Wat grappig, ik dacht ook aan voetreflexologie, maar heb sinds kort ineens onverklaarbare jeuk en blaasjes op 1 voet. Lijkt op voetschimmel dus dan behandelen ze niet helaas.. Mocht het overgaan ga ik zeker ook voetreflexologie proberen!
Zo herkenbaar! Inmiddels al 1.5 jaar verder, talloze hormooninjecties en IUI, maar nog steeds geen resultaat. Je snapt toch op gegeven moment niet waarom het niet lukt hé?! Hopelijk is het snel raak!
Ik snap het ook niet meer. Zeker omdat het medisch allemaal oké zou moeten zijn. Partner is oké, mijn eisprong en baarmoederslijmvlies zijn oké. Alles wordt extra ondersteund door al de medicatie maar nog steeds niets.
Ik schreef het ook al eerder in een ander topic, maar er moet toch meer meespelen dan alleen het fysieke om zwanger te worden? Hoe zien jullie dat?
Ik snap hoe je je voelt. Hier inmiddels ook al ronde 31. Om zat van te worden. Vorige maand laparoscopie gehad waarbij ze mijn rechter eileider hebben verwijderd. Ik bleek een hydrosalpinx te hebben die vocht lekte in mijn baarmoeder. De kans om hiermee zwanger te worden was dus nihil. Het voelt dus echt alsof al die rondes voor niets zijn geweest. Ik ben nu wel blij dat ze erachter zijn gekomen en mag deze cyclus weer beginnen. Aan de ene kant heb ik weer hoop, maar aan de andere kant ben ik al dat lange wachten helemaal zat. Zijn inmiddels al bijna 3 jaar bezig
Ik begrijp helaas ook hoe je je voelt Inmiddels ronde 28 (IUI5) en alleen nog maar 1x in ronde 23 (vlak na schuimecho) een super licht positieve test die daarna weer snel wit werd, verder niks. Ik word er af en toe ook moedeloos van. In de tussentijd zijn al meerdere vrienden en familieleden zwanger geraakt, bevallen en de kindjes hebben vaak zelfs hun eerste verjaardag alweer achter de rug. Het voelt als een soort pauze op een kruispunt, en welke richting het op gaat is gewoon onbekend. Het heeft voor mij effect op alles in de rest van het leven, ook carrière stappen bijvoorbeeld. Het is een continu proces van kleine stapjes rouw, om iets waarvan je had gehoopt dat het zo zou lopen. Ik probeer dat vaak ook gewoon toe te laten. Soms even enorm verdrietig en boos zijn. En dan weer moed verzamelen om door te kunnen. Ik kom er meestal weer uit door mezelf vriendelijk (niet oordelend) toe te spreken dat het ook oké is om dit te voelen, dingen te benoemen waar ik heel dankbaar voor ben op andere vlakken en proberen te hopen op een uiteindelijk goede uitkomst, ook als dat met een andere route is dan ik had gewild.