Hard werken voor huwelijk

Mijn huwelijk valt wel in de categorie "hard werken". Zeker op het moment met kleine kinderen, maar ook daarvoor kwam het ons niet altijd aanwaaien. Bij ons zit hem dat denk ik in bepaalde fundamentele verschillen: hij is een ASS'er die graag de controle heeft en gewend is om zijn eigen gang te gaan, ik ben van nature een pleaser, erg flexibel en geneigd mezelf weg te cijferen. Dat gaat op sommige punten heel goed, maar het maakt ook dat we gemakkelijk uit balans raken: dat hij teveel neemt en ik teveel geef. Zeker als er vermoeidheid of stress bij komt kijken (en dat is met kleine kinderen nu eenmaal behoorlijk vaak.)

Wij moeten ervoor waken die balans af en toe terug te vinden. En daarvoor moeten we allebei dingen doen die ons niet zo gemakkelijk af gaan: voor hem is dat rekening houden met een ander (en daarmee ook zich inleven in een ander, wat hij echt heel moeilijk vind) en voor mij is dat duidelijk aangeven waar mijn behoeftes liggen en "ruimte innemen" (en dan vooral dat op tijd aangeven zodat ik niet overloop en ontplof.)

Dit is sterk uitvergroot sinds we kinderen hebben, maar ook daarvoor was het al een thema. Het maakt ook zeker dat ik bij periodes twijfel aan onze relatie, of het het waard is om zo hard aan te blijven werken. Maar ik houd van hem, we hebben een heel leven samen opgebouwd en dat is heel waardevol.

Maar zeker de laatste jaren is het moeilijk om het leuke in elkaar te blijven zien, daarom hebben we nu ook relatietherapie. Dat helpt om meer inzicht te krijgen in onze vaste patronen en rollen zoals hierboven. En het maakt voor mij duidelijk dat veel dingen die hij doet niet bedoeld zijn om mij te kwetsen of omdat hij me niet belangrijk vind, maar omdat zijn hoofd letterlijk anders werkt. Dat helpt, maar daarmee blijft het nog steeds hard werken.

Wat betreft jouw situatie TS: wat fijn dat het bij jullie moeiteloos gaat! En ja, nu vanwege de HG is jullie verhouding tijdelijk scheef en dat zal waarschijnlijk best wel eens lastig zijn. Maar met een goede basis denk ik niet dat je in 9 maanden zomaar uit elkaar groeit. Er is een duidelijke externe factor als oorzaak, en je weet dat het uiteindelijk weer beter gaat, dat helpt ook. Maar wel pittig, voor jullie beiden!

 

Nou inderdaad bewuste aandacht voor elkaar zoeken/vinden. Maar ook duidelijk communiceren is lastig. Wij lijken in heel veel dingen totaal niet op elkaar en soms is dat helemaal ok, maar soms moet daar tussen een brug gebouwd worden. En je verandert ook als persoon door de jaren heen, dus waar je 20 jaar geleden hetzelfde (partner en jij) over dacht, hoeft nu helemaal niet zo te zijn. Dus blijven kijken naar elkaar en de behoeftes van ieder wegen. Ik denk dat dat het ‘werken’ is.

 

Eigenlijk gaat het makkelijk bij ons in het huwelijk. We hebben weleens discussie maar na een poosje leggen we het weer bij of doen we alsof er niets geweest is. We kunnen goed babbelen, ook huilen en emoties tonen bij elkaar. Qua opvoeding van de kindjes zitten we ook wel op dezelfde golflengte.

Voor mij mag dit blijven duren zo

 

Vanwege het onregelmatige werkrooster van mijn man is het bijna onmogelijk om in een sleur terecht te komen; want na een paar avonden alleen kijk ik er naar uit om een avondje samen op de bank te zitten.
Dingen die anderen vaak op zaterdag doen (tuinieren/ bouwmarkt ed) doen wij op een doordeweekse dag. We kijken daarvoor in onze agenda’s en plannen dat in.
Ook lezen we samen een dagboekje over relaties met een afsluitende vraag; die proberen we dagelijks te beantwoorden om zo ook eens andere onderwerpen te bespreken.

We hebben het goed samen, en ik hoop dat nog lang zo te kunnen houden!

 

vooral blijven praten en je wensen en dromen kunnen blijven bespreken. verder is het soms lastig met kleine kinderen om ook nog aan elkaar te denken. je gaat zo op in het mooie nieuwe wondertje wat je samen hebt, dat je soms vergeet dat je ook nog allebei een persoon bent, dat je ook nog partners bent. je bent bezig met kinderen, met je werk. je bent moe, weinig slaap etc. ik merkte als jonge moeder dat de relatie vaak op de laatste plaats kwam. maar het is belangrijk om daar ook wel echt tijd aan te besteden en tijd voor vrij te maken, om af en toe weer even een moment echt samen te hebben.
wij hebben ook echt wel eens ruzie en meningsverschillen. dat hoort er ook bij toch.
verder is verwachtingen uitspreken ook belangrijk. je kunt niet van je partner maar raden wat hij of zij wil. je moet zeggen wat je wil, dat is voor mij soms wel moeilijk.

 

Hier voelt het echt niet als hard werken. Over veel dingen denken wij aardig hetzelfde. Bijv de opvoeding. Taakverdeling is duidelijk, dus geen punt van discussie.
We doen geen heel speciale dingen. Gaan weinig uit samen. Met 7 kinderen is dat ook best wel eens lastig. We waren jarenlang al blij als we samen naar een verjaardag konden

 

Wij zijn in januari 10 jaar getrouwd. Mensen hadden er toen allemaal een mening over, waren te jong, zouden niet bij elkaar passen etc etc.

Ja het is soms bikkelen. Maar meer omdat je ouder wordt en soms ergens anders tegen aan kijkt. Ik kan vurig en opvliegerig zijn. Terwijl mijn man echt super makelijk is.

Daar tegen over kan ik hem 100% vertrouwen. Is het niet alleen mijn man maar ook mijn beste vriend. Onder aan de streep kan ik steeds opnieuw verliefd op hem worden. Na alles met onze oudste was ik bang dat we uit elkaar zouden groeien. We hebben beiden dit op een anderen manier verwerkt. Maar kwamen aan het einde van de rit weer samen. Op dat moment stonden we mijlen van elkaars af.

We hebben hele diepen dalen gekent maar ook zeker de hoge pieken. Het belangrijkste in een relatie is respect voor elkaar en liefde. En zolang dat er is. Komt alles goed. In ons geval

 

Je zegt het voelt niet als hard werken, maar zoals ik het lees werken jullie niet voor het huwelijk. Heel veel dingen gaan kennelijk vanzelf, maar schuilt daar niet juist het gevaar in? Het is zeker makkelijk als je over heel veel dingen hetzelfde denkt, maar ik denk wel dat het goed is als je tijd met elkaar besteed, want anders loop je wel het risico dat je langzaam uit elkaar groeit. En dat kan ook als je nooit ruzie hebt.

 

We zijn nu ruim 24 jaar getrouwd en ik heb zelf absoluut het gevoel niet dat we elkaar aan het kwijtraken zijn.
Ruzies zijn er niet, we zijn het heel vaak met elkaar eens. Geen meningsverschillen over hoe we opvoeden, wel uitgebreide gesprekken erover.
Hier wordt veel gepraat. We gaan regelmatig te laat naar bed, omdat we aan de praat raken nadat de kinderen naar bed zijn gegaan.
We zijn elke dag weer blij om elkaar te zien.
Nu de kinderen ouder worden wordt het voor ons weer makkelijker om samen ergens naartoe te gaan en dat vinden we ook fijn.

Ik snap wat je bedoelt, maar dat is zeker het geval niet.

 

Wij zijn al ontzettend lang samen en hebben goede en slechte periodes gehad. Daarin laten we elkaar een beetje vrij en we merken dat we vanzelf weer in een goede periode belanden. Eigenlijk vind ik niet dat we echt hard hoeven te werken aan ons huwelijk en het loopt allemaal vanzelf. En nee, het is nooit perfect maar dat hoeft van mij ook niet.

Wel komen we nu in een andere fase. De kinderen zijn ouder en we kunnen onze tijd anders indelen. Hier hebben we ook behoefte aan maar we moeten nog even zoeken hoe we dat willen doen. Gaan we samen sporten? Vaker een date avond invoeren? Of juist vaker alleen dingen ondernemen? We willen in ieder geval samen op vakantie voor een dag of 5 en zijn bijv laatst met zijn 2en naar de stad geweest om te lunchen. Dat willen we vaker doen.

Dus nu merk ik wel dat het niet allemaal meer alleen om de kinderen draait. Er komen wat meer irritatie’s en we moeten ons weer even aanpassen aan de nieuwe fase waarin we zitten. Laatst hebben we onze irritatie’s uitgesproken en dan kunnen we daar allebei wat mee doen. Dat hoeft niet in in 1 keer want dat zijn ingeslopen gewoontes. Dat heeft even tijd nodig..

 

6 jaar samen en bijna 2 getrouwd maar eigenlijk nog geen sleur en het voelt of niet alsof we er voor moeten werken. We hebben wel nog geen kinderen dus vermoed dat een huwelijk dan wel weer andere uitdagingen krijgt.
We hebben op die 6 jaar wel echt al heel erg veel meegemaakt, en daardoor weet ik ook echt dat we samen de wereld aankunnen. Ik werd ziek toen we een maand samen waren, en ik heb heel vaak te horen gekregen van sjiek dat hij bij je blijft en andersom hij waarom hij bij mij blijft wat hij verdient beter enz. Al die vooroordelen en tegenslagen hebben we lekker samen overwonnen. We zijn echt een topteam, maar tot nu toe lijkt dat als vanzelf te gaan. Tuurlijk zijn er wel eens irritaties en ruzies maar dat is maar goed ook denk ik. Ik ben echt trots op ons als koppel.
Maar we spreken binnen 10 jaar nog eens dan zeg ik misschien helemaal iets anders haha

Toen we verloofd waren en ik dat tegen mijn toen al zeer demente lieve omaatje ging vertellen kreeg ik van haar ook te horen dat we altijd voor elkaar moesten vechten, dat een huwelijk hard werken is maar dat je elkaar wel altijd heel graag moet blijven zien. Ik vond dat echt zo schattig toen

En ik krijg elke ochtend als hij de vroege shift heeft zo een briefje op mijn bord. Super cute toch

 

Ik vind het zo erg als mensen dit doen. Waar bemoei je je mee?
Maar het is voor mij heel herkenbaar. Bij ons werd zelfs gezegd (we waren nog bezig met de voorbereidingen voor het trouwen) dat ze benieuwd waren hoelang wij het samen vol zouden houden.
Ik heb me heel erg moeten inhouden en moeten denken: ach ze weten in deze niet beter.

 

Hier net zo (maar dan 4 kinderen)
Dit jaar 23 jaar samen en 16 jaar getrouwd maar nog nooit het gevoel gehad dat ik moest werken voor m’n huwelijk

 

Zo frustrerend he! Op de oudste zijn school zij de juf toen c vertelde dat wij een x aantal jaar getrouwd waren. Oh was het een moetje wat ouderwets..... Terwijl c 2 maanden te vroeg geboren is. Dus dat ook bits geantwoord

 

Gewoon terugantwoorden "Nee hoor wij vonden gelijk al ons geluk samen zonder eerdere relatieblunders te hoeven begaan"

Neem popcorn mee.

 

Ik denk dat het ook te maken heeft voor welke situaties je samen komt te staan. Wij gingen echt heel makkelijk samen, was niet hard werken. Leuke vakanties, mooie trouwdag, we hadden het goed!
Toen overkwam ons de vroeggeboorte van onze tweeling en later het overlijden. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Daarna spannende zwangerschappen, ik had angstklachten ontwikkelt, studie/ omscholing man waardoor hij ook door een diep dal ging.
Wij hebben al aardig wat bergen met elkaar overwonnen. Daardoor is de onbevangenheid wel minder, maar we weten heel goed wat we aan elkaar hebben en respecteren en accepteren elkaar hierin.
Ik ben trots dat we nooit de weg met de minste weerstand hebben gekozen, en we daar altijd samen uit zijn gekomen.

 

Ik woon niet samen dus in die zin misschien niet helemaal het juiste voorbeeld. Maar wij hebben een avond in de week wel een date avond zonder kind. Gewoon even samen eruit en eens per jaar gaan we samen op vakantie.

Ik denk dat een relatie vooral werken is in de zin van. Aandacht aan elkaar blijven geven en allert blijven op wat de ander nodig heeft. Niet direct dus wat voor jou makkelijker is om te geven.
Maar het gevoel dat je voor elkaar hebt dat zou geen grote klus moeten zijn maar juist vanzelf gaan.

 

Idem. Ik denk dat dat komt omdat sommige mensen nogal wat druk ervaren mbt hoe een huwelijk "hoort" te zijn. Je moet x aantal dates per maand want anders heb je een saai huwelijk, je moet per se altijd diepgaande gesprekken voeren want anders is het meer een broer en zus relatie.
Wij voelen die druk niet, wellicht dat dat een verschil maakt?
Verder vinden we vergevingsgezind zijn heel erg belangrijk.

 

Ik denk ook dat dat juist goed kan zijn voor je band, als je zoveel dingen mee maakt samen. Bij ons voelt het totaal niet als hard werken, maar dat komt denk ik juist omdat wij best veel samen hebben doorstaan. Ik was na erg snel zwanger (oudste is 15 en ik ken mijn man nog geen 16 jaar ), heb kanker gehad met een slechte prognose, een aantal miskramen, en we hebben ook nog eens een groot leeftijdsverschil (12 jaar). Maar juist daardoor hebben we elkaar zo goed leren kennen. Het is echt niet altijd makkelijk geweest, maar mijn man is wel altijd een stabiele factor geweest in moeilijke tijden, echt een man waar ik op kon (en kan!) leunen.