Mijn dochtertje van net 3 jaar vraagt constant aandacht, ik merk dat het me echt begint te irriteren. Ze wil dat ik steeds met haar meespeel, en wacht eigenlijk net zo lang tot ik klaar ben met bijv. de was ophangen o.i.d. tot ik weer beschikbaar ben. Als ik zeg "ga maar even zelf spelen" is haar antwoord steevast: 'dat wil ik niet' en hangt ze om me heen tot ik klaar ben. Ik merk dat het steeds meer begint te worden, en het zelf spelen (thuis in inedergeval) eigenlijk verleden tijd is. Ze wil ook altijd met mij mee, als ik naar de kliko loop, of even wat ga pakken van de slaapkamer. Gelukkig is het mee willen naar de wc over. Er zijn meerdere momenten op de dag dat ik met mijn dochtertje speel en de tijd voor haar neem, mijn telefoon gaat weg en we doen een spelletje, lezen een boekje of spelen 'alsof'. Maar ook hierna is het niet genoeg voor haar. Ze gaat daarna niet over op zelf spelen. Op de momenten dat ik even de vaatwasser uitruim of eten aan het bereiden ben, vraagt ze aandacht door "mama kijk eens", "mama kun jij dit?", "mama kan ik jou helpen?" ik wil haar ook niet negeren dus geef dan antwoord. Als ik haar broertje (net 1 jaar) naar bed breng, mag zij even televisiekijken (2 x 20 min). Dat zijn de enige momenten dat ik (als hij snel slaapt) tijd heb voor mezelf. We gaan vaak even naar de bibliotheek of op visite bij oma/vriendin of naar de kinderboerderij, zodat we ook even de deur uit zijn. Ik ben alle dagen thuis bij de kinderen, maar merk dat het me toch een beetje op breekt zo. Tips/adviezen zijn erg welkom
Laat haar echt helpen met wat je doet. Ze kan prima helpen met de was ophangen of de vaatwasser uitruimen. En jij kunt gewoon door met wat je doet. Het gaat iets minder snel, maar wel met minder frustratie. ‘Ik ben even de was aan het doen, kom je me helpen of ga je even zelf spelen’ Door die momenten dat je al echt samen aan het werk bent, gaat het zelf spelen daarna weer beter. Ik ben toen ook begonnen met m’n eigen koffie momentje. ‘Ik ben nu even koffie aan het drinken, als het op is kom ik weer’. Het vragen werd niet helemaal minder, maar ik bleef wel lekker even zitten.
Het klinkt niet helemaal vreemd.. helemaal niet met een nieuw gezinslid erbij (jongste net 1 zeg je). Kinderen zijn ook spiegels, hoe meer ze merkt dat je niet op haar zit te wachten (zwart wit gezegd), hoe meer ze die behoefte voelt.. en ook daarin grenzen uitprobeert denk ik. Andere zijweg: kan ze wel goed zelfstandig spelen? Wordt ze uitgedaagd in haar spel/speelgoed? Als je haar even op weg helpt, kan ze dan verder? Speelt ze met andere kindjes?
Hier ook onder andere een 3 jarige en 1 jarige. Zo herkenbaar! Op die momenten laat ik haar 'meehelpen'. Ben ik de vaatwasser aan het uitruimen mag zij bv de niet breekbare dingen geven. Wil ik het liever zelf doen geef ik haar een stoffer voor de vloer. Ze zijn op die leeftijd graag bij je. Doen je graag na. Helpen graag. En aangepast kan dat. Ga ik dweilen krijgt zij ook een doekje. Ga ik stofzuigen doet zij het knopje aan en uit en mag ook even de slang vasthouden. Het werpt ook z'n vruchten af de oudste 3 helpen nog steeds graag (tuurlijk soms wat gemopper, waarom ik, alweer) maar meestal doen ze het wel. De oudste vraagt zelfs soms om te mogen helpen ook met koken bv. Jong geleerd...
Mijn oudste was ook zo, ik liet haar veel helpen, dat vond ze heel leuk. En soms vond ze het bv prima om vlakbij te tekenen. Wel altijd kletsen tussendoor… Als ik even koffie ging drinken, ging de tv ook even aan zodat ik even op adem kon komen Echt zelf spelen hebben we altijd ontzettend gestimuleerd, maar heeft ze nooit gekund - nu vermaakt ze zich ook echt 100x beter met iemand anders erbij (vriendinnen, zusje).
Je zou een kunnen kijken naar “invitation to play”. Is even een werk om het klaar te zetten. Maar daarna lukt het haar wellicht wel om zelfstandig te spelen.
Ze kan goed zelfstandig spelen, maar ze wilt dit niet meer. We gaan vaak naar de bieb voor nieuwe boeken, en zijn lid van de speel-o-theek, dus komt regelmatig "nieuw" speelgoed in huis. Ze speelt niet verder zonder ons. Het buurmeisje (ook 3) komt regelmatig even spelen, maar ook dan blijft ze rond mij hangen, ook al nodigt het meisje haar uit voor een spel. Laatst rende ze even achter elkaar aan (boef/politie idee), maar al naar 2 minuten zijn mijn dochter "is het nuook een keer klaar buurmeisje?"
Onze dochter had hier ook moeite mee. Op aanraden van de opvang hebben we toen een wekker gekocht die zichtbaar afloopt. We zijn begonnen met "mama gaat nu 5 minuten even een boekje lezen. Als de wekker gaat kunnen we weer samen spelen, zolang je nog een beetje rood op de wekker ziet is het tijd om zelf te spelen. Wat ga jij nu doen?". Tot de wekker gaat is er even geen communicatie. Inmiddels is dit hier uitgebreid naar een uur, waarbij we uiteraard samen bedenken wat ze allemaal kan doen. Ze doet dit als ze thuis is na de lunch in haar kamer. Soms ligt ze daarna te slapen in bed, soms is ze aan het puzzelen/lezen/spelen. Het heet hier "chillen"