Als je het dan echt goed kan krijgen ja. Maar ik denk dat het dan hard werken blijft. En het is maar net of je daar gelukkig van wordt. En gelukkige ouders is ook het beste voor de kinderen denk ik.
Herkenbaar, maar ik zie juist bij mij dat ik veel meer bewust ben geworden van mijn eigen grenzen. Die zijn veel overtreden in mijn vorige relatie, hierdoor heb ik zelf een hele grote knauw gekregen en had ik veel tijd (een aantal jaren) nodig om weer mezelf te worden. Ik heb mijn grenzen en behoeftes veel beter leren kennen. Ja, dat zorgt aan de ene kant voor dat een nieuwe relatie vinden complexer is geworden, maar de opbrengst gaat hopelijk wel zijn dat een toekomstige relatie meer in balans gaat zijn. Ik vind niet dat ik egoïstische ben geworden maar ik weet veel beter wat voor mij wel of niet werkt. En ja, mijn prioriteit ligt in eerste instantie echt bij mijn kinderen.
Je kan ook gelukkige ouders hebben die toch hard werken voor hun huwelijk/relatie. Hard werken hoeft niet negatief te zijn, ik vind m’n huwelijk een goede investering.
Sinds wanneer is "hard werken" inderdaad verkeerd? Het is fijn als het soepeltjes loopt, maar vanzelfsprekend is het niet. Ook juist niet als het soepel loopt. Bepaalde dingen zijn niet vanzelfsprekend. En natuurlijk hoef je dan misschien minder te werken eraan, maar wie weet wat er nog op je af komt. Dan is het fijn als je een goede basis hebt aan elkaar en weet wat je aan elkaar hebt.
Maar hoe groot is de kans dat het nooit een keer hard werken wordt bij een langdurige relatie? Wil niet zeggen dat het altijd hard werken moet zijn, maar nooit lijkt me ook vrij onrealistisch.
Ik denk dat het altijd wel een keer hard werken wordt als je maar lang genoeg bij elkaar bent. Als ik zo veel reacties lees zie ik veel stellen die nog maar een jaar of 10 bij elkaar zijn, net aan kinderen beginnen of er net in zitten. En dat is ook logisch op een zwangerschapsforum Maar ik ben een oude doos die hier is blijven hangen, ben 19 jaar samen met mijn man, heb 3 grotere kinderen. In zo'n periode maak je van alles mee. Overlijden, ziekte, problemen in de familie. Ik kan uit de grond van mijn hart zeggen, als je maar lang genoeg bij elkaar blijft wordt het vanzelf wel een keertje hard werken
Ja eens hier ruim 20 jaar samen en 15 jaar getrouwd en soms is het even wat minder leuk en moet je hard werken. Dat kan volgens mij ook niet anders als je zolang samen bent en is ook niet erg.
Hangt er waarschijnlijk ook wel vanaf waarom je hard moet werken voor je relatie. Wij kregen binnen afzienbare tijd een paar overlijdens in mijn familie en een chronische ziekte bij mijn vrouw, vervolgens kwam daar corona overheen en zaten we in het kindertraject. Dat liep op tot het punt dat we een afspraak met een mediator hadden gepland en spullen aan het verdelen waren. Toch eruit gekomen en ja dat was hard werken. Inmiddels alweer een aantal jaar verder ik heb niet het idee dat ik nu nog steeds hard moet werken. Het gaat eigenlijk beter nu omdat we hier doorheen zijn gegaan, we kennen nu elkaars valkuilen en weten hoe te communiceren, ook als het slechter gaat. Ik heb mezelf ook een stuk beter leren kennen en dat helpt ook. Ik ben vooral een stuk naïviteit kwijt, je bent je er van bewust dat het ook anders kan aflopen. Het is niet dat ik harder werk voor onze relatie maar vooral een stuk bewuster.
Vind ik dan weer wat kort door de bocht, je kunt ook maar 3 jaar met iemand zijn en een hoop mee maken. Of 25 jaar en niks. Wat versta je dan onder hard werken, wellicht begrijp ik het niet. Is het hard werken als je samen zware tijden tegemoet gaat of is het hard werken omdat een relatie een wisselwerking is en je niet altijd krijgt, wat je wilt of verdiend?
Mijn ouders waren 29 jaar gehuwd en ong 35 jaar samen toen mijn vader overleed. Maar heb nooit de indruk gehad dat ze moesten wérken voor hun huwelijk. Het ging gewoon... Ja mijn moeder moest op haar tanden bijten als het om haar schoonmoeder ging, maar tussen mijn ouders werkte het, ook al waren het geen grote communicators en verschilden hun karakters. Het waren geen mensen van de grote gesprekken of samen avondjes uit. Ruzie heb ik ze amper zien maken, ze deden hun eigen ding en af en toe was er een beetje wrevel maar dat was het dan. Maar ik weet dat ze elkaar dood- en doodgraag zagen. Na het overlijden van mijn vader is mijn moeder heel lang van de kaart geweest, het gemis was enorm. Dus dat is mijn referentie... Vandaar dat ik mss een verkeerd beeld heb over "werken" voor het huwelijk. Als het zo'n werk is, is het dan wel de moeite en de juiste persoon? Hetzelfde met mijn ex-schoonouders: ruim 50 jaar getrouwd en eigenlijk zie ik daar hetzelfde: het loopt. En in mijn ogen is het bij hen nog "erger": zij zijn steeds 24/24 samen (hebben samen bv een frituur uitgebaat) - daar zou ik dan weer krijsend gek van worden
Dat is het ook, vanuit welk referentiekader kijk je. En wat is in jouw ogen hard werken. Ik vind hard werken niet, een akkefietje over wie wat doet in huis, evenals je partner steunen bij een tegenslag, verdriet, verlies/overlijden. Bij ons is het, hoe vullen wij ons leven straks in wanneer een kindje niet lukt, zijn wij het daar over eens etc, maar dat is voor mij ook niet hard werken meer een uitdaging waar je samen voor staat. Mijn concrete vraag is dan dus ook, wat verstaat een ieder onder hard werken? Of mag ik niet mee praten omdat wij (nog) geen kinderen hebben, dat kan ook.
Hey ik lees je onderschrift.. ik zoek de goede woorden, maar ik vind het heel dapper, en ook heel jammer voor jullie. ♥️
Dank je . Denk dat we doordat we al een keer door een diep dal zijn gegaan in ons huwelijk hier goed over konden praten met ruimte voor alle twijfels en overwegingen van beide kanten. Dan wordt het wat @Asil ook zegt: dat is geen hard werken maar samen de uitdaging aangaan.
En hard werken is ook niet de hele tijd hè. Het is niet zo dat ik al 22 jaar aan het bikkelen ben in onze relatie. Het gaat ook niet over onze liefde, die is altijd aanwezig geweest bij ons. Dat is juist de reden waardoor we elke keer weer naast elkaar komen te staan. En ja, we kunnen ook die ene zijn van 1 op de 3 stellen zijn die uit elkaar gaan/huwelijken die stranden, maar wij kiezen er elke keer voor om bij die andere 2 te horen. En weet niet meer wie het vroeg, maar ja, dat af en toe harde werken is het waard
Hier 22 jaar samen, 3 kinderen en een lijst aan zaken waarbij het zonder werken fout kon gelopen zijn. Werken hoeft niet als groots gezien te worden uiteindelijk. Vanaf dat je iets doet, werk je aan uw relatie. Blijven praten, blijven luisteren maar ook tijd maken voor elkaar. En dat laatste is een punt dat niet altijd even makkelijk is, als je jonge kinderen hebt daar moeten we niet flauw rond doen, dat is gewoon de werkelijkheid. Wat je in je hoofd hebt, voor de kindjes er zijn is toch net iets romantischer dan de werkelijkheid
Poeh ik zou mijn relatie niet hard werken noemen, wel veel aandacht hebben voor elkaar. Maar dat kan voor een ander natuurlijk wel hard werken zijn. We zijn 17 jaar samen. Zitten nog in de tropenjaren qua kinderen. Al zal dat als de jongste in januari naar school gaat ook wel anders gaan voelen. We hebben veel met elkaar meegemaakt en dat heeft ons alleen maar sterker gemaakt. We trekken naar elkaar toe als het niet lekker gaat, dus dat is fijn. Ruzie maken doen we niet, we communiceren heel veel en heel direct. Zo worden irritaties niet groot. De periodes dat we allebei druk zijn met werk, kinderen en andere ellende, zorgen we dat we tijd voor samen inplannen. Vandaag hebben we bijvoorbeeld allebei vrij genomen van werk, zijn we naar een mooie Hanzestad gegaan en hebben we een stadswandeling en museumbezoek en lunch gedaan. Was ontzettend leuk en dan heb je weer even wat andere gesprekken. Ik kan me geen leven zonder mijn man voorstellen. Het belangrijkste is denk ik voor mij dat ongeacht hoe lang we samen zijn, we elkaar niet als vanzelfsprekend ervaren en zorgen voor intimiteit, elkaar verrassen en goede communicatie.