Een echt plan hebben we echt niet. Ook niet echt met haar besproken. Wel eens af en toe zo in terloopse gesprekken het over een huisje huren of kopen gehad. Kopen zit er voor haar echt voorlopig niet in. Als je alleen bent en geen topsalaris hebt krijg je amper genoeg hypotheek voor een garagebox Toevallig wel pas even met mijn man het erover gehad: wanneer ga je nu eigenlijk zeggen tegen je kind dat het misschien goed is om iets voor zichzelf te zoeken. Best lastig hoor.
Ik zou niet weten wat daar ongezond aan is.. Ik ben op mijn 23ste uit huis gegaan en ben prima terecht gekomen hoor. Je moet op die leeftijd inderdaad voor je zelf kunnen zorgen, maar dat staat voor mij los of dat je al op jezelf woont ja of nee.
Ik vind die hele mammavan idioot. Moet bij haar echt op vingers zitten om een pb te sturen. Maar hoe ze daar mee om gaat is ook absurt.
Ik vraag me dan af wat beter is, je kind stimuleren in zijn/haar eigen zelfstandigheid en daardoor eventueel langer thuis blijven of zelf op kamers of verzoeken om uit huis te gaan op zijn/haar 21ste en meteen samen te gaan wonen met een partner.
En even, ik lees dat ze mega van zelfstandigheid stimuleren is maar vervolgens spreekt ze zichzelf heel erg tegen. Als je je kind op zijn 20ste geen dag alleen durft te laten gaat er ook iets niet goed denk ik.
Het is mooi als je toevallig in een studentenstad woont of op een zodanige afstand dat je het kan bereizen en dan 1 of 2 jaar bv kan thuiswonen. Maar dan moet je wel de mazzel hebben dat jouw studie daar gegeven wordt. De ene economieopleiding is de andere niet en de een heeft weer andere specialisaties dan de andere. Ik weet nog toen ik in de examenklas zat dat de decaan diverse rechten, psychologie, economie etc studies naast elkaar legde. In Leiden was dit qua specialisatie mogelijk, in Groningen was juist dat weer mogelijk. Een studie uitkiezen omdat het goed te bereizen was deed niemand. En zoiets als diergeneeskunde of geneeskunde of tandheelkunde kan je natuurlijk sws niet overal doen. Dat is vaak niet te bereizen.
Maar toch is heel veel wel prima te doen qua reisafstand, en anders inderdaad toch op kamers, ook prima toch? Maar het gaat om het verplicht uit huis moeten, niet om bv in Groningen wonen en in Maastricht geneeskunde willen doen en daar op kamer wíllen…
Nou stel je doet tandheelkunde en je wordt in Amsterdam ingeloot en je woont in Winschoten. Ga dat maarceens elke dag reizen. Tandheelkunde is een erg drukke studie met veel uren. Dat breekt je echt wel op.
Ok ik dacht dat er werd bedoeld dat men dan een studie koos die vanuit huis te bereizen was ipv eerst een studie van je dromen te kiezen en van daaruit te kijken of dat evt te bereizen is.
Oh nee joh. Hier werd gewoon de studie gekozen die ze wilde en die bleek prima aan te reizen. Ook hbo en mbo zijn hier op reisafstand. Wat de volgende doet zien we wel weer. Als hij voor een studie verder weg kiest zal er idd misschien een kamer gezocht moeten worden.
Toen ik 18 was kreeg mijn vader een nieuwe vriendin (vlak na de scheiding) en toen heeft hij me gewoon uit huis gezet. Hij ging super snel met haar samenwonen en mijn zusje en ik pasten niet in zijn nieuwe leven. Ik moest toen op kamers en voor m'n zusje had hij een "pleeg"gezin gevonden. We zijn allebei goed terecht gekomen maar het gevoel dat je teveel bent voor je ouder(s) is echt niet leuk.
Wat ik ervan begrijp was hij nogal onstuimig, impulsief en recalcitant, een hele pittige puber. En deed hij altijd de net niet handige dingen, in die zin zal ze voor haar eigen huis gevreesd hebben als hij alleen thuis bleef . Dat je zijn zelfstandigheid stimuleert door hem juist dan maar in 'het diepe' te gooien, omdat 'met elkaar' het al helemaal niet meer werkt, het niet botert en hij totaal niks van je wil aannemen is dan toch misschien juist een goede keuze? Dat bleek ook, want hij leerde er dus behoorlijk veel van .
Ik vind dit dus ook, voor mij voelt het exact hetzelfde. Ik kijk over t algemeen met plezier naar haar en lees graag d'r stukjes en nu het boek. Ik vind het oprecht leuk om haar te volgen en te zien hoe zij het doet. Ze vertelt hoe zij het doen, en hoe ze tot bepaalde keuzes gekomen zijn in de loop der jaren. Door vallen en opstaan en hoe het hun meer rust gaf. En dat ze dit wil delen om te laten zien hoe het óók kan, niet hoe het 'alleen maar' kan. Lijkt me ook niet meer dan logisch dat we allemaal andere meningen hebben over andere manieren. Als wij hier op t forum allemaal een vlog van ons eigen leven zouden maken en hier zouden plaatsen, hebben wel allemaal voor- en tegenstanders. We zijn allemaal anders, lijken wat meer op de één en wat minder op de ander.