Door een angst stoornis, ben ik bang mijn kinderen kwijt te raken. Door gebeuren met hun gezondheid is dit getriggerd. Iets waar wij als ouder die niks aan kunnen doen. Alle waarschijnlijkheid is het iets genetische. Ik ben nu zo intens bang geworden ze kwijt te raken, Dat ze in het water vallen en verdrinken, onder een auto komen, bus ongeluk krijgen als de oudste naar school gaat. Ik probeer dit zo veel mogelijk los te laten. Echter is er nu zo een gigantische angst dat ik 'niet goed genoeg' als moeder ben. Dat jeugdzorg opeens aan de deur komt en mijn kinderen mee neemt. Wat natuurlijk totaal niet gebeurd. Daar naast hebben we niks met jeugdzorg of veiligthuis etc te maken. Ja wel voor nichtjes en zijn wij juist hun 'veilige' haven. Dus we weten dat we het gewoon goed doen, iedereen verteld ons ook steeds hoe goed we het doen artsen etc. Maar dan ga ik dus om kleine dingen me eigen druk maken. Je kunt tegenwoordig het dossier van het cb in zien. Nu staan hier ernsttaxaties in. Wat er op neem komt dat er ' spanningen' zouden zijn ' op dat moment zaten we nog vol in het ziekenhuis onderzoeken wat ik natuurlijk ook gewoon eerlijk vermeld had. Ik zou ze het liefste willen bellen. En vragen wat dit betekent maar mischien vinden ze dit juist raar als ik dit doe? Ik weet al dat beter gewoon niet in dit soort dingen kan kijken. Aangezien zo onzeker ben. En dus ook weer waar het vandaan komt. Het is ook een manier van je kinderen kwijtraken. Sorry voor dit lange vage verhaal. Ik ga al naar de poh en binnenkort start mijn revalidatie inc emdr om alles los te gaan laten.
Het feit dat je met jezelf bezig gaat om dit los te kunnen laten is supergoed! Angst kan zo beklemmend zijn. Hopelijk start de emdr gauw. Succes!
Ik zou me om die notatie niet echt druk maken. Snap dat t voor jou anders ligt, maar in werkelijkheid: het zou gekker zijn als je niet nerveus/gespannen zou zijn om de medische mallemolen in de hoop/vrees voor een "naam". Het zijn je kinderen, er is "iets" en dat iets heeft op zo'n moment nog geen naam. De context is bezorgdheid, maar ik neem aan dat de lopende onderzoeken ook benoemd zijn in dat verslag.
Dat klopt en het staat ook benoemd als spanningen omtrent gezondheid. Dus het klopt ook want er zijn daar natuurlijk spanningen om. Maar het dan te relativeren. Zo een angst die opeens op kan vlammen en dan niet eens zinnig en altijd om het zelfde, De jongens kwijtraken. Het is ook wel erger door mijn hart medicatie die helaas bijwerkingen als nachtmerrie en angsten heeft. Dus probeer dit nu in overleg met de arts zo min mogelijk in te nemen. Dus echt alleen als er ritmestoornissen zijn en niet als ter verkoming van.
Jullie staan al zo lang onder spanning en hebben maar denk ik weinig mogelijkheid om een beetje luchtiger in het leven te staan. Heb je tijd voor jezelf? Om te sporten of gewoon iets te doen wat je leuk vindt? Want als je continue onder hoge druk staat en nooit de mogelijkheid hebt te ontspannen, dan leert je lichaam alleen maar te piekeren en wordt het alleen meer. Mocht je er weinig tijd voor hebben, probeer wat tijd te maken voor jezelf, om te ontspannen. Angst om je kinderen re verliezen heeft iedereen denk ik wel in meer of mindere mate (ik wel, maar ik heb ook wel mijn geschiedenis), maar het mag niet de overhand krijgen. Goed dat je in ieder geval hulp krijgt, hopelijk gaat dat je helpen. Het lijkt mij heel zwaar wat jullie allemaal steeds weer moeten incasseren.
Dankjewel voor je lieve worden. De poh zij ook, je bent zo gewend altijd de uitzondering te zijn. Altijd die x aantal procent waar bij iets mis gaat. Dat je brein vooraf al verteld wat er allemaal mis gaat en fout kan gaan. Ik blijf het gewoon aan gaan. Die angst Afgelopen weekend in dat vliegtuigje kon ik eindelijk loslaten, het klinkt mischien gek. Maar zo in de lucht de controle 100% laten varen. Gaf ook een gevoel van vrijheid.
Heel herkenbaar, ik zat ook steeds bij dat % en durfde niet meer te vertrouwen dat het ook goed kan gaan. fijn dat je dit weekend een goede ervaring had! Hopelijk kan je daar even op vooruit!
Er zijn natuurlijk ook gewoon heel veel dingen in het leven waarin je de uitzondering kan zijn en net pech kan hebben. Maar ja, hoe je daar vervolgens mee omgaat en hoe je ervoor zorgt dat je je bezorgdheid niet te veel uit gaat breiden... Ik ken niet precies je verhaal maar je angsten zijn wel herkenbaar. En als ze goed verklaarbaar zijn, zijn ze dus ook heel normaal. Hopelijk kan de poh je helpen hiermee om te gaan. En dank voor de tip om nooit in het cb-dossier te kijken Wat niet weet wat niet deert hè.
Ik herken wel angsten/paniek/piekeren. Wat mij soms helpt, is even ogen dicht, rustig ademen, de emoties voelen, en even stilstaan bij welke gedachtes je hebt. En ze dan meer van een afstandje bekijken. Dat werkt dan, omdat je je soms zo in beslag genomen kan voelen door die angsten en gedachten, dat je er helemaal 1 mee wordt. Gedachtes zijn niet altijd de waarheid, en de heftigheid van angst betekent niet perse dat het in werkelijkheid ook écht zo erg is. Je gedachten en emoties beïnvloeden elkaar, en soms gaat dat zn eigen weg (verder weg van de werkelijkheid). Ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel!