Dat 'anders' als bij andere kinderen klinkt heel herkenbaar. En anders zijn is niet erg, maar zou fijn zijn om te weten hoe we hem daarin kunnen helpen. Tot nu bij de oudergesprekken op school is er nog niets afwijkends naar voren gekomen, maar hij zit dan nog maar in groep 2 en ik vraag me af in hoeverre ze op school iets kunnen merken met deze leeftijd. Zwemmen doet hij inderdaad ook graag, is ook best moe na de zwemles. Maar door de vermoeidheid ook weer moeite met prikkels en vertoond dan afwijkend gedrag. En nu heb ik vaak gehoord; 'ja dat doet elk kind wanneer ze moe zijn.' Maar het is echt anders dan 'normaal'.
School heeft niet expliciet de expertise om dat te zien. Als jouw gevoel is dat er meer aan de hand is dan 'gewoon een beetje anders', en graag hulp/handvatten wil dan zou ik een doorverwijzing vragen bij de huisarts. Of de behandelaar waar hij nu zit. Wij zijn ook via het zindelijkheid traject (bij ziekenhuis) doorverwezen.
Nou helemaal precies snap ik het niet. Maar ze doen oefeningen die de linker- en rechterhelft beter met elkaar laten samenwerken. En op de een of andere manier denken ze dat dit invloed heeft op prikkelverwerking. Daarnaast ook veel ademhaling/ontspanning oefeningen.
Wij aten normaal al bijna nooit iets ongezonds vanwege voedsel allergie van man en dochter en zijn langzaam nog verder gaan afbouwen. Hij eet op feestjes enzo wel gewoon alles. Alleen ik heb nu het gevoel dat ik dan 1 dag een druk, moe en overprikkeld kind heb, tegenover dat dat eerder elke dag van de week was. Dat is het me eerlijk gezegd wel waard. En als hij later iets anders wil, is dat prima toch? Voor nu voelt het voor mij en ons gezin in ieder geval heel prettig om gezond te eten en veel te sporten .
Ik kende een jongen (slim en pdd) die onhandelbaar werd van suiker. Ze noemde het een suiker allergie. Ik weet niet of dat ook een echte term was. Hij kreeg speciale chocolade pasta ed. Toen hij een jaar of 17 was is hij het weer op gaan bouwen naar normaal. En vormde het geen probleem meer.
Wat ik nooit iemand vertel is dat ik soms doodmoe ben van het mantelzorgen voor mijn moeder. Ze doet echt haar best en is gewoon ziek (mentale problemen) maar het voortdurend rekening houden, bang zijn voor terugvallen, depressies, helpen met vanalles dat zij niet kan, etc, het maakt me soms doodmoe. Vooral als ik bedenk dat ze nog 30 jaar door kan en nooit beter zal worden. Nog zoveel jaar waarin ik niet ècht voor mezelf kan kiezen en leven. Heel soms denk ik dat het beter zou zijn als ze er niet meer is, voor haar èn voor mij. (En ja, ik weet dat dat heel erg is om te denken)
Ach lieverd. Een dikke knuffel voor jou. Mantelzorg kan echt loeizwaar zijn. Niks om je voor te schamen dat je dat zo ervaart. Pas op jezelf en als het teveel wordt dan trek aan de bel. Instanties zijn er voor om je te ontlasten.
Hier was dochter ook onhandelbaar na een suiker boots. Dochter was altijd druk en moest alles zien en was heel snel afgeleid. School kon haar niet hebben en stuurde haar vaak de klas uit of ik moest haar halen. En ook een noot formulier ingevuld pas op met suikers en zoetstoffen. Ze kan dan echt heel erg reageren. Nou je raad het al keesje was ziek op zijn verjaardag en had nog een mooie snoep Taart over of ze mochten uitdelen. Ik zei nog niet doen of een klein stukje. Nou ze kreeg een dikke punt wand ze vond het zo lekker. Heb haar op moeten halen wamd ze werd agresief en onderweg naar huis heb ik man opgebeld dit gaat zo niet vang haar op beneden (woonde op 2 hoog). Ben gebeten ben geslagen en geschopt. Thuis werd ze een dood vogeltje suikerdip. Wij wisten ook nog niet van die taart dus helemaal over de zeik natuurlijk want ja school vond dit echt helemaal niet kunnen haar gedrag (Was de druppel van school) Tot dat de aap uit de mouw kwam jeetje wat waren wij boos op school. Na deze incident zijn wij gaan beperken. Maar nu ze medicijnen krijgt weten wij dat het kwam omdat ze het al druk had in der hoofd kon zij dit niet aan. Nu lukt een snoepje prima en is ze g e woon c
Heb weleens gehoord van iemand die gespecialiseerd is in wat gebeurtenissen van vóór de geboorte met je doen, dat veel mensen die dit gevoel hebben eigenlijk een van een tweeling zijn. Dat er 1 vruchtje in de baarmoeder het niet gered heeft, soms zonder dat de moeder t weet. Dus wellicht is dit bij jou ook het geval. Mensen voelen dan een diepe eenzaamheid, of voelen zich "incompleet".
Wat heftig voor je. Dit klinkt ook wel als een loei zware situatie en kan me best voorstellen dat het je (soms) even te veel wordt. Het is ook niet zoals het zou moeten horen te gaan hé.. Is er (helemaal n)iemand die je hierin iets van verlichting kan bieden?
Is het mogelijk om een persoonlijk begeleider aan te vragen voor haar? Met pgb of iets dergelijks. Misschien dat Stichting Mee de weg kan wijzen of andere ideeën heeft.
Ze krijgt eens per week 1 uur ambulante begeleiding maar er is veel verloop en dat betekent dat ze nu al aan de vierde persoon in één jaar moet wennen. Het zijn mensen met de beste bedoelingen maar heel veel dragen ze helaas niet bij. De GGZ is zo uitgekleed dat dit helaas de realiteit voor veel mensen is. Meestal gaat het goed hoor maar het maakt moedeloos soms.
Dat ik momenteel heel erg het idee heb dat ik een terugval heb betreffende de angst en dwangstoornis van de ppd. En de medicijnen die wel werken zijn hier nog steeds niet leverbaar
Mantelzorgen is gewoon kneiterzwaar. Ik mantelzorg voor mijn kind en het idee dat dat iig de rest van mijn leven duurt maakt me soms knettergek. Je staat altijd aan. En zo een uurtje zet gewoon geen zode aan de dijk. Wat mij wel helpt is praten met lotgenoten
Dat ik het mezelf enorm kwalijk neem dat ik niet heb gezien dat het niet goed ging met mijn beste vriend. Al die maanden heeft ie mij geholpen in een lastige periode en toen dat voorbij was is die zelf ingestort. Ik heb nooit gezien dat er iets was tot een week voordat ie instortte. Nu heeft ie een depressie en staat op de wachtlijst voor hulp. Ik vind het zo enorm moeilijk, wil er graag voor hem zijn zoals die er al die tijd voor mij is geweest maar hij wilt met niemand praten
Dat is hier precies hetzelfde hoor! Zal t aan de leeftijd liggen? Denk het wel. Ik denk vooral een kwestie van adem in adem uit..
Wat is PPD? Ik heb zelf ook een angst en dwangstoornis en merk ook echt achteruitgang momenteel. Tijd van het jaar? Welke medicatie gebruik je?
Dat ik echt nog steeds enorm veel moeite heb met deze zwangerschap. En ik voel me daar zo verdrietig en schuldig over. De derde wou ik heel graag, met haar erbij voelt het zo compleet. Ze is zo lief, zo tevreden…. We hebben met deze zwangerschap ook over abortus nagedacht. Ben blij dat we dit niet gedaan hebben, maar heb lang de gedachte gehad, misschien gaat het nog wel mis. En dat is niet zo, alles gaat volgens het boekje maar ik heb er gewoon 0 gevoel bij. Het maakt me zo verdrietig. Ik heb dit overigens van de week wel tegen partner gezegd en gelukken heeft hij dat gevoel helemaal niet.. Dat ze zo dicht op elkaar zitten speelt denk ik ook wel echt mee. En ergens weet ik dat als ze er is, ik echt blij met haar ga zijn. Maar ergens heb ik dus het gevoel; het is nu zo compleet en perfect, het kan toch alleen maar slechter worden?