Haha zo ben ik ook sls ik boos ben gaat iedereen aan de kant. Ik zet mijn draadloze koptelefoon op en raas overslaan naar toe. Inmiddels weten ze dat ze me dan even moeten laten en komt het weer goed. Sinds we heel veel spil verkocht hebben met koningsdag blijft zijn kamer netter. Alleen de kleding en de donald ducks belanden overal. Betreft wassen roep ik eerder al dan doe ik de was. Zodra ik het die dag ga doen roep ik naar mijn mannen of ze nog wat hebben. Dan gaat de was aan. Zoon roept meestal nee maar als ik zeg de donkere was gaat over 5 dagen aan komt er toch vaak iets tevoorschijn. Gaat steeds beter hier
Mijn grootste chaoot is inmiddels 14 en ik heb geloof ik verdrongen hoe ik dat deed toen ze 9 was. In ieder geval niet te veel spullen op haar kamer. Maar ze was sowieso meestal buiten, dus dat scheelde. Nu moet ze 1x in de week haar kamer doen. Ik stofzuig niet meer. De afspraak is dat de vloer en bereikbare planken vrij moeten zijn van troep, dan stof en stofzuig ik. Maar dat lukt haar dus niet. Ik maak dat niet meer mijn probleem. Ze moet dan eerst zelf opruimen én stoffen en stofzuigen. Prima regeling wat mij betreft Haar kledingkast is ook een puinzooi. Daar flikkert ze alles in als ze gaat opruimen. Voorheen kreeg ze een stapeltje schone was, keurig gevouwen en hoefde ze het alleen maar in haar kast op de goede plek te leggen. Maar ook daar heeft ze geen zin in. Dus na een paar kansen/waarschuwingen hoef ik inmiddels ook niet meer haar was te vouwen. Dat mag ze zelf doen, aangezien ik het zonde van mijn tijd vind als ze het toch in de kast flikkert/propt. En daarbij wel de mededeling dat ik eens in de zoveel tijd haar kast leegtrek (als de teringbende te groot is) en ze haar hele kast moet sorteren, vouwen en opruimen. Dus ook hier: haar probleem, niet het mijne. Als ze überhaupt haar kleren in de was doet Ze presteert het ook om een lading kleding in de was te gooien als ik net denk helemaal bij te zijn. En ook dit mag ze zelf oplossen. Ik heb haar inmiddels geleerd hoe ze een was moet draaien. En dan kan ze zelf haar kleren gaan wassen. Ophangen aan het droogrek en daarna vouwen en opruimen. Eten mee naar haar kamer mag simpelweg niet meer. Wil ze een appel oid dan moet ze dat beneden opeten, want anders loopt die appel vanzelf van haar kamer. En daar heb ik geen zin in. Dus haar probleem, zij moet nu beneden eten en ik heb geen etensresten door het huis slingeren. Ze mag niks meer op de trap leggen, want ze neemt het daarna toch niet mee naar boven. Dan kan jet daar werkelijk jaren liggen. Dus legt ze wel iets op de trap, gooi ik het weg. Als het een tijd goed is gegaan, krijgt ze eerst weer even een waarschuwing natuurlijk. Maar anders gaat het gewoon echt weg. Ze mag haar schoenen niet meer in de gang zetten. We hebben een schoenenrek waar het prima in kan, maar ze laat ze gewoon midden in de gang slongeren, zodat aneren hun nek kunnen breken. Dus wederom dit werd ook haar probleem. Als ze thuis komt moet ze haar schoenen op haar kamer gaan zetten. Liggen ze wel in de gang: gooi ik ze weg. etc…
Mijn HB kind heeft hier ook moeite mee. Teksten als: dat accepteer ik hier niet, het moet gewoon, etc.. zijn olie op het vuur bij deze kinderen. Als mijn zoon zelf biet de noodzaak ziet gebeurt het sowieso niet. HB kinderen staan bekend om het veke en snelle associëren. Dus hij wordt bij opruimen ook ècht afgeleid door dingen die hij ziet en gaat daar mee bezig. En inderdaad dan ligt zijn kamer niet vol rotzooi, maar vol ideeën. Ik accepteer het gewoon. De regel in huis is; niet eten en drinken in je kamer. Daar houdt hij zich aan. Dus het zijn "schone" ideeën. Ik maak er niet mijn probleem van!
Dat is inderdaad een probleem waar op school enorm mee geworsteld wordt en nog geen goede doorbraak in gevonden is. Maar gelukkig is thuis niet school. Choose your battles. Deze kiezen wij bewust niet. Er is al genoeg strijd over belangrijkere dingen die "moeten" . Ik wil niet van begin tot eind van de dag strijd hebben.
Ik bedoel ook niet van begin tot eind strijd op de dag. Al weet ik hoe dat is. Wij hebben al het nodige achter de rug. Maar toch vind ik dit soort simpele zaken het waard. Het is nl leren hoe het dagelijks leven werkt. En leren dat je als kind niet bepaald wat je wel of niet doet. Hier was een heel andere situatie (een eetstoornis waardoor er elke minuut van de dag strijd over eten was) maar ik laat daarom niet al het andere maar zitten. En (maar dat is mijn persoonlijke instelling) ik vind HB, ADHD of noem maar op geen reden om dingen niet te hoeven. Het zal meer moeite kosten en dat is niet altijd leuk. Maar later neem je wel deel aan dezelfde maatschappij waar veel mensen zijn die geen begrip voor je situatie hebben en daar moet je ook mee om leren gaan.
Ik zie het juist als iets waar mijn zoon extra hulp bij nodig heeft. Dan bedoel ik niet dat ik het voor hem moet oplossen. Maar als iets waar ik hem moet leren om meer aandacht voor te hebben. Daarom roep ik hem juist voor de kleinste dingen terug. Zodat dat vervelender wordt dan even 2 tellen de tijd nemen om het netjes achter te laten. Dat levert trouwens minder strijd op dan meer in één keer op laten ruimen.
In gezamenlijke ruimtes moet hij dat ook. Maar zijn kamer niet. Hij merkt vanzelf dat het een onoverzichtelijk iets wordt en dan ruimte hij het op. Het is niet dat hij niets hoeft hè. Maar zijn kamer mag hij zelf beheren. Zolang het ongedierte vrij is, geen schimmel op de muren staat, elke week zijn bed verschoond wordt zoekt hij het maar uit in zijn ruimte.
Hier zien dochters echt wel dat het onoverzichtelijk wordt, maar er zelf weer overzicht in krijgen vinden ze heel moeilijk. Jongste heeft sowieso ADHD, oudste mogelijk ook. We maken er geen strijd van, maar kijken wel goed naar wat ze zelf kennen om te zorgen dat ze het overzicht kunnen behouden en als het te veel is, dan help ik mee. Wachten tot ze het zelf zat zijn heeft dus geen nut hier, ze zijn het al heel snel zat, maar kunnen er vervolgens zelf niks meer mee. Hooguit de troep een beetje van het bureau naar de kast verplaatsen en weer terug. Door te helpen, hoop ik dat ze het wel leren te zien en zelf ook weten hoe ze het aan kunnen pakken, hoe te starten etc.
Ik heb mijn dochter vandaag 4 opruimopdrachten gegeven, eerst uitgelegd, daarna 4 steekwoorden: bed (opmaken), knuffels (op bed leggen), was (in de wasmand) & afval (in de prullenbak). Misschien was het te veel tegelijkertijd? Ze kan het op zich prima hoor maar ze vertikt het gewoon. Na 3x vragen of het al klaar was en weer dezelfde steekwoorden gedurende de dag, kwam ik boven en zag ik monopoly over de vloer en nog steeds haar bed niet opgemaakt, knuffels nog overal, vuile was op de vloer en het knutselafval lag er ook nog steeds. Ik denk dat ik straks na het eten maar samen met haar aan de slag ga want dit is onbegonnen werk met haar. Eten doen we gelukkig alleen aan de eettafel, incidenteel een keer wat chips op de bank bij de film of een pizza maar dan ben ik er ook bij om handen schoon te maken en kruimels op te ruimen Mee naar de slaapkamer is echt not done, ben wel eens een hoop klokhuizen tegengekomen in de bedlades van mijn destijds 5 jarige zoon. Uitgelegd dat het niet hygienisch was en toen was het ook weer klaar.
Fijn dat hij dat doet. Hier zou het betekenen dat ik wekelijks een halve dag kwijt zou zijn aan toezichthouden en structureren van het opruimen (instructies geven, stap voor stap). Weg lopen kan niet want dan is het bij terugkomst erger dan daarvoor. Nog los van dat de slaapkamer ook nog een gezamenlijke ruimte is. p.s. bed opmaken heb ik opgegeven. Als er maar in ligt wat er hoort. Niks meer en niks minder.
Wachten tot ze het zelf zat is heeft hier ook geen zin. De oudste heeft nergens last van. Vorige week plakte je letterlijk aan de vloer vast en het deert haar niks. Ze heeft zelf ook geen overzicht, dus ik verdeel de taken en zeg wat ze moet doen.
Ik denk dat het juist heel erg belangrijk is om te leren opruimen, als ze dus chaotisch en asociatief is. Ik zou oklok zeggen: minder spullen op haar kamer. En dagelijks na het avond eten samen haar kamer opruimen. Dan is het iedere keer maar een beetje en leert ze het ook doen. Op school moeten ze ook dagelijks opruimen. En verder zou ik ook sneller grenzen stellen en ingrijpen. En zoon die spullen kapot maakt op die leeftijd, is toch al te dol...... Maar je kan ook grenzen stellen aan bijv je handen onder tekenen, of lijm op tafel smeren. Kan gebeuren, maar dan eel zelf savonds schoonmaken. (moet op school ook). Iedere avond, was in de wasmand doen. Ze heeft jou misschien nog nodig om het keer op keer te herhalen. Maar als ze dit nu niet leert, wanneer dan wel.
Dat is mijn instelling ook. Ik leg regelmatig aan dochter uit dat adhd geen excuus is of mag worden. Adhd betekent dat ze meer moeite moet doen om sommige dingen voor elkaar te krijgen. En dat is lullig en niet eerlijk, maar dat is wel iets waar ze mee moet dealen. Zo is ze al 3x een zomerjas kwijtgeraakt, want dan is het warm legt ze hem ergens neer en tuurlijk vergeet ze hem dan. Dat vind ik gewoon niet kunnen en dus probeer ik haar toch herhaaldelijk duidelijk te maken dat zij haar jas niet ergens neer kan leggen, maar vast moet houden of om moet binden oid. Ik geloof echt wel dat ze het simpelweg vergeet door al die chaos in haar hoofd, maar tegelijkertijd moet ze toch ook leren dat zij het dan anders aan moet pakken en dus niet kan vertrouwen op ‘daar denk ik wel aan’.
Ik denk dat we de kinderen daar uiteindelijk het meest mee helpen. Als je ze als kind blijft pamperen en met alles blijft rekening houden wordt het alleen maar lastiger als ze ouder worden.
Hmm, blijkbaar is voor haar idd 4 opdrachten tegelijk te veel. Heb je wel eens geprobeerd ze een voor een te geven? Dus: je gaat nu je bed opmaken, als dat klaar is kom je bij mij en kijken we samen. Daarna: nu ga je....en vul zelf maar in. Ze is 9 toch? Natuurlijk kunnen ze op die leeftijd al best veel, maar aan de andere kant is ze ook nog weer erg jong. Ze zal echt flink begeleiding nodig hebben om het te leren. Het ene kind kan het nu eenmaal makkelijker zelf dan een ander kind. Ik heb wat dat betreft ook heel verschillende exemplaren in huis. Zoon van 7 is heel netjes en gestructureerd, die zet alles netjes op zijn kamer en houd van orde. Nog wel.... Dochter van 21 daarentegen Die is echt heel erg. Ik denk zelfs nog erger dan ik was Die heeft echt vaak een grote bende op haar kamer. Nou prima, als zij daarin wil leven... Ze gaat haar gang maar. Wasgoed moet ze in de wasmand doen, anders wordt het niet gewassen en schone kleding drop ik op weer op haar bureau, bed, net waar een plekje is.
Hier ook HB en ook moeite met vaste taken en overzicht houden. Wat ik daarnaast ook merk is dat auditieve opdrachten minder goed overkomen dan visuele. Dus ik kan 5x zeggen 'ruimen jullie vanmiddag je kamers nog even op?', dan knikken ze, maar is de opdracht zo hun hoofd weer uitgevlogen. Bij onze oudste hebben we nu een magneetbord hangen met 4 ronde magneten en 4 dagelijkse taakjes: bed opmaken, was in de mand, gordijnen open, tanden poetsen. Zodra het gedaan is verzet hij de magneet van links naar rechts. Bij de middelste is opruimen het grote probleem, bij haar zet ik dan 3 bakken op de kamer 1 voor afval, 1 voor een plek elders in huis en 1 voor een andere plek op haar kamer. En dan spreken we steeds ongeveer 1m2 van haar kamer af. Ze zet alles wat in die hoek hoort op zijn plek en de rest in de juiste bak. Dan kom ik vaak even kijken en gaat ze door met de volgende 1m2, als daar dingen uit de laatste bak horen, dan zet ze ze dan op de goede plek. Als laatste dan de spullen die uit de tweede bak komen en ergens anders horen; woonkamer, badkamer etc. Dit hele proces gaat vaak in delen over een weekend. Maar zo blijft het overzichtelijk voor haar. Want anders loopt ze van hoek naar hoek en is het chaos in haar hoofd, door teveel associaties en nog niet afgeronde hoekjes. Zelf geeft ze aan dat voor haar gevoel opruimen anders voelt als eerst nog veel meer troep maken en dus bleef ze het uitstellen.
Hier ook een kind ‘met diagnoses’, betekent dat alles net wat meer moeite kost en meer begeleiding nodig heeft, maar voor ons niet dat niets hoeft. Een opgeruimde kamer geeft hier juist meer rust, waardoor ik het eigenlijk des te belangrijker vind. Het kost alleen veel moeite, zowel van haar kant als van mij. Als ze eenmaal echt bezig is, kan ze het echter prima. Dit lukt niet dagelijks, ook niet wekelijks, maar wel af en toe. En de andere momenten stel ik één vraag (‘eis’), bv. alle los slingerende kleding oprapen of alle make-up opruimen. Of ‘ maak de grond leeg’ (en ja, dan belandt 90% op haar bed, maar de grond is leeg, dus er kan gezogen worden ).