Precies... enige voorwaarde om terug 25 of zelfs 30 te zijn is alsnog huidige levenservaring houden.... Lichaam en uithouding van toen, kennis van nu
Nee, geen last van. Ik ben al bij mijn man vanaf mn 15e, en werd moeder op mn 24 en 28. Daarom hebben we nu een heel stabiel leven en krijgen we nu de kinderen ouder worden steeds meer vrijheid terwijl we nog (relatief) jong zijn (39 en 41). Dus ik krijg hier juist goede vibes van, we hebben nog zoveel plannen.
Ja, deels herkenbaar. Regelmatig het gevoel van; 'is dit het nu'. Momenteel veel mentale issues, dus dat zal meespelen. Heb een soort van bore-out fase op mijn werk, maar voel mezelf niet stabiel genoeg om te solliciteren. Ik kan mezelf er niet toe zetten. Het leven voelt ook heel erg als een sleur. Werken - verplichtingen - slapen.. Nouja, het zal wel een soort midlife crisis zijn.
Ik ben net blij dat ik gesetteld ben op mijn +30ste. Ben nu 34, 10 jaar samen met mijn man, huis gebouwd, 1 dochter en 1 baby op komst. Qua werk vind ik het ook prima. Voor mij is dit leven waar ik altijd van heb gedroomd. Een gezin met kinderen en een lieve man!
Hier nagenoeg hetzelfde. Samen sinds 19, kinderen op 23, 25 en 28. Worden allebei 40 straks en krijgen juist steeds meer vrijheid en dat vind ik alleen maar relaxed.
Ik was zelf 17 toen ik ging samen wonen en heb in de periode voor er kinderen waren eigenlijk vooral gewerkt. Dus het onbezonnen deel heb ik niet gehad en ondanks dat ik de voordelen van onze keuzes zeker zie, is dat wel een punt waar ik bij herbeginnen anders zou naar kijken. Mss is het bij u ook zoiets. Dat je al heel snel een volwassen leven had?
Ik herken het wel een beetje, maar dan vooral werk-gerelateerd. Ben nu dus ook bezig met een andere baan, waar ik zit, zit ik prima, maar ik doe dit werk al zo ontzettend lang, heb het heel goed op de plek waar ik nu zit, maar het begint mij gewoon allemaal wat tegen te staan. Zie er momenteel even geen uitdaging meer in, dat zou kunnen komen door verder te groeien of overplaatsing aan te vragen, maar dat wil ik niet. Dus dan maar wat anders zoeken, en dan ook echt heel anders.
Blij dit te lezen. Mijn man en ik zijn samen sinds mijn 17e, samenwonen met 22 jaar, kinderen gekregen met 24, 25 en 28 jaar. Dezelfde werkgever (wel diverse functies) sinds mijn 23e. Ik ervaar echt helemaal geen sleur, op geen enkel vlak, maar hoor toch af en toe waarschuwingen ervoor omdat we al jong samen waren, redelijk jong kinderen kregen, etc. Goed om te horen dat dat dus niet zo hoeft te zijn
Maar op uw 22 gaan samenwonen en op uw 24 een eerste kind is toch nog totaal wat anders dan op uw 20 al voor het 1st moeder worden? Ik denk dat die 4 jaar echt wel een groot verschil kunnen maken. Ik denk trouwens niet dat het een leeftijdsding is dat speelt maar mss wel een gevolg van de heel vroege volwassenheid en verantwoordelijkheden
Ja ik herken het helemaal. Waarschijnlijk ook omdat de afgelopen 8 jaar in een stroomversnelling ging en het nu dan ineens rustig is. Ik ben getrouwd, 3 kinderen, een huis, iedereen gezond. En nu dan? Is dit alles? Gaat dit de rest van mijn leven zijn? Ik krijg net er spaans benauwd van. Mijn werk vind ik niet meer leuk maar mentaal ben ik nu niet in staat om te solliciteren. Eerder had ik nooit behoefte aan sociale contacten en nu wil ik ineens niets missen . Ik heb wel hulp gezocht.
Hier ook ongeveer vergelijkbaar. Wordt straks 32 en herken het gelukkig ook niet en hoop dat het zo blijft. Relatie gekregen op m'n 17e, getrouwd op m'n 20e, ook gelijk een huis gekocht en met 22,25 en 31 een kind gekregen. Nu vanwege de baby weer even wat drukker, maar we weten ook dat dat voorbij gaat en we alsnog jong zijn als zij ook wat zelfstandiger wordt. Qua werk zit ik ook prima, wellicht dat ik iets anders wil als de kinderen dus wat groter zijn, maar voor nu vind ik het juist fijn om te weten waar ik aan toe ben en wat er van mij verwacht wordt, juist nu de kinderen ons ook nog echt wel nodig hebben. @ts goed dat je hulp hebt gezocht denk ik, weet alleen niet of het een leeftijdsdingetje is of dat er gewoon even veel tegelijk speelt voor je?
Eens. Ik doel vooral op het vanaf jonge leeftijd (vanaf 17 jaar, in mijn geval) samen zijn. Het wordt vaak als gek gezien; of ik van alles zou missen in m’n leven omdat ik niet meerdere lange relaties heb gehad, met een ander samengewoond heb, als volwassene vrijgezel ben geweest, etc.
Precies dit! Herken ook wel delen van wat sommige dames hierboven schrijven. Voor deze tijd waren we er best vroeg bij. Dus niet lang samen kunnen reizen, leven, doen waar we zin in hadden voor er kinderen kwamen. Qua carrière heb ik ook keuzes moeten maken/gemaakt waar ik achteraf niet zo gelukkig mee ben maar op dat moment voelde het dat ik geen andere keus had dus spijt wil ik het niet noemen. Maar nu wel het idee dat er nog tijd is hier een andere draai aan te geven. Maar goed, bij mij zijn dit momenten. Eens in de zoveel tijd. Als jij, hier zo lang last van hebt is het idd verstandig hier proffessionele hulp bij in te schakelen. Ik vraag me af wat ze doen met je gevoelens?
Niet in die mate, maar wel dat ik steeds vaker behoefte heb aan een stukje vrijheid. Getrouwd op m’n 22e daarna is de oudste geboren en pas 7,5 jaar later kwam de 2e. Ik was toen 30 en vrij snel daarna kwam wel de enorme behoefte aan het gevoel van gaan en staan waar ik wil. Met een jong kind is dat niet zo makkelijk en de oudste is zelfstandig en kan ik overdag prima eens even alleen thuis laten, als het nodig is. Gelukkig nog maar 5 weken en dan mag de jongste naar school
Ik heb er soms wel last van. Het... Is dit mijn leven dan. Zo veel dromen gehad zo een toekomst beeld. Maar denk dan ook wel eens dat het door het leven nu komt, er word zo veel van je verwacht momenteel. Een soort van ' niks is genoeg' wat ik soms om me heen voel. Maar wat je ook op instagram voorbij ziet komen. Alles moet zo perfect mogelijk. Vooral dat ik arbeidsongeschikt ben komt momenteel weer heel erg opspelen. of ik bij het afvoerputje van de maatschappij hoor. Iets met niet kunnen accepteren. Heb dit overigs met vlagen. Daar tegen over super dankbaar dat we ons koophuis hebben en alles op een rijtje. Probeer ik om te denken dat ik juist dankbaar moet zijn dat ik zelf er voor onze jongens kan zijn gezien hun gezondheid etc. Maar is het ook loodzwaar een verplichte thuis blijf moeder te zijn. Het is natuurlijk geen keuzen. Nu wel veel bezig met een soort van vrijwilligers werk voor een dierenwelzijn organisatie en hoop dit verder op te kunnen pakken.
Ja dat hebben wij ook niet, ik heb 1 eerder vriendje gehad, man helemaal niet en ervaren dat beiden niet zo hoor, dus dat hoeft ook niet.
Ik heb het nooit zo genoemd maar rond m'n 32e dacht ik wel: oké, ik ben getrouwd, heb een huis en een baan en twee kinderen. Dus nu is het eigenlijk 'klaar'. En toen belandde jongste op de ic en diezelfde dag kwam de eerste covid-patiënt in het ziekenhuis in Nederland en dat relativeerde de boel wel lekker Inmiddels een andere baan (wel zelfde afdeling) en de kinderen wat groter waardoor er weer meer ruimte komt voor eigen dingen en nu gaat het wel.
Ja,omdat ik met 30 moeder werd én arbeidsongeschikt. Ik had nooit gedacht dat t moederschap mij zoveel zou kosten... ik moest een heel stuk van mijn leven opzeggen, terwijl ik vol ambitie zat en zo graag wou werken. Dus ja ik ben heel diep gegaan. Ineens gedwongen in de traditionele rolverdeling die ik nooit wou. Relatie stond ook toen flink onder druk doordat ik zo moest schakelen van 5 dagen werken naar 0....
Ik vraag me wel eens af wat de volgende stap nog gaat zijn. De afgelopen 15 jaar zaten boordevol afwisseling. Zat toen nog op middelbare school. Toen studeren, verschillende vriendjes, op kamers, voor het eerst een echte baan, verschillende ervaringen qua werk opgedaan, grote reis maken, met regelmaat verhuizen, liefde van mijn leven ontmoet, samen wonen, trouwen, huis kopen, kind krijgen. En als ik dan nu kijk naar wat er op de planning staat qua eigen mijlpalen is dat gewoon niet zo veel meer. Er komt nog een baby, maar ik verwacht behalve dat de komende 10 jaar geen totale ommezwaai meer in mijn leven. Dat hoeft voor mij ook niet, heb een heel leuk gezin en heel leuk werk. Maar denk wel dat ik, na de zwangerschap nieuwe doelen moet gaan stellen. Zit er over te denken een verdiepende studie te doen oid. Denk dat het belangrijk is om zelf voor variatie en nieuwe impulsen te zorgen.