Hey meiden ik moet even van me af schrijven en misschien heeft iemand nog tips. Ik zit met een groot dillema! Ik heb altijd duidelijk aangegeven dat ik een 2e kindje wil bij mijn man. En hij wilde dat ook! Vorig jaar december zwanger geweest maar is uitgelopen op een vroege miskraam. Was verdrietig maar goed op naar de volgende poging dacht ik.... Nu is mijn man heel duidelijk dat hij absoluut geen 2e kindje meer wilt.. 2e kindje is echt mijn droom dus ik ben boos/verdrietig/ zooo teleurgesteld in mijn man! Wat moet ik nou... Mijn droom opgeven ?? Uit elkaar gaan?? Xx
Nou rustig blijven ademen en er over in gesprek gaan met elkaar. Uit elkaar gaan lijkt me gelijk nogal rigoureus vooral voor het kindje dat jullie al hebben versus een wens waarvan je nooit weet of die wel werkelijkheid wordt. dus even laten bezinken en in gesprek met elkaar. Desnoods via relatietherapie als jullie er niet uitkomen
In gesprek wordt lastig.. zijn besluit staat vast... ik heb ook gezegd dat het nog geen eens hoef te lukken maar dat ik het wel wil proberen.. uit elkaar is het laatste wat ik wil.. maar moet ik dan mijn droom opgeven omdat hij opeens niet meer wilt??
Hij wil niet "opeens" niet meer Daar zit veel meer achter. Is er veel stress rondom het zwanger worden? Is er in jullie omgeving iets gebeurd rondom stress/overlijden etc? Hoe goed is jullie relatie of twijfelt hij daar aan? Zo een plotselinge verandering van toekomst ideeën met zo een grote impact worden vrijwel altijd gemaakt door iets wat veel dieper zit
Onze relatie is echt top en dat vinden wij allebij dus uitelkaar willen wij echt niet.. hij is ondernemer en het gaat heel goed met de zaak dus daar heeft hij geen stress van... Onze zoon is nu 4 en hij zegt dat hij geen zin heeft om overdag met 2 kinderen te zitten en dat hij veel verhalen heeft gehoord van vrienden dat 2 kinderen zwaar is... Waar ik gewoon moeite mee heb is dat ik hem met alles steun en altijd zorg dat alles thuis goed loopt. Ik werk 4 dagen maar kan minder werken.. hij heeft een horeca bedrijf dus is in de avond weg ... Ik heb gewoon het gevoel dat ik alles voor hem over heb en dat ik wil dat hij zijn dromen waar kan maken maar dat hij dat niet voor mij over hebt.. terwijl hij dat wel wilde in eerste instantie...
Misschien heeft de miskraam toch meer impact op je man gehad dan dat je denkt. Met mijn toenmalige man (2005) waren wij ook bezig voor een kindje. Hij had nog geen kinderen en ik wel al een dochter. Dit werd een miskraam. Hij kon hier niet mee omgaan. Greep naar de fles, wat van kwaad tot erger werd. Verloor daardoor zijn baan en was op een gegeven moment na een jaar niet meer mee te leven vanwege alcoholmisbruik, dus zijn toen gaan scheiden. Het kan dus een grotere impact op hem hebben gehad dan dat jij denkt. Mijn ex heeft hulp gehad om van zijn alcoholverslaving af te komen en is als nog vader geworden op latere leeftijd.
Een derde optie: praten; lijkt mij in deze de stap. En wellicht met een therapeut, psycholoog. Want zoals hierboven gezegd. Zo'n ervaring kan er onwijs inhakken en meer met hem hebben gedaan dan je denkt.
De pest van een kinderwens is dat een compromis niet een optie is. Als de 1 een rode ferrari wil, de andere een blauwe tesla dan kun je ook beide nog zeggen: nou dan een rode tesla. Met kinderwens is dat niet zo. Zijn gevoelens zijn net zo belangrijk als die van jou. Zijn nee is net zo belangrijk als jouw ja. Ik ben ook in die valkuil getrapt. Open dialoog sloeg ik dood omdat ik zo boos en verdrietig was, omdat ik mijn ja belangrijker vond. Terwijl het zo belangrijk is om naar elkaar te luisteren. Toen ik na wat tijd zover was, bleek dat hij heel bang was om mij weer zo te verliezen in die kinderwens. Die miskramen hadden impact gehad. Moeilijk zwanger worden ook: we moesten voor een 3e weer een traject in. En nr 2 had/heeft veel heftige gezondheidsproblemen en hij was zo bang voor herhaling en de impact ons gezin. En juist doordat ik wel luisterde weer zonder oordeel, werd zijn nee toch een ja. Hij wou een kindje erbij, niet voor mij. Maar omdat hij het zelf ook wou. Hij was gewoon bang. (En als zijn nee en nee bleef had ik erom gerouwd maar was bij hem gebleven natuurlijk)
G was de eerste na 3,5 jaar proberen zonder ook maar 1x iets wat op een positief streepje leek. De tweede was M, dat liep vreselijk mis door een afwijking die flink wat schade had veroorzaakt. Dat hakte er bij ons heel heftig in. Die andere twee miskramen was t "jammer maar helaas" maar M...Dat deed flink zeer en doet t nog. R was de 5e zwangerschap. Een gevalletje "ahjoh zo'n vaart loopt het niet". Wetende dat als er wat uit kwam dat stoppen geen optie was, tenzij t kindje heel wat mankeerde. Toen bleek dat ik zwanger was van R, was zijn eerste vraag of we t niet moesten stoppen want hij keek zooooo op tegen die stress. Die was er al voor M, maar na M.... En ja, wij vinden 2 stuks ook heel pittig. G was 5 toen R geboren werd. Waar je net je leven weer een beetje terug lijkt te krijgen en de rust in je leven aanvangt, begin je weer bij t begin. Dit keer met ervaring, dat helpt, maar het is aanpoten en schakelen. Twee kinderen in een totaal andere fase, heeft voor en nadelen. Maar een man bedenkt zich zoiets niet "opeens". Dikke kans dat die mk toch meer impact had dsn allicht verwacht.
Dit inderdaad!! Hoe moeilijk ook. Eerlijk, ik snap je wens maar vind dat je er allerlei dingen bij haalt die helemaal niet hierop van toepassing zijn. Wat heeft een tweede kindje krijgen ermee te maken dat jij hem altijd steunt? Ik heb gewoon het gevoel dat ik alles voor hem over heb en dat ik wil dat hij zijn dromen waar kan maken maar dat hij dat niet voor mij over hebt.. Als dit jouw gevoel is dan zit wel meer onder. Een eigen zaak is echt iets anders dan een kinderwens en een tweede kind, dit kun je totaal niet vergelijken met elkaar. Dus omdat jij hem steunt in het hebben van een eigen bedrijf moet hij jou een tweede kind geven ondanks dat hij niet wil? Dat is echt een hele kromme vergelijking en ook niet hoe het werkt… dat je wederzijdse verwachtingen hebt en elkaar steunt, zo is hoe het zeker hoort. Maar die steun zit hem in het begrip hebben voor elkaars gevoelens en dat is wat anders dan jou een tweede kind geven omdat jij hem altijd steunt. Begrijp me niet verkeerd, ik begrijp dat het moeilijk is en dat het vervelend voelt dat hij eerst wel wilde en nu niet meer maar ik zou eens gaan onderzoeken wat er verder onder ligt en ja. Als dat echt is dat hij 2 kinderen te druk en te zwaar vindt, dan mag dat gevoel er ook zijn. Om nou direct te zeggen om uit elkaar te gaan omdat hij niet wil, terwijl de relatie heel goed is, vind ik niet oké. Je hebt ook een verplichting naar je kindje die er al is toe. Praat met elkaar. Hij is te bang dat het te druk en te zwaar is. Daar ligt ook weer wat onder. Is hij bang dat hij bijvoorbeeld door slaaptekort minder alert gaat zijn op zijn werk waardoor het dan misschien straks wat minder goed gaat dan nu? Is hij bang dat als het bedrijf straks minder gaat, hij niet meer voor zijn gezin kan zorgen. Heeft hij financiële zorgen? Mijn vriend heeft een eigen bedrijf en dat gaat heel goed, maar dat betekent niet dat hij geen stress ervan heeft want het moet goed blijven gaan.. Nogmaals praat met elkaar en probeer de lagen af te pellen zodat je echt, zonder verwijten, met elkaar in gesprek gaat komen. Sterkte!
Als ik al jouw opmerkingen hieronder lees zit er veeeel meer bij en is een eerlijk gesprek over gevoelens zonder verwijten wel degelijk misschien een opening tot meer begrip. Vanuit daar ga je een proces aan met elkaar waarbij er geen antwoord op voorhand vast staat.
Je schreef dat hij in de horeca werkt en dat jij 4 dagen werkt. Is hij dan overdag veel thuis met jullie kind en zal dat in de toekomst ook zo zijn? Niet alle mannen (maar ook vrouwen) zijn daarvoor geschikt, je kunt kijken of je met dagopvang op die dagen een oplossing kunt vinden. Mijn man vond zijn parttime dagen ook niet altijd even makkelijk.
Onze zoon is 4 en zit op school dus overdag heeft hij de tijd aan zichzelf.. Ik ben op maandag en donderdag vrij en op dinsdag past zijn moeder op.. ik heb aangegeven dat ik minder kan werken en dat er opvang bestaat... Wij hebben best een zwaar begin met onze zoon gehad.. de artsen dachten dat hij ernstig ziek was maar dat is gelukkig goed afgelopen .. dus misschien zit dat ook wel in z'n hoofd... Ik heb het er gewoon moeilijk mee dat hij eerst wel wilde en hij stond daar ook echt voor de volle 100% achter en ik ook zwanger was maar een miskraam kreeg.. En nu opeens niet meer wilt.. Mij wens is zoooo groot... Ik kan het gewoon niet loslaten.. Ik heb echt voor als zijn dingen waarmee hij het moeilijk denkt te krijgen een oplossing gegeven..
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik wilde niet zomaar wegklikken. Natuurlijk is het een zware domper dat hij "opeens" van gedachte is verandert. Blijf in gesprek, want mij zegt iets dat er meer aan de hand is dan het opeens niet meer willen. Misschien heeft de miskraam meer met hem gedaan dan hij laat blijken. Bij een miskraam staat de man machteloos toe te kijken. Mannen hebben daar vaak meer moeite mee dan vrouwen. Dat zijn zaak goed loopt wil niet zeggen dat hij daar geen stress van heeft. Een kindje, zelfs het tweede kind, is een grote verandering. Misschien is hij bang voor het onbekende? Iemand schreef hierboven dat er bij een kinderwens geen compromis te sluiten valt. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Mijn man riep altijd dat hij graag 4 kinderen wilde. We hebben er twee en op dit moment vind ik dat ruim voldoende. Zwanger zijn was geen pretje en vooral de laatste zwangerschap was een hel. Als je rondloopt met de wetenschap dat je baby het niet fijn heeft in de buik, maar het beter zou zijn om nog een paar weken te wachten dan geeft dat stress. Meerdere malen per week naar het ziekenhuis voor controle gaat je niet in de koude kleren zitten. Ook het advies om laagdrempelig te bellen raakte me. Mijn man snapt dat ik eigenlijk niet meer durf om zwanger te worden. We hebben een jongen en een meisje en ze zijn gezond, wat kun je nog meer willen? Ja hij zou er nog eentje bij willen en ik durf niet meer. Mijn man zegt daarop gelukkig dat het mijn keuze is, omdat ik degene ben die het kindje 9 maanden draagt. Neemt niet weg dat ik zijn droom verpest met mijn angst. En ik denk dat daar de kern zit. Jij hebt het gevoel dat jouw man jouw droom verpest door opeens nee te zeggen. Maar hij zal een, voor hem, goede reden hebben om nee te zeggen. Het is nu de kunst om erachter te komen waar het door komt, buiten de "praktische overwegingen". En blijft hij standvast in zijn nee, dan pas kom je tot het punt waarop je kunt zeggen: 1. Ik accepteer zijn nee en tel mijn zegeningen. 2. Ik kan er niet mee leven, wil toch een tweede kind. Waardoor er een keuze gemaakt moet worden. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid. Het is een moeilijk vraagstuk
Ik heb niet alles bij gelezen, maar ik herken je gevoel zo vreselijk goed. Ik heb al de wens voor een tweede vanaf dat D. 9 maanden is, bij mijn man heeft het jaren geduurd, hij heeft zich zelfs laten steriliseren omdat hij het zeker wist. Ik heb hier zo vreselijk veel verdriet van gehad. Maar heb me altijd voor genomen dat de wens voor een tweede er van beide kanten moet zijn. Hoewel ik het cru vond, dat de wens om te stoppen dus van 1 kant besloten kon worden. Het heeft uiteindelijk nog heel lang geduurd, maar sinds 2 jaar is hij toe aan nummer 2. Omdat wij de operatie dus terug moesten laten keren zijn we pas een paar maanden aan het proberen en is onze oudste 2 weken terug 9 geworden. mijn gezin zal niet zijn wat ik vroeger als ideaal plaatje zag met 2/3 kinderen met ieder 2 jaar leeftijd verschil. Maar we zijn wel beide gelukkig met de keuze dat we er alsnog voor gaan en dat vind ik belangrijker. Nu is het alleen heel hard hopen dat het ons nog een gegeven zal worden ♥️ ik wens je heel veel sterkte in je keuzes, uit elkaar gaan is ook door mijn hoofd gegaan, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om D op te laten groeien met gescheiden ouders voor een wens waarvan ik niet zeker wist dat hij werkelijk ging worden.