Goedenavond dames! Al jaren ben ik een stille lezer en struin de boel hier dan ook heerlijk af. Heel fijn om zo veel ervaringen, meningen en ideeën op te doen. Maar nu toch een keer een topic gestart. Niemand je kan vertellen of je voor nog een kindje moet gaan. Ik weet ook niet of het de hormonen zijn, want mn jongste zoon is nu bijna 7 maanden en de zwangerschap was best zwaar. Lichamelijk trok ik het prima, maar mentaal had ik het wel zwaar. Veel angsten, ik zat wel tegen depressie aan. En dan beval je, wolk in mn hoofd weg, sneltreinvaart door het eerste half jaar heen. En dan komt dat gevoel van ahh nog eentje dan... zucht... mn andere jongens zijn 4 en 6. Dus geen 2e leg ofzo, gewoon, life happend en laat begonnen. Wordt ook altijd 35 geschat ipv 42. We hebben wel gezegd, als de jongste 10-11-12 maanden is, dan kijken we nog eens of we dit echt willen. Dan ben ik 43 squeeeeek haha. Maar lichamelijk kan ik het aan, mentaal geen idee. Zijn er andere dames (liefst 40+) die ook zo veel jonge kids hebben? Vaak hoor je wel over een 2e leg enzo, maar ik ben dus een legkip de laatste 7 jaar. Kheb gewoon zin om lekker te kletsen. Wie kletst er mee? Groetjes,
Het kriebelt zo haha. Snachts als de jongste voor de 4e keer komt dan trek ik het echt niet, maar als ze dan met zn drieën zo lief spelen en ik voel al die liefde, dan heb ik er gewoon weer zin in "Even" 9 maandan afzien en dan het mooiste cadeau te wereld in je armen. Ik hoor ook zo vaak hoe moeilijk iedereen het vind, dan denk ik, vind ik het dan zo makkelijk? Dan ben ik dus bang dat ik iets verkeerd doe. Of ik dit herkenbaar?
Ik kan er niet echt over meepraten, ik ben 36 en nu net zwanger van de 4e. ik begrijp je gevoel dat je er graag nog eentje wil, maar denk je niet dat je dat gevoel blijft houden? Ook na de 4e? Gewoon het hebben van een baby? Want ook die wordt weer groot als alles goed gaat. Als ik jou was zou ik er nog eens erg goed over nadenken, juist wbt je gevoel tijdens de zwangerschap. Je kinderen hebben er niets aan als je nu wel in zou storten, wat de vorige keer dus net goed is gegaan. En hoe staat je man erin?
Hoi Bloempjelief, Wat lief dat je reageerd en gefeliciteerd met je zwangerschap! Ook een vierde dus hoeveel leeftijdsverschil heb je? Je hoort verschillende verhalen of dat gevoel blijft, dus dat durf ik oprecht niet te zeggen. Ja dat gevoel was in principe herleidbaar, maar het was gewoon te veel tegelijk. Mijn man vind het prima als ik het wil dan gaan we er voor
Hier ook 3 kids van 6, bijna 5 en van 2 jaar! Ik ben alleen geen 40+ maar net 30. Als je het gevoel blijf houden en je man staat er ook achter zou ik er ‘gewoon’ voor gaan. Ik had alleen wel vaak na de geboorte dat ik ook dacht we gaan er weer snel voor. Zo zit er tussen onze oudste en middelste ook maar 17 maanden. Ik moet zeggen dat ik dat best pittig vond dat leeftijdsverschil, maar als ik dan nu zie hoeveel ze aan elkaar hebben is ook weer ontzettend leuk! Wij willen ook graag nog een 4e. 2 maanden terug nog een mk gehad. Die zwangerschap was wel een beetje onverwachts, maar zeer welkom. Dit heeft mijn man ook wel aan het denken gezet dat een 4e echt nog welkom is! Dus als je gevoel blijft, zou ik denken waarom niet. Je andere kindjes zijn ook nog jong. Weet je verloskundige dat je last had van angsten en depressieve gevoelens? Als je dat bij een eventueel volgende zwangerschap gelijk aankaart kan je waarschijnlijk ook gelijk hulp krijgen!
Hoi Mammavantwee (eigenlijk3 en straks hopelijk 4 ) Bedankt dat je toch reageert! Ja onze oudsten schelen 22 maanden en ik heb dat ook ervaren als flink pittig, maar nu beginnen ze zo veel beter te spelen... dus ik begrijp dat Wat verdrietig dat je een miskraam hebt gehad. Met hoeveel weken als ik mag vragen? Ik heb mn gevoelens aangekaart en zelf hulp gezocht bij een zwangerschascoach, ik vond eigenlijk dat er weinig hulp vanuit de verloskundige kwam. Ze luisteren allemaal wel heel erg goed hoor en voelde me niet tekort gedaan, maar ik kan ook heel goed praten en houd mezelf sterker voor dan misschien goed is.. dat was wel een stukje overleven soms. Maar ja beter dan verzuipen. Ik was net verhuisd naar nieuwbouw (zoveel stress) en alle corona gebeuren had me gewoon aangegrepen, en dan nog een vriendin die me in de steek liet.
Angst is echt een rot iets! Wij wilden heel graag 3 kindjes en ook wel graag ook kort op elkaar. De oudste 2 schelen 15 maanden. Daarna kreeg ik 2 keer een miskraam en overwon echt de angst om te stoppen met proberen. Toch bleef mijn wens altijd wel voor een derde kindje (niet om de baby-fase gewoon een "gezins-plaatje").. Liefde overwon mijn angst en na 2 goede gesprekken met mijn man (want het was voor hem afgesloten) besloten we vorig jaar toch nog te proberen. Onze (nu) tieners kijken ook enorm uit naar de komst van de baby! Hier dus wel 2e leg haha. En ik ben 35 wanneer de baby geboren is. Ik heb wel tot week 14 in angst gezeten door de vorige miskramen. Angst die ik niet had verwacht. Ik dacht: na de 1e echo zal het goed zijn, maar nee.. Na de 14 weken heb ik de angst in 1x van me af kunnen zetten. Je weet het nooit van tevoren hoe je je gaat voelen.. Achteraf zou ik misschien tegen mezelf zeggen dat ik me door angst iig niet moet laten tegen houden (al is deze leeftijd van de kinderen nu ook enorm bijzonder ze leven echt mee). Hoe zou je jullie gezin het liefste voor je zien over 5 jaar?
Haha ja m’n naam klopt niet meer ! Dat was met 5 weken. Vanaf het begin voelde het al niet goed en toen liepen m’n testen af, dus toen wist ik al genoeg voordat ik ging bloeden! Dat is jammer, maar wel goed dat je zelf hulp heb gezocht! Dat is dan ook pittig hè.. en zeker als je zwanger ben. Onze jongste is ook middenin Corona tijd geboren en als ik daar nu op terug kijk vind ik het zo jammer.
Fijn dat je man er net als jou in staat, dan kan je het er ook samen over hebben. Mocht je er voor gaan, wat ik je wel echt gun, zou ik het wel gelijk aankaarten bij je verloskundige, hoe je je de vorige zwangerschap voelde. Het is herleidbaar zeg je, dus dan weet je misschien ook wat je er aan kan doen om het te voorkomen? Hier schelen ze allemaal wel meer hoor. Ze zij. 11, 8 en bijna 4. Ik vond het heerlijk dat ze wat zelfstandiger waren maar als ik bij andere soms zie hoe leuk ze samen spelen als er niet zoveel verschil tussen zit, mis ik dat soms ook wel. Maarja, je kan niet alles hebben he Ik beval niet makkelijk, dus moest er de eerste jaren dan ook echt nog niet aan denken om dat weer te moeten doen
Hier 5 kids. En ik heb ook makkelijke zwangerschappen lichamelijk. Mentaal waren de laatste 2 zwaar. Bevallingen gaan hier heel makkelijk en snel. Maar dat mentale heeft er wel ingehakt. Het was voor mij een heftige 9 maanden zwanger laatste keer toen ik ook zo dacht. Even afzien. De eerste weken van de baby doorkomen en we zijn er weer. Deze keer was dat anders, het zijn uiteindelijk bij elkaar 2 heftige járen geweest en ben er nog niet doorheen. Tot de 4e vond ik het ook allemaal 'appeltje eitje' nu met de 5e erbij vind ik het pittig. Kan uiteraard aan het kind liggen en het feit dat ik niet meer zo jong ben als bij de jongste (nog geen 40). Maar ik zou er niet te licht over denken en het goed overdenken én samen overleggen.
Ik ben 42 en zwanger van de 4e... Mijn andere kinderen zijn 12, 8 en 4 (5 wanneer deze baby komt). Na ruim drie jaar proberen had ik de hoop opgegeven en het hoofdstuk afgesloten. Babyspullen net weggegeven... En ik zou een spiraal laten plaatsen maar toen werd de jongste ziek. Één maandje meer zou toch niet zo uitmaken?? Ik ben nog aan het bekomen van de schrik. Het is nog niet helemaal geland hier maar nummer 4 is dus onderweg. Ik vond de zwangerschappen allemaal pittig om verschillende redenen. Bij de eerste (was heel snel zwanger) kreeg ik een pre-/postnatale depressie, waar ik net van opkrabbelde toen ik zwanger bleek van de tweede. De derde was echt een bewuste keuze maar met 38 jaar en wat fysieke problemen vond ik het een aanslag op mijn lichaam, veel zwaarder dan bij de eerste twee. Veel bloed verloren en daardoor psychisch vrij labiel de eerste weken... Niet fijn. Ik ben dan ook best bang voor de komende maanden. Merk dat alles me nu al zwaarder valt. Ik denk dat de kriebels altijd blijven, het zwanger zijn is bijzonder, het leven dat in je groeit, de band die je voor de geboorte al met je kindje hebt... Gaat het ooit weg? Bij de geplande ks zal de boel onklaar gemaakt worden dus dan kan het echt niet meer
Hoi Precious3! Geweldig leuk dat je zwanger bent van de 3e en al 14 weken, alles wordt beter nu he En wat goed dat je door je angst heen kon Over 5 jaar vooral lekker veel leuke dingen doen met de kids en genieten van het leven haha. Verder hopelijk verhuisd, want nieuwbouw is me toch iets te kaal
5 weken is nog pril.. hopelijk ben je snel weer gezegend Mijn middelste lijkt wel soms wat moeite te hebben gehad met sociaal gedrag. Maar dat gaat nu hij op school zit echt aanzienlijk beter, hij weet alles wel, alleen kon het weinig toepassen.
Zoals jij dan soms mist dat ze zo samen spelen, mis ik wel eens wat meer rust dat ze niet zo op elkaars lip zitten of elkaar zo de hersens in slaan enzo
Hoi WWJD, Dat klinkt best heftig, waarom was het mentaal zwaar? Ik had na de bevalling van nummer 3 dat mn hoofd binnen een uur helemaal helder was, heel bijzonder wat hormonen met je kunnen doen. Ik zal ook zeker niet te licht er over denken, ik waardeer al jullie reacties dan ook zeker!
Hoi Nummer4, Gefeliciteerd!! Een vierde, wat een zegen. En blijkbaar ook een opgave dat geloof ik wel. Misschien is het gewoon inderdaad echt een grotere aanslag op je lichaam maar ook mentaal. Vooral als je jonge kids hebt. Helpen je 2 oudere kids een beetje mee? Ja of die kriebel ooit weg gaat, sommige zeggen van wel. Soms voel ik dat ook, het is goed zo. Ook vanwege mijn leeftijd dat ik denk, waar ligt de grens. Maar ik wil me ook niet laten tegenhouden door mn leeftijd. Ik probeer daar dus achter te komen
Na de 3e vond ik het zelf al druk zat. Mijn man wilde nog wel graag een vierde. En die kwam uiteindelijk..en zelfs een vijfde. Ben dol op ze hoor. Maar daardoor vond ik het mentaal wel zwaar. Bang dat ik het niet aankon. Niet weten of ik het wel leuk vond zwanger te zijn en weer een baby. Ik voel die kriebel dus ook totaal niet en denk ook niet dat die gaat komen weer. Ja ik voel wel een gemis naar een periode die niet meer terugkomt. Alles afsluiten met de jongste..gek maar ook fijn. Op naar een nieuwe fase met ons mooie gezin.