Ik heb 4 prachtige kinderen. Wat natuurlijk al echt fantastisch is! Want ik besef me ook echt dat dat niet voor iedereen is weggelegd. Na de eerste 2 dacht ik klaar te zijn. Toen kwamen er nog 2 (niet tegelijk hoor). En toen dacht ik écht nu is het klaar! Maar nu is de jongste 1,5 jaar en komen de kriebels weer. Maar ik doe het niet hoor. Mijn man wil echt niet meer, we hebben er niet echt veel ruimte meer voor, ik wil mijn andere kinderen niet weer in de positie brengen dat ze aandacht moeten inleveren voor een baby, en ik ben al 39. Nee het kan echt niet meer. Dat is de beste verstandigste keuze. Maar ooooh wat zou ik het nog graag allemaal eens meemaken! Nog een keer zwanger zijn, nog een keer zo’n heerlijk warm kroelbolletje, nog een keer het eerste lachje, de eerste stapjes, nog een keer zoveel liefde! Maar nee nee nee, de deur is dicht. Het is soms echt of ik een beetje moet rouwen om dit. Dat het alleen nog maar herinneringen zijn, dat ik dit nooit meer ga meemaken. Wie herkent dit? Hoe sluit je dit af? Ik denk dat ik zelfs na 10 baby’s nog hetzelfde gevoel zou hebben.
Ik heb dit ook wel een tijdje gehad, het ‘nooit meer’ gevoel. Bepaalde dingen nog eens willen mee maken omdat het zo bijzonder is, maar ik wist al wel vrij snel dat ik echt geen vierde kind meer wilde. Het voelt compleet zo. Maar ik heb het gevoel van ‘rouw’ toegelaten en veel foto’s bekeken en herinnering opgehaald. Dus ik zou zeggen laat het toe, wees er maar gewoon even verdrietig om. Dit gevoel gaat meestal echt zakken en koester die mooie herinneringen. Nu is dat gevoel bij mij eigenlijk helemaal weg (jongste is bijna 2,5) en zie ik juist alleen maar heel veel voordelen van bepaalde fases afsluiten en niet meer hebben. Daardoor heb ik nu echt nul kriebels meer (ondanks de babyboom om ons heen haha) Ik geniet volop van de jongste, het voelt heel fijn alle fases met haar af te sluiten en ik kijk uit naar alles wat we nog gaan meemaken met haar. Geef het tijd en probeer beetje bij beetje er bij stil te staan dat dit je gezin is, waar je nog een hele toekomst mee samen hebt
Ik had dat gevoel wel heel erg voor onze jongste. Was toen overtuigd dat het klaar was. Maar had ook zo heel erg het gevoel wat jij beschrijft. Uiteindelijk is hij toch gekomen. Momenteel is hij 16 maanden en ik heb nog steeds niet het gevoel: oh ik wil weer zo graag! Bevallen wil ik nog wel 10x doen, noem me gek maar dat vond ik fantastisch. Het magische moment na de geboorte mis ik ook wel. Maar nog een kind? Nee het voelt enorm goed en rijk zo. Ja ik vind babys fantastisch. Daarom geniet ik enorm van andermans babys (zo fijn om die weer terug te mogen geven). Ik denk best dat je het kan omschrijven als rouwen om een tijd die niet terugkomt. En dat mag ook best moeilijk zijn.
Ik vond bevallen ook fantastisch! Niet de pijn hoor haha. Maar dat laatste stukje, de euforie! En de eerste weeen, de spanning van zal het nu beginnen? Jij hebt ook veel kinderen zie ik. Leuk! Toch vond ik de eerste het meest speciaal. Niet dat die leuker of beter is dan de anderen hoor. Maar gewoon, je maakt alles voor het eerst mee, dat is zo bijzonder. En daarna het genieten van je kleintje. Bij de tweede en volgende is dat toch anders als er nog meer kinderen in huis zijn. Niet meer puur alleen jij met je baby. Vooral dát zou ik denk ik nog wel 100x willen! Maar het is gewoon voorbij
Het is denk een rouwproces. Rouwen om dat wat nooit meer zou komen. Dat gaat in golven en doet pijn. En op andere momenten zal het rustiger gaan voelen, en staat misschien weer wat meer brusting of tevredenheid met dat het goed is zoals het is, op de voorgrond. Ik weet er alles van (zie onderschrift).
Heftig wat jullie hebben mee moeten maken. Lijkt me dan ook lastig als die keuze voor je gemaakt wordt..❤️
Wij zouden ook heel graag een vierde willen maar die moet dan wel aan komen waaien. De koek is op, we zijn +/- 2 jaar totaal ontwricht per kind (zwanger en ontzwangeren), doorslapen doen ze niet aan, onze relatie gaat niet top op hormonen en slaaptekort, en ik ben fysiek niet heel goed uit mn laatste zwangerschap gekomen (en ik was al chronisch ziek), dus het is genoeg zo.. Dus het houdt hier op voor ons helaas, en dat is verstandelijk helemaal goed en oke maar diep in mijn hart zou ik willen dat het anders was. Wij kunnen niet meer dragen dan dit. Ik tel mijn zegeningen (3 gezonde kinderen!!! ♥️), en ik voel wat ik voel; dat is soms verdriet. Maar het is niet anders.
Ik heb dat ook. Ik ben blij dat mijn man zich wel laten steriliseren. Dat wanneer mijn cyclus weer opstart, ik nooit meer die stiekeme hoop kan hebben. Dan t gewoon écht klaar is. Er komt hoe dan ook een keer een einde aan zo'n broedtijdperk. En dat we weer vooruit kunnen ipv terug bij af. Ik heb zin om meer vrijheid te krijgen, andere dingen met de kinderen te kunnen doen. De oudste haalt bijna zijn zwemdiploma en ik heb echt zin om met hem naar een zwemparadijs te gaan met coole glijbanen zonder mij druk te hoeven maken Ik zie mijn overbuurvrouw met haar puber dochter naar een festival gaan en denk: ja, wat leuk om dat te delen zo samen. En mijn angst is; we hebben gezien hoe de gezondheid van nr2 het hele gezin had beinvloedt en nog steeds zorgelijk kan zijn. Hoe meer kinderen, hoe lastiger het is als er gezondheidsproblemen zijn. Ik wacht wel op de kleinkinderen
Moeilijk hè! Zo dubbel! Ik herken ook wat je zegt. Hier ook geen doorslapers en dat slaaptekort hakt er wel in ja. Ook op de relatie en de sfeer thuis. Maar zodra we dan weer in rustiger vaarwater komen, beter slapen enz, lijkt wel of het dan ineens weer gaat kriebelen zo van hee mijn hoofd heeft weer ruimte om aan de volgende te denken.
Haha ja. Hier hink ik een beetje van het een naar het ander. Mijn oudste is 8. Zit ook wel echt een flink leeftijdsverschil tussen dan als er nu nog eentje zou komen. Ik heb héél lang na de jongste gehad van oké nu is het echt klaar. Ik dacht ook echt dat ik het afgesloten had. Was ook klaar om gewoon verder te gaan met het leven, klaar voor andere dingen. En nu opeens niet meer. En dan word ik ineens heel verdrietig ofzo als ik dan bedenk dat het niet meer kan/mag. En vervolgens voel ik me meteen weer schuldig, want hoezo moet ik er nog meer? Hoezo moet ik mijn zin weer hebben? Ik moet toch gewoon blij zijn met wat ik heb! En dat ben ik ook. Maar soms wil ik gewoon de tijd stil zetten. Waarom gaat alles zo snel voorbij? Mijn hart kan dat niet aan.
En dat blijft ook denk ik: ook met weer een baby zul je weer afscheid nemen van fasen. Ik denk wel eens dat de kinderwens gewoon lang blijft aanhouden. En gewoon vanzelf natuurlijk wel stopt als moeder natuur de broedfabriek sluit. Onze oudste wordt 8 en ik merk wel dat ik het weer rottig voor hem vindt dat hij toch moet inleveren weer. Ik kan nu niet met hem en zijn broertjes zwemmen. Hij kan wel zwemmen, nr 2 niet en als ik aan het voedden ben of baby onrustig kan ik niet even zo het water in gaan... Sowieso tijdens de zwangerschap was ik echt zo moe, dus ook dan levert hij in op de leuke moeder... nr 2 ook natuurlijk. Maar hij is 3. De oudste is zo bewust overal van. Moet zeggen dat ik het wel eens jammer vindt dat ik nooit zal meemaken hoe het is om een dochter te hebben. Maar dan voel ik mij weer schuldig omdat ik H niet had gehad en t is zo'n leuke baby
Soms hoop ik op een ongelukje haha. Dan beslist het lot gewoon voor ons. Maar ik betwijfel of we daar echt gelukkig van zouden worden.
Ja ik weet er alles van! Wij hebben er 4. We moeten wel veel opsplitsen. De één met de oudste 2, de ander met de jongste 2. Zwembad is ook bijna niet te doen nee! Ik heb er wel 2 met zwemdiploma’s gelukkig. Maar toch wil ik die ook in de gaten houden. Of zomaar even snel ergens naartoe, best lastig. Maar ik vind vooral de jongste 2 een uitdaging. De oudste kunnen al best veel. Maar als je daar dan nog een baby bij hebt is ook niet te doen eigenlijk. Ben ook best veel alleen met ze omdat mijn man veel werkt. Het idee is misschien ook leuker dan de werkelijkheid. Misschien moet ik ook maar veel aan alle nadelen denken om mijn hoofd een beetje te sussen.
Ik denk ook dat het fijn is als we weer meer ruimte voor onszelf krijgen. Dat je eens rustig naar de sport van een kind kan kijken zonder de andere kids in de gaten te moeten houden... of stressvlekken krijgt omdat bij school de baby besluit honger te hebben en alles bij elkaar brult en je even geen kant op kan... of met zwemles nr 2 die besluit om zn speelgoedauto zo over de railing van de tribune te gooien zo in t zwembad en de badmeester aan de bak kon met zn netje. Tja, man was net met de baby bezig. Lijkt mij ook wel fijn om gewoon relaxed te kunnen zitten mét de kinderen, omdat ze oud genoeg zijn geworden. Dat je geen optocht meer hebt en zweet onder de oksels omdat je ogen te kort komt
O ja hoor, heel herkenbaar. Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen had ik al een zoon. Helaas bleken wij onverklaarbaar verminderd vruchtbaar te zijn (ruim 3,5 jaar bezig geweest) en hebben we uiteindelijk via IVF nog een zoon en dochter mogen verwelkomen, beiden uit de eerste poging. Onze dochter was de allerlaatste cryo, die we een kans wilde geven. En ze bleef zitten! Echt een cadeautje zeg ik altijd. We zijn dus echt meer dan compleet Onze jongste slaapt nog niet door, mijn oudste hebben we behoorlijke zorgen om vanwege zijn ASS.. hebben onze handen vol aan deze drie daarnaast heeft mijn lijf ook een behoorlijke opdonder gehad van drie keizersnedes en zijn mijn zwangerschappen nooit zorgeloos verlopen. Neemt niet weg dat ik het ook lastig vind om nooit meer zwanger te zijn, geen echo's meer, geen kraamweek.. het is echt een fase die je afsluit en dat is voor vrouwen toch lastiger dan voor mannen heb ik het idee. Ik koester de herinneringen die ik in de zwangerschappen gemaakt heb en denk er vaak aan. Maar het is goed zo❤ Gezegend met 3 prachtige, gezonde kinderen.
Heel mooi gezegd ook! Ja ik denk dat voor mij hetzelfde geldt. Ik vind het lastig, nooit meer die dingen meemaken. Dat blijft na elk kind denk ik. Daarom heb ik er ook 4 denk ik haha.
Bij ons is de wens er ook nog steeds, maar kan gewoon echt niet. - we zouden een ziekenhuistraject in moeten omdat ik een genetische afwijking aan mijn hart heb, de jongens hebben dit ook en dat zouden we dan kunnen voorkomen. Ook zijn we een meisje verloren aan een hartafwijking en hebben we daar meer kans op om nog een kindje met een hartafwijking te krijgen. - ik heb 3 hg zwangerschappen gehad met veel opnames, kon echt niets. - grote kans op vroeggeboorte, hebben 2 prematuren gehad en de jongste wilde met 18 weken al komen.. uiteindelijk met medicatie tegen kunnnen houden gelukkig maar eigelijk was hij gewoon "opgegeven" door mijn gynaecoloog. Het is dat we naar het wkz moesten voor een guo anders was hij er niet geweest. Wkz had een actieve behandeling en na contact met mijn gyn mocht ik dat op eigen risico doen. Eigen gynaecoloog zei letterlijk "ik hoop dat je de 24 wk haalt anders ben je hem kwijt, we kunnen niets voor je doen". Echt verschrikkelijk was dat want alles leek erop dat dit ging doorzetten. - kans op autisme, 2 van de 3 hebben autisme en de 3e veel problemen met de prikkelverwerking. Daarnaast heeft de jongste problemen met zijn spieren en zijn we daar nog mee in onderzoek. - ons huis en auto zijn echt te klein, en geen zicht op een andere woning. - leeftijdsverschil is ook niet ideaal Vooral het stukje gezondheid van mij houd ons tegen, als ik weer zo ziek word dan is dat niet te doen met de kids. Maar de wens is er, die blijft. En dat is best lastig, we zouden allebei graag nog een kindje willen.
Hier ook wel een beetje, na de vierde dan. Heb nog tot de jongste een jaar was een ‘ik wil nog een kind’-gevoel gehad. Maar het verstand kreeg per kind een sterkere stem. Ik ben me ook gaan richten op alle mooie dingen die we met ons gezin kunnen beleven. De voordelen van ouder wordende kinderen. Nu zonder buggy/luiers/middagslaapjes gewoon hoppetee weggaan. Heerlijk