Hoi allemaal, ik heb ruim 2 weken geleden een test gedaan op aanraden van mijn vriend, aangezien ik een aantal symptomen had. Deze was positief en zo ook alle andere die ik daarna deed. Vervolgens heb ik gelijk contact gezocht met een verloskundige, want het was ongepland dus geen idee hoever ik zou zijn. Nu was ik langs geweest en kreeg ik een echo op mn buik, en daar werd aangegeven je bent nog een stuk minder ver, ik denk een week of 4-5 maar ik kan wel zien dat je buik bezig is? Dus ik mag over nu een week (15 juni) terugkomen voor een echo, die dan inwendig word. Maar goed een week later, afgelopen zaterdag, werd ik ineens wakker met het gevoel dat mijn onderbroek nat was, dus gelijk naar de wc gegaan en daar zag ik bloed en ook bij het plassen en afvegen kwam bloed vrij, helderrood, ik vond het vergelijkbaar met een bloedneus. Heel zaterdag heb ik bloed verloren, zonder stolsels en zonder buikpijn. Ik had alleen de sporadische lichte krampjes bij mijn bikini lijn zegmaar, die ik al de hele tijd voelde. Ook contact gehad met de verloskundige en die gaf aan dat het voor nu niet perse reden tot paniek was. Zondag bloedde ik ook nog steeds en nu kwam er ook wel wat stolseltjes mee, maar niet groter dan wat er uit je neus komt na een bloedneus. Later in de nacht werden ze wat groter dus weer contact gezocht met de verloskundige, die mij de volgende ochtend belde en die vroeg mij om foto’s te sturen van bij de wc. Zo gezegd zo gedaan, en daar kreeg ik te horen dat ik de echo van 15 juni gewoon moet awachten omdat ze dan pas wat gaan kunnen zien. De rest van maandag heb ik bijna de hele dag nog stolsels verloren, geen mega grote zoals je online ook leest, maar sommige wel groter dan wanneer ik ongesteld ben. Sinds maandagnacht verlies ik eindelijk niet echt stolsels meer, wel nog steeds bloed, maar dit lijkt eindelijk minder te worden. Ook heb in 2 testen gedaan weer, wel 2 verschillende bij de ene meende ik een licht tweede streepje te zien en de ander gaf aan niet zwanger (was de digitale test) maar het gekke is ondanks alles wat er tot nu toe is gebeurd voel ik me nog steeds hetzelfde zegmaar. Ik voel me alleen heel onzeker door wat mijn lichaam allemaal doet met het bloeden enzo, maar ik voel me nog steeds zwanger? Heeft het nut om aan te dringen een eerdere echo te krijgen en hebben jullie soortgelijke ervaringen? Ik hoor het graag!
Dit klinkt eerlijk gezegd niet positief. Ik las dat het een ongeplande zwangerschap is. Wel gewenst? Bij mijn verloskundige kan je altijd bij bloedverlies langskomen voor een echo. Soms niet dezelfde dag, maar vaak wel snel. Wanneer heb je de eerste echo gehad? Want als je 2 weken geleden 4-5 weken zwanger was zouden de zwangerschapstesten nu duidelijke streepjes moeten geven. Ook al zijn het andere merken. Ik zou dus bellen.
Daar ben ik inderdaad ook bang voor…. Nee het was ongepland maar zeker gewenst. De eerste echo was vorige week, de 28ste en daar gaf ze aan dat ik 4-5 weken zou zijn, dus dat is nu 5-6 weken. Mag het bij jouw verloskundige ook al zo vroeg? Want bij mij word er steeds gezegd dat er niks gezien zal worden
Heel vreemd dat ze je niet laat langskomen. Hier begon ik op zaterdag te bloeden en kon in principe die middag nog komen. Maar ik wilde zelf het weekend afwachten omdat het bloeden nog meeviel. Uiteindelijk is het die dinsdag losgekomen. Op de echo maandag was te zien dat het misging. Ik vind het ook vreemd dat de eerste echo enkel uitwendig was. Sterkte. Klinkt inderdaad niet goed ook in combi met de testen. Wat zwangergevoel betreft. Ik voelde me tot 7 weken na de mk nog net zo. Pas na mijn menstruatie voelde ik me weer gewoon.
Ja idd vreemd dat geen interne echo werd gedaan. Dat is nu niet echt veel meer moeite ook en in feite heb je tot 16 weken interne echo als ze echt goed willen kijken. Bij bloeding zou je meteen moeten kunnen gaan.. misschien een andere praktijk opzoeken?
Ik mag nu morgen langskomen, dus dat is al een heel stuk eerder. En over de eerste echo geen idee, ik dacht ook van oh dan kan ze nog die andere doen, omdat ik eerst 11 weken werd geschat. Maar dat deed ze ook niet dus dat was inderdaad wel een beetje vreemd. Aaah okey dat zou het dan kunnen verklaren. Bedankt voor je antwoord!
Dat leek mij inderdaad ook, ik lag er namelijk toch al. Ik mag nu morgen langskomen, en even kijken hoe dat gaat. Maar mocht daar iets positiefs uitkomen of bij een tweede keer ga ik denk ik wel kijken naar een andere
Ja goed idee.. ik hoop dat je goed nieuws krijgt! Bij mij waren bloedingen helaas een miskraam - en dan wil je natuurlijk zo snel mogelijk verder en een schone baarmoeder. Ik kreeg de abortuspil na lang afwachten of het spontaan zou gebeuren. Nu ik erop terugkijk, zou ik meteen om die pil hebben gevraagd. Een vriendin van me had nu ook een miskraam en kreeg een curettage, dat leek me wel goed (snel schone lei dacht ik), maar blijkt dat je daar verklevingen van kunt krijgen. Mocht het zijn dat het helaas niet goed loopt, zou ik toch niet voor de operatie, maar voor de pil gaan
Haakt even in op je berichtje omdat die mij persoonlijk raakt, vooral het dik gedrukte stukje. Ik snap je beredenatie maar wil je toch iets uit mijn ervaring vertellen. Ik heb ze alle 3 gehad, medicijnen, spontaan en curretage. De laatste vind ik het ergste. Mentaal heeft die mij het meest geraakt. Waarom, je gaat naar het ziekenhuis, word opgenomen, het staat in je kaart waarvoor je komt. Je ligt op zaal met mensen die voor verschillende dingen komen en het enige wat er door je hoofd gaat is dat je op dat moment nog zwanger bent, word mee genomen, gaat onder narcose en denkt in een split second, "he, dat is voorbij". En dan komt het besef, dat je een moment geleden nog zwanger was, je eigenlijk niet echt afscheid hebt kunnen nemen en voor je het wist operatief je kindje weg is gehaald.De periode was kort en snel en de klap kwam later. Mijn ervaring is wanneer het vanzelf op gang komt of je medicijnen krijgt dan ga je er doorheen, het is een verschrikking maar je maakt elk moment mee, kunt afscheid nemen, gaat door de emoties heen en kunt helen. Bij een curretage niet gehad
Inderdaad.. het hangt misschien ook van de situatie af. Persoonlijk ging het me niet zozeer om het afscheid nemen, het zat namelijk vanaf dag 1 al mis bij me en ik wou gewoon niet meer bloeden, dus ik had niet zo'n band met het vruchtje. Mijn eerste arts volgende alleen mijn hcg op en zei om af te wachten. Ik heb een maand gewacht tot ik een nacht zoveel pijn had dat ik niet meer normaal kon ademen zonder heftige steken in de rug en zware krampen. In het ziekenhuis de dag erna zagen ze nog steeds resten, toen kreeg ik de abortuspil en het bloeden is uiteindelijk halve maand later gestopt door andere medicatie. Om deze reden zou ik het afwachten niet aanraden.. of toch heel goed laten opvolgen :/
Ik hoop het ook, maar ben er bang voor… Het gekke is wel dat ik de dagen dat ik echt bloedde minder last had van m’n ‘kwaaltjes’ en die eigenlijk sinds het bloeden klaar is weer terug zijn
En een schone lei is zeker zo. Ondanks dat het ongepland was willen we nu dan wel door, mocht het dus inderdaad een miskraam zijn. Heel heftig trouwens, hopelijk heb je het een plekje kunnen geven
Ja, het gebeurt vaak toch wel.. ik was al 31, maar kende ook iemand van 24 die twee miskramen had voordat ze uiteindelijk haar kindje kreeg. Je moet maar pech hebben... Maar voor mij was dat gewoon een niet-ontwikkeld vruchtje Ik ben na drie maanden na het bloeden zwanger geraakt (ik moest hoewel ik geen bloedingen had tot 12 weken zwangerschap hormonen slikken van de arts mocht men miskraam toch een andere reden gehad hebben dan pech) Bij de eerste controle-echo zagen ze geen neusbot (grote marker voor Down, vruchtwaterpunctie laten doen: kindje genetisch toch gezond). Nu bij 20 weken was het neusbot plots aanwezig en boven het gemiddelde, MAAR de rechternier is ectopisch en niet actief. Altijd wat zeg, maar nu ik weet dat het kindje geen mentale aandoening heeft, ben ik vrij gerust
Wat fijn dat je nu toch wel zwanger bent, gefeliciteerd! En ik snap inderdaad wel dat het idee dat het geen mentale aandoening is al een stuk ‘fijner’ is, nu ben ik niet bekend met een ecoptische nier, maar kunnen ze daar wat mee? Ik had trouwens vanmiddag mijn afspraak en hier kwam inderdaad slecht nieuws uit naar voren, maar daar zal ik wel even een nieuwe topic over beginnen
Oh nee veel sterkte... Je hoopt toch ergens altijd wel dat het goed zit he. Draag maar goed zorg voor jezelf Ectopisch betekent dat ie niet op de juiste plaats zit, hij is niet gestegen en is heel klein en niet actief. Soms worden ectopische nieren toch actief, vaak verdwijnen ze zelfs volledig of blijven ze zo in het lichaam. Maar met een nier kan je leven
Ik doe m’n best, gelukkig heb ik een hele lieve vriend die er voor me is. En gaan we er gewoon rustig aan zonder te veel druk erachter weer voor. Aahh oke, het is nog maar de vraag hoe het zich gaat uiten. Maar fijn dat er goed mee te leven is!