Hoi allemaal, Ik weet niet wat ik hiermee wil, ik heb zelf tenslotte alle oplossingen al de revue laten passeren. Misschien gewoon even spuien... In het kort: ik ben gewoon ontzettend moe en heb nooit tijd voor mezelf. Ik ben alleenstaande moeder van een heerlijke zoon van 7. Daarnaast werk ik en ben ik mantelzorger van mijn moeder. Zij heeft mentale problemen en hulp nodig bij praktische maar ook mentale dingen. Voorheen moest ik alles al heel goed in balans houden om alles te laten werken maar zo nu en dan logeerde mijn zoon bij mijn moeder of gingen ze een middag wat leuks doen. Zo had ik eens een avondje om naar de film te gaan of lekker uit te slapen. Mijn zoon heeft inmiddels aangegeven dat hij niet meer wil logeren bij oma (mijn moeder is een lieverd maar haar depressie is wel voelbaar). Uiteraard gaat zijn geluk voorop maar ik ben nu het laatste stukje me-time dat ik had kwijt en dat breekt me op. - Ik heb verder geen familie dus een nachtje uit logeren gaat niet - Ik heb vrienden maar die wonen ontzettend ver en zijn zelf ook druk met baby's - Ik heb al een oppas voor de dagen dat ik werk maar meer kan ik niet betalen - Ik heb weinig aansluiting in de buurt waar ik woon en omdat mijn zoon in een ander dorp op school zit is het contact met andere ouders oppervlakkig - Zoon slaapt momenteel moeilijk in dus de avonden is ook weinig tijd voor mezelf Kortom: ik weet het even niet meer. Het voelt alsof ik iedere dag op overlevingsstand sta en de ene dag zich aan de andere dag rijgt. Als ik me bedenk dat dit nog jaren zo doorgaat vliegt dat me echt aan. Zijn er hier mensen die dit herkennen? Hoe gaan jullie hiermee om?
Wat vervelens voor je. Ik heb ook niet veel me-time maar we hebben dat allemaal wel een beetje nodig. Het contact met andere ouders van school is oppervlakkig zeg je. Waarom? Mijn dochters zitten 10km verderop op scbool maar we hebben een heerlijk clubje. Misschien kan hij wat vaker uit spelen of zelfs logeren bij een vriendje, dat geeft net wat tijd. Ik zou ook werken aan het slapen. Als je hem gewoon rustig naar bed brengt en hij op zn minst in bed en in zn kamer blijft, heb jij in de avond wat rust. Dat is mss geen instant oplossing maar wel iets om naartoe te werken en de ademruimte aan de horizon te zien. En is er mss vanuit de gemeente hulp voor je moeder mogelijk? Ik weet niet hoe dat werkt. En als het echt niet gaat, zal je zien dat als je hulp durft te vragen, die ene vriendin toch in de auto stapt en naar je toekomt weet je.
Lastig! Wil je zoon wel af en toe een middag met je moeder op stap? Dan zou je dat misschien vast kunnen plannen, zodat jij ook weet wanneer je weer even ‘vrij’ bent. En werk je alle dagen onder schooltijd? Anders daar een moment pakken, eventueel door wat ouderschapsverlof op te nemen. Zit hij op een sport of iets anders qua activiteit? Zo ja, dan die tijd bewust nemen als tijd voor jezelf, zo nee, zsm bekijken wat mogelijk is. En als er echt niets kan/mogelijk is, dan zou ik bij de gemeente vragen. Soms zijn er van die mentorprojecten, dat een kind gekoppeld wordt aan een vrijwilliger die dan een keer in de zoveel tijd iets met ze gaat doen. Leuk voor je zoon en het kan jou ook ontlasten.
Zit in jouw woonplaats Buurtgezinnen? Dat is een organisatie die hier echt voor is. Ze zoeken dan in jouw omgeving een gezin/echtpaar waar je kind bijv 1 keer per week een middagje heen kan. Het kost niks, het is echt als onderlinge hulp bedoeld. Mogelijk kan het ook nog andersom, als jij 1 middag per week of per 2 weken een ander leeftijdsgenootjes van je zoon over de vloer hebt vanuit Buurtgezinnen heb je mogelijk ook je handen vrij (tenminste, bij mij werkt dat vaak zo, als mijn zoon een vriendje heeft heb ik de hele middag mijn handen vrij, heeft hij geen vriendje dan heb ik mijn handen vol aan hem)
Waarom kan je zoon niet toch eens af en toe bij oma slapen? Hoeft toch niet wekelijks? Als je moeder ondanks haar depressie lief is voor hem en het niet onveilig is, is daar toch geen bezwaar tegen. Dat hoeft toch niet per se te betekenen dat hij daar ongelukkig van wordt. Laat hem zelf eens een vriendje vragen om bij jullie te logeren, dan wordt hij mogelijk ook een keer uitgenodigd om elders te logeren...
Oefenen met slapen zijn we nu inderdaad mee bezig. Hij heeft ook wel een beetje de leeftijd voor piekeren in bed, vooral over dat mama dood kan gaan bijvoorbeeld. Maar vandaag starten we met een meditatie voor het slapen gaan, ben benieuwd! Mijn moeder krijgt gelukkig al een hoop hulp, onder andere ambulante begeleiding en binnenkort budgetbeheer, dat gaat al extra lucht geven. Maar het blijft wel gewoon veel soms.
We hebben al een redelijke geschiedenis met mijn moeder. Gelukkig is ze door medicatie iets stabieler nu maar bepaalt gedrag blijft soms terugkomen. Ze is gediagnosticeerd met ass en heeft daardoor best moeite met communiceren of dingen verkeerd begrijpen, waarvan mijn zoon dan erg in de war raakt. Ook voelt hij echt dat mijn moeder niet "vrolijk" is en ik wil niet dat hij daaronder gaat lijden. Ik laat de bal altijd heel erg bij hem, ik wil dat hij zelf de vrijheid voelt om wel of niet te willen gaan.
Maarja, soms hebben ze gewoon even geen keus Hij overleefd het echt wel een paar uurtjes ondanks dat oma misschien niet op haar allervrolijkst is oid het is natuurlijk niet de bedoeling dat je er uiteindelijk zelf aan onderdoor gaat
Het is bij ons soms ook zo geweest ja, dat we weinig ruimte of tijd voor onszelf hadden. Maar kinderen worden ook vanzelf groter en ouder. Alleen duurt dat zo lang en daar heb je in praktische zin niet zo veel aan. Maar op die momenten zei ik tegen mezelf: over tien jaar is het weer anders. En dan kon ik t toch weer even aan. Voor nu zou ik idd inzetten op je kind leren dat hij niet hoeft te slapen, maar wel op zn kamer blijven. Is bij onze 8 jarige ook een werk in uitvoering hoor, maar toch, het gaat steeds iets beter.
Buurtgezinnen of iets vergelijkbaars hebben vele gemeenten. Ik zou je vraag dus aan de gemeente stellen. Ook kunnen ze een mantelzorgmakelaar regelen voor je moeder. Ik heb toen ik alleenstaand was geleerd dat hulp uit onverwachte hoek komt. App gewoon toch eens wat ouders van school of je zoon daar een keer even mag spelen. Juist van wie je het niet verwacht zeggen ze geen probleem. Ookal is contact niet super, als je iets van je situatie uitlegt is er altijd iemand die wilt helpen. Je moet het alleen durven vragen. En moet je echt al die zorg voor je moeder doen? Is er iemand anders die daarmee kan helpen? hier helpt het ook om mini oplaadmomenten te pakken. Zeker nu hij 7 is kan dat. Dus uit werk eerst even 15 minuten terugtrekken in slaapkamer met muziekje/boekje ofzo of 15 min rondje lopen. Met 7 kunnen de meeste kids wel15 min alleen zijn (maar moet je zelf inschatten). Dan pas gaan koken. en eten koken als je energie hebt en dan bulk koken en je vriezer in als laatste … is er een vader in beeld? Wat kan die? Hier gaan ze om de week en dan plan ik tandarts of Ortho als hij ze op komt halen, mag hij dat doen. Of krijgt ie een opdracht dat ze naar de kapper moeten ofzo haha. succes, het valt niet mee als alleenstaande mama in deze maatschappij! Je mag trots zijn op jezelf
Af en toe een vrije dag opnemen als hij op school is? Mijn jongste is net begonnen op school en heb bewust deze week vrij gepakt, zodat ik overdag echt even m’n eigen ding kan doen, zonder kind(eren) om me heen.
Eerste dat mij opvalt is: waarom een oppas voor de dagen dat je werkt? Met 7 jaar kan hij naar de bso, dat is waarschijnlijk een stuk goedkoper. Verder zou ik inderdaad eens kijken naar iets als buurtgezinnen.