Ikzelf heb toch een tijdje getwijfeld of ik een tweede kindje wilde, omdat onze zoon toch een pittig kereltje is. Mijn man heeft, na de geboorte van onze zoon, een postnatale depressie gehad. Ikzelf wist niet eens dat dat mogelijk was, maar blijkbaar hebben zo'n 5-10% van de mannen hier last van. Ik heb de eerste maanden alles alleen moeten doen en het was best schrikken hoe mijn man door zo'n depressieve periode probeerde te woelen. Ik merk dat ik stilaan 100% klaar ben voor een tweede kindje. We zouden dan over 1 jaar proberen. Mijn man heeft ook aangegeven dat hij voor een tweede kind wil gaan. Maar ik merk aan alles dat hij dit zegt om mij een plezier te doen. Ik kan er niets aan doen, maar ik word hier zo zenuwachtig en onzeker van. Ik wil helemaal niet dat hij 'ja' zegt op een tweede kindje, als hij het zelf niet 100% zeker wil. Ik ben vooral heel erg bang dat hij opnieuw een postnatale depressie zal krijgen. Ik heb hierover reeds met hem gepraat, maar hij blijft zeggen dat hij over een jaar wil proberen voor een tweede kindje. Verder gaat hij niet in op mijn ongerustheid voor een tweede postnatale depressie en dat hij enkel toezegt voor een tweede kindje om mij een plezier te doen. Is het aan te raden dat hij sessies heeft met de psycholoog en hierover met haar praat? Ik weet gewoon niet wat te doen? Ik wil gewoon niet opnieuw dat hij zo'n zwarte periode meemaakt.
Ik zou altijd alleen samen met iemand een kindje willen die echt een stabiel pakket heeft. Dat klinkt zakelijk maar dan kan je jezelf maar ook het kind jou later niks kwalijk nemen bij problemen. Dus een leuke stabiele man. Zaakjes op orde. Geen psychische problemen. En iemand die heel veel zin heeft vader te worden. Iemand waar je echt een goed gevoel bij hebt en 100 mee wilt worden. Ik heb zelf letterlijk honderden keren gezien dat een gescheiden vrouw liep te klagen over ex/vader van de kinderen. Labiel... Geen geld geven... Doet niks met de kinderen... Het is een lul. Als ik dan doorvraag blijkt 99 van de 100 de man in kwestie ook voor de zwangerschap al zo te zijn en ook dat de vrouwen toen allang t idee hadden van nee ik word niet 100 met deze man. Echter de focus lag destijds dan zo op zwanger zwanger zwanger dat het hun toen niet boeide. Voor het kind is dat op latere leeftijd echt wel belastend. Moeder wist kennelijk voor her zwanger raken bv dat vader labiel was of niet zin had in nog een kind maar toch heeft moeder er alles aan gedaan om een kind te krijgen. Van te voren was het al bekend dus. Dat is heel traumatisch voor kinderen. Ik zou echt zeggen niet voor een tweede gaan. Alleen vanuit een hele stabiele goede relatie met een fijne man die onwijs zin heeft in nog een kind. Anders echt niet.
Ik vind het heel hard wat je schrijft @Rozebeer. Niemand kiest ervoor om een postnatale depressie te krijgen, of je nu man of vrouw bent, dat maakt je nog niet standaard labiel (en trouwens, wat is labiel in godsnaam, elk mens kan het een bepaalde periode in zijn leven moeilijk krijgen). Ik heb zelf na de geboorte van ons zoontje (en een lang en pijnlijk traject dat daaraan voorafging) een heftige postnatale depressie inclusief opname gehad. Daardoor twijfelden zowel mijn man als ik enorm of we het risico durfden te nemen om voor nog een kindje te gaan. Uiteindelijk, na veel nadenken, praten, in mijn geval gesprekken met de psych (dus wel een aanrader denk ik @Eli05), hebben we beslist om er toch weer voor te gaan. Omdat we nu zo genieten van ons zoontje, zo gelukkig zijn samen met ons gezin dat we gewoon weten dat de weg ernaartoe het waard is. Dat het goedkomt, ook al komt er misschien weer even een zware, donkere periode aan. Mij is altijd gezegd dat, als je je goed laat ondersteunen in/na een pnd, de kans op herval na een volgend kindje zeker bestaat (even realistisch zijn) maar dat die donkere periode vaak veel korter en minder diep is, doordat je bij de eerste pnd hopelijk heel wat geleerd hebt, meer tools hebt om ermee om te gaan, de juiste mensen die je kunnen ondersteunen hopelijk al in je leven hebt. Ik kan natuurlijk niet in het hoofd van je man kijken, kan niet inschatten of hij de beslissing voor een tweede kindje vooral voor jou maakt. Misschien is het een idee om eens samen naar een psycholoog te gaan? Mijn partner en ik hebben dat een paar keer gedaan en wij hebben daar veel aan gehad. Wel kan ik zeggen: ik ben zelf bang, nu ik weer zwanger ben en ook toen we aan het proberen waren. Bang voor opnieuw een pnd en alles wat daarmee samenhangt. Dus ik kan heel goed snappen dat je man dit misschien ook heeft. Maar die angst wil daarom niet zeggen dat hij het niet wil, dat hij niet verlangt naar nog een kindje. Het is gewoon beangstigend dat je niet weet wat er op je af gaat komen. En dat is alleen maar menselijk.
Misschien kan je je voorstellen dat ik wat voorbeelden geef ipv dat elk vb op deze casus slaat? Als deze man niet hartstikke veel zin heeft om aan een tweede te beginnen en het geheel voelt niet stabiel dan niet doen! Ik zeg niet dat to zo is maar er zijn zat vrouwen die echt geobsedeerd zijn wat betreft zwanger te raken. En dan toch even de ovulatietest doen en leuke lingerie aan en toch zwanger terwijl ze allang wisten dat man er echt niet volledig voor wilde gaan. Nog ik zeg niet dat to zo is he? Bij de geringste twijfel niet doen. Bij een niet stabiele relatie (ook bv op t gebied van geld niet doen). Alkeen in een goede situatie met een man waar je op kan rekenen! Lieve zorgzame man en lieve vader.
Het leven is niet zo zwart/wit als je schetst. Tuurlijk moet er een stabiele basis zijn, een goede partner relatie en een wens voor een kindje. Maar niks in de wereld is 100% perfect. En dan gaat het er meer om om goed te kijken onder welke omstandigheden of met welke hulp je geholpen bent. In dit geval bijv. een goed plan de campagne maken samen met je man en eventuele zorgverleners over wat je man, maar ook jij en jullie als gezin nodig hebben. dat kan eventueel al voorafgaand of tijdens een zwangerschap en dat je man dan laag driedelig om hulp kan vragen bij praktijkondersteuner, psycholoog, huisarts oid. mocht het nodig zijn. Mogelijk is het voor je man ook zinvol om samen te onderzoeken Wat destijds het meeste pittige voor hem was, wat mogelijk de depressie heeft veroorzaakt. Dat geeft dan misschien aanknopingspunten om bij een volgend kindje de juiste hulp te krijgen of er zelf anders mee om te gaan.
Waarom in zo'n situatie eraan beginnen? Dat is toch niet eerlijk naar het kind? Nee de situatie hoeft niet perfect in de zin van een gouden kinderwagen ofzo. Maar het kinste wat er moet zijn is een stabiele relatie met twee ouders die stapel op elkaar zijn en een vader die vreselijk veel zin heeft in een kindje.
Zonder concrete handsvaten te hebben hoe een evt tweede pnd aan te pakken en binnen goede banen te leiden zou ik t niet doen. Waar ik met R tegenaan liep was dat er geen rust meer was. G is op zichzelf een uitdaging, terwijl ze als een ware grote zus de beste "helper" was die je kon bedenken. Je verdeeld je aandacht over twee ineens en ik vond en vind dat zelf best lastig. Als je dan ook nog eens met jezelf in de knoop komt te zitten lijkt me dat wel een punt van aandacht en een potentieel probleem. Niets is onoverkomelijk, maar dan moet er wel motivatie in zitten of in elk geval overtuiging dat dit is wat HIJ heel graag wil en een eventuele pnd het risico waard is en een plan de campagne op gaat stellen hoe zoiets aan te pakken als dat zich voor zou doen. Die overtuiging merk ik uit t bericht nog niet echt op, maar dat kan in de realiteit uiteraard anders liggen.
@Rozebeer, en sorry voor het vervuilen van het topic TO (vind de tips en adviezen van SD zeker raadzaam). Bij ons is ook zeker niet alles op orde. In zoverre, financieel zou het beter kunnen, mijn vriend heeft een chronische ziekte en door het traject ben ik momenteel ook niet 100%. Maar dit alles zegt 0.0 over hoe liefdevol wij zijn en of wij wel capabel zijn om voor een kindje te zorgen. En je vergelijking over een man toch verleiden mbt zwangerschap hoort niet in dit topic thuis, vind ik. Ook uit bovenstaand komt niets anders dan goede overwegingen, twijfels en reële angsten. Zegt helemaal niets over een warm of liefdevol huis of de thuis situatie (waar ik geen moment aan twijfel als je al zo met elkaar in gesprek gaat) Misschien vat ik wat je zegt verkeerd op, en dat kan.
Het zegt idd niks over liefde. Maar de basis moet sws wel zijn dat de man veel zin heeft in een baby en een fijne goede relatie
Misschien wilt ie wel, maar vind ie het nu nog erg spannend? Ik heb ook een heftige (postnatale) depressie gehad na de geboorte van ons dochtertje in 2019. Mijn man wilde al snel een 2e, maar ik nog niet. In de toekomst wel, maar nu niet. Toen zei ik ook tegen m'n man "we kijken over een jaar wel". Daardoor kreeg m'n man ook het gevoel dat ik het voor hem wilde doen. Maar dat was niet zo, want ik wil graag een 2e, maar op dat moment gewoon nog niet.
TS lijkt meer bang voor de pnd dan haar man. Volgens mij hebben ze prima een stabiele relatie, van wat ik op kan maken uit wat er geschreven is. Een postnatale depressie zegt niet per se iets over de relatie ofde basis die het kind kan krijgen. @Eli05, voor vrouwen die een pnd hebben gehad is er vaak extra aandacht hoe dat bij een volgend kindje te voorkomen. Er zijn vaak wel triggers te identificeren. Ik zou wel daar samen mee aan de slag gaan. Misschien eens bij jouw huisarts of verloskundige informeren hoe dit geregeld is voor mannen.
Even off-topic, maar dat stukje paarse tekst in je onderschrift is 1000% correct. Ik vind het zo mooi hoe je altijd je best doet om warm, begripvol, goed advies te geven terwijl je zelf in een onmogelijke situatie zit. Ik gun het je zo hard dat die laatste cryo jullie eindelijk jullie wondertje mag geven.
Bedankt voor alle tips! Ik ga zeker met mijn man samen naar de psycholoog gaan, zodat hij daarna enkele sessies alleen kan doen. Het is inderdaad zo dat hijzelf geen bang heeft voor een tweede pnd. Maar ik zou het gewoon erg vinden moest hij hier opnieuw doorheen moeten. Graag wil ik toch benadrukken dat hij echt wel een goede partner en vader is. Ik probeer gewoon om hem te beschermen. Misschien onnodig, maar het geeft mij wel gemoedsrust.