Mijn vriend is Engels, en ik ben daar in 1997 naartoe verhuisd. In 2011 zijn we permanent naar ons vakantiehuis in Frankrijk verhuisd, maar het begint inmiddels weer te kriebelen. We missen de mensen en de algehele sfeer in Engeland. Er zijn trouwens ook genoeg positieve kanten aan ons leven hier in Frankrijk, dus het is geen must verder, maar ik ken ons inmiddels wel een beetje om te weten dat hier misschien nog wel een staartje aan gaat zitten...
Wow Loufoque wat een stap. Ik begrijp dat je vriend terug wil maar kijk alles goed na voor jezelf en de kinderen. Ga vooral na of jullie de britse nationaliteit kunnen krijgen. Zelf heb ik die niet en bij sommige dingen komt wat extra papierwerk kijken
Bedankt! Het is niet zozeer of mijn vriend terugwil, ik wil het zelf bijna nog meer . Qua nationaliteit/residentie maak ik me geen zorgen. Vriend en zoon zijn brits, en zelf kan ik e.e.a. redelijk makkelijk op die manier of anders via werk regelen. NHS en NI nummer heb ik ook nog gewoon vanuit de 14 jaar die ik er gewoond en gewerkt heb. Grootste struikelblok is eerder de verplichtingen en hindernissen die we hier in Frankrijk hebben momenteel.
Dat ik bijna elke dag om 19 uur naar bed ga. 1. Omdat ik dan gewoon niet meer kan van de pijn. 2. Ik dat momentje voor mezelf heerlijk vind 3. Dat ik dan ongestoord online kan shoppen en zp’en en stom surfen op internet
Hier net zo. Behalve dan dat online shoppen Ik ben als ochtendmens ook altijd vroeg wakker, zo stond ik vandaag op om 7 uur en dat is voor mijn doen echt uitslapen.
Dat ik de naam van mijn zoontje steeds minder leuk vind. Ik had 2 andere namen die echt bovenaan stonden voor mij, maar man vond die niet leuk. Dit is een beetje een compromis, dacht dat ik er wel aan kon wennen, maar nu na 10 maanden vind ik nog steeds die andere namen mooier
Dat ik van een vrouw hou wat nog getrouwd is. Oke ze zijn uit elkaar en hebben afgesproken nog samen te wonen puur voor de kinderen. Zij houdt ook van mij maar een relatie lijkt onmogelijk. Beiden willen we natuurlijk de kinderen niet weghalen van de papa. Dat laten we ook niet toe van elkaar. Zij en ik wonen best ver van elkaar af. Ik voel me vaak zo ontzettend dom maar ik hou vreselijk veel van haar. Ik haat het dat je niet kan kiezen van wie je houdt. De enige die alles weten zijn mijn ex en beste vriend. Eigenlijk dus mijn 2 beste vrienden. Misschien verwijder ik het bericht zo dus please niet kopiëren
❤️ Ik hoop dat als het niet lukt tussen ons ik ooit het gevoel nog eens mag meemaken en hoop dat ik dan nog het vertrouwen vind in de liefde. Deze pijn wil ik nooit meer meemaken. En zij ook niet.
Ik vind de naam van een van de kinderen ook niet.. nu moet ik zeggen dat ik toen wel andere namen had die ik leuker vond maar heb nu niet zoiets van "ja het is echt een ...!". Je went er echt wel aan, tenminste ik wel.
Ik heb de naam die ik wil voor mijn zoon. Had die naam al in mijn hoofd als kind. Het wachten duurde me te lang dus had ik als kind een kanarie van mijn ouders maar die naam gegeven. Toen mijn zoon geboren werd (15 jaar na die kanarie ) kreeg zoon eindelijk de naam die ik altijd wou maar hij werd in mijn armen gelegd, ik keek naar hem en had echt iets van : o my,...hij is geen D, het is ene Kevin, wat moet ik nu Heb lange tijd gehad dat ik die naam toch niet bij hem vond passen maar nu is hij 10 en ben weer heel trots op die naam en ben blij dat het gene Kevin is. Dus hopelijk wen je er weer aan en ga je van zijn naam houden. Zijn gezichtje, zijn innerlijk gaan zijn naam wat hij nu heeft een betekenis geven. ❤️
Ohja vind ik ook heerlijk. Ontspannen klussen, zonder gestoord te worden! Want al sta ik bij wijs van spreken op het dak te klussen, en zijn mijn man en kinderen beneden op de bank, NAAST elkaar, klimmen ze gewoon dat dak op om te vragen of ze een snoepje mogen. Ik heb dit twee jaar terug dus gewoon gedaan. Ik kon niet meer. Was zooo op van het zijn wie ik was. Het al-tijd klaarstaan voor mijn gezin. Ik was mezelf compleet kwijt. En heb dus, na overleg geboekt, week erna vertrok ik. Een lang weekend. Toevallig had ik van de week weer even zo'n 'terugval'. Mede ook door het gigantisch slechte weer. Ik had zo een behoefte aan tijd voor mezelf. En weet je wat ik heb gedaan.. Opnieuw geboekt. Volgende maand ga ik weer! En door alleen al te boeken, het zonnetje wat afgelopen week een aantal keer scheen en wat nieuwe duidelijke afspraken in huis, heb ik het gevoel dat ik de wereld weer aan kan. Kan niet wachten dalijk weer even alleen in de zon te liggen. Het heeft wat jaren geduurd, maar ik ben blij dat ik mijn gezin nu een aantal dagen alleen 'durf' te laten en voor mezelf kies.
Een vriendin van mij had haar kat Thomas genoemd en toen raakte ze zwanger en had ze zó’n spijt toen de baby een jongen bleek te zijn, want die wilde ze ook zo graag zo noemen. Dus toen hè? Ahahahahaha, heeft ze haar kat omgedoopt tot Jonas en heeft ze haar kind, jawel, Thomas genoemd
Dit soort verliefdheid. Deze vorm van liefde en houden van heb ik werkelijk nog nooit gevoeld. Nu voel ik het nog heel sterk voor haar, zij voelt het ook. Alleen is het nu veranderd in pijn en ben er zeker van dat ik altijd van haar ga houden. Langs de ene kant hoop ik het ooit nog eens te mogen voelen. Langs de andere kant maakt deze vorm van liefde me ook helemaal kapot als het niet lukt waardoor ik ook heel hard wil wegrennen mocht ik er ooit een glimp van voelen bij iemand anders, deze pijn wil ik niet nog eens meemaken bij een persoon. Gelukkig kan ik er wel goed over praten, met haar, met mijn beste vriend en met mijn ex (de papa van onze zoon)
Zo vind ik t ergens wel jammer dat we de M naam al vergeven hadden aan M (*) en toen later R ineens compleet onverwacht zich op de valreep meldde. Spoiler: Spoiler M voor Michael, R voor Raphael. Ik vind Michael veel passender voor mn kleine man. Aan de andere kant kloppen de namen qua betekenis wel beter.
Dat ik heel blij ben dat de jongens officieel mijn naam hebben. Toen ik met mijn man trouwde en we op dat voorgesprek gingen vroegen ze me ook welke naam ik wilde. Opties waren dubbele naam ( die van mij eerst dan die van man of omgekeerd) naam van mijn man of mijn naam houden. Riep gelijk mijn naam. Toen kwam de oudste. Ik voelde er niks voor om hem de naam van mijn man te geven dus ik was al gelijk van ja die gaat een dubbele naam hebben dan want ik wil echt mijn naam erbij. Toen we hem gingen aangeven zei mijn man gewoon dat hij mijn naam kreeg. De jongste ben ik alleen gaan aangeven maar dat was dus wel al logisch dat die dezelfde naam als zijn broer zou krijgen. Echt alsof ik voorbestemd was om in UK te belanden qua naamgeving want ik zou het er echt moeilijk mee hebben als de jongens dus vast zaten aan vaders naam als het ooit misloopt. Natuurlijk zou ik niet minder van ze houden maar die naam zou toch een serieuze domper zijn.