Partner met depressie

Lijkt me zwaar en verdrietig, wilde niet zomaar wegklikken. Goed dat je vriend hulp krijgt en jij straks ook. Een meer dan een jaar dat het niet goed gaat is zwaar en de kinderen voelen dat haarfijn aan. Hoe staat je partner er zelf in? Wat (h)erkent hij qua de impact van zijn depressie op jullie gezin en relatie? Is bekend wat de oorzaak/trigger is geweest?
En zijn baan begint om 5 uur ‘s ochtends of om 17 uur ‘s middags? Is het een optie om actief te zoeken naar een andere baan met fijnere werktijden?

Hier geen ervaring, ik heb tijdens onze relatie de stempel depressie gekregen, maar dit had achteraf een lichamelijke oorzaak (Hashimoto) en is opgelost door schildkliermedicatie. Dit was lang voordat er kinderen waren.

Sterkte!

 

Super heftig en zwaar voor jullie beiden. Hier bij de geboorte van de eerste ook een partner die depressief was. Ik weet nog goed dat de psycholoog zei dat er vaak iets anders onder zit (bij het worden van een vader, dacht ik) mijn man bleek adhd te hebben. Doordat ons leven zo veranderde voor hem liep hij daardoor vast.

Probeer hulp te aanvaarden of te vragen. Heb je familie, vrienden of kennissen waar demoniseren af en toe even heen kunnen? Hierdoor creeer je wat tijd voor jezelf. En dan vooral geen klusjes doen die blijven liggen, hoe verleidelijk ook maar echt tijd voor jezelf nemen. Als het financiële kan kun je ook denken aan een schoonmaakster. Oja en praat erover. In ieder geval heel veel sterkte, het is super zwaar maar een depressie/burn put gaat uiteindelijk over.

 

Super heftig hoor. Mijn man heeft een chronische depressie, nu zit hij in een goede periode maar ook tijden dat het niet gaat. Ik zeg wel eens dat ik dan 3 kinderen heb ipv een man en 2 kinderen. En zo is het echt. Nu al ruim 10 jaar.

mijn tip is vooral om ook ruimte voor jezelf te maken. Ik voel me dan altijd wel iets schuldig maar ik heb mijn ruimte ook nodig om mijn hoofd leeg te krijgen en alles vol te blijven houden. Dus sporten, weg met vriendinnen maar ook zelf af en toe therapie of een coach. Zodat als hij weer een slechte periode heeft ik dat tandje bij kan zetten en alle ballen hoog kan blijven houden.

Ik geef wel eerlijk toe, het wordt emotioneel steeds zwaarder. Ik merk dat mijn gevoel voor hem veranderd is en denk steeds vaker aan een leven zonder hem. Dat is/wordt wel een worsteling langzamerhand.

 

Ik zou beginnen met zaken aanpassen in jullie leven. Elke dag om 5 uur beginnen met werken en daarna meteen de kids van school halen? Wanneer kom je dan tot jezelf? Ik zou kapot moe zou en dat niet trekken. Kunnen de kids niet naar de bso na school? Kan hij eerst powernappen op de bank en een beetje mens worden.

 

In tegenstelling tot een wat gunstigere starttijd heb je dan nog een hele ruk te gaan met de kinderen tot aan bedtijd. Ik zou ook voor een paar dagen BSO kijken, al was t maar om hem wat meer rust te geven.

Ik kan veel hebben en heb jarenlang de nachtwacht gedaan hier met een spokende G (die ook mobiel was en dr kamer uit kon op die leeftijd), heb in zeer scheve verhouding bij zowel G als R de reflux ellende hoofdzakelijk alleen gedragen. Maar ik zou dát ook echt niet trekken.

Boodschappen bestellen voorlopig, BSO bijschakelen en even adempauze regelen. Die paar uurtjes ontlasting zijn onbetaalbaar want je energie is zo beperkt bij een depressie.

Ik heb dan niet te kampen met een depressie maar energielevel is wel een uitdaging. Geluid en drukte is dan een megadrain voor me. Na mn werk 4-5 uur lang nog 2 kinderen managen (waarvan 1 een private kerncentrale moet hebben verstopt in dat lijf), ik zou werkelijk kapot gaan.

 

Hier moest ik ook meteen aan denken. Ik lees een situatie die voor veel mensen het uiterste zouden vragen. Een belangrijke stap is ervoor te zorgen dat jullie de randvoorwaarden kunnen aanpassen.
- een nieuwe baan waarbij hij niet om 5 uur hoeft te beginnen, of;
- na het werk zorgen dat hij kan slapen/ rusten en de kids naar de opvang gaan, of;
- zorgen dat boodschappen bezorgt worden ipv nog moeten worden opgehaald.

Kan je man op dit moment wel werken? Heeft hij medicatie? Ben je wel eens mee geweest naar de psycholoog?

Ik kan mij voorstellen dat het heel zwaar is, ik ben er bekend mee omdat mijn vader heel vaak depressief is geweest. Mijn moeder heeft hem altijd gesteund, ook op momenten dat ik had begrepen dat ze dat niet had gedaan. Veel sterkte toegewenst, hopelijk komen jullie hier met elkaar sterker uit. Zorg dat je jezelf ook voldoende tijd en rust geeft.

 

Heel zwaar.. het is hier gedeeltelijk herkenbaar. Mijn man zat op het randje van een burn out. Kon ook weinig meer hebben van de kids en alles was snel teveel.

Is hij wel nog aan het werk?
Mijn man is uiteindelijk via de bedrijfsarts bij de dokter uitgekomen en die hebben hem doorverwezen naar hun ondersteuner. Is bij hem heel snel gegaan. Binnen een dag zat hij volledig thuis en dat is nu al ruim 3 maanden zo. Hij was ook al ruim een jaar aan het aanmodderen. Nergens meer plezier in en alles koste hem heel veel energie. Ziek melden wilde hij eigenlijk niet. Wat ik ook begrijp dat het moeilijk is, maar thuis ging het niet langer meer zo.
Nu na 3 maanden rust en hard aan zichzelf werken begint hij weer wat meer te genieten. Hij moet wel echt nog opletten dat hij optijd weer even rust neemt. En dan vooral geen prikkels om hem heen. Best lastig nu in de vakantie met 3 kids om je heen. Dan is vaak een half uur/uurtje op bed liggen goed, zodat hij er daarna weer even tegen aan kan.

Ik denk echt dat jou man ook toe is aan rust. 5.00 opstaan en dan in 1 ruk door gaan is ook super pittig en lange dagen. Denk dat daar al veel winst valt te behalen door dat te gaan veranderen!
Heel veel sterkte en hou je zelf ook in de gaten!

 

Hier was het andersom maar wat ik pas achteraf besefte was dat het voor man ook echt zwaar was om mij zo depressief te zien.
Dus ik wil je graag een hart onder de riem steken en je veel sterkte wensen!

 

https://www.bol.com/nl/nl/p/mannen-komen-van-mars-vrouwen-komen-van-venus/9200000036200154/?Referrer=ADVNLGOO002008J-S--&gclid=CjwKCAjwlJimBhAsEiwA1hrp5kXLHmfREHGPyvPvqRGA0NypRLeMj-njIuUhpk6z1gh9Maz0ljTz7xoCRvkQAvD_BwE

dit boek zal je helpen. Ook waarom hij bijv. depressief kan zijn.

 

Hier is het eigenlijk andersom.
Niet altijd, maar ik kan best depressieve periodes hebben.

Daar hebben we veel over gepraat, ook tijdens sessies met de psycholoog.
Voor hem daardoor duidelijk dat ik heel erg van hem hou en hem niet kwijt wil, alleen dus niet altijd controle over mn eigen emoties en gedrag.
Tijdens zo'n periode geef ik aan hoe ik me voel en hij laat me daarin met rust.
Hij is er dan iets meer voor de kids en waar hij kan, helpt hij in mn gemoedstoestand.
Hij weet dat ik dat heel erg waardeer, omdat ik dat tijdens de goede periodes laat weten/merken.

Ook open zijn naar anderen heeft geholpen. Zo zijn we erachter gekomen dat vrienden van ons met hetzelfde worstelen.
Mn man heeft heel veel aan de gesprekken met zn vriend, waarvan de vrouw ook depressief is.

 

Is hij depressief of gewoon helemaal gesloopt?

Het leest heel heftig maar vanaf een afstand zie je zo een aantal punten waarvan ik denk ja dat geeft verlichting.

Idd ga BSO regelen en of een andere baan voor je man met betere tijden.
Boodschappen bezorgen en maakt het jezelf met koken niet al te moeilijk. Gezond eten is wel een must om weer op krachten te komen maar hoeft niet intensief te zijn.

En is het een optie om heb gewoon eens een weekendje naar zn ouders te sturen zodat hij kan slapen.
Ondernemen jullie samen nog wel eens wat? Ga weer eens op date samen.

Heel veel succes in elk geval.

 

Luistert hij niet goed of raakt wat gezegd wordt vervuild met verkeerde aannames?

 

Ik ga later nog even langer reageren, maar enorm veel van wat je schrijft is herkenbaar van mijn eigen burn-out.

Dus ik heb echt te doen met je man. Ook omdat ik merk dat jij er inderdaad niet zo goed mee om weet te gaan. En dat is geen kritiek! Het is heel logisch dat je de juiste aanpak niet weet. Dit hele gedoe komt immers plots op je pad en het is allemaal heel wat.

Het lijkt mij verstandig als je, je sociaal netwerk in gaat schakelen. Één keer in de twee weken je schoonouders laten oppassen is echt niet genoeg voor je man. Hij heeft veel meer ademruimte nodig dan dat. Weten zijn ouders wel wat er echt speelt?

 

Als hij echt tegen zoveel aan loopt ben ik benieuwd waarom hij niet tijdelijk de ziektewet in gaat?

Ik begrijp dat het voor jou @ts ook pittig is.
Als ik vanuit mezelf kijk moest ik ook echt uitkijken dat ik zelf niet in een burn-out terecht kwam. Ik liep zelf ook een tijdje echt op m’n tenen toen m’n man best diep zat. Hele dagen voor de kids zorgen, alles in en rondom het huis verzorgen en dan ook nog is een man die dan alles maar vanaf een negatieve kant bekeek en weinig van de kids kon hebben.
En echt ik deed/doe nog steeds alles uit liefde voor hem, maar let wel goed op jezelf!

Mijn man zit nu 3 maanden volledig in de ziektewet. (Beide nooit verwacht dat hij zolang thuis zou zitten) Hij kan nu eindelijk zeggen dat hij weer wat meer kan genieten. Ook van de kids. Na onze vakantie hoopt hij het werk weer langzaam op te pakken.
Hij wilde zelf eerst niet de ziektewet in, maar gelukkig had hij een verstandige baas en die zag ook dat het zo niet langer kon. Soms is het nodig, even die pauze knop. Zeker in de tijd van tegenwoordig dat er zoveel van je word verwacht!

Heel veel sterkte!

 

Ik ben een kind uit jouw situatie. Bij mijn vader ging het ook geleidelijk. Ik was 13 toen het mis ging.

Mijn vader kwam steeds chagrijniger thuis. Alles wat wij als kinderen deden werd te veel.
Wij moesten op ons tenen lopen als hij thuis kwam. Zachtjes praten, of liever eigenlijk niet. Zachtjes lopen, zachtjes spelen, zelfs wanneer je een bord op een bord legde en dat maakte te veel geluid werd hij boos. Hij deed niets meer in het huishouden. Kwam thuis te zitten en uiteindelijk lag hij alleen nog maar in bed. Mijn moeder heeft ingegrepen door samen met hem naar de HA te gaan. Van daar uit is het balletje gaan rollen en is hij opgenomen. Dit allemaal heeft in mijn beleving zeker een paar jaar geduurd en aangemodderd tot hij zo ver kwam.
De belastbaarheid op mijn moeder was enorm, mijn broer nam de vaderrol over, mijn moeder alleen bezorgd en bezig met mijn vader en ik stond er alleen voor, want voor mij was geen ruimte.

Eenmaal opgenomen kwam mijn vader tot het besef dat dat totaal niet was wat hij wilde en is enorm hard aan zijn herstel gaan werken. Destijds kreeg hij de diagnose manisch depressief. Hij slikte in het begin medicatie en toen de donkere wolken daardoor opklaarden is hij langzaam aan gaan afbouwen. We zijn nu bijna 30 jaar verder en hij heeft nog nooit een terugval gehad. Desondanks zit die angst bij mijn moeder erg diep.

Wat ik hiermee wil zeggen weet ik eigenlijk niet. Ik denk, dat vroegtijdig ingrijpen bij alleen al het vermoeden van depressie/burn-out erg belangrijk is.

Ik las dat hij het enorm naar zijn zin heeft op het werk. Wat erg fijn is. Maar besef wel dat werk wel het laatste zou moeten zijn (vind ik) om waarde aan te hechten wanneer er een depressie op de loer ligt. Ik snap dat je denkt dat dat je op de been houd maar gezien de werktijden en jouw verhaal is dat juist hetgeen wat het nu allemaal lastig maakt.
Persoonlijk zou ik mijn gezin waardevoller vinden en daarvoor strijden dan mijn baas gelukkig maken... Maar dat ben ik.

Mentale gezondheid is zo enorm belangrijk. Als er 1 ding is die ik heb geleerd vanuit mijn ervaring is: tijdig ingrijpen. Voor jouw kan dit ook gewoon niet langer en jullie kinderen hebben er straks niks aan als jij omwille van dit uitvalt en over je grenzen heen gaat.

Heel veel sterkte in ieder geval ♥

 

En als jullie duidelijke afspraken maken met elkaar als hij hele dagen thuis komt te zitten?
Het is allemaal heel herkenbaar hoor. Ik moest ook wennen toen mijn man opeens hele dagen thuis zat en vooral niks zat te doen. Ik liep mezelf 3 slagen in de rondte. We hebben toen wel afgesproken dat we allebei ons ding bleven doen, hij zich niet teveel met de kinderen zou bezig houden, en dat hij vooral af en toe gewoon even weg zou gaan. Vond hij zelf ook fijn. Rondje fietsen en bijv ergens in een park een boek lezen.

Mijn man heeft ook zeker ruim een jaar aangemodderd dat het hem eigenlijk teveel was maar er niet aan toe wilde/kon geven.

Ik ben het ook echt met @Asil eens. Je kan beter vroegtijdig ingrijpen dan dat hij echt diep in een depressie/burn-out komt te zitten. Dan heb je nog een veel langere weg te gaan.
Ik heb toen ook tegen mn man gezegd;, je moet nu voor je gezin gaan kiezen, want zo kan het niet langer!