Oooh @bluedrake dat was voor mij 2 weken terug ook zooo emotioneel echt nog bovenop die kraamtranen die er toch al zijn. Gedag zeggen tegen de vk en de kraamzorg. Ik heb de hele dag lopen janken.
Dat heb ik dus vandaag echt ellende, tranen staan elke keer in mijn ogen. Dat herken ik helemaal niet van N. Wel fijn dat het herkenbaar is, voel ik mij niet zo alleen.
Geef je borstvoeding of kunst? Ik geef kunst en had dag 8 ook echt zulke enorme stuwing niet leuk meer. Dus je zit dan zo hoog in je hormonen! Het wordt beter, echt waar. Maar nu bij nummer 3 duurde dat gevoel toch wel een dag of 5
Geen borstvoeding want had bij N. geen productie en nu echt geen zin om die strijd aan te gaan. Nu loop ik echt al de hele tijd om alles te janken wat een rotgevoel. Ik zie ook helemaal niks meer zitten op dit moment terwijl het de hele week zo goed ging.
Neem je rust hè! Lekker even de tranen laten vloeien en daarna even goed slapen. Echt het wordt beter!!
Alleen opletten dat je niet na weken nog in die baby blues blijft hangen en je alleen maar somberder wordt (postnatale depressie). Maar die kans is echt maar klein.
@bluedrake lekker huilen hoor! Wat eruit is, is eruit heel normaal. Mijn kraamhulp huilde zelfs en gaf mij een dikke knuffel en kus op de wang; die was ook altijd slecht in afscheid nemen. Wees lief voor jezelf!
Vind je het ook lastig dat je geen borstvoeding geeft? Ik heb bij de 1e ook gelijk kunstvoeding gegeven, bewuste keuze ook. Maar ik vond het onbewust toch lastiger dat ik hem niet kon troosten met de borst als hij huilde. Plus die stuwing en lekkende borsten hielpen niet mee. Plus de pijn van de hechtingen en niet mobiel zijn. Gewoon en en en en, stomme hormonen.
@bluedrake Lekker huilen hoor! Je zit ook nog bomvol hormonen, die helpen ook niet mee. Als je het opkropt, werkt dat juist averechts. Hier iets aan goed nieuws, want we zijn weer lekker thuis . Uiteindelijk in totaal 7 dagen in het ziekenhuis geweest. Ze hebben nog geen idee wat er is, maar de onderzoeken waarvan we nog geen uitslag hebben, duren vrij lang. Alle andere onderzoeken lieten geen bijzonderheden zien. Kosttec wel wat om hier te komen. Afgelopen week nog door een hel gegaan met haar. Dat we echt het dieptepunt. Nu weer goede kant op en ze doet steeds meer zoals we van een baby verwachten. Ik kolf nog steeds alles, maar begin iets meer vertrouwen te krijgen dat ik haar wel weer aan de borst krijg. Maar momenteel is het even handiger dat we zien wat er binnenkomt om de groei bij te houden ook.
Hier is het eindelijk gebeurd. Gisteren middag zijn wij trotse mama en papa geworden! <3 Een hemelse vlotte bevalling!
Soms wel ja. Ik heb geen lekkende borsten, en ook bijna geen stuwing. Weet dat dit echt het beste is voor ons kind hoor. In combinatie met slaaptekort en alle veranderingen en inderdaad die fijne hechtingen ben ik verrot. Manlief heeft mij gelukkig laten slapen vanmorgen. Net even een uurtje extra gepakt. Ben inderdaad een zelfstandig type die zich overal verantwoordelijk voor voelt en op dit moment gaat dat even niet.
@Newbie123 yes woehoe baby nieuws!! Wat fijn dat je een goede bevalling hebt gehad en van harte gefeliciteerd
Ik wilde nog uitgebreid mijn bevallingsverhaal schrijven hier maar ik hou het kort. Het voelt een beetje als mosterd na de maaltijd en ik wil de shine niet stelen van andere die nu nog moeten bevallen of inmiddels bevallen zijn. De bevalling ging gewoon super goed. Het was risicovol omdat onze zoon veel kleiner was als gedacht. Daar kwamen we pas achter één dag voor mijn bevalling. Dus omdat hij klein was, zijn hartslag met elke wee daalde en ik echt geen keizersnede wilde, had ik me voorgenomen om hem zo snel mogelijk op de wereld te zetten. (Alsof ik het voor het zeggen had hahaha) Toen ik persweeën kreeg, wist ik eigenlijk helemaal niet hoe ik moest persen. Dus hoorde ik aan het voeteneind van mijn bed steeds, doe of je moet poepen, doe of je moet poepen. Ik dacht, nou lekker dan, straks dat hele bed eronder. Maar goed, dat gebeurde niet en ik deed toch flink m'n best wel. Zij werden dus ook steeds enthousiaster en roepte van alles naar me, doe of je moet poepen, persen, hou je ogen open, hou je benen vast, adem door je neus, ik zie het hoofdje!! Ik werd er helemaal euforisch van! Tot dat ze tegen mijn man zeiden, dit duurt gemiddeld een uur bij een eerste bevalling. Toen dacht ik, jaaaaaaa daaaaaaaag, dit ga ik geen uur doen. Dus de volgende wee heb ik hem er ,werkelijk waar, uit gelanceerd!! De verloskundige kon hem vangen aan een been en arm. Mijn man sprong uit z'n stoel met een, WHOWWW!! Het was geniaal vond ik. Ik dacht zo! Niks geen uur... Hij lag twee tellen op mijn borst en toen ging het een beetje fout. Heel veel bloedverlies en een placenta die vast zat. Dus de kamer stroomde vol met mensen. De laatste die erbij werd geroepen als laatste redmiddel (anders opereren) was wel heel rigoureus. Ze kwam binnen met een, in mijn ogen, slagers schort, duikbril op en afwas handschoenen. Ik dacht, waar zijn de kaplaarzen? Die miste ik nog in het plaatje. Al met al heeft al dat gedoe en hechten een uurtje geduurd maar liep goed af. Al die tijd had mijn man onze zoon vastgehouden... Ze hielden hem heel even voor me zodat ik hem kon bekijken. Dat wilde ik graag omdat daar de gelegenheid nog niet voor was geweest. Ze zouden hem gaan wegen, temperaturen, aankleden, suiker meten en dan mocht ik hem ein-de-lijk weer vastgehouden. Zo gezegd, zo gedaan, hij op de weegschaal, zijn gewicht was 2480gram. Toen vroeg de verpleegkundige of de verloskundige even mee wilde kijken, ik dacht, er is dus iets mis. Ze draaien zich om en de verpleegkundige zegt: hij heeft geen anus. Wat een domme grap dacht ik. Maar ik wist dondersgoed in mijn achterhoofd dat, dat geen grap was. Onze zoon werd aangekleed, naar de kinderafdeling gebracht en het umcg gebeld. Mijn man ging met hem mee. Bij mij werd de katheter eruit gehaald, ik werd onder de douche gezet, aangekleed en ook naar "boven" gebracht. Daar lag onze zoon vol plakkers en slangen. Hij werd klaargemaakt voor vervoer naar het umcg. Mijn hart brak in tweeën en ik barste in huilen uit. Tien minuten later zaten we met z'n drieën in de ambulance onderweg naar Groningen en daar begon de rollercoaster....