Ik heb al zo lang ik mij kan herinneren last van angst, maar de afgelopen 2 jaar is het echt op zijn hoogtepunt. Ik loop al een jaar of 4 af en aan bij een therapeut en heb ook EMDR therapie gehad. Momenteel slik ik een half pilletje oxazepam voor als de angst te hevig is maar ik ben er zo ongelofelijk klaar mee, die angst! Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Angst en eventuele antidepressiva hiervoor?
Ik neem escitalopram 20 mg hiervoor, al een jaar of 4 nu. En het helpt wel, in combinatie met psycholoog en ook emdr gehad. Mijn angsten en gepieker zijn niet 100 procent weg maar wel veel leefbaarder geworden. Heb ook al zo lang al ik me herinner angsten gehad en fobieen die me echt belemmerde in alles (van tv kijken tot eten tot iets gaan drinken, les volgen enz), nu is het vooral nog bij extreme stress of dat ik me gewoon iets meer dan de gemiddelde mens zorgen maak over dingen. En ik heb nog een giga kikkerfobie maar daar valt mee te leven. Heel rot voor je dat je er zo veel last van hebt. Het is echt iets verlammend die angsten. Hopelijk vind je iets wat helpt voor jou ❤️
Mijn vrouw slikt sertraline vanwege haar angsten. Hierdoor zijn haar angsten leefbaar geworden (maar dus niet volledig weggegaan)
Waar heb je angsten voor? Ik heb vroeger de stempel 'gegeneraliseerde angststoornis' gekregen. De piekerstoornis, was echt overal bang voor! Durfde niet eens meer in de bus om naar school te gaan. therapie voor gehad, medicatie geslikt en in de jaren is het verdwenen. Ik kan nu zo goed als zeggen dat ik er geen last meer van heb, word bijna nergens meer in belemmerd en kan overal weer van genieten. Slik ook al heel lang geen medicatie meer. Het positieve is, er is dus wel overheen te komen.
Vraagje, komt het bij haar uit haar autisme voort of is het een "aparte" stoornis? Ik herken me nl best wel in angststoornissen maar ging er altijd vanuit dat het "gewoon" autisme is.
Noem het maar op, ik ben als kind overal bang voor geweest en heb hier nooit echt goede begeleiding in gekregen door mijn ouders. Het is nu voornamelijk door omgevingsgeluiden o maar dat kan ook zo vervangen worden door wat anders. Het angstgevoel wordt erg versterkt door mijn eigen gemoedstoestand, ik zit op dit moment totaal niet lekker in mijn vel waardoor de angst heviger aanwezig is, zo kom ik steeds in die vicieuze cirkel. Ik zou me graag wat stabieler willen voelen zonder die verlammende angst pieken.
Dat is de vraag idd.. ze zeggen idd dat het heel vaak voorkomt dat je angstig bent bij autisme, maar de echte paniekaanvallen kwamen pas een paar jaar na haar autismediagnose. De angst was toen enorm erg en ze was daardoor aan huis gekluisterd, maar na het starten met AD en therapie werden de angsten langzaamaan wat minder en kon ze weer aan het werk voor een paar uurtjes en dit is later uitgebreid.
Het kan komen door overbelasting. Piekeren versterkt dat dan omdat je verder overprikkeld van binnenuit. Het kan daarom wel belangrijk zijn om te weten wat eronder zit. Bij autisme bijv kunnen sommige therapieën averechts werken.
Ik slik ook escitalopram. Bij mij is de oorzaak wel wat anders. Bij mij twee oudste zoontjes was ik na hun geboorte depressief. Vooral na de tweede was dat heel heftig. Tijdens de zwangerschap van de derde ben ik naar de poppoli gegaan en geleidelijk aan ontdekten we dat het meer te maken had met angsten. Na het krijgen van een baby is alles anders en onzeker en ben ik de controle kwijt. En dat geeft mij blijkbaar angst. De eerste weken na de bevalling heb ik lorazepam geslikt en daarna ben ik escitalopram gaan gebruiken. Ik slik 10 mg en het werkt heel goed. Voor het eerst kan ik genieten van het hebben van een baby.
Wat bij mij geweldig werkt is Gaba. Ik heb sinds een jaar of acht hevige pms gecombineerd met een gegeneraliseerde angststoornis. Dit betekend dat ik gelukkig ook goede dagen heb, maar zodra de hormonale schommelingen beginnen neemt de angst toe. In de praktijk had ik ong drie weken angst, onrust, piekeren en heel hoog in adrenaline en kon ik 1 week bijkomen, voordat de cyclus overnieuw begon. Diverse therapieen voor gehad, maar doordat het vooral hormoon gerelateerd is werkte dat niet heel goed. Huisarts heeft diverse keren geadviseerd om te starten met anti depressiva, maar dat was iets wat ik echt niet wilde. Enige wat ik soms gebruikte als het te hevig werd was oxazepam. En toen ben ik via via in aanraking gekomen met Gaba. Dit is een voedingssupplement, die in de hersenen angstgevoelens en onrust reguleert. Ik slik nu sinds anderhalf jaar een hoge dosis per dag en ik kan echt zeggen dat ik mijn leven terug heb. Soms wat onrust, maar dat is goed te handelen. Mijn huisarts staat hier ondertussen helemaal achter en raad het nu zelfs andere patienten aan.
Zou je dan geen baat hebben bij antidepressiva als je gemoedstoestand zo'n invloed heeft op je angsten? Het kan misschien de scherpe randjes er af halen. Oxazepam versuft alleen maar.
Ja dat vraag ik mezelf nu inderdaad ook af, hoeveel kan je leren door therapie als het uiteindelijk gewoon in mijn hoofd niet goed zit zeg maar. Mindfullness en meditatie e.d kunnen ook maar zoveel doen, ik heb echt het gevoel dat ik “meer” nodig ben, helemaal omdat ik soms echt het gevoel heb dat het allemaal niet meer hoeft als ik zo veel angst heb.
Ik had het. Escitalopram 10 mg gehad. Ook dat gebruik ik niet meer. Eerste sessie met therapeut waar ik geen klik mee had. Wilde me dingen laten doen in het kader van verwerking waarbij ik echt blokkeerde. De tweede sessie een andere therapeut gehad. Veel beter. Hij heeft me echt geleerd dat ik dingen waar ik geen invloed op heb los te laten. Te leven in het nu en niet te ver vooruit te kijken. Dat was zo fijn. Heb hem een jaar na de therapie nog een kaart gestuurd om te bedanken. Soms in acute stress nog wel eens dat ik even een trigger-momentje heb, maar kan dat ook weer vrij snel loslaten.
Bij mij was het niet zozeer angst (alhoewel ik daar wel last van heb gehad in het verleden) maar meer een altijd sluimerende depressie die na mijn eerste zwangerschap pre- en postnataal enorm versterkt werd. Ik heb nog 2 jaar doorgelopen en ben uiteindelijk aan de medicatie gezet. Daardoor kreeg mijn hoofd rust om de gedachten op een rij te zetten, maar uiteindelijk heeft het nog een paar jaar geduurd nadat ik gestopt was met de medicatie voordat ik me echt beter begon te voelen, maar ik kon er in die periode wel beter mee omgaan omdat ik tijdens het medicatiegebruik echt de rust had gevonden om aan mezelf te werken. Niet door therapie - dat haalde niks uit omdat ik niet begrepen werd - maar door mezelf weer terug te vinden en ook ruimte te hebben om te relativeren en mijn gedachten een plek te kunnen geven. Ik denk dat het voor jou - als ik zo lees waar jouw issues zitten, ook echt de moeite waard is om deze optie te gaan verkennen. Ik hoop dat je een huisarts of desnoods een psychiater hebt (misschien is dat beter qua juiste medicatie en dosering) die met je mee kan denken op dit vlak. De rust in je hoofd is een must om verder te kunnen komen. Oxazepam werkt maar zo tijdelijk en oppervlakkig (en ja, ik heb het hier ook nog liggen en gebruikte het nog incidenteel voor ik zwanger raakte) en ik denk niet dat alleen oxazepam je kan geven wat je nodig hebt. Maar, ik ben geen medicus, het is puur uit eigen ervaring dat ik dit schrijf. Houd je opties open... Ik weet dat het een hele grote stap is, maar wie weet helpt het echt om die innerlijke rust terug te vinden.
Ah ik vind het echt heel fijn dat je je ervaring deelt. Ik voel me nu een beetje alsof ik net mijn hoofd boven water kan houden, en ik weet gewoon dat ik het niet alleen kan. Ik moet eerst zorgen dat de basis (m’n hoofd), zoals jij beschrijft in de ruststand komt en vanuit daar verder… in plaats van die continue paniekstand.