Hier 18 jaar getrouwd, en voelt zeker niet als hard werken. Misschien apart (tegenwoordig), maar bij ons is er geen optie om te scheiden. We blijven bij elkaar tot de dood ons scheidt. Hebben we elkaar beloofd. Als je die gedachte hebt, dan zórg je er wel voor dat het werkt. We hebben t beste met elkaar voor, gunnen elkaar alles, doen dingen voor elkaar. Niet “zelfstandig willen zijn”. Of “als ìk maar gelukkig ben”. Nee, juist elkaar nodig hebben en zorgen dat de ander gelukkig is. Ik ben gaan wielrennen, omdat hij dat leuk vindt, haha. Zodat we lekker samen op pad kunnen. Inmiddels vind ik het ook leuk hoor. Nu de kinderen groter zijn is dat wel makkelijker, en hebben we het echt goed met elkaar.
Wij zijn (nog) niet getrouwd, maar wel al zeven jaar samen. Binnenkort gaan we geregistreerd partnerschap regelen, dat zouden we sowieso doen zodra ik zwanger was als dat eerder nog niet is gebeurd. Natuurlijk hebben we soms dipjes, maar het belangrijkste is dat we er voor elkaar zijn. En dat we blijven praten over verschillende onderwerpen. Luisteren naar de ander, maar tegelijkertijd ook kijken wat je zelf nodig hebt en dit aangeven. Hij (mijn vriend) kan niet weten wat ik denk of voel, als ik niets zeg. En dat geldt ook voor hem. Al moet ik het soms bij hem eruit halen, maar als ik dat doe op een goed moment en ik zie dat het nodig is - dan hebben we wel een mooi gesprek waarna we weer een soort van frisse lucht hebben terwijl er niet echt perse iets anders is geworden.
Klopt. Maar het kan ook de andere kant op gaan, dat je elkaar niet meer begrijpt en van elkaar af drijft. Fijn dat het bij jullie jullie zoveel sterker heeft gemaakt.
Wij zijn 11 jaar getrouwd en het is echt soms keihard werken. Soms botst het echt mega hard, we houden ons beide niet stil bij onuitgesproken verwachtingen, irritaties e.d, en door dingen uit te spreken en onze grenzen aan te geven blijven we in balans. Ik geloof nooit zo in mensen die nooit ruzie hebben, omdat ik dan altijd denk dat er 1 persoon is die zich schikt naar de ander .
We zijn nu 10 jaar samen, maar het is zeker niet meer zoals vroeger en momenteel is het hard werken om elkaar niet compleet kwijt te raken. Ik maak me er soms best wat zorgen over of het nog beter wordt. Het zijn indd situaties en gebeurtenissen die ervoor kunnen zorgen dat het wat minder gaat, ook al was de basis goed. Ik hoop het weer terug te vinden.
Hier is dat echt niet zo. Wij praten heel veel, ook als we iets niet leuk vinden. Maar dat zijn nooit ruzies, juist omdat we met elkaar blijven praten. We laten de irritatie nooit te ver door lopen. Wij hebben in die 23 jarig 1x ruzie gehad. Toen waren we 4 jaar samen, man had te veel gedronken en bleeeeef maar praten, en daar zei ik toen wat van. Verder dus nooit meer ruzie gehad
Die druk kennen we hier ook niet maar aan de gektes van mode en insta of coaching nr zoveel doen we ook niet mee. Zie t nut er niet van en als wij gaan daten moet je iemand met de kinderen opzadelen. (Ookal vind diegene dat allicht heel gaaf) Maar wanneer er dan een logeerpartij is, dan gaan we de hort op ook. De intiatie volgorde is voor ons wel vrij essentieel, t logistieke aspect is alleen wat gecompliceerder geworden met 2 stuks met een groot leeftijdsverschil vs 1. Kan me wel indenken dat je in de waan van de dag met allerhanden beslommeringen en taken je af en toe denkt waar is die "WIJ" van vroeger. Nouja die zit er nog wel maar momenteel hebben de kinderen de hoofdrol van de aandacht en energie. (Bij ons althans) Zolang je dat beiden kunt accepteren is er geen man overboord. Als ergens die schoen gaat wringen dan wordt het wat anders. Laatste "date" samen was in de vakantie, kinderen naar de vakantieopvang en wij gingen een rondje door de stad. Bak koffie gehaald, broodje en een boekenwinkel bezocht. En voor ons is dat prima voldoende, gewoon even "vrij". In de avond uit eten en een bios bevalt hier aanzienlijk minder, ookal past mn moeder met liefde op en liggen de kinderen diep te ronken, we gaan automatisch toch haasten. (En zij verklaard ons voor gek dat we haasten) Met M* hebben we beiden een ander pad gelopen qua verwerking gedurende en daarna, wat haaks op elkaar stond. Hij is een binnenvetter en mijn kop stond op overload en moest geventileerd worden. Dat was even zoeken en vooral begrijpen dat ookal wilde hij het er niet over hebben, dat niet inhield dat hij er niet was voor me. Hij was er alleen op ZIJN manier en KON er niet zijn op MIJN manier. En je weet wel wat je aan elkaar hebt, maar op zo'n manier met iets wat je overkomt is het even zoeken hoe daar mee te dealen. Gevoel is voor hem gewoon lastig, maar qua acteren naar calamiteiten heb ik mn private army en andersom hij ook. Als t voor mij alle hens aan dek is (veelal mantelzorg), speelt hij me vrij en anders om ook. Wordt nog geen woord over gewisseld alleen "gaan". Wij fungeren angstaanjagend goed in crisis diensten, alleen zo jammer dat we daar ook al zo veel ervaring mee hebben. Aan de andere kant in tijden van crisis weet je wat je aan elkaar hebt. Hoe dat vervolgens uitpakt kan een positief of negatief effect hebben op je relatie, maar hier gaat dat vooralsnog goed. We kennen elkaars krachten en zwaktes en schakelen vrij automatisch naar voor- of achtergrond. Daarbuiten ben ik hoofdzakelijk de regelaar en uitzoeker, hij de volger en controleur (offertes en contracten bijv). Maar dat wisselt soms ook nog wel eens, maar er is altijd een dubbel check. Vult elkaar lekker aan, wisselt elkaar af en intussen laten we ook elkaar los. Hij gamed graag (ik vroeger ook) en ik ben met van alles en nog wat bezig waar afgezien studie geen scherm aan te pas komt. Echt "werken" aan huwelijk, nee niet echt. Wel onderhoud, updates aan gebruiksaanwijzingen en veranderende omstandigheden maar geen bruggenbouwerij ofzo. Maar wij liepen al op de middelbare school in dezelfde kringen van vrienden met vrij vergelijkbare mindsets, zo heel ver liggen we gewoon niet van elkaar af.
Het is voor ons ook geen druk, maar wij zijn zo verschillend met zo’n verschillende opvoeding die wij gehad hebben dat wij over veel dingen anders denken (vanuit ervaring) dus over heel veel dingen moeten wij praten om op 1 lijn te komen. Dat maakt het gewoon wat lastiger dan dat je uit een zelfde soort nestje komt en/of hetzelfde karakter-profiel hebt zeg maar. Wij zijn water en vuur en wij moeten ervoor zorgen dat het blijft branden en blijft stromen zonder dat het verdampt of uitdooft zeg maar.
Wij komen ook beide uit ontzettend verschillende gezinnen, enige overeenkomst is waarschijnlijk dat onze beide ouders een slecht huwelijk hadden/hebben. Wij hoeven overigens niet altijd op 1 lijn te komen hoor. Waarschijnlijk heel impopulair om te zeggen in deze tijd, maar soms (om het even in de bewoordingen van dit topic te houden) "schikt" één van beide. Op bepaalde vlakken vind ik op 1 lijn zitten wel een must, maar heb het dus nu over bijzaken. Ik kan me nog herinneren over wat voor onbenullige dingen mijn ouders allemaal discussies hadden, ik ben blij dat wij daar geen last van hebben. Volgens mij zuigt dat enorm veel energie.
Wij zijn bijna 12,5 jaar getrouwd (getrouwd op m’n 22e) en hebben de eerste jaren van onze relatie veel downs gehad. Maar het “harde” werken zit ‘m voor mij in het blijven communiceren met elkaar i.p.v. verwijten gooien naar elkaar, vertrouwen, ruimte geven om zelf dingen te ondernemen, maar ook met elkaar. Naast een ouder, partner, ben je ook je eigen individu. Ons huwelijk is geen hard werken, maar verloopt heel natuurlijk. Tuurlijk hebben we ook wel eens discussies en woorden met elkaar, maar daar wordt over gepraat en dan gaan we weer door. Zolang er nog voldoende liefde is, aantrekkingskracht en ruimte om samen te groeien moet je er alles aan doen om een huwelijk/relatie te redden, maar als de liefde echt op is en er geen aantrekkingskracht meer is dan houdt het voor mij wel op. Bij elkaar blijven voor kinderen of omdat het financieel beter uit komt, zou voor mij absoluut niet werken.
Nee als wij over alles op 1 lijn moeten komen dan kunnen wij 24/7 discussiëren. En tja, de een zal toch soms harder moeten werken dan een ander, dat is in verschillende aspecten van het leven zo. Hard werken is niet erg als je weet waar je het voor doet. Dus ja, ik heb een moeilijke man en een relatie met ups en downs, maar ik zou hem voor niemand anders willen ruilen en ik werk hard met liefde
Hebben wij ook. We kibbelen wel soms. Maar echt ruzie hebben we nagenoeg nooit. Waarschijnlijk omdat we allebei van harmonie houden. Dus er is er altijd wel 1 die zich bij meningsverschillen schikt. En idd. Een van beide schikt zich. Maar zolang dat niet altijd dezelfde is lijkt me dat geen probleem. Geven en nemen. Wat ons sterk maakt is vertrouwen. In elkaar. Dat de een altijd op de ander kan terugvallen als het even niet gaat. Mindere periodes hebben we ook gehad. De tijd dat we beiden voornamelijk op kantoor werkten. En er nauwelijks tijd was na werk en zorg. Niet dat we onenigheid hadden, maar we leefden naast elkaar en langs elkaar heen. Letterlijk al onze gesprekken gingen over breng en haalschema's, zorg en opvoeding, boodschappen en wie er kookt. Vaak heel zakelijk. Toen zijn we op zoek gegaan naar een oppas en een keer uit eten gegaan. Wist ik gewoon niks meer te zeggen. Maar dat etentje heeft het wel doorbroken. Alleen al het uitspreken dat we uit elkaar dreven bracht ons weer dichter naar elkaar. En naarmate de kinderen beter gingen slapen kwam er ook weer meer avond vrij. Voor goede gesprekken, of voor gewoon naast elkaar met een boek en muziek. Of samen series kijken. Nu we veel thuiswerken zitten we juist veel op elkaars lip en zoek ik in de avond juist even alleen-tijd. Maar daar staat tegenover dat we samen lunchen en tijdens de lunch alles bespreken wat op ons hart ligt. Ook is er na het eten vaak gelegenheid voor een wandelingetje. Is dat "hard werken"? Misschien. Helemaal vanzelf gaat het niet. Maar het is wel leuk werk
Wij zijn inmiddels bijna 19 jaar samen en hebben heel wat meegemaakt in die tijd. Maar ik heb nooit het gevoel gehad dat we hard moesten werken voor onze relatie. Sterker nog, toen ik hem 19 jaar geleden zag, wist ik gewoon gelijk dat ik met hem zou trouwen en met hem oud wilde worden. En dat gevoel is er nog steeds. Eigenlijk is het alleen maar sterker geworden.
Ik vond onze relatie tot we kinderen kregen helemaal niet hard werken. Maar sinds we 2-3 kinderen hebben wel Gewoon altijd moe zijn, druk, chronisch tekort aan me-time, altijd dat geregel van oppas enzo en ingeslopen scheve verdeling van taken in combinatie met werk en in elk geval een pittig kind maakt dat er toch wel veel druk op ons staat en wij dus ook meer kortaf zijn, sneller in discussie komen en een korter lontje hebben. Dus ja, ik vind het in de tropenjaren wel harder werken
Werken is een groot woord maar er speelt echt zoveel binnen ons gezin dat het echt wel belangrijk is dat we voldoende kunnen zeggen wat we voelen. MAAR we weten wat er speelt en dat is ook wel belangrijk, dat we daarover kunnen praten.
Mooi geschreven. Hier is het ook zo. En wat het dikgedrukte stukje betreft, dat is ook een grote sleutel denk ik.
Ik vind het huwelijk niet hard werken maar de tropenjaren wel. Hier 3 nog jonge kids, twee banen, topsport erbij, speeldates, sporten, afspraken enz. Ik heb mijn man ruzie leren maken, en ben daar heel blij mee. Even onverhoopt na een dag opgestapelde emoties je eerste boosheid kwijt kunnen lijkt me essentieel om daarna constructief verder te praten. Dit doen we dan ook regelmatig, dan barst de bom even en leggen we het bij. het belangrijkste waarom ik het niet hard werken vind is dat ik weet wat we voor elkaar betekenen en in de basis elkaar kunnen vertrouwen. Elkaar leuk vinden, verliefd zijn geworden en dat we dat niet vergeten zijn. Als we geen tijd hebben/maken halen we herinneringen op zodat we het gevoel weer beleven. ik plak hem soms achter het behang en hij mij maar ben heel blij met ons.