Dag dames, Graag leg ik jullie iets voor, om te zien of ik nou zo onredelijk ben. Sinds 4-5mnd date ik met een hele leuke man. We zijn serieus, denken na over de toekomst. We zijn beide rond de 40 en hebben beide kinderen. Nu is mijn vraag aan jullie, vanaf wanneer laat je je nieuwe partner kennis maken met je kinderen? Zijn dochter heb ik al vrij snel ontmoet. Hij mijn kinderen nog niet. Na 4-5 mnd ken je elkaar nog niet zo heel goed. En ik zou het vervelend vinden om mijn kinderen voor te stellen aan iemand die wellicht over een tijdje weer verdwijnt. Dat zie ik niet gebeuren. Maar het risico is er altijd. Hoe staat jullie hier tegenover? Wanneer stel je ze aan elkaar voor?
Waarom heb je het idee dat je onredelijk zou (kunnen) zijn? Ik heb geen idee hoe lang ik zou wachten… Tot het serieuzer wordt en ‘goed voelt’, denk ik. Ik weet ook niet wat jullie mbt de toekomst bespreken…als dat bv. is om binnen afzienbare tijd samen te gaan wonen ed dan zou ik hem binnenkort we voorstellen.
Wij hebben 8 maanden gewacht met de eerste ontmoeting. En het echt echt introduceren heeft een paar jaar geduurd. Ik denk dat er niet persee een goed of fout is. Mits je het belang van de kinderen altijd voorop plaatst. En hoe dat belang eruit ziet is voor elk gezin wel anders. Ligt ook aan leeftijd, omgangsregelingen en jullie eigen gevoel. Maar hoe denk je dat jij onredelijk bent?
We hebben het over samenwonen. Maar niet over korte termijn. Meer over waar enz. Maar echt niet binnenkort. Ik vraag me af of het onredelijk is omdat hij en ik er anders in staan. Ik heb mijn familie ook nog niet over hem verteld. Hij wij wel over mij. Hierdoor heeft hij het gevoel dat ik hem wegstopt. En me voor hem schaam oid.
Heeft hij dit zo uitgesproken? Hebben jullie het verder wel fijn samen? 3 a 4 maanden is helemaal niet zo lang. Geen idee of jullie elkaar veel zien, maar dit is wel veelzeggend voor de mate van jaloezie die aanwezig is.
Ja dit heeft hij zo verwoordt. En ik vind het ook echt rot dat hij dit zo ervaart. Dat is niet de bedoeling. We zien elkaar niet veel. Elk weekend. Door de weeks meestal niet. Dit omdat mijn kinderen dan dus thuis zijn. We zijn 2x een weekend weg geweest, dus zijn wel al meerdere dagen achter elkaar samen geweest. Hij kan wel wat onzeker en jaloers zijn. Dit ik wat minder snel ga dan hij helpt natuurlijk niet.
Je mag ook nog gewoon bedanken voor een relatie. Ik ben zelf echt allergisch voor jaloerse partners. Want vaak wordt het alleen maar erger. Lastige situatie. Want op andere vlakken zal hij vast leuk zijn, anders was je niet met hem aan het daten. Maar je hebt wel de verantwoordelijkheid voor je kinderen. Ik zou dus wel heel duidelijk mn grenzen bewaken. Als hij straks vind dat jullie elkaar te weinig zien en dat dat zo anders zou zijn als jouw kinderen er wel gewoon bij zouden zijn. Wat dan? Betrek je ze dan eerder dan goed voelt?
Mijn ex heeft een nieuwe vriendin. De afspraak is bij ons dat ze na 6 maanden mag worden voorgesteld aan de kinderen in een openbare omgeving. Hij gaat haar volgende maand voorstellen.
Je legt wel je vinger op de pijnlijke plek denk ik. Dit is wat hij wil, mijn kinderen ontmoeten zodat hij vaker langs kan komen. Het liefst snachts ook blijven. Op de koffie, samen naar de dierentuin oid vind ik nog ok. Maar blijven slapen als mijn kinderen hier zijn wil ik niet. Ons huis is hun veilige plek. Ik kan geen (voor hen) vreemde man in huis hebben snachts. Ik vind het erg lastig. Wil hem geen verdriet doen, maar wil ook niet tegen mijn eigen gevoel in gaan. En dit is wel wat hij nu een beetje aan het eisen is.
Ligt wat mij betreft heel erg aan de leeftijd van de kinderen. Boven de 12 kan prima. Dan weet je als kind ook wel dat als je date dit ook gewoon niet goed kan gaan. Onder de 12 weet ik niet zo goed eigenlijk.
Mijn kinderen zijn beide. Boven de 12 en onder. Vooral die onder de 12 is heel emotioneel aangelegd. Veel last van heimwee als ze niet bij me is. Wat fragiel.
Ook dat vind ik lastig. Wat nou als het over 6 mnd nog niet goed voelt? Of juist al eerder wel?! Ik wil me niet vastleggen aan een tijd
Mijn zoon is 5, de kinderen van mijn vriend zijn wat ouder. Wij hebben 2 maanden gedate, zijn sinds december 'officieel' en in april hebben we elkaars kinderen ontmoet, in 1e instantie zonder onze eigen kids erbij. Dus hij eerst met mij en mijn zoon, en daarna ik met zijn kids. Een paar weken later zijn we met zijn allen iets gaan doen samen. De kinderen vroegen toen zelf of wij ook bleven eten. Dat is langzaam opgebouwd, maar logeren heeft echt nog wel een paar maand geduurd. Dat deden we eerst alleen als de kinderen er niet waren, toen is hij eens blijven slapen toen mijn zoon er wel was. En ik een keertje toen zijn kinderen er waren. Maar daarvoor hadden we al wel vaker tijd samen met de kinderen doorgebracht overdag zegmaar, uitjes, samen eten, elkaar leren kennen. We hebben ook regelmatig bij de kinderen gecheckt: is dit oke, willen jullie dit ook, hoe voelt dit voor jullie. Dit is echt in de loop van maanden opgebouwd. In de zomervakantie zijn we met zn 3en een paar dagen weggeweest. En paar weken later zijn we paar dagen bij hun op de camping geweest. Sindsdien logeren we ook weleens met zijn allen supergezellig, maar dit is dus echt over een tijd van 5 maanden langzaam opgebouwd. We luisteren heel erg naar wat de kinderen aangeven, maar die willen alleen maar meer meer meer hahahaha gelukkig maar Volg vooral je eigen gevoel. Als de reden voor hem is om dit te willen omdat het voor hem als een 'obstakel' voelt.. is dat misschien niet de goede reden. Mijn vriend en ik wilden uiteraard ook graag samen zijn, maar de kinderen gingen gewoon voor, aan beide kanten..
Na 6 maanden. Het mag ook later. Maar niet eerder. Hij wilt der volgende maand voorstellen, maar komt der ook aan mij voorstellen voor die tijd.
Die optie heb ik idd ook de ex van mijn vriend gegeven als ze dat zou willen, zodat ze weet wie er met haar kinderen om gaat.
Ja ik spreek meer uit ervaring dat mijn moeder ooit weer is gaan daten. Mijn vader overleden en na ongeveer 4 of 5 jaar ging ze weer wat daten ( ze was toen denk ik rond de 36) Ik was dus rond de 15 a 16 en snapte goed dat als ze aan het daten was dit ook weer over kon gaan. Maar voor jongere kinderen is dit wel een ander gevoel denk ik. Dan wil je je ouders samen zien of in elk geval je ouders nog meer voor jezelf hebben.
Ik denk dat als het echt goed had gevoeld dat je hier niet eens zo over nagedacht zou hebben.. en voor mij persoonlijk zou dat al genoeg zijn om er een eind aan te breien helemaal na wat je verteld over dat hij bij je wil slapen en dat hij zegt dat hij vind dat je hem wegstopt. Hij zou dat ten alle tijden moeten respecteren.. helemaal in zo’n vroeg stadium..
Eisen is niet gezond, daarmee houdt hij geen rekening met jouw grenzen. Wil je in een relatie zijn waarin hij geen rekening houdt met jou? En het maar raar vindt als jij een andere kijk op iets hebt? Zeker als er kinderen zijn kom je waarschijnlijk in de toekomst nog heel veel situaties tegen waarin jij een andere mening of kijk op iets hebt als het jouw kinderen betreft. Dit zou voor mij een alarmbel zijn, is deze relatie dan wel goed voor je kinderen en jou?
Snap dat je voorzichtig bent met je kinderen. Dat zou ik ook zijn. Zeker een half jaar wachten, en daarna eerst aan elkaar wennen met leuke dingen doen. Zou zo maar nog een half jaar tot een jaar kunnen duren voor er overnachtingen bij komen kijken. Maar na 4 a 5 maanden praktisch elk weekend samen zijn en je familie weet ook nog van niks. Dat vind ik dan wel weer bijzonder. Betekent niet dat ik vind dat je na 3 dates bij de schoonfamilie op de stoep moet staan, maar ik zou het wel bijvoorbeeld tegen mijn ouders verteld hebben na een paar weken. Zeker als jullie het hebben over samenwonen en andere grote zaken des levens. Dat klinkt als een serieuze relatie.
Weet je waar zijn jaloersheid/onzekerheid vandaan komt? En je zegt dat hij jouw familie helemaal nog niet heeft ontmoet. Ook jouw vrienden niet? Jaloers zijn en eisen is natuurlijk niet goed, maar dit zou mij ook behoorlijk onzeker maken. Waarom neem je hem niet een keer mee naar je ouders?