Herkenbaar, wij hebben ook al 15 jaar een meningsverschil waar ik wel over uit ben, maar hij nog niet.
Wij hebben echt haast nooit ruzie of zelfs een meningsverschil. Mijn man is zo ontzettend relaxed, daar krijg je niet zomaar ruzie mee. Ik heb wel eens ruzie met hem in mijn eentje, haha. Dan ben ik heel boos op hem, maar ik spreek dat niet zo makkelijk uit, dus dan zit ik in mijn eentje te mopperen en in mijn hoofd hele scheldkannonades af te steken. En daarna koel ik dan weer af en dan heeft hij niet eens gemerkt dat we ruzie hebben gehad, haha.
Dat herken ik wel ja. Hier een man en kind met ADHD. Door zijn ADHD heeft mijn man echt fantastische kwaliteiten die anderen niet hebben en hij is zakelijk enorm succesvol dus ik ben ook heel erg trots op hem maar soms is hij zo lomp Gister hadden wij discussie over zijn AOV die hij in november had aangevraagd en nog steeds niet afgesloten heeft. Ik begrijp daar echt niets van. Maar bij ons zijn het echt alleen discussies er wordt niet gescholden of met deuren geslagen. Wij kunnen dus best discussies hebben, ik ben ook echt een type van direct alles uitspreken en niets laten sudderen onder het oppervlak. Beide zijn we ook gepassioneerd in ons spreken zowel positief als negatief. Mijn ouders zijn gescheiden en hadden nooit ruzie dus dat was een enorme schok voor mij. Ik denk dus dat constructief ruzie maken een fijne skill is om te hebben. Verder hebben wij eigenlijk nul tijd om samen te lummelen, druk bedrijf, geen hulp van familie en 3 kids waarvan eentje met extra zorg dus wij spreken juist heel vaak naar elkaar uit dat het zo knap is wat wij doen en dan andere stellen al gebarsten waren. Inmiddels 18 jaar samen, schoonouders zijn 50 jaar getrouwd en kibbelen ook wat af maar hebben het ook heel fijn samen dus hopelijk lukt ons dat ook.
Ik denk een half uurtje oid. Mijn man komt meestal naar mij toe om het weer goed te maken. Ik heb wat langer nodig om mezelf niet meer verongelijkt te voelen. Meestal gaat het over dat ik veel doe en hij minder en dat hij wat minder aan zichzelf moet denken en meer aan het effect van zijn acties op de rest van het gezin.
Dan was het geen echte ruzie lijkt me? Als wij (man en ik) ruzie hebben dan is dat omdat we ons gekwetst, gefrustreerd of weetikveel voelen. Serieuze gevoelens iig waar je je hard voor maakt. Ze doet er zoveel toe dat het zelfs uitloopt in een ruzie. Als mijn man dan opeens in lachen zou uitbarsten dan weet ik echt niet wat ik zou doen.. dat is toch gewoon ontzettend respectloos? OT : wat is ruzie? Echte ruzie-ruzie hebben we 2x gehad in de afgelopen 13 jaar. Beide keren liepen bijna uit op de relatie verbreken. De ruzie duurde een avond maar had wel een opbouw van een periode. Maar we zijn beide redelijk efficiënte ruziemakers; we praten, we blijven bij het onderwerp, weglopen gebeurd hier niet. Ons doel is altijd ‘hoe komen wij hieruit’ en niet ‘jij doet dit, jij bent fout, jij doet mijn onrecht aan’ bijv. kleinere ruzies duren ook max een avond. We hebben ze vaker in tijden van drukte, stress, vermoeidheid enz. We doen dan te weinig leuke dingen samen en dan gaan er irritaties groeien. Dat weten we dan ook en spreken we dan ook uit.
Soms 10 minuten en soms een nachtje. We praten het wel altijd uit volgend mij, maar als het aan man ligt is het gewoon weer verder alsof er niks aan de hand was. Man klapt snel dicht en ik kan net redelijk hard ontploffen, dus ondertussen weer ik dat ik best gewoon even weg ga of apart slaap en als ik weer rustig ben kunnen we praten. Meestal duurt het gelukkig niet zo lang.
Mijn vriend heeft ook iets in het spectrum... Hij is nu al weken aan het kijken of hij mij kan "vergeven" voor iets wat ik heb gezegd. Echt het is iets kleins, ik ben niet vreemd gegaan, heb niet gelogen, alleen een keer een onzeker moment gehad en daardoor even getwijfeld of hij wel eerlijk was. (Mijn ex man heeft mij vorig jaar voor een andere vrouw verlaten waar hij blijkbaar al 6 maanden een relatie mee had. Ik heb dat nooit ingezien en kwam er ook alleen maar achter omdat ik een SOA had. Achteraf terug kijkend waren er wel signalen.) Ik kan het voor mezelf helemaal plaatsen en neem mezelf dan ook niks kwalijk. Maar hij heeft er zoveel moeite mee... Pfff... Hij wil mij niet kwijt maar hij denkt nogal zwart wit en heeft heel veel moeite om grijs te worden.. Dus ja, hier loopt ons meningsverschil al weken. Helaas. Ik wil hem echt niet kwijt maar ik vind het zelf ook echt heel lastig om te dealen met de manier waarop hij hier mee omgaat. What's next denk ik dan....
Ik ben opgegroeid bij een moeder met ASS. In haar geval betekende dat dat zij kon ontploffen van dingen die ik dus ècht niet begreep. Dat wilde ze dan ook niet zeggen en ze kon me soms dagen volledig negeren. Dit raakte me zo erg dat ik besloten heb nooit iemand te negeren en dat verwacht ik ook van mijn partner. Wij wonen niet samen en het nadeel daarvan is dat onze ruzies soms wat kunnen doorsudderen tot we elkaar weer zien. De ruzies zijn echter nooit heftig, ik ga meer verwijten maken en hij sluit zich af maar we schreeuwen niet. Zodra we elkaar weer zien is het eigenlijk altijd snel weer uitgepraat. Meestal gaan onze ruzies over zijn hopeloze planning (ADD) of over mijn contact met mijn moeder (ik ben mantelzorger).
Wij hebben niet veel echt ruzie: hooguit 2x per jaar en dan maken we het goed voor we gaan slapen. We kibbelen wel vaak maar dat is meestal binnen 10 min wel opgelost en de ene keer ik en de andere keer mijn man. Meestal mijn man overigens
Dit is bij ons ook. Ik kan me niet herinneren echt boos op hem te zijn geweest. Kribbig. irritaties. Genoeg Dat we elkaar dan even ontwijken. Zeker Maar echt boos? Nee En meningsverschillen eindigen steevast met een lach.
Wij hebben echt nooit ruzie... Al 20 jaar samen maar nog nooit echte ruzie gehad. Meningsverschillen wel, maar zou gek zijn als we over ALLES hetzelfde denken. Kunnen ook best wel heftig discussieren maar eindigt altijd met: "Toch hou ik van je" En als we dan al eens bozig naar bed gaan geven we elkaar een kus en zeggen we: Morgen weer normaal doen?
Toen we nog geen kinderen hadden was er met regelmatig ruzie en kon ik hem echt wel dood zwijgen Maar sinds we kinderen hebben, is er echt zelden ruzie. We kibbelen wel eens of hebben allebei een andere kijk op een situatie en dat levert wel eens discussie op. Als we allebei hoog in emotie zitten dan ben ik de gene die aangeeft dat we het er nu niet over gaan hebben. Op een rustig moment pakken we het dan even terug en praten er dan over en nemen dan ook even de tijd om echt de luisteren naar de ander.
Ruzie hebben we eigenlijk nooit, vroeger wel hoor, maar nooit langer dan een paar uur. In de loop der jaren hebben we veel van elkaar geleerd en zijn we samen zo gegroeid dat we het nooit tot een echte ruzie laten komen. Soms een meningsverschil, maar dat mag. Dit vindt mijn man weleens lastig, maar je hoeft nu eenmaal niet overal hetzelfde over te denken. Ik kan wel lekker op hem mopperen hoor, gisteren nog. Dan doe ik veel te veel zelf (zonder om zijn hulp te vragen) wat resulteert in een harde pijnlijke buik en als we dan naar bed gaan zeg ik wel dat hij zijn handen wat meer mag laten wapperen. Hij reageert er dan (heel wijs) niet op. Vandaag heb ik weinig gedaan en hem alles laten doen terwijl hij een hele drukke werkdag gehad heeft en dan pakt hij me terug door mijn woorden tegen me te gebruiken Maar nee, we praten altijd als ons iets dwars zit en proberen geen aannames voor elkaar te doen. We laten dingen nooit meer zover komen dat we er knallende ruzie om krijgen want dat is iets waar we allebei niet goed op gaan en dat willen we ook helemaal niet voor en met elkaar. Bij ons eindigt een discussie of even lekker vitten ook vaak in 'toch houd ik wel van je' of 'zo ben je nu klaar, kunnen we nu weer normaal doen?' Hij kan tegenwoordig ook weleens vragen 'ga je lekker?' omdat ik door de zwangerschap een wat korter lontje heb en als hij dat dan zegt moet ik meteen lachen. Ik ben momenteel wat licht ontvlambaar
Misschien kom ik nu heel raar over maar soms heb ik gewoon ook even ruzie nodig. Vaak als er kleine irritaties zijn die dan oplopen en er dingen mis gaan dan ploft mijn bom, ga ik even goed uit mijn plaat, gooi met de deur, doe de keukenkastjes te hard dicht, ruim de vaatwasser hardhandig uit en daarna ben ik de irritaties ook kwijt en kan ik er weer tegen aan. Ik denk als ik een partner heb die alleen maar lief is en geen ruzie terug maakt ik mijn ei niet kwijt kan.