat geluk heb ik ook.