Hard werken voor huwelijk

Maar je krijgt er ook zoveel voor terug. Ben zo blij dat G na bijna 3,5 jaar weer normaal slaapt...Man man man, kan dat je opbreken.

 

Hier precies zo.... tijd voor elkaar schiet er vaak bij in. Behoeftes die niet op elkaar afstemmen. Het zorgt voor veel onenigheid.
Maar we willen ook niet zomaar, dat wat we samen hebben opgebouwd, opgeven.. hebben er laatst ook nog goed over gesproken. We verwachten beide niet dat het beter zal worden wanneer we uit elkaar gaan... is alleen maar nog meer geregel en wie zegt dat het bij een ander allemaal beter zal zijn?
Dat wat we hadden was goed, we hebben in de basis veel overeenkomsten. Dat is nu gewoon wat minder zichtbaar, het is aanpoten, een druk leven, vermoeidheid etc. Maar ik ben van mening dat we daar doorheen moeten.

 

Ik vind een relatie leuk houden en de connectie blijven vinden als je ook jonge kinderen hebt soms best intens. Niet perse hard werken, maar wel bewust blijven van elkaar en dat het niet perse altijd allemaal vanzelf gaat. Bewust blijven wat mijn behoeftes zijn en wat de zijne zijn. Hoe deze verenigd kunnen worden zonder dat een van de twee aan zichzelf voorbij gaat en zonder dat de relatie onder wordt gesneeuwd door individuele behoeftes.

 

Ik denk dat iedereen hard werkt voor zijn of haar huwelijk/relatie, maar dat dit niet overal hetzelfde zichtbaar is. Ook als het allemaal op rolletjes loopt, heb je er hard voor gewerkt om dit voor elkaar te krijgen. Hard werken betekent niet altijd letterlijk hard werken.

En ik denk ook dat er soms bepaalde situaties voordoen die bij anderen niet spelen (bijvoorbeeld één echtpaar dat met overlijden van een eigen kindje te maken heeft en het andere echtpaar dat fluitend 3 gezonde kindjes grootbrengt) en dan liggen de kaarten om te spelen anders.

Niemand heeft op de trein gezeten die alleen maar tot geluk bracht. Sommigen moesten stoppen, anderen werden gecontroleerd, weer anderen mochten niet meer verder en de laatsten namen geen bagage mee. En overal werd er hard gewerkt, al dan niet gevoeld.

Mijn relatie met C was een bumpy road maar ik heb er net zo hard voor gewerkt als mijn huwelijk waarin heel veel rozengeur en maneschijn was.

Het één sluit het ander niet uit

 

De relatie tussen mijn man en mij is het beste als we een duidelijke taakverdeling hebben en daarin dus geen irritaties kunnen ontstaan. Want ik erger me het meest aan zijn vermogen om tijd op te eisen voor zichzelf (zonder overleg) terwijl ik de benen uit mijn lijf ren. Nu de jongste een maand is, hebben we een heel duidelijke en natuurlijke verdeling. Ik doe het meeste met de jongste en doe daarnaast wat ik kan in huis. Man doet het leeuwendeel met de oudsten en kookt wanneer baby precies dan gevoed moet worden.

En ik leer steeds meer mijn mond te houden om zo man niet te voorzien van ongevraagd commentaar. Met grapjes komen we ook een heel eind. En uitspreken wat je dwars zit in plaats van het op te kroppen. Man is goed in sorry zeggen, mij kost dat meer moeite. Gewoon uitspreken dat je even overloopt haalt soms ook de druk van de ketel.

We kijken samen veel series. En ik accepteer dat ons huis een lego invasie wordt van zijn bouwsels en de Lego van de jongens. Hij doet na het eten z'n koptelefoon op met herriemuziek zodat ik er geen last van heb en hij draait het ook in de auto en onze jongens leren het (helaas? ) ook waarderen.

We gaan niet vaak samen op pad eigenlijk. Man gaat wel regelmatig zelf even weg en heeft dat ook nodig. We hebben vooral veel lol met elkaar.

 

ik waardeer dat hij de kinderen

ik ben het hier mee eens.

de ene relatie krijgt meer te verduren dan de andere en dan is ook belangrijk: groei je naar elkaar toe of juist uit elkaar. Hoe ga je samen met de situatie om?

laat de een de ander stikken of doe je het dan nog samen?
En ook; welke verwachtingen heb je van elkaar en kun je dat overleggen mochten de verwachtingen van de een anders zijn als die van de ander.

belangrijk is en blijft in mijn ogen dat je het onzelfzuchtig doet, uit liefde voor elkaar.

tuurlijk erger ik me wel eens aan mijn man, hij gaat op zijn telefoon zitten wanneer ik wil dat hij wat gaat doen. Maar ik weet wel dat hij zonder vragen altijd het brood voor de kinderen maakt voor school. En hij tilt alles voor mij omdat ik niet mag tillen. En dat doet hij uit zichzelf.

een huwelijk is nu eenmaal geven en nemen

 

Dubbel

 

Wij zijn 12 jaar samen en totdat er kinderen kwamen was onze relatie bijna effortless. We hebben echt wel tegenslagen gehad (onze weg naar kinderen om er een te noemen…), maar het samen fijn, hobby’s los en samen, vrienden los en samen, vakanties, weekendjes weg, avonden thuis spelletjes spelen, werk, geen financiële zorgen, goede band met familie.

Gisteravond hadden we nog een goed gesprek: bewust aan tafel eten, geen tv aan, muziekje op de achtergrond. We ervaren allebei dat een jong gezin een bepaalde druk op onze relatie met zich meebrengt (slaapgebrek, complete zorg uitvinden/ ondervinden, onzekerheden, je rol als ouder zoeken, maar ook als partner en individu in dit alles en een kind is niet alleen maar leuk/feest, of althans, vinden wij dan…) en degene die het dichtstbij je staat krijgt het dan als eerste te verduren, of althans bij ons is dat zo. Met name mijn man kan dan wel eens dingen zeggen die er wat onaardiger uitkomen dan achteraf bedoeld.

Zondag was zo’n dag. Gister hebben we daar verder over gepraat en heb ik gezegd dat ik voel en ‘weet’ dat er nooit meer een man zal zijn die zoveel van mij houdt als hij en ik ook nooit meer mijn hart zal openstellen voor een man zoals ik voor hem doe/heb gedaan. Hij maakte mijn zin af: áls we uit elkaar gaan zullen we niet voor een ander doen, maar omdat je alleen gelukkiger bent dan samen. Ik vertelde ook dat ik voor N nooit heb gedacht: gaan wij het samen redden? Maar het afgelopen jaar wel een paar keer. (Hij niet). Denk er bij mij ook ontzwangeren en een nieuwe zwangerschap met een hoop ellende bij (hormonen ).

Lang verhaal kort: sinds de komst van onze zoon moeten wij bewuster vaker afstemmen, verwachtingen uitspreken, knalt het af en toe en elkaar weer vinden. Dat doen we door bewust tijd met zijn 2 door te brengen, miscommunicaties uit te praten, elkaar dingen te gunnen (ook los van elkaar) en te kijken hoe we elkaar kunnen blijven verrassen.

 

Een jaar of 8/9 geleden hebben we echt wel in een diep dal gezeten. Ik werd opgeslokt door de kinderen en had ook altijd het gevoel overal alleen voor te staan.
Dit was ook zo want mijn man was toen voor zijn werk heel veel in Rusland, kwam dan na 2 weken terug en was toen altijd ziek zwak en misselijk waardoor ik helemaal niks aan hem had, Ik had dan weken lopen buffelen in mijn eentje en daarbij ook gewoon 3 dagen per week werken met gebroken nachten en dan kwam hij thuis en waren we eens een week verder eer hij een beetje geland was. Toen zijn er echt wel harde woorden geweest en heb ik geeist dat die met zijn Rusland klussen zou stoppen en dat die anders weg mocht blijven omdat ik zo helemaal niks aan hem had en dat die me alleen maar in de weg zat. Is heftig geweest maar we zijn er wel uit gekomen. De kinderen worden nu ouder en ik vind echt wel dat we trots mogen zijn op wat er van ze is geworden en dat hebben we ook samen gedaan. Natuurlijk zijn er weleens ruzietjes maar daar komen we dan ook wel weer uit. Ik hoef geen weekendjes samen weg of date avonden. Doen we heus weleens maar is niet de basis, de basis is dat je jezelf kan en mag zijn bij elkaar, dat je je zorgen, ergernissen kan uitspreken en dat je van elkaar weet dat je altijd op elkaar kunt terugvallen.
Natuurlijk moet de interesse blijven voor elkaar en vragen hoe was je dag maar ik zie het niet persé als hard werken.

 

Mooi omschreven, zo ervaren en doen wij dit ook.

 

Ik herken het harde werken ook niet. Lijkt me doodvermoeiend.
Vriend en ik hebben vanaf het begin afgesproken om altijd te blijven praten. Dan kan er ook niet opeens een druppel zijn ofzo. En hij is gewoon m’n beste maatje ook, we willen elkaar ook alles vertellen. Met m’n ex was dat wel anders. Daar had ik dan misschien hard aan moeten werken om het in stand te houden. Maar daarvoor is het leven te kort, zo denk ik. Ik wil genieten en het gezellig hebben samen. Ik wil niet hard werken.

 

Hoeft niet eens een ander bij te zijn. Ben single en gelukkiger dan ooit . De 16 jaar dat ik in een relatie was heb ik meer als een overlevingsslag ervaren dan een blije rit. En daar hadden we beiden ons aandeel in - maar ik was wel degene die het meest op de tong beet, toegevingen deed, de boel draaiende hield.

Ik zeg niet dat het er nooit meer van zal komen, maar op dit moment ben ik niet klaar of bereid mij en mijn leven aan te passen aan een man - enkel met mijn kinderen wil ik rekening houden. Maar ik besef ook dat hoe langer ik dit leven aanhoud hoe moeilijker het zal worden me opnieuw open te stellen en aan te passen. Laat staan dat ik ervoor wil werken... Van single zijn word je naar mijn gevoel egoïstischer daarin...

 

En dat is ook goed toch. Eerst zelf weer gelukkig zijn... En soms is het inderdaad beter om uit elkaar te gaan, omdat beide personen dan gelukkiger zijn.
Wij weten waar onze problemen vandaan komen, dus dat willen we eerst aanpakken voordat we grote beslissingen nemen.

 

Maar als je met hard werken het weer goed kan krijgen en bij de vader van je kind(eren) kan blijven, is dat toch heel wat waard?

 

12 jaar samen, kennen elkaar 18 jaar. It's a hell of a ride. Maar zou het met niemand anders mee willen maken. Hij heeft ook een sleutelhanger van mij met "You're my favorite asshole".

Ik mag in mijn handen knijpen dat wij elkaar nooit zijn verloren in alle tegenslagen, maar het ons juist veel sterker heeft gemaakt. Ik heb een relatie met mijn beste vriend, ik breng met niemand anders zo veel tijd door als met hem. Communicatie, luisteren, en klaar staan voor elkaar vind ik het belangrijkste. Maar ook elkaars lasten dragen, sterk zijn voor je partner wanneer het zelf niet lukt en elkaars stem zijn.

 

Ja dat is ook onze ervaring. Nu zijn de kids al weer wat ouder en is het ook makkelijker om eens samen weg te gaan of gewoon wat meer tijd samen door te brengen. Minder chaos, minder gevlieg. Ik werk nu niet, toen ze heel klein waren nog wel en dat was achteraf te veel. Ik trok dat slecht en was kortaf daardoor etc.

 

precies dit. Ik vind onze relatie niet hard werken, maar de tropenjaren .. jeetje..
we hebben het geaccepteerd, we weten dat deze jaren gewoon kut zijn voor onze relatie op bepaalde gebieden. We weten ook dat het straks weer beter zal gaan. Tijd samen doorbrengen, eigen tijd hebben, enz.

Komt wel goed … hopelijk

 

Ja wij precies zo hoor. Soms denk ik WoW we verliezen elkaar echt zo. Maar andere momenten gaat het weer heel goed en dan denk ik nee zie je wel.. dit is sterk daar komen we sowieso doorheen.

Nou geloof ik dat sowieso wel want we zijn beiden heel stellig in dat we nooit uit elkaar gaan Dus we accepteren het inderdaad en duimen dat de rust wederkeert als de kinderen wat ouder worden

 

Ja herkenbaar. Vol hoofd en zo, altijd maar aan staan. Maakt je niet echt altijd een leuker persoon (vooral niet als ik ongesteld ben bijv ) Maar work in progress. We doen ons best. Ik ben bijv wat minder gaan werken, mijn man neemt wat meer over..ik plan wat meer bewust rust voor mezelf. Hopelijk geeft dat samen met wat ouder wordende kinderen wat rust over een paar jaar (mijn vriendinnen met nu wat oudere kinderen zeggen van wel )