Een vriendin van mij probeert al 2 jaar lang zwanger te worden van haar eerste kindje. Het wil maar niet lukken, en de keer dat ze eindelijk wel zwanger was, bleek het kindje met 20 weken niet levensvatbaar te zijn en heeft zij de zwangerschap afgebroken. Echt vreselijk gewoon. Ik heb het echt heel erg met haar te doen want ik weet hoe ontzettend groot haar kinderwens is. Nu is het zo dat we ongeveer tegelijk zijn begonnen met 'proberen'. Ik was direct zwanger en ons zoontje is inmiddels een jaar. Die vriendin gaf regelmatig aan het erg moeilijk te vinden om alle zwangerschapsaankondigen aan te horen op het werk en bij vrienden. Ze was blij dat wij in elk geval nog niet bezig waren met een tweede. 2 weken geleden heb ik haar voorzichtig medegedeeld dat we toch wel binnenkort denken aan een tweede, om haar toch al een soort voor te bereiden. Maar nu de grote vraag: hoe ga ik haar vertellen dat ik weer zwanger ben, zo snel ook alweer? Ik ben super blij maar ik schaam me ook kapot tegenover haar. Zij die al 2 jaar bezig is, en zo ontzettend veel pech heeft tussendoor. En ik nu al voor de tweede keer per direct een positieve test. Ze is echt een van mijn beste vriendinnen en ik wil haar echt niet kwijt. Maar ik kan mij heel goed voorstellen dat ze er veel moeite mee zal hebben en misschien zelfs boos wordt. Niet per se op mij, maar wel de situatie. En ik zou ook nog heel erg goed begrijpen als ze tijdelijk afstand zou nemen omdat het te confronterend is. Maar ja hoe kan ik dit op de meest tactische wijze vertellen? Ik ben al allemaal scenario's aan het bedenken. Welk tijdstip komt het beste uit? In de avond voor het slapen gaan is misschien niet handig. In het weekend dan maar? En telefonisch of face to face? Face to face kan ze geen kant op als we samen zijn, en misschien wil ze gewoon even wegduiken en heel boos worden. Maar is natuurlijk wel persoonlijker. En op welke termijn? In principe vertellen we elkaar altijd alles. In een andere situatie had ik haar gelijk op de hoogte gebracht na de positieve test. Zal ik nu dan maar wachten tot een goede echo? Misschien gaat het nog mis en dan heb ik haar voor niks nu een slecht gevoel gegeven met mijn zwangerschap. Maar als ik lang wacht, voelt het ook weer alsof ik iets voor haar verzwijg omdat ik het normaal gesproken wel had verteld, en ze het mij ook direct zou vertellen. Nou goed, genoeg om over na te denken en ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe. Iemand die in een soortgelijke situatie zit, of juist aan de andere kant? Hoe zouden jullie het aanpakken of wat zouden jullie prettig vinden?
Ten eerste, gefeliciteerd!! Lastig he...ik heb een verwant iemand die ongewenst kinderloos is en helaas ook zal blijven. Zij vond het idee fijn (en niet negatief) dat het bij ons niet netten gebeurde. En we ook in onzekerheid hebben gezeten of het wel ging komen (1,5 jaar maar, maar toch). Dat is voor jullie natuurlijk niet, want weer snel raak. Ik zou denk ik niet per se vermelden dat het weer snel was. Wel eerlijk zijn als ze het vraagt. Verder weet ik van bovengenoemde persoon dat ze het fijn vond om het van onszelf te horen ipv via via. Succes ermee en een goede zwangerschap.
Vanuit mijzelf, met fertiliteitsproblemen en zeer vruchtbare vriendin en schoonzus. ik haatte het als het al ruim voor de echo het al werd verteld. Schoonzus vertelde het altijd direct bij de positieve test. En dan had ik ook stress of de zwangerschap wel goed ging. En ik vond het het fijnste als het via app ging. Dan kan ik zelf huilen en als ik er klaar voor was, ook feliciteren. We hebben dit trouwens ook aangegeven bij schoonzus, dat wij graag dit soort nieuws willen horen via app of via mijn man. Maar helaas maakte ze er altijd een grote aankondiging van naar ons toe en dat zorgde ervoor dat ik helemaal blokkeerde. Ze gaven overigens ook geen ruimte/erkenning voor onze problemen. Dus dat maakte het ook verrekte moeilijk om oprecht blij te zijn op zo'n moment. Ze praten over zwanger worden alsof t om een broodje smeren ging. Vriendin was altijd wel heel lief. Toen ze zwanger was, stuurde ze een echo foto. En ik belde gelijk op en was zo blij voor hun. Dat gezegd hebbende; de reactie van mij, is niet de schuld van diegene die blij nieuws verkondigden. Ik wil je meegeven: doe ook vooral waar jij je goed bij voelt. Je kan verdriet niet voorkomen, die pleister kun je ook gewoon maar beter snel aftrekken. Jij kan er niets aan doen dat zij niet zwanger kan raken en jij wel. Als je ruimte geeft voor haar gevoelens, dan is er ook ruimte voor jouw blijdschap. Mijn vriendin, die ook elke keer gelijk zwanger raakte, nooit een miskraam heeft gehad is mijn beste vriendin gebleven. We zijn gelukkig beide ouders. Maar als ik kindloos was gebleven, was ze ook bij mij gebleven. Ze had altijd zoveel belangstelling voor mij in t traject en de gevoelens erbij. Dag na de bbz operatie stond ze gelijk op de stoep om mij te knuffelen. Vriendschap kan veel hebben als er een goede communicatie is beide kanten op. De relatie met mijn schoonzus wel wel anders geworden. Er was geen ruimte voor mijn verdriet, ik zei ook dat ik echt blij was dat er een kindje bij kwam in t gezin. Maar er was geen enkele erkenning voor mijn gevoel en ons zware traject. Ik moest blij zijn zei haar kerel. (Maar goed toen mijn pa stierf kreeg ik van hem 1 lullig appje, hij heeft nooit gevraagd hoe t met mij ging en vond t idioot dat ik de verjaardag van hun kind niet kon bezoeken omdat ik aan de grond zat door de rouw, terwijl van onze kant wel altijd begrip is voor bv afzegging). En gefeliciteerd!
Ik ben die vriendin. En mij is dit ook overkomen. Vanuit mijn perspectief. Een ander kan niets aan mijn/onze situatie doen. Ik zou blij voor je zijn. Maar heel eerlijk, ik heb de vriendschap met mijn beste vriendin toen dood laten bloeden, heb haar kindje nooit ontmoet. Omdat de confrontatie te groot voor mij was. Zij was ook snel zwanger. We hebben soms contact en inmiddels weet ze het ook. Ze vind het verdrietig en mist mij. Maar begrijpt mijn keuze ook. In het algemeen, je kunt niet iedereens hart beschermen. Pijn zal het doen voor haar. Maar je komt het verst met eerlijkheid, medeleven en begrip. Dat je er al zo bij stil staat en mee bezig bent maakt jouw, vind ik, al een goede vriendin. ❤️
Wacht in elk geval tot je zeker weet dat het goed zit (minimaal 1e echo vk met hartactiviteit). Mocht ze t voortijdig al aan je zien, gewoon eerlijk antwoorden Je kan haar kinderwens niet vervullen, maar ik zou haar ook niet in de stress zetten met een "vroege mededeling".
Ik ben die vriendin 7 jaar lang geweest. Sowieso fijn dat je er over nadenkt en tactisch mee om wil gaan. Ik vond het heel naar als mensen me anders gingen behandelen. Je schrijft in een andere situatie had je het al gedeeld. Ik zou haar daarom juist in vertrouwen nemen en dus haar het nieuws nu dus vertellen. Niet in het openbaar, op een veilige plek voor haar en haar de ruimte geven om te reageren zoals ze wil (neem niks persoonlijk). Vraag haar op het moment zelf of later wat ze wil: details over afspraken, echo's etc. of juist niet? Het nieuws gaat hoe dan ook pijn doen, dus geef haar waar mogelijk ruimte, begrip en 'controle' en vul niks voor haar in. (Er vanuit gaande dat je vriendin redelijk is en ondanks haar pijn rationeel gezien snapt dat jouw nieuws los staat van haar onvervulde kinderwens, maar het wel zout in haar wond kan en mag zijn..) Sterkte!
Proficiat met je zwangerschap! Ik snap je dilemma. Het is al heel fijn dat je je er bewust van bent. Ik kon het persoonlijk altijd waarderen als mensen me even belden of persoonlijk ontmoetten. Bellen deden collega's bijvoorbeeld als ze een mededeling ging doen, en ze wisten dat dat een zure boodschap ging zijn voor mij. Persoonlijk afspreken was dan wel gebruikelijk in persoonlijkere kringen. Een van mijn beste vriendinnen moest het mij ook vertellen, ik zat ook nog eens midden in een miskraam. Ze was in tranen, ze vond het zo moeilijk om het mij te vertellen. Het komt altijd hard binnen, altijd jaloers, altijd: wanneer ben ik nu eens aan de beurt? Maar je kan er niet omheen, de wereld staat niet stil omdat iemand geen kindje kan krijgen. Ik zou het dus zo snel mogelijk 1 op 1 vertellen. Heel veel sterkte gewenst en hopelijk pakt het goed uit!
Ik heb dit met mijn beste vriendin meegemaakt. Ik heb het juist gelijk verteld, ze wist het als eerste. En ik heb vooral naar haar gevoelens geluisterd en gevraagd wat zij wil. Wat kan ik met haar delen, wat niet? Nu ben ik al geen type van babyshowers, gender reveal party’s etc want dat lijkt mij erg confronterend..maar dan nog je weet pas wat zij vindt als je het vraagt. Hier heeft het op die wijze nooit onze vriendschap in de weg gestaan. Ze kon ook oprecht blij voor ons zijn terwijl zij wel ook hun eigen verdriet hadden. En daar kon ik er voor haar zijn om te luisteren, te troosten en weer te lachen met elkaar. Blijf in gesprek zou mijn advies zijn
Nogmaals gefeliciteerd! Ik ben 4 jaar die vriendin geweest. Ik heb het juist als “fijn” ervaren dat mijn zusje en beste vriendin het direct vertelden. Zonder allerlei andere mensen eromheen, en rustig waarbij ze ruimte lieten voor verschillende emoties. en dat was voor mij de juiste setting. Ik vond het juist vervelend dat iemand anders het juist pas later had verteld; daardoor voelde ik me buitengesloten tov de rest. En dan (met 12 wk oid) zit iemand direct helemaal al in de baby ideeen en verhalen, vanaf het begin kun je er een beetje in meegroeien als het ware.
Oh jeetje, wat heftig, voor beide kanten. Wat ontzettend verdrietig dat jouw situatie ook nog jullie vriendschap beëindigt
Dit is inmiddels 3 jaar geleden hoor uiteraard zijn er ook andere dingen bij gepaard, in zoverre ik ben destijds verhuisd wat al voor wat afstand zorgde en door het traject sluit je jezelf bewust/onbewust steeds meer af.
Om te beginnen; van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en wat fijn dat het beide keren zo vlot en voorspoedig gelukt is! Heel lief dat je zo nadenkt over de emoties van je vriendin. Dat zegt wat over jouw gevoel van empathie en dat is heel mooi. Dat gezegd hebbende, iedereen is anders en het is lastig in te schatten hoe jouw vriendin zal reageren, maar vanuit mijn eigen ervaring zou ik je willen adviseren om niet te veel voor haar in te vullen. Natuurlijk kan ze het heel moeilijk en confronterend vinden, maar zoals je aangeeft is zij ook een hele goede vriendin van je en zal ze heel waarschijnlijk ook heel blij voor je zijn. Zulk mooi en belangrijk nieuws bij haar weghouden kan ook heel betuttelend aanvoelen, waardoor ze zich ook niet bepaald beter gaat voelen. Nadat ik het nieuws van mijn zwangerschap (na veel dezelfde piekergedachten als jij) had gedeeld met mijn ongewenst kinderloze vriendin, zei zij later; het kan prima naast elkaar bestaan he; mijn vreugde en oprechte blijheid voor jou en mijn eigen verdriet dat het nog niet gelukt is. Dat was voor mijzelf een echte eyeopener. Ze was blij dat ik het gedeeld had en is zo ontzettend betrokken bij mijn zwangerschap, echt heel fijn. Natuurlijk is het voor haar heel dubbel, maar dat is met veel dingen in het leven en dat gevoel mag er ook gewoon zijn… Succes met vertellen en geniet van je zwangerschap!
Gefeliciteerd eerst en vooral! Ik kan alleen maar mijn ervaring geven. Wij hebben al een jaar of 5 een hele grote kinderwens, en de eerste 4 jaar zag het er uit alsof we door medische redenen nooit kinderen zouden mogen krijgen wegens te gevaarlijk, nu sinds een en jaar mag het wel en zijn we aan het proberen maar nog niet gelukt en weten ook niet of het ooit gaat lukken. In al die jaren dus redelijk wat aankondigingen gehad, wat ik echt wel moeilijk vond soms. Maar ik probeerde me ook wel altijd te bedenken dat iemand anders zijn zwangerschap geen invloed had of het bij ons al dan niet zou lukken. Heb het dus ook nooit aan iemand uitgesproken dat ik het moeilijk vind, behalve bij man natuurlijk. Ik vond het wel fijner als iemand het mij persoonlijk zei, of net via Whatsapp. In een grote groep minder leuk. Ik heb het altijd iedereen zeker gegund en ben ook oprecht blij voor iemand bij een aankondiging. Wat ik het allermoeilijkste vind is als de baby er eenmaal is dat mensen tegen mij beginnen klagen van hoe zwaar en moeilijk het is. Doe dat gewoon tegen mensen die wel kinderen hebben mogen krijgen. Ik snap écht wel dat het zwaar is, maar ik heb echt niks aan die boodschap, ik zou er alles van de wereld voor over hebben om ook nachten door te moeten doen met een wenende baby.
Ik heb met precies het zelfde dilemma gezeten. Ik heb 2 vriendinnen waarmee we altijd leuke dingen doen. Wij hebben al een dochter, en na lang proberen (dat is wel een verschil) nu weer in verwachting. Zij zijn ook allebei al langere tijd bezig, een van de twee heeft met 17 weken de zwangerschap af moeten breken omdat het kindje niet levensvatbaar was. Wat ik altijd lastig vond zijn mensen die het nonchalant er even uitgooien. In een vergadering waarbij ik heen kant op kon, tijdens een feestje wel eens zitten huilen op de wc, of als we weg gingen totaal leeglopen in een auto. Zou het dus nooit ergens doen waarbij iemand nog naar huis moet of de situatie niet uit kan. Ik heb het allebei persoonlijk verteld, bij hen thuis. Meteen ook aangegeven dat ik het zo lastig vond omdat ik ook weet hoe graag zij een kindje willen. Gevraagd of ze ruimte nodig hadden, of dat ze het fijn vonden als ik bleef. En dat het oke was dat ze even leeg liepen. Alle emoties liepen door elkaar heen. Tranen van vreugde voor ons, tranen van verdriet om hun wens die nog niet is uitgekomen. Dit zijn de twee vrouwen waar ik lief en leed mee deel. Dus ook als er bij een echo blijkt dat het niet goed is, wil ik er met hun over kunnen praten. Ze waren allebei zo blij voor me, maar het confronteert enorm met hun eigen situatie. Vind het ontzettend fijn dat zij er nu voor mij zijn, maar we het ook kunnen hebben over hun traject, hun wens, hun pijn en verdriet. Want dat bestaat naast mijn zwangerschap.
Ik heb dit meegemaakt met mijn zus. Ze heeft een doodgeboren zoontje gehad en daarna 10 jaar moeten wachten voor ze weer zwanger was. Intussen kreeg ik mijn oudste en na 10 maanden was ik weer zwanger. Zelfs toen ik mijn derde miskraam kreeg, was ze nog boos op me, want ik was wel weer voor de vierde keer zwanger geworden. Toch hielp het haar als ik haar op tijd op de hoogte stelde, zodat ze aan het idee kon wennen, voor anderen het wisten. Ze vond het altijd moeilijk en ze was ook altijd boos, maar ze mocht eerlijk tegen me zijn en dat hielp. Ik denk dat het voor iedereen persoonlijk is wat helpt. Vraag aan haar wat ze wil, want iedereen heeft zijn eigen manier om ermee om te gaan. Mijn zus vond het bijvoorbeeld ook nog heel moeilijk dat ik alles ook nog zo makkelijk vond bij mijn oudste. Ik wilde niet klagen, maar zei had vervolgens het idee dat bij mij alles van een leien dakje ging en alles meezat. Zij had dus liever dat ik eerlijk was. Terwijl anderen hier juist zeggen dat je er niet over mag klagen. Dus vraag eens voorzichtig aan haar wat zij wil. Overigens heeft mijn andere zus haar enige dochter naar mijn zus vernoemd. Ook dat vond ik echt fantastisch. Als ik een dochter had gehad, zou ik waarschijnlijk ook zoiets hebben gedaan.
Thanks voor alle reacties, heeft me heel erg geholpen in hoe ik er mee om kon gaan. Ondanks dat de ideeën toch wel verschillen tussen iedereen hier (snel vertellen versus wachten, via een appje versus persoonlijk, etc) heb ik hierdoor wel meer een idee gekregen wat bij haar zou passen. Inmiddels heb ik het haar dan ook verteld. Een appje vond ik te onpersoonlijk, maar bij haar thuis vond ik dan voor haar wat heftig, want ik weet dat zij dan alleen maar keihard haar best zou doen om blij te zijn voor mij en niks te laten merken, maar wilde haar wel gewoon de ruimte geven om boos te worden of wat dan ook. Ik heb haar dus van de week gebeld. Gezegd dat ik heel blij ben, maar het ook heel oneerlijk vind en super moeilijk om te vertellen... Ze was heel erg blij voor me, en vond het super fijn dat ik het wel gewoon gelijk heb verteld en haar dus niet bescherm of anders behandel. Daarnaast gaf ze aan dat ze er veel moeite mee heeft als mensen het als een verrassing aankondigen of alleen maar super blij zijn, zonder aan haar te denken hoe het voor haar is. Ze zei dus dat dit gewoon de juiste manier was voor haar om het te horen. Ze was blij dat ik begrip voor haar had, maar ook heel blij voor ons dat we er hopelijk nog een kindje bij krijgen als alles goed gaat. Daarnaast gaf ze aan al voorbereid te zijn geweest toen ik vorige maand aan gaf voor een tweede te willen gaan. Dat ze toen al wist: gaat vast weer snel raak zijn. Dus ja ze was wel een beetje voorbereid. Ik blijf het wel heel lastig vinden. Want die vriendin is gewoon super lief, te lief. Heb het idee dat ze helemaal niet boos of verdrietig 'mag' zijn van zichzelf richting mij. Ondanks dat ze het diep van binnen misschien anders voelt. Nou goed ik ga proberen haar alle ruimte te geven in elk geval!