Is er ook onderzocht naar lichamelijke oorzaken? Heb zelf ook wel ervaring met een aantal klachten die je beschrijft (zeker die in je post hierboven). Bij mij lag het aan mijn (te traagwerkende) schildklier. Nu met medicatie heb ik het redelijk onder controle, maar merk nog steeds wel dat ik af en toe last heb van piekeren en irreële angsten.
Ik slik paroxetine ivm angsten. Ik durfde niet meer te fietsen en eigenlijk de deur niet echt meer uit, dat is weg gegaan door de medicatie. Het koste mij teveel moeite en energie om het telkens maar helemaal zelf te blijven doen, en de angst werd niet minder, dus met veel tegenzin toch voor medicatie gegaan.
Ik! Maar dat komt van iets medisch vandaan. Hierdoor een angst ontwikkeling ontwikkeld voor dingen. Leg de focus niet op de angst! Daar gaat het erger van worden! Let op ademhaling, voeding en op ontspannen. Ik praat niet gemakkelijk heb het nu nog iedere dag moeilijk!
Ik heb eigenlijk al angsten zolang als ik me kan herinneren. Vanaf ongeveer mijn 18de therapie af en aan, verschillende vormen en altijd wel even effect en verlichting. Maar het komt altijd weer terug en beperkt me. Mijn jongste dochter heeft nu sinds een paar maanden de diagnose ADHD en haar psychiater gaf bij mij aan dat mijn angststoornis mogelijk ook bij ADHD kan passen (aangezien ik aan gaf dat ik mezelf enorm herken in dochter qua levendige fantasie, afleidbaarheid en enige impulsiviteit, ik had alleen niet de bewegingsdrang die dochter wel heeft). Ik voel me momenteel ook wel echt beperkt in mijn chaos en het feit dat ik veel moeite heb aan taken te beginnen en ze af te ronden. Ik heb dus besloten om dat toch te gaan laten onderzoeken…
Ik heb ook een angststoornis. Ze noemen het angst dwang en drang. Op het moment dat de controle verliest overrompeld het me echt. En lukt het me lastig er doorheen te prikken. Vooral veel intrusies. Ik slik geen medicijnen ook niet voor mijn add omdat dit niet mag icm mijn hartafwijking.
Misschien een hele gekke vraag? Ik lees en hoor best vaak over angststoornissen maar wat ervaar je nu op zo'n moment wanneer je zo'n "aanval " hebt? Wat voor klachten krijg je dan en wat gebeurt er bij een paniekaanval? Ga je dan huilen, kruip je weg?
Het is veel meer dan dat. In mijn geval heb ik geen paniek aanvallen. Maar kan ik echt in mijn hoofd kruipen. Bevoorbeeld, Naast school zit water, straks ontsnapt hij en vsl hij in het water. Naast school zit water er is een hek rond de speelplek maar mischien past hij er wel doorheen. En wat dan als hij er doorheen past en snel in het water spring en niemand het ziet. 'ga slapen' krijgt nachtmerrie over hoe hij verdrinkt in het water. Waar door gevoel versterkt is en ik alleen nog maar aan het water naast de school kan denken en dat hij er in valt. Ik kan en probeer dit zelf te onderbreken door aangeleerde meganismes. Maar ik kan dan dus wakker liggen nachten lang om dit. Het kan ook over spoorweg overgangen etc. Echt de meest gekke dingen komen voorbij. Maar ik heb dan ook vooral last van intrusies. Waar op ik dan een angst baseer. Ik kan ook, een extreem onprettig gevoel krijgen in ziekenhuizen, opgejaagd hyper alert en dat is dan meer een aanval. En tijdens boodschappen doen door de piepjes van kassa's een black out.
Gewone angst is bij mij de hele dag sluimerend aanwezig, dit is een angst zonder dat ik echt kan benoemen waarvoor hij is, het is de angst van alles wat misschien kan gebeuren of misschien juist niet? Zoiets, dat zit dus continu in mijn hoofd. Als ik te veel stress ervaar, kan de angst me zo overweldigen dat het voelt alsof ik in een soort zwarte leegte word gezogen - dat is het begin van een paniekaanval. Dat gevoel is heel heel intens, en fysiek raak ik mezelf dan kwijt. Maar ik herken het nu en door goed te ademen, aan andere dingen te denken etc, kan ik een paniekaanval wel voorkomen. Ik heb een gegeneraliseerde angststoornis. Jaren geleden beperkte het me zo, dat ik geen hoeken om durfde bv, bang dat er om de hoek iets zou zijn. Ik durfde niet meer langs open ramen, en vervolgens helemaal niet meer langs ramen. Het ging heel ver. Gelukkig kan ik dat nu allemaal wél, en gaat het ontzettend goed eigenlijk. Maar die continue aanwezigheid van angst is wel echt heel vermoeiend en voelt toch ook beperkend.
Dit is heel herkenbaar ja, mijn dochters gaan op schoolreisje vandaag - mijn hoofd zit vol met ‘wat als de bus in brand vliegt in de tunnel’ etc etc. En ook die overgevoeligheid voor piepjes en ander geluid, ik kan bv slecht tegen een lage bromtoon, dan klap ik dicht.
Ik denk dat het bij iedereen anders werkt. Ik heb er zelf gelukkig geen last van, maar onze oudste wel. Zij raakt wel echt in paniek op zo'n moment. Gaat niet gillen oid, maar ze verstijft een soort van en je kunt haar slecht bereiken. Haar lijf reageert er (uren) later ook lichamelijk op. Gistermiddag was er zo'n situatie en ze heeft vannacht staan overgeven. Dat gebeurd heel vaak na zo'n aanval.
Bij mij is het eigenlijk continu aanwezig, het is niet echt een aanval. Soms bereikt het wel een hoogtepunt en dan wil het liefst gewoon verdwijnen.
Wat ontzettend naar en vermoeiend lijkt me dit. Je hebt natuurlijk allemaal weleens doemscenario's over iets wat zou kunnen gebeuren maar doorgaans weet je dit om te draaien en er niet in mee te gaan. Lijkt me erg intensief om dit zo te ervaren. Bedankt voor het delen.
Wat erg om altijd zo angstig te zijn. Over het algemeen ben ik zelf niet een heel bang persoon maar ik heb weleens hersenspinsels die best de overhand kunnen nemen. Ik ben dan bang dat er iets met de kinderen is en kan daar volledig in op gaan. Nu ben ik er wel achter gekomen dat dit vooral heel erg uitgelokt wordt in de periode rondom mijn menstruatie en dit geeft me dan wel een gevoel van houvast omdat ik dan weet waar het vandaan komt en het ook weer voorbij gaat. Ik vind zulke periodes al vermoeiend dus laat staan als dit zowat continue aanwezig is. Poeh, erg intensief. Bedankt voor het delen.
Toevallig, mijn jongste is vandaag ook met schoolreisje. Ik hoop dan maar vooral dat ze niet teveel last zullen hebben van de warmte. Ze is ingesmeerd, heeft een waterfles meegenomen en een petje dus moet goedkomen. Waar ik me wel heel erg aan kan storen is eetgeluiden. Collega's van me zitten vaak op wortels en bleekselderij te knagen en daar kan ik heel slecht tegen. Inmiddels weten ze dit en houden er rekening mee. Mijn man kan me ook op mijn zenuwen werken met eetgeluiden en andere geluiden.
Haha dat is een goede maar meestal is het weinig schattig maar zal hem onthouden voor een volgende keer.
Yes, Venlafaxine heeft mijn leven zoveel beter gemaakt. Kleine dosering maar ik heb geen rijangst meer, geen paniekaanvallen etc. En natuurlijk is het dat én therapie en levenemservaring etc geweest, maar het geeft mij net dat extra zetje. Oja en uiteraard voel ik nog wel angst en af en toe paniek maar zo'n ander niveau, en nu kan ik er mee omgaan door ook wat ik in therapie geleerd heb. Bij hele heftige life changing dingen zal ik altijd gevoelig er voor blijven. Maar ik leef weer gewoon
Honden is een grote trigger. En omdat veel mensen vinden dat ze dat maar moet leren gaat dat vaak fout. Vorig weekend op verjaardag bij oma, zwager woont daar tijdelijk in met zn hond. Hele duidelijke afspraken gemaakt vooraf: wij zijn allemaal buiten, de hond blijft binnen. Maar dat zijn er verschillende familieleden die dat zielig of onzin vinden en dan "per ongeluk" de deur openlaten zodat de hond ontsnapt. Dan is ze daar echt ziek van later en op het moment zelf compleet in paniek. Gister had iemand een ongelukje waar zij bij was met heel erg veel bloed, dat trekt ze ook slecht.