Mijn man werkt fulltime en krijgt een redelijk salaris (netto 3800). Na een ongeluk tijdens mijn studietijd kreeg ik de optie: per direct stoppen met studeren en Wajong aanvragen ivm invaliditeit. Ik zat vlak voor mijn afstuderen en koos ervoor dat af te slaan, de Master was me meer waard. Resulteert wel in een aardige studieschuld, geen recht op uitkering en niet de mogelijkheid om fulltime te werken ivm fysieke beperking. Ik (koppig als ik ben) heb het lang geprobeerd, fulltime werken, uiteindelijk in stappen terug naar 24 uur in een geestdodend baantje waar ik me afvroeg wat mijn nut voor de maatschappij nou eigenlijk was. Ik koos er voor om te stoppen met werken en een week later kwam ik er achter dat ik in verwachting was van de jongste. Beste keuze ooit! Mijn balans heb ik gevonden in een vrijwilligersfunctie als docent waar ik 7 maanden per jaar 2 avonden werk tegen onkostenvergoeding. De overige 5 maanden besteed ik aan mijn moestuin en uit beide periodes haal ik ontzettend veel voldoening. Werk: kennis overdragen, de dankbaarheid van de cursisten, de voortgang die je in die korte periode ziet, dat maakt mijn werk de moeite waard. Moestuin: heerlijk ontspannen en veel minder boodschappen. Het hele jaar rond de vruchten plukken van je harde werk omdat ik deels de oogst conserveer. Ik ben dus fulltime thuisblijfmoeder met een masterdiploma en een forse studieschuld die over anderhalf jaar afbetaald is Ik overwoog weer een parttime baan te zoeken nu de jongste naar school gaat, maar het idee om weer nutteloos werk te gaan doen, apathisch cijfertjes intoetsen achter een computer en me constant afvragen wat voor nut mijn werk heeft, staat me enorm tegen. In plaats daarvan zet ik me in voor school, ben ik thuis bij de kinderen en zie ze ontwikkelen tot prachtige wezens door de energie die ik er in kan steken. Niet zonder slag of stoot, de afgelopen jaren hebben me flink gebroken met de oudste, gedoe op school, hb toetsing, gedragsproblematiek etc. Maar het gaat eindelijk beter, we komen er wel. Ouderschap is zwaar, hb kinderen opvoeden, grote zorgen, fulltime huishouden, sportclubs, zwemlessen, het heeft me een flinke burnout gegeven doordat ik alle ballen hoog hield (en uiteraard ook omdat ik jarenlang maar doorging om niet toe te geven dat ik fysiek niet 100% kon geven). Ik heb mijn perfecte balans gevonden nu, voor mij is het goed zo.
Je zou er als kind 5 dagen per week in moeten zitten Mijn kinderen zijn afgedraaid na een opvangdag. Hier in NL hebben we de ongelooflijke luxe dat we veel bij onze kinderen kunnen zijn. Dat betekent ook dat we zelf kunnen bepalen welke boodschappen we meegeven. Iedereen heeft wel zo'n 'ding' dat hij/zij belangrijk vindt toch? Tradities, geloof, religie, politiek. Stel je voor dat onze kinderen de hele week door de staat moeten worden opgevangen zodat we allemaal fulltime kunnen werken en er breekt weer een virus uit of een oorlog oid. Als je als staat wilt kun je een hele generatie gemakkelijk indoctrineren om daar op een bepaalde wijze naar te kijken en op te reageren. Nee, dan heb ik liever de deeltijdprins- en prinsessen cultuur en dat we een heerlijk gemêleerd volk blijven met 1000 meningen die we maar al te graag geven of zelfs willen opleggen En wb KOT, werkenden betalen die al helemaal zelf. Deels vanaf de eigen rekening en deels door het afdragen van een enorme som aan belastinggeld. Dat mensen zonder kinderen hier ook aan meebetalen kan je boos maken, maar de mensen die geen auto hebben betalen ook aan het wegenstelsel en de mensen die nooit ziek zijn ook aan de zorg enz. Grote kans dat ik meebetaald heb aan veel studies van de jongere dames hier. En zo helpen we elkaar. Dat is toch ook wel gaaf zo'n land? Wel eens met @femkes dat er nog een heleboel werk is voor man en vrouw met kinderen gelijk behandeld worden en gelijke kansen hebben, te beginnen in de zwangerschap. En ik denk dat menig alleenstaand moeder zonder vangnet wel zou gaan werken als de toeslagen minder worden en de opvang gratis vanaf dat de jongste naar school gaat. Want vanuit een intrinsieke beweging snap ik dat die prikkel weleens kan ontbreken. Als je geen vangnet hebt en je bent gewend aan het ritme dat je opgebouwd hebt. Eenmaal aan het werk denk ik dat de zelfwaardering vanzelf volgt en iemand met nu dezelfde kansen als ieder ander een stabieler leven op kan bouwen en alsnog onafhankelijk kan worden. En wie dat niet wil, ook prima. Maar dan kun je met recht zeggen dat het geen vetpot is en dat dat je eigen keuze is.
Ps. Ik kijk wel uit naar januari, de eerste maand dat er meer kinderbijslag binnen komt. En natuurlijk gaat het kgb omhoog met de komst van de vierde. Het is geen uitkering trekken, je hebt er gewoon recht op. Heb bij de eerste uitbetaling van de kgb de belastingdienst gebeld of het wel klopte trouwens, kon me niet voorstellen dat we er recht op hadden maar inderdaad tot een bepaald inkomen en met 3 kinderen klopte het gewoon.
En over wel en niet werken, ik ken niet 1 ouder die niet werkt Al zou ik nooit de deur uit gaan dan nog werk ik dag en nacht met die drie wervelwinden in huis
Ik sprak ooit een vrouw in de winkel waar ik werk en haar zwangerschapsverlof was afgelopen en ze was heel blij dat ze weer lekker kon werken. ( ze had een 3 jarige en de baby) Toen ik vroeg wat voor werk ze deed was het antwoord: kinderopvang....
Als ik lees dat je gemeente niet eens open staat voor een speciale bso met vervoer, zou ik het zeker proberen. Mocht het afgewezen worden (dat gebeurt soms als een kind nog jong is en het niet voldoende duidelijk is wat er qua ontwikkeling gaat gebeuren), dan kun je het altijd opnieuw aanvragen over een paar jaar. En als er op termijn blijkt dat een zorgprofiel niet meer toereikend is, dan kan dat ook met een aanvraag aangepast. (Onze zoon is naar een ander zorgprofiel gegaan vorig jaar). Het is dus niet zo dat je je zorgen hoeft te maken of je vanwege die redenen beter kunt wachten met de aanvraag. Mocht je specifieke vragen hebben, dan mag je me een pb sturen, het is al wel een poos geleden dat ik de eerste aanvraag heb gedaan (het zorgprofiel wat hij nu heeft, is een zorgprofiel wat alleen aangevraagd kan worden door een zorginstantie, dus dat hebben we niet zelf gedaan, maar wel vanalles voor ingevuld en ondertekend).
En wees blij, ik ben zo dankbaar dat mijn kinderen ondergebracht worden bij mensen die met liefde voor hun zorgen. Neemt niet weg dat ik me kan indenken dat je volledig overprikkeld raakt met 16 drammende peuters
Aan de ene kant een hele rare redenatie, aan de andere kant begrijpelijk want het zijn je eigen kinderen niet en dan weet je dat ze aan het einde van de dag niet meer jouw zorg zijn, dat lijkt me best fijn
Mijn oudste gaat tegelijk met ons naar bed (als we geluk hebben…) en de jongste is voor ons of tegelijk met ons wakker. Onder schooltijd werk ik (en twee dagen na schooltijd). Als ik dus tijd voor mezelf wil, moet in echt de deur uit of bv. op zolder gaan zitten (beide overigens geen garantie dat ze me niet bellen of appen of naar boven komen ).
En de emotionele band is echt anders. Dat maakt, voor mij, ook verschil. (Werk niet in de kinderopvang, maar wel in het onderwijs.)
Jongste is hier ook altijd tussen 5 en 6 klaarwakker. En meestal ga ik gelijk met de oudste naar bed anders trek ik een dag op m’n werk echt niet meer.
Mooi dat je ondanks alles een goede balans hebt weten te vinden! Maareh, 3800 netto is toch geen redelijk, maar gewoon een heel goed salaris? Als ik dat terugreken naar bruto zit je op meer dan 1,5 keer modaal. Misschien bedoelde je het tov de kosten van jullie gezin en dan snap ik ‘m.
Haha pas op he, daar is al een rel van een paar pagina's over geweest. Dit mag je niet 'redelijk' noemen, en zeker niet 'geen vetpot'. De strekking was: dan moet je maar minder uitgeven
Dat laatste inderdaad. We hebben een koophuis, tot voor kort beiden studielening aan het afbetalen (die van hem is nu klaar), geen toeslagen alleen svb/kgb, jaren verbouwen en geen extra's kunnen bekostigen zoals bijvoorbeeld een vakantie, alles wat overblijft steken we in het huis of de kinderen. (maar dat zijn ook keuzes ) Toen ik stopte met werken 5 jaar geleden was het ook met het idee dat het financieel niet hoefde omdat we het goed hadden. Met alle gestegen lasten en geen inflatiecorrectie op zijn loon, is het soms best krap en moeten we flink bezuinigen.