Maar ook als het niet 'normaal' is, is het zoals het is, toch? Als ze genoeg hebben aan (contact op) school en er na 'vol' zitten, dan is dat zo. Er komt vanzelf een moment dat dat minder of anders is. Of niet. Allemaal prima. Tuurlijk kun je contact stimuleren als je het idee hebt dat je kind het wel zou willen, maar bv. niet weet hoe ofzo en je kunt ook proberen de druk ergens anders te verminderen zodat er misschien ruimte komt om wel af te spreken ed, maar meer dan dat niet. Ik heb zelf ook geen behoefte om iedere dag met mensen te bellen of thee te drinken en ieder weekend met vrienden af te spreken ed. Zeker na een dag werken ben ik 's avonds moe en wil ik gewoon lekker thuis zijn. Ik vind het dus helemaal niet zo gek dat sommige kinderen dat ook hebben.
Het is anders dan bij u vroeger. Maar uw kind is echt niet de enige. Onze oudste gaat daarin erg met pieken. Van iedere dag buiten tot totaal niet buiten komen. Hij doet waar hij behoefte aan heeft. Als zijn liefke 2 weken in Italië zat us hij 2 keer een namiddag buiten geweest maar verder was het bed, zetel, jacuzzi,....
Je hebt ook gelijk hoor, maar met alles van de afgelopen jaren, hoop ik dat ze verder wel goed ontwikkeld. En als ik dan al die pubers zie die de hele vakantie en middagen enz op pad zijn, dan twijfel ik wel eens.
Herkenbaar. En juist daarom probeer ik regelmatig bewust te bedenken dat alle mensen anders zijn en dat ik mijn kinderen ook de ruimte moet geven om zichzelf te zijn en te ontdekken ed.
Ik denk dat we ook van het idee af moeten dat iedereen altijd maar zoveel sociaal contact wil hebben. Er zijn zoveel introverte mensen, mensen met autisme, mensen met 100 andere redenen om dat gewoon helemaal niet te willen. Waarom zou dat erg zijn? Onze oudste heeft autisme maar zit ook in een klas waar hij met niemand iets gemeen heeft. Compleet andere interesses. Dus waarom zou hij met die jongeren willen afspreken? Hij is op scoutingkamp geweest met een groep waar hij wel veel mee gemeen heeft. Appt wat met die jongens de rest van de vakantie en zijn sociale emmer zit al weer vol.
Ja maar dan heeft je kind toch een groep mensen waarmee hij veel gemeen heeft? Ze zitten alleen toevallig niet bij hem in de klas. Die van mij heeft helemaal geen vrienden op het moment… ja 1 jongen online die in het buitenland woont. Maar fysiek contact met anderen heeft hij alleen met ons. Dat vind ik toch weinig. Hij hoeft echt niet alle dagen op pad te zijn, ik ben zelf ook introvert ik weet wat het is. Maar 1 of 2 of 3 vrienden is toch wel echt heel prettig in het leven.
Vindt hij het zelf een probleem (op dit moment)? Mijn dochter heeft op zich wel vriendinnen (zo noemt ze ze in ieder geval), maar die ziet ze eigenlijk alleen op school. In de vakantie heeft ze één keer iets met een vriendin gedaan, de overige bijna zeven weken heeft ze op ons (en een aantal vriendinnen van haar zusje) na niemand gezien. Dat is haar keuze. Ze heeft overigens wel app-contact met klasgenoten ed. Ik denk dat dat toch een deel van het sociale van vroeger vervangt. En wij vinden dat 'niet hetzelfde', maar kennelijk werkt het voor een grote groep kinderen toch goed genoeg.
Zo is het hier precies. Op school een heel groepje waar ze ook mee appt, maar in de vakantie niemand gezien.
Mwah hij spreekt verder niet met ze af en de appjes bestaan uit memes en stickers. Heel veel contact is het niet. Als ik het vergelijk met mijn beste vriendin van vroeger is dit puur oppervlakkig contact. Maar hij geeft er verder niks om. Hij vindt het zelf wel best zo. Vrienden kun je later ook nog maken. Je vrienden van de middelbare hoeven geen vrienden voor het leven te worden.
Hij vindt het zelf geen probleem zegt hij. Maar hij lift een beetje mee op onze vrienden en dat vind ik toch een beetje ongemakkelijk. Hij gaat gezellig mee doen als mijn man zijn game-vrienden over de vloer komen en als de buurvrouw koffie komt drinken gaat hij er ook lekker voor zitten en meekletsen. Hij wil ook dat we onze vrienden uitnodigen op zijn verjaardag Dus hij is zeker niet mensenschuw ofzo. Maar zelf vrienden maken zit er niet zo in op de een of andere manier.
Maar door al het contact wat hij dan nu heeft, leert hij wel veel en zal hij op een gegeven moment als hij de juiste mensen tegenkomt echt wel vrienden maken met mensen die meer zijn leeftijd hebben (of maakt leeftijd wat minder uit, omdat hij zelf ouder is). Ik zou het dus vooral laten gebeuren.
Ik heb wat dat betreft heel verschillende kinderen. Oudste dochter heeft een grote groep vrienden en was het liefst elke avond op stap. Haar zus daarentegen is een echte huismus en gaat maar heel af en toe met een vriendin de hort op. Oudste zoon is net als zijn oudste zus, liefst elke avond naar vrienden. Zijn jongere broers zijn juist weer altijd thuis. Zoon van 15 games erg graag, maar als zijn maten van scouting vragen of hij ook komt zeilen is hij zo verdwenen Ik heb me bij onze jongste dochter echt wel eens afgevraagd of dat wel goed was. Zij is qua leeftijd tussen zus en oudste zoon in. Dus een huismus tussen twee ondernemende types. Maar zij heeft er geen problemen mee, zit lekker in haar vel. Dus het is prima zo.
Ik zie zulke (pre)pubers dus ook regelmatig en heb zelf ook graag mensen om me heen. Hier is de oudste alleen ook graag thuis. Dat wringt nog wel eens omdat ik dat “eigenaardig” vindt en er soms zelfs onzeker door wordt. Ik vraag me dan af of alles wel goed is met haar. Iedereen wil toch op stap met vriendinnen? Inmiddels probeer ik het anders te bekijken en gun ik haar de rust die ze kennelijk zoekt.
Hier wisselt het, oudste gaf in brugklas en klas 2 en 3 geen feestje, sowieso alleen online contact met klasgenoten na schooltijd. In klas 4, 5 en 6 sprak ze wel vaak na schooltijd of s avonds af en kwamen haar vrienden en vriendinnen ook een avondje op/na haar verjaardag, meestal bbqen. Zoon had in de brugklas en 2de wel een ‘feestje’, een paar vrienden kwamen op de zaterdag na z’n verjaardag met elkaar vissen en aten een patatje bij ons. Verder weinig contact na schooltijd ook ivm reisafstand. Vanaf de derde alleen online contact na schooltijd, meeste klasgenoten hebben bijbaantjes naast school (zoon ook) en geen tijd/zin om af te spreken. Ik vind het prima als ze vrienden/vriendinnen willen uitnodigen, als ze het niet willen ook prima.
ja hier precies zo. Ik herinner mij nog van thuis dat ik iedereen meenam, mijn ouders vonden dat ook supergezellig. Maar nu is er sowieso veel meer online contact dan toen. Dus dat zal ook wel een verschil zijn.
Ik herinner me vooral dat ik overal heen wou, maar dat ik niet mocht omdat mijn ouders heel streng waren. Dat heeft me heel wat tranen en frustratie gekost. Mede daardoor vind ik het denk ik moeilijk om aan te zien dat mijn kind , die alle vrijheid heeft, er toch voor kiest om thuis te blijven zitten.
Snap ik, maar hij is jou niet. Hij hoeft zijn jeugd niet te leven zoals jij dat vroeger had willen doen, als hij dat niet wil. Gun hem de vrijheid om niet van de vrijheid gebruik te maken.