Hoi allemaal! Ik moet dit even aan jullie kwijt en hoewel de blijdschap groot is moet ik enorm wennen aan het idee. 7,5 jaar geleden ben ik bevallen van een geweldige zoon. Eind vorig jaar was ik weer zwanger, dit bleek een meisje met trisomie 21 en wij hebben de onmenselijke en verdrietige keuze gemaakt de zwangerschap bij 15 weken te beëindigen. Tot ons grote geluk bleek ik eind juni weer zwanger met een goede nipt test en vanochtend hebben we de geslachtsbepaling gehad. Ze hoefde eigenlijk niet eens iets te zeggen want we zagen het zelf al, duidelijk weer een jongen! Die had ik even niet zien aankomen. Het zat op een of andere manier behoorlijk in mijn hoofd dat het een meisje zou zijn (iets waar ik misschien toch heel erg van had gedroomd). Nu ben ik enorm dankbaar dat we hopelijk een gezonde jongen mogen krijgen. Maar ik moet echt enorm wennen aan het idee. Dat ik bijvoorbeeld nooit een meisje zal opvoeden en ik nooit die heerlijke meidendingen kan doen die mijn moeder altijd met mijn deed… de emotie van toen dat ons meisje niet gezond was speelt hier ook een rol in. Ik schaam me er een beetje voor, anderzijds dit is mijn gevoel en moet het even kwijt. Natuurlijk ben ik superblij en gezegend. Toch voelt het in deze situatie behoorlijk dubbel. Ik ben er absoluut van overtuigd dat het zijn tijd nodig heeft. Als ik het gelukkige gezicht van zijn grote broer zie (die zo graag en broertje wil) dan ebt het gevoel snel weg.
Dat gevoel gaat wel voorbij hoor. Mag best even teleurgesteld zijn. En hier wel een meid maar die gaat het liefst crossen op een fiets en zit op karate … terwijl ik met zoon tot 6 jaar lekker zat te nagellakken .. dus al die meidendingen kan je ook ophemelen
Volgens mij hebben heel veel mensen hier last van. Als je mij zou vragen of ik voorkeur heb: ja, ik zou het liefste nog een dochter krijgen. Ben ik minder blij met een jongetje? Nee, maar als ik mocht kiezen zou het een meisje worden. Wij laten binnenkort een geslacht echo doen, als het een jongetje is zal ik ook even moeten schakelen. Nog voor ik zwanger was had ik een vriendin die zei "het gaat er toch om dat het gezond is". Ja, natuurlijk. Maar je kan een stukje wandelen en een nieuwe bank kopen. Het een sluit het ander niet uit en het heeft niks met elkaar te maken. En als jij mocht kiezen had je gewoon graag een gezonde dochter gehad. Wat je zegt: je hebt een bepaald toekomstbeeld waar je nu afscheid van moet nemen. Maakt jullie kindje niet minder gewenst of welkom. Het is een proces waar je door moet.
Het is heel normaal. Toen ook de 3e een jongen bleek en ik definitief geen dochter meer zal krijgen tja... dat deed zeker wat met mij. T overweldigd mij nog wel eens: al die mannen om mij heen. Maar ik vind het voor de jongens zelf wél geweldig. 3 mannen bij elkaar, super leuk! Onze oudste is overigens dol op knutselen en maakt de hele dag armbandjes voor mij. Shoppen maakt hem tegenwoordig ook dolblij. T is geen stoere jongen, die alles maar doet en durft. En ach... mijn man draagt zn eigen én mijn moeder nog op handen. Doet alles voor hun die band staat los van wat er tussen de benen hangt. Vriendin van mijn moeder heeft met haar enige dochter helemaal geen contact meer; maar is close met haar 2 jongens. Dus t zegt echt niets. Enne gefeliciteerd met jullie geweldige jongen op komst!
Ik denk ook dat dat het is. Net als die moeder-dochterband... dat heeft met persoonlijkheden te maken. Niet met wel of geen piemel hebben. Ik was veel hechter met mijn vader. Oudste en jongste zonen van mijn zus zijn echt onwijs gehecht aan hun moeder. Hele hechte band. Dat beeld in je hoofd is niet perse werkelijkheid hoe t bij jezelf zou gaan.
Goedemorgen dames, Na een hele slechte nacht waarbij alle emoties eruit kwamen doen jullie reacties me heel goed en geven jullie me absoluut een beter gevoel. Ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben en dat deze gevoelens er ook mogen zijn. Ik denk dat het ook deels te maken heeft met de zwangerschap van ons stil geboren meisje, ik dacht dat we het een plekje hadden gegeven maar alle emoties en het verdriet komen weer naar boven en daardoor ben ik behoorlijk uit het veld geslagen door de komst van een jongen. Ik hoop dat ik straks beter met deze gevoelens om kan gaan. Had niet verwacht dat dit zo heftig zou zijn en schaam me dan ook niet hulp te zoeken mocht dit aanhouden. Liefs!
Ik begrijp je wel hoor. Bij de eerste twee maakte het mij niets uit. Al had man bij de tweede al een lichte voorkeur voor een meisje. Onze derde is onze laatste en toen hij een jongen bleek te zijn, waren we allebei toch wel een dagje teleurgesteld. Ik zal nu definitief niet van die schattige meisjeskleertjes kunnen kopen enz. Maar, sinds hij er is, maakt het niets meer uit. Hij is onze L en echt een droombaby. Ik hoop dat het bij jou, net als bij mij, snel gewend is en dat je straks geniet van je twee jongens.
Dat idd. Ik vind het jammer dat de laatste geen meisje is maar ik vind het geweldig dat H er is. En stiekem...als ik alleen loop ergens met die 3 jongens denk ik: wow, ik heb gewoon 3 jongens! Ik doe t maar wel even allemaal zo als enige vrouw! Heel machtig gevoel
Haha! Dat dus. En vanavond bij het wassen, zegt m'n oudste: Haha! 3 fluitjes! Staan die oudste twee daar heel trots met hun fluitje te zwaaien. Het liefst helpen ze L dan ook nog daarmee, maar dat mag niet van mij.
Ja dat is zo herkenbaar En als vrouw snap je die fascinatie wel van de piemeldans maar tegelijkertijd ook weer niet omdat je vrouw bent Volgens de oudste heb je ook 2 varianten: als man heb je een piemel. En een vrouw heeft geen piemel. Dat we wat anders hebben boeit hem niet, want t is gewoon geen piemel Als jongensmoeder hoort de zin er gewoon bij: blijf eens van je piemel af.... en nee ook niet die van je broer pakken (uiteraard doet de oudste dat niet, maar de middelste kon toen ie jonger was wel eens graaien in bad) Maar t is ideaal: geen gedoe met plassen onderweg! Ik hoef niemand vast te houden
Ach @Lomi, wat een verdrietige gebeurtenis heb jij meegemaakt. Ik herinner me iemand van een ander forum wiens eerste kindje ook een trisomie had, een jongen, en die zwangerschap heeft laten afbreken. Een latere gezonde zwangerschap bleek van een meisje en zij verwoordde het toen als zoiets dat haar een jongen "was beloofd". Je verliest niet alleen de hoop op een meisje, er was ook een meisje! En dat meisje kon/mocht geen onderdeel worden van jullie gezin en nu is er geen herkansing van een meisje. Dat lijkt me heel moeilijk. Dus het verdriet van je vorige zwangerschap zal er inderdaad zeker een rol in spelen. Geef het de tijd. Misschien is er nog een link te maken naar de naam van jullie dochter?
Wat onwijs verdrietig wat jullie hebben meegemaakt Ik kan mij goed voorstellen dat je even moet schakelen. Juist ook extra emotioneel omdat je een meisje bent verloren. Ook al ben je zielsgelukkig met een gezonde knul! Toen ik mijn man leerde kennen had ik al een zoon en samen hebben we na een hele lange weg en uiteindelijk via IVF nog een zoon en daarna een dochter gekregen (was ons laatste embryo en we wilden die een kansje geven). Ik zou ook echt superblij zijn geweest met een 3e jongen, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen klein beetje hoop had op een meisje. Om dat ook mee te maken, zegmaar. Dat de 3e en tevens laatste dan ook nog een meisje is, is toch een beetje 'n kersje op de taart. Een hele dikke knuffel en gefeliciteerd met je gezonde mannetje! Hele fijne zwangerschap gewenst!
Wat verdrietig dat jullie dat hebben moeten meemaken. Je gevoel mag er zeker zijn. Toen ik zwanger was van de 1e maakte het geslacht mij niks uit, maar ik zei wel dat ik hoopte dat ik in ieder geval 1 meisje mocht krijgen. Uiteindelijk kregen we er 4. Toen ik zwanger was van onze 5e had ik een hele sterke voorkeur voor een jongen en ik denk dat ik ook echt wel even had moeten schakelen als het weer een meisje was geweest.
Toen we bij G hoorde dat t een meid was moest ik ff schakelen, ik was overtuigd dat t een knul was. Bij ons was M een knul, helaas ook trisometrie 21 met alle ellende van orgaanschade erbij en eveens met 15wkn bevallen. Vlak daarvoor, toen we nog op intake moesten komen was zn hartje ook gestopt, iets wat eigenlijk allang had moeten gebeuren maar de "fout" (nouja heel veel fouten) was niet opgemerkt. Gevoelsmatig is je iets "ontnomen" door een stomme blunder van de natuur. Nooit een eerlijke kans gehad. Toen R zich onverwacht aankondigde gingen wij door ons dak ( a) van de stress, b) het was een knul, alsnog een kans) . Dus ja ik kan me het gevoel levendig indenken en ik denk ook zeker dat dat heel normaal is. Niet dat je niet blij bent dat t gezond is en een mooie meid is, maar t knaagt. Je weet rationeel echt wel dat t 50-50 is maar een stukje van je beeld, verlangen Is aan gort. Ik had exact hetzelfde gehad als R een meid was geweest.
Hoe gaat het ondertussen met jullie? Is het nieuws al een beetje geland? Ik denk dat je gevoel heel normaal is. Ik ken iemand wiens tweede dochter stilgeboren is. Daarna zijn er nog 3 kinderen gekomen, allemaal jongens. Toen ook de laatste een jongen bleek deed dit haar veel verdriet. Want hun gezin zou ooit twee meisjes hebben geteld en nu zou er definitief nooit meer een meisje bij komen. Ze is nu super trots en blij met haar gezin! Maar dat verdriet is er destijds wel geweest. Zelf had ik vorige maand ook best even moeite om te wennen aan het nieuws dat wij een tweede zoon gaan krijgen. Dit gevoel heeft echt wel een paar weken aangehouden. Natuurlijk is het aller aller allerbelangrijkste dat je kindje gezond is, maar een voorkeur hebben is niet gek toch? Precies wat hierboven ook al is gezegd, ik zal nooit ervaren hoe is om een dochter te hebben, om moeder te zijn van een meisje, nooit te weten komen hoe een dochter van mijn man en mij zal zijn. En wat het denk ik zo wennen maakt als het geslacht anders is dan gehoopt of verwacht, is dat je je in je hoofd al een voorstelling hebt gemaakt. Zo’n meisje eigenlijk al een soort van bestaat in je hoofd, zeker in jullie geval. Ik droomde al sinds mijn jeugd over ‘mijn dochter’, misschien al wel 20 jaar. Had al die jaren een meisjesnaam in mijn hoofd, die een dochter ook daadwerkelijk gekregen zou hebben. In mijn hoofd bestond ze dus al, dus het was gewoon echt even heel gek dat ze er nooit echt zal zijn.
@Lomi hier precies hetzelfde gevoel hoor. En ‘gelukkig’ lees ik het ook vaker. Toen ik hoorde dat ik nu een zoon verwacht, was ik best wel even van slag. Een zoon? Ik zie mezelf als meisjesmoeder en was echt dolgelukkig toen ik hoorde dat F.* een meisje was. Blijkbaar had ik toch een voorkeur. Nu een zoon. Wat als ik nooit meer een dochter mag krijgen? Nooit mag opvoeden en zien opgroeien? Ik mocht dit van mijzelf niet voelen en denken, want hij is gezond en ik moet gelukkig zijn. Dat werkte averechts. Het gevoel is inmiddels, 16 weken later, beter. Soms overvalt het me nog wel hoor, maar nu zijn kamertje bijna af is en ik zijn kleertjes heb gekocht, vind ik het ergens superstoer! Ik als vrouw, ga gewoon een zoon krijgen! Heel bijzonder. Laat je gevoel er zijn en bespreek het eventueel met iemand uit je omgeving die het niet veroordeeld. Liefs!
Hier 3 jongens, alle keren geen voorkeur gehad. Kan me het wel goed voorstellen, dat je wel een voorkeur hebt. Ik vind ook dat dat moet kunnen. Soms moet je even schakelen. En zeker met jouw achtergrond. Je gevoelens mogen er gewoon zijn. En straks ben je helemaal gelukkig met je zoontje! En het geeft niks dat je even moet verwerken dat er geen meisje komt. (Of wie weet ooit toch nog )
Mijn tweede bleek een meisje te zijn, maar de gynaecoloog beweerde jongen? Ik kwam er gelukkig achter, maar die moest ook landen!
Hier ook al twee jongens. Bij tweede zoon gokte de gynaecologe op een meisje, maar bleek het een tiental dagen later echt wel een jongetje te zijn. Was toen ook helemaal van de kaart. En heeft wel enkele weken geduurd. Nu ben ik weer zwanger (wel wat tijd tussen) en had me voor deze zwangerschap al (enkele jaren) mentaal voorbereid dat dit weer een jongen zou zijn en wat de voordelen hiervan zouden zijn etc… nu heb ik het lastiger om te accepteren dat het deze keer écht een meisje wordt Op deze manier is het nooit “goed” dus.. Wat ik wil zeggen is dus dat het allemaal verwachtingen zijn die we moeten kunnen plaatsen en die gevoelens mogen er zeker zijn zodat je er door kan.. Uiteindelijk moet je inderdaad afscheid nemen van een duidelijk idee/verwachting.. en das voor elke mens moeilijk zou ik denken…
Ik snap je gevoel zeker, je dacht een zoon en dochter te mogen opvoeden maar dat bleek anders te lopen... Veel sterkte met dit verlies. Het is een groot cadeautje dat je nu een mooi zoontje mag ontvangen, dat is zeker. ♡ Het verdriet van je dochtertje heeft ook zo zijn plekje, je zal haar altijd bij je blijven dragen... maar er komt nu ook een mooie tijd aan waarin je jouw 3e kindje mag verwelkomen. Los van jouw situatie; wij hebben 4 zoontjes en buiten het feit om dat wij nooit een specifieke voorkeur hebben uitgesproken uitten anderen dat wel erg naar ons, hoe blij ze waren met hun dochtertjes. Dat is dan weer een beetje ons verdriet. Meestal worden meisjes (ten minste in mijn omgeving) standaard bejubeld, ik voel me bijna minder met mijn jongens. Zo van, een jongen is wel leuk maar je mist wel iets (zo komt het op mij altijd over). En meisjes zijn schattiger, liever, leukere kleertjes, minder druk etc (ja dat is mij letterlijk gezegd)... Zo jammer vind ik dat. Ik snap vrouwen wel dat ze die band zoals met hun eigen moeder zelf ook zouden willen, maar een zoon is niet minder leuk/lief/schattig in mijn ogen.. In jouw geval snap ik zeker dat je dat dit gevoel nu ervaart... omdat het gemis er is en blijft. Je leefde zo naar haar toe. Jouw zoontje in de buik zal je straks ook zoveel blijdschap brengen dat het dan echt niet meer hoeft te landen dat hij een jongen is, denk ik. Persoonlijk ervaar ik het niet zo dat ik verwachtingen koppel aan het geslacht: het is een wondertje, een groot geschenk wat er ook tussen de benen zit... En zo leuk, een broertje voor je zoontje. Ik wens je veel geluk met je zoontjes. ♡