Wij belden de hijglijnen Konden er niet over uit dat die bestonden. Iets met oudere broers, die betaalden wel maar ik moest draaien want dat vonden ze dan weer te eng. Nog steeds een bijzonder verdienconcept, maar he als de gek ervoor betaald. Vond t op zich wel een goed systeem, als je in de problemen kwam ergens (fietsketting gebroken etc) kon je collect call naar huis bellen. Nu moet je maar een telefoon hebben of iemand vragen voor je nummer xyz te bellen. (Kende toen ook heel wat nummers uit mn hoofd, met mobiel is dat een stuk minder )
Hier zeiden ze dat als er wat was en ik dat niet aan hun durfde te vertellen dat ik dat nummer altijd kon bellen. Werd niet ingezet als wapen ofzo. Die optie was al ontkracht nog voordat t ter sprake kwam. Het was een hulplijn dus daar haal je geen geintjes mee uit. Overigens wisten mn oom en tante alles (en ongetwijfeld daarna mn ouders ook).
Nee nog nooit. Ook nooit mee gedreigd. Mijn dochter dreigt er wel me als ze vind dat ik te streng ben (lees telefoon afpakken na uren er al op gespeeld te hebben etc). Ik zeg dan altijd dat ze dan even moet vragen om het nummer van de ouder telefoon, zodat ik kan klagen over mijn dochter
precies dit! Dat collect call was zo een uitvinding, al had ik geld bij me dan belde ik nog op die manier naar huis
Nee, wel random nummers gebeld met de collect call knop van de telefooncel de hijglijnen bellen vonden we te spannend
Ik heb er gewerkt Overigens het voor de gein bellen van kinderen was echt nooit een probleem. Was juist de bedoeling om dat ook serieus te behandelen, zodat kinderen zich serieus genomen voelde en misschien ook durfden te bellen als er echt iets was. Maar ouders dreigen met de kindertelefoon te bellen, was dan denk ik wel weinig zinvol. Het was niet alsof wij op magische wijze kinderen wel hun zin konden gaan geven
Daar hoef je dus geen spijt van te hebben. Daar waren we ook gewoon voor en dat hoorde er echt gewoon bij. En heel eerlijk, de seksvragen met het gegiechel op de achtergrond, of de overduidelijke onzinverhalen waren vaak juist een verademing tussen de echt serieuze problemen. En er waren helaas echt wel telefoontjes die nu 20 jaar later nog in mijn hoofd zitten.
Ik heb wel regelmatig de kindertelefoon gebeld, ik vond het fijn om vrij te kunnen praten. Ik was er erg blij mee en ze hebben mij daar ook inzichten gegeven wat betreft mijn thuis situatie. Met hun adviezen heb ik alleen nooit wat gedaan, ik wilde niet weg daar. Wel vroeg uit huis gegaan en daarvoor was ik bijna nooit thuis of zat ik op mijn kamer.
Kan me aan de andere kant ook wel indenken "oh weer zo eentje". Wat voor een volwassene logisch is, kan voor een kind een world issue wezen. Zo had G gisteren stiekem alle cupcakes opgegeten (7 van die rainbow dingen). Toen kreeg ze als gevolg niks meer met suiker (ja fruit wel, maar geen snoepje, fris/siroop of koekje meer). Per 100gr is t 30gr suiker, reken even over 7 cupcakes... Die had rustig aan de kindertelefoon gehangen als ze van t bestaan afgeweten had. Die verontwaardiging moet je toch met iemand delen. Nu werd dat de eerste de beste volwassene die ze bij zwemles tegen kwam. Die reageerde ook met het antwoord wat ze niet wilde horen...shittem, zal er toch een kern van waarheid in zitten...
Een paar keer wel. Een keer om te vragen hoe je kon oefenen met zoenen Mevrouw aan de telefoon gaf heel gewoon en behulpzaam antwoord, vond ik heel lief! En met een vriendinnetje had ik een ziek egeltje gevonden, toen belden we ook om te vragen wat we moesten doen. Uiteindelijk hebben we ‘m op de fiets naar een egel-opvang gebracht aan de andere kant van de stad, heel avontuur! Daar mochten we alle egeltjes bekijken en ook zien hoe ons egeltje werd onderzocht en gevoerd. Was echt heel leuk, en dus te danken aan het advies van de mevrouw van de kindertelefoon! Als puber ook een paar keer gebeld om even te kunnen praten, ik had veel moeite met het alcoholgebruik van mijn vader.
Als het voor het kind serieus was, dan was het dat ook voor mij. Er zit een verschil tussen verzonnen verhalen, en een kind wat iets als probleem ervaart wat voor een ander misschien als onzin in de oren klinkt. En het was (is) ook echt niet de bedoeling om daar tegenover dat kind een oordeel over te geven, door te zeggen dat haar probleem niet zoveel voorstelt. Je zit daar niet om je mening te geven, maar om een luisterend oor te bieden en alleen als een kind dat wil om praktische hulp te bieden. Maar dat laatste kan dus maar tot op zekere hoogte. Dus ik had jouw dochter met haar cupcakeprobleem zeker serieus genomen
Ben wel benieuwd hoe je zou reageren dan? Hallo, ik ben G, ik mag van mama helemaal niks meer na 7 cupcakes! En dan?