Hier verzorging kinderen ook 50/50 al doet man denk ik net iets meer voor de kinderen en ik denk ik net iets meer in huis. Ik heb zelf ook meer reistijd als ik naar kantoor ga dus dat speelt ook mee. En af en toe heb ik gewoon fatale deadlines dus als dingen echt tegen zitten, dan moet ik snel kunnen schakelen. Het is fijn als man dan de boel hier even kan managen.
Wil er toch bijzeggen dat ik ontzettend veel van ze hou, maar ik had dit van te voren niet kunnen bedenken.
Dat is toch ook helemaal niet zò serieus bedoelt? Ik vatte hem iig niet zo op. Iedereen weet - neem ik aan - dat de twee niet serieus met elkaar vergelijkbaar zijn en ontzettend afhankelijk zijn van de samenstelling van de hoeveelheid & soort kinderen, partners, situaties, sociaal netwerk, omstandigheden en wat nog niet meer.
En moederschap dat zwaar valt: ja nogal. Zeven van onze negen kinderen hebben pittige diagnoses. Dat verzin je niet van tevoren hè. En dat weet je niet in de eerste paar levensjaren.
Ik heb een hekel aan dat soort quotes. Niet aan loveischocola omdat zij hem neerzette, maar omdat het zo overschreeuwend is van: ‘ik tel ook nog mee! Ik ben er ook nog! Laat mij niet ondersneeuwen!’ Enz. Alsof tbm vergeten worden of dat er te makkelijk over gedacht wordt (wat soms ook zo kan voelen natuurlijk) Beetje staan roepen dat iedereen het maar goed hoort dat ook zij de maatschappij draaiende houden en niet alleen de werkende vrouwen die zich ontwikkelen.
Wat ik merk is dat ouders andere ouders snel vinden zeuren. ‘Hoezo is een baby moeilijk?’ ‘Zo zwaar is dat toch niet’ En dan zeggen ze het niet eens tegen de des betreffende personen maar tegen mij. Ik weet als geen ander hoe zwaar het kan zijn, (de eerste was een huilbaby en de tweede moest 5 dagen worden opgenomen ivm al 5 maanden bijna niet slapen en allerlei allergieën) niemand kan bij je naar binnen kijken hou op met oordelen en steun elkaar en help elkaar. Ik ben een tbm, maar ik pas structureel op een kindje omdat die ouders het onwijs zwaar hebben.
Dat hoef je er ook niet bij te zetten. Je komt hier over als een lieve moeder voor haar, toch wat zorgelijke kinderen’ en je gaat voor ze door het vuur. Deze post voegt niks toe, want aan je eerste post was het ons allemaal al duidelijk. Twijfelen en hoe het nu is, mag naast elkaar bestaan. We hebben het niet over gradatie aan liefde ❤️
Ik vatte hem ook niet zo op. mijn motto is tegenwoordig niet alleen meer ‘alles is een fase’ maar ook: ‘het wordt altijd weer vrijdag’! Nee geintje. Alles is van invloed op hoe je het ervaart. Als ik veel druk ervaar op mijn werk vanwege welke reden dan ook, dan heeft dit al direct invloed op hoe ik dan thuis kom en 4 jengelende blagen om me heen heb. Want, ja die momenten zijn er ook gewoon. Ze hebben altijd wel wat nodig. Gelukkig maken de schaterlach van L, de manbun van M, pretoogjes van mini O en de bijdehante opmerkingen van O een hoop goed, maar die koffie drink ik ook regelmatig koud hier hoor. ‘Mamaaaaaaaaaaaaaa!’ Mama-mij niet.
Waar ik meer moeite mee heb is mensen die het ongeëmancipeerd vinden als je als vrouw trouwt, de naam van je man aanneemt, minder werkt dan hij, enz. Dat moet iedereen toch lekker voor zich (samen met de mensen waar de persoon samenwoont/veel mee te maken heeft) beslissen? In mijn beleving is je bij dat soort keuzes laten leiden door de mening van mensen waar je in directe zin niets mee te maken hebt, juist wat je niet moet doen…wat de uitkomst ook is (het wel of juist niet doen).
Als je het van een vreemde zou lezen wel. Maar we kennen je wel een beetje hier hoor! (iets met meubilair .. of onkruid.. )
Wij dachten de tropenjaren gehad te hebben Toen kwam die ziekenhuisopname met nét 3jr oud en startte de drama nachten...Van luxe slaper naar nachtbraker. We zijn nu 3,5 jaar verder met gelukkig ook wat betere nachten inmiddels, zei t schaars. DIe navy seal training survival "functioneren op langdurig slaaptekort" stond niet helemaal meer in mn planning eerlijk gezegd. Maar goed niemand die contractueel vastlegt wélke jaren de tropenjaren zijn. Hoop alleen wel dat t een keer klaar is., maar dan zal je net zien dat R t stokje overneemt.
Op zich eens met het stukje eigen keuze, maar het feit dat de vrouw in het grootste deel van die situaties die keuze maakt om de naam van de ander aan te nemen en meer zorg op zich te nemen, is toch een voortvloeisel van een samenleving waarin dat als meer normaal gezien wordt. Wat dan wel weer minder geëmancipeerd is als samenleving.
Het is ook heel persoonlijk. Zo vond ik de ellenlange nachten met een ziek kind en wetende dat ik de andere dag weer moest werken echt stressvol. Hoefde ik niet te werken dan ervaarde ik veel minder stress
Zonder de psycholoog uit te willen hangen, ben ik toch benieuwd waarom je dat zo triggert? Ik ben geen tbm maar ik vind dat ze daar ook best een beetje aandacht voor mogen vragen. Ik kan me best voorstellen dat ze zich af en toe ondergewaardeerd voelen, dus ik stoor me er niet aan. Volgens mij was dit trouwens ook meer als ‘hart onder de riem’ voor anderen bedoeld, als ik het goed las.