Wat ik wel grappig vind. Veel ouders bij ons die structureel (te) laat komen met allerlei redenen. Maar met schoolreis werd er vertrokken om 8.30 en iedereen was op tijd. Of kinderen die op tijd komen/gebracht worden, en dan zelf met kinderen uit hun groep op het plein blijven wachten tot ze net te laat de klas binnen kunnen lopen.
Dat vind ik wel echt raar, dan is het ook meteen echt een straf, heel iets anders dan even op de gang moeten wachten tot er een geschikt moment is om binnen te komen.
ja hier ook Staat ook altijd in de brief de bus vertrekt half 9 Nou dan zijn ze wonder boven wonder allemaal op tijd
Ik kom nu standaard te laat op de psz en hou mijn hart al vast voor de basisschool. Oudste word/zou 10 voor half gehaald moeten worden. Deze komt steeds te laat en ik dus te laat op de peuterspeelzaal en straks ook basisschool. Zou de oudste zelf kunnen gaan brengen en de jongste eerst afzetten. Echter word dit niet vergoed en leerlingen vervoer wel.
Ja, dat zou je denken, maar als je heel erg chaotische ouders hebt, die ook geen aanpassingen willen doen (zoals de avond ervoor al kleren klaar leggen etc), dan voelt het wel heel erg oneerlijk dat die kinderen dan deze "consequentie" (wat gewoon als een straf voor hun voelt) opgelegd krijgen. @Villa Kakelbont
Ik weet niet waarom je mij noemt? Mijn kinderen zijn nog nooit aangesproken op het te laat komen of gestraft. Ze komen ook niet een half uur te laat hè, gaat om 1 of 2 minuten. Mijn kinderen hebben er ook geen last van zoals anderen gesuggereerd hebben. Dat ze zich beschaamd voelen ofzo... geen sprake van.
Ik heb echt een hekel aan te laat komen. Wij moeten altijd met de buurtbus naar school (zoon zit in een ander dorp op school en ik heb geen auto) en ik boek altijd heel bewust een kwartier vroeger, met de kans dat we dan nog een kwartier moeten wachten bij school. Dat heb ik er gerust voor over want de keren dat ik te laat kwam geneer ik me ontzettend. Laatst waren we een paar minuten later omdat het busje iemand anders moest ophalen aan de andere kant van het dorp en ik heb me echt uitgebreid staan verontschuldigen bij school. Uiteraard zijn er altijd redenen dat iemand er niks aan kan doen maar mijn partner heeft ADD en is altijd te laat, tenzij hij bijv een lezing moet geven, dan is hij ineens wel op tijd. Heel bijzonder vind ik dat.
Maar dat is toch juist typisch voor ADD? Totaal de mist in gaan met plannen en tijdsbesef, tenzij er iets is met extra druk/spanning waardoor het dan even wel lukt, of soms juist extra optijd etc.
Nou ja, als je structureel te laat komt en dan de consequenties krijgt oke. Maar ik ben echt van mening dat je geen pauze af moet pakken. De frisse lucht en de beweging is goed om daarna weer goed te kunnen werken. Pak dan leuke tijd af van de vrije tijd of wanneer ze een spelletje spelen. Overigens moeten ze dan ook melden dat hij nog binnen zit.
Dit zijn logistieke uitdagingen wat je op geen andere manier op kan lossen. In dit geval fiets je de benen uit je lijf. Wel fijn dat ze nu die paar min eerder binnen mogen komen.
Zelf ben ik ook chaotisch maar doe nu elke dag het zelfde en er is geen tijd voor andere dingen zoals spelen. Op zijn oude school was hij wel altijd optijd maar niet altijd binnen. Het was een strijd. Hij zat niet op zijn plek en school was vreselijk. Hij moest soms overgenomen door ib'er of directeur. Op zijn nieuwe school moet hij veel eerder klaar staan. 7.20 uit bed, hij smeert zijn ontbijt ik maak zijn lunch. Samen ontbijten. Dat kan dan in rust. Om 7.10 gaat hij zijn tas inpakken, tandenpoetsen , wc. Om 7.20 jas aan 7.25 op de fiets. Dan hebben we ook nog speling. Te laat komen is nu vaak de kinderen die in de buurt wonen. De rest is afhankelijk van de taxi. De meeste vinden het echt vervelend wanneer ze binnen komen wanneer de rest al bezig is. Onrust door het gevoel dat je al achter loopt.
Dit zijn logistieke uitdagingen wat je op geen andere manier op kan lossen. In dit geval fiets je de benen uit je lijf. Wel fijn dat ze nu die paar min eerder binnen mogen komen.
Dat is basis introductie ADHD inderdaad. Valt me sowieso op hoor hoe weinig mensen weten over hoe ADHD werkt. Iemand die er niets mee te maken heeft logisch, maar als je kind , je partner of jijzelf adhd’er bent , dan leer je toch over hoe dat neurologisch allemaal werkt? Hoe het zit met werkgeheugen, prikkelcellen, dopamine aanmaak/afgifte, executieve functies, enz. En je leert waar de moeilijkheden voor die persoon liggen want elke adhd’er is anders. toch blijf ik mensen (ook hier) hun eigen ervaring met adhd projecten op anderen. ‘Pietje kan het wel, dus het zijn smoesjes dat Marietje het niet kan.’ Zou je hetzelfde zeggen over iemand met eenzelfde spieraandoening ? : ‘Pietje kan wel hardlopen. Iedereen is anders dus je hoeft niet perse te rennen, maar je kan toch wel gewoon lopen? Dat kan je toch tenminste oefenen? Je moet wel oefenen hoor. Bewijs aan mij hoe hard je probeert , dan oordeel ik of dat genoeg is of dat je eigenlijk gewoon niet echt wil.’ Gekke dingen vind ik dat.
Het was ook zeker niet beledigend bedoeld hoor, ik kan er zelf altijd wel om lachen maar zie ook hoe mijn partner hier af en toe flink mee stoeit, en dat vind ik vervelend voor hem. Neemt niet weg dat het voor een omgeving soms ook lastig kan zijn met gedachten als: waarom is die lezing wel belangrijk genoeg om op tijd te komen maar laat je mij een uur op het station in de kou staan? Ik denk dat er voor beide kanten ruimte mag zijn
Absoluut! Voor mijn man , en zelfs voor mijn kinderen, is mijn adhd echt niet altijd leuk. Mijn ‘prestatie’ is heel wisselvallig , ik heb dagen dat ik niets uit handen krijg en erg in mijn hoofd zit. Ik ervaar dan veel frustratie want mijn brein zet niet om in actie. Maar van binnen raast het wel door, ik zit overvol. Zo overwhelmed dat het alles plat legt. Aan de buitenkant denkt men dat ik aan het ontspannen ben, of lui ben zelfs want kijk wat er allemaal nog moet gebeuren. Maar ik zit compleet vol en vast. Alsof er 15 auto.s door dezelfde tunnel moeten en ze willen allemaal voorrang maar niemand neemt het. Ze staan allemaal stil maar toeteren wel als een gek. go go go! Maar niemand doet wat. Ik krijg ze niet in beweging en ze maken een partij klote herrie, en alles is ondertussen veel te laat en er komen alleen maar meer auto’s bij. Als er dan iets kleins gebeurt ; een klein autootje in de vorm van een kind dat struikelt over een paar schoenen komt dan vanachter de rij heel hard aanrijden en rijdt met een rolvaart die tunnel door. Als een soort knal wordt ik ‘wakker’ en ik snauw door de schrik en heftigheid van het contrast tussen waar ik was en nu ben. Aan de buitenkant zien mijn kinderen een moeder die op d’r telefoon zit en opeens uit het niets overdreven reageert want iemand struikelt. Dat moet voor hun erg vervelend zijn. Ikzelf ben op zo’n moment overprikkelt door - aan de buitenkant - niets. Die dagen komen niet veel voor hoor gelukkig ( dankzij medicatie ) , maar ik heb ze nog wel en die zullen ook blijven helaas. er zijn adhd’ers die dit niet zo hebben (met name de ADD’ers hebben dit) , maar omdat zij dit niet hebben wil het niet zeggen dat ik iets verkeerds doe. Dit is hoe mijn adhd zich uit in mij. Een ander heeft veel meer probleem met tijdsbesef of impulsie bijvoorbeeld. Daar heb ik minder last van. Maar ook dat wil niet zeggen dat de ander daarom iets verkeerd doet, of niet hard genoeg probeert. Adhd is een handicap , een onzichtbare , en dat maakt het onbegrip van anderen erg groot. Ze snappen niet hoe het werkt, dingen lijken tegenstrijdig. de oplossing is kennis.
Voor de geïnteresseerden : medicatie zorgt er bij mij voor dat er minder autootjes in de rij komen te staan, er zijn minder opstoppingen omdat ze beter weten welk prioriteitsniveau ze hebben. Ik kan autootjes zelf (ongeveer) in beweging zetten of ze laten wachten. Kleine snelle autootjes rijden langzamer en gaan met het verkeer mee. De ruimte voor accuut prioriteit is er. ..en men (gedachten) schreeuwen minder en wat minder luid. Ik heb meer overzicht , meer controle , meer balans. En daarmee ben ik minder overprikkelt, en ervaar ik minder frustratie. En dus minder emotioneel / explosief / wisselvallig naar de buitenwereld. Ook stabieler in prestatie. Een kind dat over schoenen struikelt kan ik prima aan. Het kleine autootje kan prima voor de vrachtwagen langs de tunnel in = ik ben onderweg naar de keuken, mijn handen vol met vaat, een kind struikelt : ‘kind, pas je op waar je loopt? Ruim de schoenen maar meteen even op. Ik kom er zo aan.’ No big deal
Ja idd. Bij belangrijke afspraken ben ik altijd goed op tijd, op m’n werk ook altijd op tijd. Maar als mn dochter om 10:30 moet verzamelen voor de wedstrijd dan moet m’n man zeggen wanneer we weg moeten, anders komen we te laat. (Wel op tijd voor de wedstrijd, maar ze verzamelen altijd een half uur van te voren om nog in te lopen enzo.
zo ik wist niet dat ik adhd heb maar zou zeggen dat ik dit geschreven heb. En heb nog veel meer dingen last van die op adhd lijken.