Oprechte vraag: wat houd je tegen? Je bent naast moeder, partner, vriendin, werknemer etc. toch ook nog een individu met eigen wensen? Ik geef je groot gelijk! Hier sterke behoefte (allebei!) aan tijd alleen en met eigen vrienden. Mijn man gaat elk jaar een weekend golfen met overnachting en ik twee keer met jaar met een vriendin een dag naar de sauna, elke maand een avondje kookclub met vriendinnen en eens per jaar met een vriendin een nachtje weg. (Naast allebei meerdere keren per week sporten, een keer uit lunchen met een vriendin etc.) Geen idee of je werkt en je kids naar de opvang of school gaan, maar misschien om te beginnen een keer een dag vrij nemen als ze naar de opvang of school gaan? Ik plan dat elke drie maanden en laad helemaal op van zo'n dag. Ik ben echt een leukere partner en moeder als ik regelmatig tijd voor mezelf heb, want mama zijn is gewoon best heel pittig! Ben benieuwd waar je op uit gaat komen samen met je man!
Herkenbaar... Vandaag nog flink lopen janken omdat ik me zo machteloos voel bij het gedrag van de oudste. Ik twijfel steeds meer of we hulp moeten inschakelen voor hem.
In geval van twijfel, doen. Als je nu stappen zet, kun je waarschijnlijk met kleinere stappen meer bereiken.
Geeft niks! Je kan niet alles onthouden wat hier geschreven wordt. Klopt. Ik denk dat wij elkaar een keer ontmoet hebben/ een keer in dezelfde ruimte waren. Geen woorden gewisseld trouwens.
Wat houdt je tegen? Edit: hier met kleuter wel de stap gezet. Oa omdat zijn gedrag op school achteruit ging en hij "wiebelbillen" heeft, kan echt niet stil zitten. Zijn juf zei ook: beter nu in groep 2, dan start hij fijner in groep 3. Kon heel laagdrempelig, elke week is er 1 dag een therapeut op school (weet even niet hoe dat heet, ze doet ook dyslexietrainingen maar ook mbt bewegingen). Wel verwijsbrief van de huisarts nodig maar dat was alleen even bellen met de assistente.
Hier werkt uit laten razen in een ballenbak (binnenspeeltuin) G gaat soms ook onder je huid zitten. Buitenspelen is wat saai want ook bij mooi weer zijn er maar weinig kinderen. Nu eentje gevonden waar een wat breder aanbod is dan de standaard klimklauter gespring en ohja wat tekeningen en potloden als knutseltafel. Wordt iedereen spontaan een stuk gezelliger van. Zwemmen werkt ook goed, daarna helemaal murm. Overige sporten nog niet aan bod, eerst zwemles af.
Pfft lastig he.. zijn jullie laatst nog bij het CB geweest? Wij moeten volgende week en moest vooraf een vragenlijst invullen (o a. over gedrag etc). Maar vind het dan ook niet fijn om het tijdens de afspraak erover te hebben met hem erbij.
Wat lastig zeg het is inderdaad zo'n machteloos gevoel want twijfel ook constant aan mezelf of ik iets moet veranderen in de aanpak, ben ik zelf te negatief? Hoe kan ik het gedrag omdraaien? Bij twijfel zou ik toch eens informeren bij het CB? .. Al is het om wat handvaten te krijgen. Ik wil dit toch wel gaan doen bij de oudste.
Ja hij heeft energie voor 10, dat zeker. Uitrazen in de speeltuin werkt hier ook wel, maar bij thuiskomst kan hij nog zo 10 rondjes rond het huis rennen We lopen trouwens ook bij de kinderarts ivm zindelijkheidsproblemen. Ik denk zelf dat het met de prikkelverwerking niet helemaal goed gaat. Kon ik soms maar even gedachten lezen om te weten wat er in dat koppie omgaat.
Is allicht zwemmen (als sport) misschien wat voor m? Is meer "zen" maar wel goed voor alle spieren en een aardige energievreter.
Hier ook heel veel last van gehad. Zoon blijkt hoogbegaafd en voelde zich niet begrepen. Nu én op school meer aandacht/uitdaging, én elke dag sporten én ergotherapie voor de prikkelverwerking én elke avond zelfstandig tot hij moe is met de Lego op zijn kamer spelen (kalmeren; kan soms wel 2 uur duren voor hij gaat slapen!) en zowaar gaat het al 2 maanden met veel minder opvliegers. Even afkloppen… Oh en wat (Denk ik) ook helpt: gezond eten. We aten al bijna geen snoep en koek meer, maar nu ook alleen gezond broodbeleg etc. Als hij 1 taartje eet gaat hij hélemaal over de rooie.
Haha. Ik dacht idd ook. Hoe dan Toen we trouwden heb ik de namendiscussie wel aangezwengeld. Ik wilde dat hij mijn naam aan zou nemen. Helaas was dat onbespreekbaar voor hem. Dubbele namen vind ik niks. Dus hen ik zijn naam aangenomen. Zo gehecht aan mijn naam ben ik ook weer niet. Ik had het leuk gevonden als feministisch standpunt om het 'andersom' te doen. Vond hij niet. Ook goed. Als je maar met me trouwt dan. Kinderen hebben dus ook zijn naam gekregen. En onze liefde is 100% zeker wel voor altijd.
Even inhakend op het laatste: ben je niet bang dat dit later juist problemen gaat opleveren? Buiten dat ik het best een lastige stap vind om snoep en koek helemaal te verbieden (want dat gaat veel protest opleveren), vraag ik me ook af of ze dan niet extra sterk gaan reageren als ze wel een keer wat krijgen, bijvoorbeeld op een kinderfeestje. Juist omdat ze niks gewend zijn zegmaar... Ik heb daar geen "bewijs" voor ofzo, het is mijn onderbuikgevoel. Hebben anderen daar ervaring mee, positief of negatief?
Ik lees heel herkenbare dingen. Zindelijkheid problemen. Veel stuiter-energie. Prikkelverwerking die "anders" is als bij andere kinderen. Jongste heeft dat ook allemaal. Hij heeft inmiddels de diagnose ASS. En daarmee hebben wij veel handvaten en zinvolle gesprekken met de GGZ psycholoog gekregen. Het gaat nu goed. Maakt eindelijk stappen in zijn Zindelijkheid. Ik las van iemand de tip hem te laten zwemmen als uitlaatklep. Dat werkt voor mijn zoon heel goed. Zwemles vind hij heerlijk. Een andere moeder (van een kind wat voortdurend onderduikt) dacht dat haar dochter zwemmen zo heerlijk vind omdat het zo rustig is onder water.