Bedankt iedereen voor de superlieve reacties! Ik had ziekenhuis gebeld en dag 5 mocht absoluut niet. Uitgangsecho op zondag wilden ze geen uitzondering voor maken (terwijl ik die wel een keer heb gehad…) en zonder uitgangsecho mocht ook niet… Echt klote!! Dus moest me erbij neerleggen en nu dus weer eens een wachtmaand. Hopelijk gaat de tijd snel!!
Ba niet fijn. Maar die maand zit er ook zo weer op. Maandje geen hormonen is ook eens goed. Hier nu de eerste wachtmaand om maar moet er twee wachten. De IVF start waarschijnlijk pas in september dus na de vakantie zal ik in juli en aug nog een IUI poging doen waarschijnlijk. 20 juni wordt ik gebeld door de IVF arts wanneer we starten. Gister uitslagen van de IVF onderzoeken binnen en alles was normaal. Het ging bij mij ivm leeftijd vooral om de eicel reserve maar die was nog prima. Nu hoop ik dat ik vlug ongesteld wordt zodat ik het niet op vakantie heb.
Fijn dat alles er goed uit ziet, Kletskous! Hopelijk vliegen de wachtmaanden snel voorbij voor jullie.
Ja, zo probeer ik het nu ook maar te zien! Had gehoopt die laatste poging ook direct door te zien gaan. Wat voor onderzoeken moet je allemaal doen voordat je kunt starten met IVF? Moet ik ervan uitgaan dat ik ook zolang moet wachten? Fijn dat je reserve in ieder geval goed is!
Hé bah, balen zeg!! Nou hopelijk doet een maand zonder hormonen je lijf goed en is de 6e IUI straks hartstikke succesvol
Breekt even in, off topic! Gefeliciteerd met je zwangerschap, wat ontzettend fijn om te lezen dat het is gelukt. De rust in baan en de vakantie heeft je blijkbaar heel veel goeds gebracht. Geniet van je zwangerschap, al zijn die eerste weken killing I know! Maar het komt goed, vergeet niet te genieten! Fijne zwangerschap ♡
Vanmorgen echo gehad en bloed mogen prikken. Eitje ziet er al goed uit, maar de bloedwaarden zijn nog wat laag. Nu moet ik vanavond nog 1x Gonal-F spuiten. Zaterdag om 10.00 de ovitrelle en dan hebben we op maandag om 10.15 de iui. In mijn hoofd zou daar minder tijd tussen moeten zitten, nu zit er ruim 48 uur tussen. Hoe kijken jullie daar naar?
Dat is inderdaad wel lang ertussen… Je zal het vast wel goed begrepen hebben, maar bedoelen ze niet om 10u ‘s avonds?
Ja, daar twijfel ik nu dus een beetje aan. Krijg het ziekenhuis voor die tijd niet meer te pakken ben ik bang. Als ik om 22.00 zou spuiten zit er precies 36 uur tussen, dat voelt logischer. Had een terugbelverzoek ingediend, maar helaas niet terug gebeld. Ga het morgen ochtend proberen om contact te krijgen, als ik ze niet te pakken krijg spuit ik s avonds.
Mij lijkt de avond ook logischer idd. Ik moest namelijk ook om 22.00uur Ovitrelle zetten en om 10 uur toen UIU, 36 uur later
Ik heb vandaag bloedgeprikt voor de progesteron waarde en deze was mooi hoog! Eigenlijk hoger dan normaal (norma heb ik 30, nu 60), dus vermoedelijk meerdere follikels gesprongen. Nou, laten we hopen dat er dan toch eentje bevrucht is
Ik krijg net in een groepsapp een zwangerschapsaankondiging van een toch wel goeie vriendin (zonder van te voren even te bellen of iets) en ben er even helemaal kapot van Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik neem aan dat de vriendin op de hoogte is van jullie traject. Dan is het inderdaad niet zo fijngevoelig. Voorderest zou ik me er niet te druk overmaken. Je wordt op straat, in reclames bijvoorbeeld ook geconfronteerd met dikke buiken en baby's. Ik feliciteer gewoon en soms baal ik. Maar de vrouw in kwestie is natuurlijk ook gewoon blij.
Door dat verdriet vooral toe te laten en te omarmen dat je je zo voelt. Ik heb de laatste keer het voor het eerst andersom gehad; ik zwanger van de 3e, vriendin die haar 3e kindje verloor. Wij hebben het gewoon uitgesproken waar voelt ze zich prettig bij, wat deel ik wel, wat niet? Kan je dat ook enorm aanraden omdat gesprek aan te gaan. Ik toonde wel oprechte interesse in de zwangerschappen van de super vruchtbare (minus diegene die ook totaal geen interesse toonde in het traject of enige gevoeligheid dat het voor mij lastig was en gewoon eiste dat ik blij moest zijn nu) want zij konden er niets aan doen dat ik niet super vruchtbaar was. Het is gewoon een dubbel gevoel: je bent blij voor hun. Maar je had het jezelf ook zo gegund. (En als ze eenmaal waren geboren had ik er geen moeite meer mee)
Wat ontzettend verdrietig voor je ik weet echt nog precies hoe het voelt, 4 goede vriendinnen gehad die tijdens ons tweede jaar van proberen zwanger werden. Allen binnen ronde 1-2, van tweede of derde kindje en allen op de hoogte van onze situatie. De een belde heel lief om het me persoonlijk te vertellen, zodat ik niet werd overvallen in de groep. De ander die het wel zomaar tijdens een etentje op tafel gooide. Precies wat Groenebomen zegt, het verdriet er laten zijn en omarmen. (Niet aan tafel tijdens dat etentje overigens! Pas als ik weer thuis was). Ik huilde flink uit bij mijn man, schreeuwde in een kussen en sloeg vervolgens met dat kussen een paar keer tegen de muur ofzo. Dat luchtte op. Geen mooi gedrag, maar de pijn was gewoon echt intens. En de confrontatie met mijn lege buik en angst dat het bij ons nooit goed zou komen groot. Door me gewoon even flink kut te voelen, kon ik daarna wel weer door. Wel probeerde ik het hen niet kwalijk te nemen als ze in mijn ogen sensitiever met de aankondiging om hadden kunnen gaan. Uiteindelijk draait hun zwangerschap toch om hen en om hun blijdschap, niet om mijn situatie en mijn verdriet. Daarom dus maar de mental breakdown achter gesloten deuren en hierover praten met een andere vriendin die jaren geleden haar kinderen middels ICSI heeft gekregen was ook heel fijn. Heel veel sterkte!
Het heeft ook weinig te maken met de specifieke boodschap of degene die het brengt. Ik kan ook echt wel blij voor hen zijn. Vind het een beetje jammer dat ik het op deze manier moet horen, maar kan het haar zeker niet kwalijk nemen. Men wil blijdschap natuurlijk delen, groot gelijk. Maar het is vooral even enorm confronterend. Ik probeer steeds weer mezelf positief toe te spreken en hoop te houden, maar in de basis en als ik het toelaat is er vooral intens veel pijn en verdriet, naast de angst dat het nooit meer zo gaat mogen zijn. En rationeel denk ik; dat overleven we ook. Maar emotioneel is een ander verhaal, het is soms gewoon hartbrekend… In een kussen slaan heb ik vandaag ook gedaan Verdriet en boosheid mag er ook echt soms wel even zijn denk ik. Maar ik merk wel dat de dalen dieper worden nu we voor mijn gevoel met één been in een IVF traject staan. Heeft iemand ervaring met professionele hulp zoeken bij dealen met zo’n traject?
Ja ik heb bij de psycholoog gelopen omdat ik uiteindelijk een breekpunt had bereikt en ik mijzelf kwijt was geraakt in het proces. Heel veel aan gehad. En kussens gooien werkte ook heilzaam hihi
Haha ja dat kan wel even helpen Was dat vanuit/via het ziekenhuis of op eigen initiatief via de huisarts of iets? Denk dat ook niet alle psychologen hier echt verstand van hebben lijkt me…
Niet veel onderzoeken. Alleen echo inwendig en bloedprikken. Amh, bloeddikte en ijzer. Duurt 3 wk en dan volgende ongesteldheid starten. Bij mij komt er nu alleen het onderzoek naar vroeggeboorte bij en dat duurt 7 wk.