Wij hebben 1 jaar gewacht voordat we de kinderen (allemaal onder de 10 jaar destijds) aan elkaar hebben voorgesteld. We wilden beiden afwachten of de verliefdheid uit zou groeien naar houden van.
Heel herkenbaar dit, mijn vriend was heel open over mij naar zijn fam en vrienden. Ik hield het echt nog maanden stil voor ik opperde dat ik aan het daten was tegen fam. Vriendinnen wisten er wel meteen van. Ik wilde gewoon eerst zelf weten wat ik nu voelde en of dit potentie had. Daarnaast vond ik het doodeng om weer in de liefde te geloven. En met niet heel veel tijd om te daten duurt dat "zeker weten" gevoel gewoon langer. Ook nu is ons leven nog "niet 1" zeg maar en zijn wij erover uit dat voor de kinderen nu latten het beste is. We slapen ook nog niet bij elkaar als de kinderen er zijn. Mijn advies; doe wat voor jou goed voelt, jij kent je kinderen en weet wat ze aankunnen nu. Als hij echt dol op je is zal hij dat moeten begrijpen.
De relatie met mijn ouders is slecht. Deze wonen beide ook ver weg. Zij zouden zeker niet eerste keuze zijn om hem aan voor te stellen. Ik heb wel wat vriendinnen waarmee ik af en toe uit ga eten. Maar échte vrienden heb ik eigenlijk niet echt. Wat voor mij prima is, maar ook wel maakt dat ik hem dus niet voor kan stellen. Ik heb zijn familie/vrienden overigens ook nog niet gezien hoor. Alleen zijn dochter. Het gaat allemaal gewoon te snel.
Dat idee had ik ook wel. Dat hij het begreep. Maar daar begint hij nu tegenin te gaan. Hem uitleggen dat ik eerst wil weten of hier potentie in zit heb ik geprobeerd. Dat vindt hij heel moeilijk. Voelt zich afgewezen.
Hier zou ik wel even een punt maken. En loopt hij dan weg dan weet je genoeg. Je vind hem een leuke man en er ontwikkelen zich zeker gevoelens maar naast zijn vriendin ben je ook moeder. En voor jou kinderen maak je nu eenmaal andere keuzes dan dat je wellicht zonder kinderen had gemaakt. Dus of hij accepteert dat en past zijn tempo aan of hij kan dan beter gaan. Dat hij andere dingen goed vind voor zijn kinderen zegt niets over die van jou. Wederzijds respect en begrip is voor mij een kernwaarde, zie ik dit niet of onvoldoende bij potentiële nieuwe partner haak ik echt af.
Dit is wel een mooie idd. We moeten echt weer in gesprek. Dit werkt zo niet. Spreken jullie je nieuwe partner dagelijks? In app of bellen?
Ja wij spreken elkaar dagelijks. Standaard in de ochtend en avond, vaak tussendoor ook nog wel. Kan appje zijn of bellen.
Ik vind het eerlijk gezegd ook een beetje klinken alsof jij wel heel erg twijfelt. Vind je hem wel echt leuk genoeg?
Zeker wel. Hij gaat gewoon te snel. Dat benauwd me. Gisteravond hebben we een goed gesprek gehad. Ik heb hem voorgelegd wat @wendy339 schreef. Hij gaf aan dit te begrijpen. Ik vind dat mijn kinderen hier nog niet klaar voor zijn. En ik, van daaruit, dus ook niet. Zijn reactie spreekt zijn eerdere opmerkingen wel tegen. Dus ik ga hier nog op terugkomen. Om zeker te weten dat hij het idd snapt en respecteert. En niet met me mee praat maar zich anders voelt.
Goed gedaan! Hopelijk was zijn reactie oprecht. Maar dat merk je snel genoeg. Al hoop ik natuurlijk voor je dat dat wel zo is!
Enerzijds begrijp ik je terughoudendheid, aan de andere kant vind ik het ook een tikje overdreven om eerlijk te zijn Je laat je kind regelmatig kennismaken met nieuwe mensen neem ik aan? Een nieuwe vriendin, een zus die een nieuwe vriend krijgt, nieuwe buren enz Die kunnen ook zo weer uit hun leven verdwijnen. Ja, een nieuwe vriend is van dd andere orde, maar kun je best ook op deze manier introduceren. Jullie wonen niet samen tenslotte, mij lijkt dus dat hij best eens kan mee eten, of zo? Gewoon introduceren als EEN vriend. En de rest komt dan vanzelf wel. Van daaruit opbouwen. ik snap dat extreme benauwde niet en ik kan mij best voorstellen dat hij dit na vijf maanden niet echt leuk vind. De feestdagen komen er langzaam weer aan, hoe zie je dat voor je? Ieder met zijn eigen gezin? Ik vind het nogal overdreven zoals jij reageert
Ik vind er niets overdreven aan als je je kind wil beschermen zoals TS doet door het heel langzaam en doordacht en vooral wanneer het voor jezelf goed voelt te doen. Ik kan dat alleen maar bewonderingswaardig vinden. Ik denk dat je onderschat wat het met een kind kan doen, of het nu goed gaat of niet.
Na vijf maanden vind ik het heel normaal om een nieuwe relatie langzaam te introduceren. Vooral aangezien ze het over samenwonen in de toekomst hebben. En nee ik onderschat niks, ook beetje bijzondere opmerking aangezien mijn eigen ouders gescheiden waren en ik zelf ook gescheiden ben en later hertrouwd. Ik weet dus uit eigen ervaring welke impact dit kan hebben op een kind. Maar ik vind dat je na vijf mnd best door kunt maar een volgende stap
Hier sluit ik mij bij aan. Als ouder kun je verliefd worden maar kinderen vragen er niet om hé? En dan moet de klik er ook nog zijn tussen nieuwe partner/kind en jou en zijn kinderen. Plus nog het feit dat tieners/pubers zich nogal eens afzetten. Als dat dus met kerst inhoud dat je het nog niet samen met de kinderen viert dan is dat maar zo. Hier ook vorig jaar niet samen gevierd om die reden. En met een bepaalde leeftijd weten ze echt wel dat niet zomaar een nieuwe vriend komt eten, ben dan gewoon eerlijk naar je kind ipv dat stiekeme gedoe. Ieder z'n eigen tempo en daar is geen goed of fout in.
Er is ook geen goed of fout, echter vind ik dat een moeder niet alleen moeder is, maar ook nog een eigen leven heeft en dat niet haar hele leven hoeft te draaien om de kinderen. Een moeder heeft ook haar eigen behoeften en daar moet een kind ook mee leren omgaan. Dit is hier vast geen populaire mening, maar het is hoe ik erover denk. Wil ik ook niet zeggen natuurlijk dat ze met een paar weken geconfronteerd hoeven te worden met een nieuwe vriend, maar na 5 mnd en straks met de kerst 8 mnd vind ik heeeeel laat. Ook omdat hij aan niemand nog is voorgesteld terwijl ze het wel over de toekomst hebben. Ik vind dat echt raar. En ik kan mij dus voorstellen dat hij dat ook vind. Ts geeft nl 2 verschillende signalen af op deze manier. ze zegt in de toekomst samen te willen wonen, maar in de tussentijd wordt er geen enkele stap vooruit gezet. Dat hoeft ook niet als ze er niet aan toe is, maar heb het dan ook niet over de toekomst. Ik zou mij als vent zijnde aan het lijntje gehouden voelen als mijn vriendin mij echt aan totaal niemand wil voorstellen na bijna een half jaar.
To ik lees tussen de regels door dat je ook gewoon nog wat twijfes hebt over hem als persoon. En wellicht over het aangaan van een nieuwe relatie. Hij komt onzeker over maar ook wat jaloers en opdringerig. Hij gaat duidelijk te snel en over jouw grenzen heen. Jij weet hoe het is om een grote relatiebreuk mee te maken en jouw kinderen ook. Logisch dat je er niet meer zo naïef instaat als vroeger. Daarnaast zijn samengestelde gezinnen complex. Ruim 60% gaat uit elkaar en dat is niet gek. Hij is niet jouw prioriteit en zal dat nooit worden. Dat zijn je kinderen. En jullie zijn feitelijk 2 gezinnen samen ipv een eenheid. Vraag jezelf ook af waarom je zou willen of moeten samenwonen. Een eigen huis is een veilige basis voor jou en je kinderen. Je hebt zelf gezien dat je nooit weet hoe zaken lopen in het leven. En hoe leuk een partner ook is. Je kinderen hebben er niet om gevraagd. En ook niet om zijn kind(eren). Die willen jou. Je eigen leven en vrijheid zijn erg belangrijk. Dat heb je nu opgebouwd en daar is hij onderdeel van. Waarom niet gewoon blijven latten in de toekomst?
Hij gaat voor jou te snel, ik vind het vanuit hem ook niet fair dat hij jouw tempo niet lijkt te respecteren en jou nu opzadelt met een schuldgevoel - dat hij sneller en meer wil, betekent niet dat jij dat ook moet doen. Ik zou zelf 4-5 maanden echt te vroeg vinden voor voorstellen aan kinderen en zelfs blijven slapen. En dat jij niet zo snel wil, betekent ook niet dat jij niet samen verder wil ofzo, alleen in een ander tempo of op een andere manier. Daar is geen goed of fout aan. Maar als hij gaat ‘pushen’, zou dat bij mij wel verkeerd vallen.