Nog van harte! En wat jammer Ik heb dat ook gedaan bij mijn allerbeste vriendin 2 maand geleden (2e verjaardag) en wat ik heel tof van haar vond, dat ze mij een appje stuurde; dat ze dit niet gewend was van mij, of alles wel oke was. Nee ik was niet oke. Ik zat heel diep in een soort crisis en vergat zelfs mijn eigen kinderen op te halen. (Ik was wel op t feestje geweest overigens dagen ervoor dus t werd mij vergeven)
Heb je nu niks meer aan maar dat kan je tegenwoordig in een app doen. En eigenlijk advies voor als het ooit weer voorkomt meteen invullen zodat de andere partij niet iets anders kan zeggen.
Getver, laat het even goed checken allemaal. De auto is natuurlijk al balen, maar je gezondheid het belangrijkste.
Dat mijn jongste mag afzwemmen voor A. Hij kwam gisteren apetrots met het briefje thuis waarop dat stond. Vorig jaar december begonnen. 1 keer per week 3 kwartier les. Dus lekker vlot gedaan. Over twee weken mag hij op. En na de herfstvakantie gaan we door met B
Even heel generaliserend, maar naar mijn idee zijn degenen die het hardst en meest klagen vaak degenen die helemaal niet zoveel hebben. En mensen die echt serieus wat hebben, hoor je niet zoveel. Er zullen best uitzonderingen zijn, maar dit gevoel krijg ik er wel meestal bij. Mijn opa was ook zo. Altijd klagen over wat hij wel niet allemaal had. Als mijn oma ook eens wat benoemde, en dan was er dus ook echt wat aan de hand als ze dat deed, dan had hij het ook of erger. En het viel allemaal wel mee hoor, wat hij had. Gevaar hiervan is dus wel dat je het altijd met een hele grote korrel zout neemt en als zo iemand dan echt eens wat heeft, je het niet zo gauw meer gelooft.
Zo was mijn oma ook, hypochonder tot en met, met medisch encyclopedie altijd binnen handbereik om te kijken wat ze nu weer had... Het risico is inderdaad dat als er echt iets is, je ze niet meer serieus neemt.
Ja dat ken ik ook van mijn moeder. Die is minstens 1 keer per week bij de huisarts te vinden. Ik kon toen echt niet meer begrip tonen, zelfs niet toen het wel een keer mis was.
Wel goed op zich. Nog steeds best veel mee bezig. Ik zelf ook wel moet ik zeggen. Het beeld toen de dela hem kwam ophalen en we de brancard met hem erop zagen en het beeld dat ze terugkwamen en naar het busje liep met zijn schoenen spookt regelmatig door onze hoofden...
Dat was een van de eerste dingen die ik zei: ergens is nu een familie die nu het ergste nieuws ooit krijgen Die mss 's ochtends nog zeiden 'werk ze, tot straks'. En die straks kwam niet meer...
Dat ik zo'n hartgrondige hekel heb aan 1 van de teamgenoten van mijn zoon en ik er steeds meer moeite mee heb om dat te verbergen.
Wij hebben er bijna 4 jaar gezeten. Voor a. En t is gelukt. Voordeel is wel dat hij nu echt heel goed zwemt en b een eitje wordt.
het erge is gewoon dat ie het we kan. Op vakantie zwom die zonder bandjes , sprong in het diepe en zwom zo weg. Maar op zwemles laat ie het niet zien.
Mijn oma idem dito, die huisarts heeft me toch wel een partij geduld hoor. Was er weer wat in t nieuws geweest hing zij aan de lijn.