Momenteel met pauze tot de noodzaak weer opkomt. Hier nu enkel de basic dingetjes als internetbankieren, belastingaangiftes, wat kluswerk en boodschapje meenemen als je toch op dat winkelcentrum bent. Niet te vergelijken met wat we eerder hadden. Hopelijk blijft t nog ff rustig, dan gaat alles goed met iedereen.
Ik ben nu toch wel benieuwd waarom je zo vaak topics opent met een enkele vraag TS, waarom wil je zoveel weten van anderen zonder zelf iets prijs te geven? Je zegt dat je mantelzorger bent, wellicht kan je eea vertellen over het hoe en wat? Dat praat ook makkelijker mee voor ons. Wij zorgen (grotendeels) voor m'n schoonmoeder; zowel financieel als fysiek. Douchen doet mijn schoonzus meestal maar de meeste andere taken doet mijn man (en koken, de was enz doe ik). Ze is nu even uit logeren bij haar (eveneens zorgintensieve) zus en dus worden de zorgtaken even overgedragen naar haar neef. Mijn schoonmoeder is in de 80, exacte leeftijd niet bekend, en heeft veel lichamelijke klachten. En verder ook erg eenzaam, waarschijnlijk depressief enz. Het scheelt dat er maar een paar stappen tussen haar en ons huis zit dus als ze roept horen we haar al. Ik moet er wel bij zeggen, hier wordt mantelzorg niet echt als "mantelzorg" beschouwd. Verzorgingstehuizen zijn er niet echt en voor ziekte familieleden wordt gewoon gezorgd. Weer een andere tante van mijn man had na een beroerte veel zorg nodig en dat deden haar kinderen om en om.
Ik ben ook mantelzorger voor een dementerend familielid van 85. Dankzij ondersteuning van vervangende mantelzorgers ( via indicatie) , houdt ik het vol.
Zonder zelf iets prijs te geven? Hoe gedtailleerd wil je dingen weten? Ik heb verteld dat ik mantelzorg nu voor de vader van een vriendin. Is dat zonder zelf iets prijs te geven? T lijkt me hartstikke leuk ervaringen etc te delen zolang het niet te herkenbaar wordt.
Ja ik snap wat je bedoelt met de laatste alinea. Ik vind het eerlijk gezegd ook een rotwoord en toch gebruik ik het zelf. Ik vind het ook hartstikke normaal hoor om voor ouders of de ouders van bekenden indien bv te zorgen. Ik had er niet aan moeten denken dat deze lieve mensen in een tehuis waren beland. Ik lees ook wat jij allemaal doet, herkenbaar en super om te lezen. Mijn taken vestaan oa uit medische dingen zoals de medicatie regelen en toedienen. Lichamelijke verzorging zoals douchen en wassen, huis opruimem en schoonmaken, fijne uitjes. T geeft me gewoon veel vreugde dat alles zo goed gaat en de persoon in kwestie relatief zo blij is in eigen huis.
Ik lees hier alleen één vraagzinnetje, maargoed. Ben ook een paar dagen minder online geweest omdat ik ziek was, dat zal het dan wel zijn, maar dit is me gewoon in meerdere topics opgevallen.
Dat viel mij ook op. Ik lees niet alle topics, en wist dus ook niets van de ervaring van @Rozebeer . Als je een topic opent om ervaring te delen, dan lijkt het mij evident om met je eigen ervaring te beginnen. Ot. Man is medemantelzorger voor zijn moeder. Zij is dementerende en lichamelijk helemaal op. Lichamelijke zorg wordt door de lieve professionele verzorgers in het verpleeghuis gedaan. Vooral dus regelmatig erheen voor de broodnodige mentale steun, de was, bij gesprekken met artsen etc en het regelen van alle financiële zaken. Gelukkig kan hij dat met zijn broer en zus delen. Die wonen beiden dichterbij, hebben geen thuiswonende kinderen meer en doen ruimschoots meer dan mijn man. Daarnaast hebben we de zorg over onze zoon van 9, die nog steeds niet zindelijk is en autisme heeft. Vooral de zindelijkheid is een herl moeizaam traject, waarbij we gelukkig nu wel de goede begeleiding hebben. Maar wat hij toch echt zelf zal moeten leren. Voor beide vind ik het woordje mantelzorg een lastige. Vooral voor het eigen kind. Maar 't valt er wel onder. @Chillin Woont jouw familielid nog thuis? En heeft hij/zij ook een partner? Het was voor ons 2 jaar geleden zo moeilijk te bepalen wat de juist weg zou zijn. Wat is het moment om iemand te laten opnemen. Vooral als ze zelf zo graag thuis zou blijven.
@Mamafiets Wat fijn dat je man dit kan "delen" met zijn broer en zus! Dat is voor ons wel anders, ondanks dat mijn man uit een gezin van 6 kinderen komt. Ze wonen of te ver, of zijn zelf ziek (één zus is zelf lichamelijk nagenoeg op en heeft bovendien een verstandelijk beperkte zoon wat veel van haar vergt). En een ander heeft weer een zware depressie en een vrouw met ook eea aan psychische klachten, enz. Kortom, iedereen heeft wel iets. Ik had echt het idee dat mijn man even op adem kon komen de twee dagen dat mijn schoonmoeder uit logeren was. Klinkt onaardiger dan het is hoor, maar soms kan het best zwaar zijn, wetende dat ze op ieder moment kan roepen. Ze kan nog niet eens haar telefoon bedienen dus om zulke dingen worden wij ook vaak geroepen, maar dan denken we dus wel dat er "echt" iets aan de hand is. Met mijn schoonvader helpt hij ook wanneer er brieven van Nederlandse instanties komen e.d maar dat valt in het niets vergeleken met de zorg voor zijn moeder.
Dat is ook heel erg fijn. Het is hier ook vooral mentale last van het steeds achteruit zien gaan van zijn moeder. Fysiek weten we dat ze in goede handen is. Groot verschil met hoe het bij jullie gaat. Is er in jullie omgeving ook meer begrip of ruimte voor deze zorg? Juist omdat het normaal is. Of is dat er juist minder, want het is "normaal"? Ik merk hier dat dat soms lastig is. Vorig jaar heb ik kort voor mijn moeder gezorgd na haar operatie. Dat was een heel geregel, en gelukkig kon ik vanuit haar huis werken. En omdat het een korte periode was merk je dat daar wel ruimte voor is. Maar als je dat soort dingen vaak hebt, of als je door structurele zorgtaken minder flexibel bent dan valt het begrip snel weg. Aan de andere kant zijn zowel mijn, als mijn mans werkgever gelukkig flexibel in werktijden en plaatsen. Dat maakt het nog mogelijk om te blijven werken.
Mijn moeder heeft altijd al mentale problemen gehad maar twee jaar geleden kreeg zij een psychose. Ze is toen twee weken opgenomen en vlug daarna kreeg ze de diagnose ASS. Sinds de psychose is ze wel echt veranderd en niet meer in alles zelfstandig. Ik heb bijvoorbeeld haar geld en pasjes in beheer, help haar met administratie, etc. Echter de mentale zorg is soms zwaarder. Ze heeft veel last van depressies, psychosomatische klachten en suïcidale gedachten maar ook angstaanvallen en hyperventilatie. Gebruik maken van het ov, afspraken bij de dokter, dat kan ze niet alleen en ga ik zoveel mogelijk mee.
Dat moet ontzettend zwaar voor je zijn. Heel veel respect voor je ondanks dat het misschien "normaal" voor je voelt te helpen en te verzorgen.
Dat lijkt me erg zwaar @Bloem2310 Heb jij zelf ook steun uit je omgeving? Of iemand met wie je de last kan delen?
Ik heb de afgelopen 20 jaar gemantelzorgt, de laatste 5 jaar full time. Helpen douchen, aankleden, huishouden runnen, infusen vervangen en aansluiten. mee naar buiten nemen, gezelschap houden, wonden en stoma verzorgen, sonde voeding toedienen en vliegen wanneer ze dat wenste. En toen ineens, zomaar zonder waarschuwing, was ze er niet meer.
Ja. Ene dag naar ziekenhuis gebracht en volgende ochtend werd ik gebeld dat ze overleden was. Je moeder verliezen laat altijd een leegte achter maar doordat ik zoveel voor en met haar deed voelt het extra leeg.
Ze krijgt nu medicatie en gelukkig heeft ze wat hulpverlening, dat geeft al wat rust. Ook heb ik een hele lieve partner waarbij ik af en toe mijn hart kan luchten maar verder leer ik accepteren dat dit nu is zoals het is. Mijn moeder heeft helaas geen sociaal netwerk dus ik ben gewoon haar aanspreekpunt. Ik hoop binnenkort wel met therapie te starten om een en ander een plekje te geven
Ik denk dat veel mantelzorgers daar tegenaan lopen: je houdt van diegene en doet graag alles voor ze. Zij vragen er tenslotte ook niet om om ziek te zijn. Maar tegelijkertijd moet je ook voor jezelf zorgen, die balans houden is lastig soms.