Ik moest het even laten bezinken. Maar het lijkt erop dat ik na 3 ziekenhuisbevallingen eindelijk één thuis mag gaan doen. Lekker in mijn eigen bubbel met voor mij bekende prikkels.
Dat we een oude traditie weer hebben mogen doen. Ik met mn moeder en G er nu ook bij naar de supermaan kijken. Uiteraard toen hij net boven de horizon kwam want dat vertekend t beeld nog eens extra. G was door t dolle. Binnenkort vallende sterren en eind vd maand weer een supermaan. Whuhuuuu
Hij was thuis al heel boos omdat hij wist dat zn broertje geprikt moest worden: ze mag mijn snoezige baby niet pijn doen!!!. Hij is enorm beschermend. Als ik nr3 geef aan mijn tante, dan zegt hij gelijk "mama, pak jij hem weer?'. Vandaag moest ik met nr2 naar het ziekenhuis, 1 en 3 bij de schoonouders achter gelaten omdat nr2 bang was. Meegenomen ook naar de mac. Ik vroeg hem 'wil je vaker alleen met mama op pad?' 'Nee. Liever H ook mee. Zo gemeen hij naar zijn grote broer kan doen, zo intens zacht en liefdevol naar zn broertje. Behalve als hij echt te lang huilt en hij kijkt tv: h wil je nu wel stoppen? Ik kan de tv niet horen.
Dat ik langzaam aan een beetje probeer toe te leven naar onze allerlaatste kans. En denk dat dit jaar het laatste jaar is wat dat betreft. Ja ik ben er blij mee omdat we straks een beetje weten welke kant onze toekomst op gaat maar aan de andere kant vind ik het dood eng om het zo definitief te maken als het niet lukt. Maar ook weer dood eng als het wel lukt. We zijn zo gewend aan ons leven nu dat ik echt soms denk, wil ik het eigenlijk nog wel. Maar ja, we laten die kleine frummel niet in de vriezer liggen.
Ik niks heb gedaan qua huishouden vandaag. Ik merk pas hoeveel ik elke dag doe als ik het een dag echt NIET doe.
Heel veel geluk toegewenst met deze kans! Hier soortgelijke ervaring minus het medische traject, maar wel met 4 miskramen en langere periode geen zwangerschappen en de mentale shit die erbij komt kijken. Uiteindelijk is het na 6 jaar op 41 jarige leeftijd toch nog gelukt en is onze zoon geboren. En ja: de leeftijd maakt het zeker niet makkelijker en geeft ook weer een hele wereld aan andere zorgen, maar het is toch absoluut de moeite waard.
Ik heb zojuist ontdekt dat er vlakbij man zijn werk een Surinaams afhaalrestaurant zit. Echt, sinds ik een jaar of 10 geleden op stage was daar heb ik al zin om nog eens écht lekker Surinaams te eten (i loveeeeeee bami en kip en zoetzure komkommer en pom en nasi en loempia's en saté en .........) maar in België zijn er echt nauwelijks restaurants te vinden, en al helemaal niet in Limburg. En zelf maken zou ook geen succes zijn. Dus sindsdien nooit meer gegeten. Jullie snappen hoe blij ik nu ben he ik zit echt al 10 minuten naar de kaart te kijken en denk dat ik maar gewoon ineens alles bestel
Dat mijn ouders hier de hele middag waren en vooravond waren, het zo gezellig was, N zo geniet van hen en zij van hem, N dan eigenlijk alleen bij opa wil zijn, ze voor hun leeftijd nog zo actief zijn en zo ongeveer alles voor ons over hebben, ik altijd een beroep op ze mag doen daar waar mogelijk (terwijl ze een druk sociaal leven hebben) en ze zo dichtbij wonen. Rijkdom!