Wat leuk dat je ook weer door gaat voor een tweede. Lijkt me wel spannend om weer zo een traject in te gaan! Waar moeten jullie precies op wachten eigenlijk? Wat gaan ze eerst nog doen?
@DBoer sorry ik wilde nog op je reageren maar is een beetje later geworden. Er was even iets tussengekomen zoals je ziet Nee maar wat knap van je dat je nu toch eerst kiest voor jezelf. Lijkt me een moeilijke keuze als je het anders voor ogen had qua tweede kort erop, maar uiteindelijk is het het allerbelangrijkst dat jij weer goed in je vel zit. Wel vervelend om te lezen dat je het zo zwaar hebt (gehad). Mag ik vragen wat de bevalling en kraamtijd voor jou zo traumatisch hebben gemaakt? Ik hoop dat EMDR je goed gaat helpen, ik heb er hele positieve verhalen over gehoord!
@Nino12 ook nog even een reactie op jouw vraag: wat ik zo heftig vond was de onzekerheid in het eerste trimester en de ongemakken in het laatste trimester. Eerste trimester was ik een angstig en emotioneel wrak de vorige keer. Ik ging er eigenlijk dagelijks vanuit dat het mis zou gaan en in combinatie met die hormonen was het elke dag een huilbui ik denk op zich dat dat nu wel beter zal gaan. Ik heb nu al een makkelijke ongecompliceerde zwangerschap en bevalling gehad dus eigenlijk geen reden om er nu anders over te denken, al blijft het wel heel spannend. Verder had ik zo extreem veel last van rusteloze benen. Vanaf 25 weken sliep ik gemiddeld 3 a 4 uur per nacht als het niet minder was. Iedereen zei: geniet er maar van dat je nu nog kunt slapen, straks met een kleine gaat dat niet meer. Nou ik heb het compleet anders ervaren, sinds de dag van de bevalling kon ik eindelijk weer slapen. Het gehuil midden in de nacht vond ik niks in vergelijking met de vreselijke rusteloze benen, wat een hels gevoel is dat, ik werd gewoon echt helemaal gek. En ja die bekkenklachten waren ook vervelend. Had er dagen tussen zitten dat ik bijna niet meer kon bewegen. Maar heb me voorgenomen om nu wat meer spier/krachtoefeningen te gaan doen om mijn bekken wat sterker en stabieler te houden. Hopelijk helpt dat. En bedankt voor je felicitatie! Hoe gaat het bij jou verder met de kleine? Hoe is het nu met haar gezondheid? Eerder had ze hydrofenose toch? Is ze daar inmiddels overheen gegroeid of is dat toch een blijvend probleem...?
Dan snap ik helemaal wat je zegt! Hopelijk zijn je benen deze zwangerschap een beetje lief voor je! Ik denk dat het zeker kan helpen om oefeningen te doen voor je bekken! Ga je daar dan ook voor naar een fysio? Hoe voel je je nu?? hier gaat het goed! De kleine meid groeit zo hard en het is zo’n heerlijk meisje❤️. Wat goed dat je dat onthouden hebt! In december moeten we weer naar het ziekenhuis in Utrecht en dan horen we of ze geopereerd gaat worden of dat we als proef gaan stoppen met de antibiotica (dan is het letterlijk afwachten of ze ziek wordt of niet) vind beide heel heftig…. Gelukkig heeft ze er zelf op moment geen last van! Dat maakt veel goed.
Wauw gefeliciteerd met je zwangerschap zeg!! Wat fijn dat het weer zo snel is gelukt . Mijn bevalling is eigenlijk van begin tot eind 1 groot drama geweest: bijna 42 weken zwanger geweest, 3 dagen zware (voor)weeën gehad en dus 3 nachten niet geslapen, toen verplicht naar het ziekenhuis omdat hij in het vruchtwater had gepoept,(wat ik echt niet wou, wou een badbevalling thuis want heb gewoon nare associaties met ziekenhuizen), toen een helse weeënstorm gehad door de weeënopwekkers (die ik trouwens ook niet wou, maarja, ziekenhuis protocol). Er werd echt niet naar me geluisterd, zo wou ik bijvoorbeeld niet op mijn rug persen omdat dit voor mij echt niet werkte, maar ik moest toch op mijn rug blijven liggen en moest gewoon doorgaan. Uiteindelijk hebben ze me na 45 minuten persen plots volledig aan gort geknipt en hem met de vacuümpomp eruit getrokken (niks is besproken/verteld/uitgelegd o.i.d., de kamer stond ineens vol,ik had geen flauw idee wat er aan de hand was en zo ging de gyneacoloog daar beneden ineens vol aan de slag). Daarbij hadden ze blijkbaar niet goed gecommuniceerd dat mijn ruggenprik al 2 uren uit stond omdat ik eerst geen persweeën had, dus dit alles inclusief hechten is zonder verdoving gedaan waarbij ik zó veel pijn heb gehad. Pas 8 weken later ben ik na een gesprek met de gyneacoloog erachter te komen wat er nou eigenlijk aan de hand was. Vervolgens heb ik in mijn kraamweek een kraambedpsychose gehad, ben ik heel depressief geweest en heb ik een héél lang, pijnlijk en traag lichamelijk herstel gehad. Wat ik vooral traumatisch heb ervaren aan de bevalling is dat er gewoon zo veel dingen zonder overleg of uitleg zijn gedaan, ik heb 0,0 controle gehad en dat heeft gewoon mega veel impact gehad. Daarnaast is de kraamtijd ook gewoon heel traumatisch en zwart geweest en zijn de eerste maanden met hem ook heel pittig geweest, hij deed niks anders dan huilen. Inmiddels heb ik al best wel wat emdr sessies gehad, en ik merk echt al wel verschil! Ik heb al veel minder last van triggers en nachtmerries. Het kan natuurlijk niet alles verhelpen, sommige dingen hebben ook gewoon tijd nodig om een plekje te geven, maar ik ben wel positief erover
Pff ontzettend pittig! Er is veel gebeurd in een relatief korte periode. Denk je alles gehad te hebben, krijg je ook nog een een psychose en depressie. Moet zwaar geweest zijn ❤️ Merkte je bij jezelf dat je in een psychose zat of heb je dat zelf niet echt bewust meegemaakt? Fijn dat de emdr lijkt aan te slaan Op naar een fijne toekomst ❤️
Heel heftig zeg.... Echt van begin tot eind. Klinkt inderdaad behoorlijk traumatisch. Wat goed dat je daar behandeling voor hebt en het idee hebt dat het wat begint te werken. En jeeetje dan ben je voorbij de bevalling, krijg je ook nog een psychose en depressie. Zal misschien ook wel juist het gevolg zijn van jouw heftige bevalling, maar dan toch. Heel veel sterkte en succes met de verdere behandeling!
ooh spannend zeg hoe dat verder met haar gaat! Gelukkig gaat het nu met de antibiotica in elk geval goed. Hopelijk is ze er toch overheen gegroeid en gaat het ook straks goed wanneer je de antibiotica stopt! Hier ook wel bekend met langdurige antibiotica. S heeft chronische luchtweginfecties waarschijnlijk door een bronchomalacie (onderontwikkeling van de bronchien). Hij heeft nu ook al maanden lang antibiotica en binnenkort stoppen om te kijken hoe dat gaat... Hopelijk groeien onze kindjes gewoon overal overheen!
Heel wat beter! Ons mannetje is zooo vrolijk ondertussen! Huilt echt nog amper. Hij lijkt al zijn traantjes wel hebben opgehuild de eerste 3 maanden van zijn leventje. Met mij gaat het een stuk beter. De depressie lijkt over te zijn, alleen blijven sommige angsten nog hangen. Ik hoop dat deze ook slijten Wel zijn mijn man en ik getraumatiseerd door de eerste maanden met ons zoontje. Ik denk dus niet dat er hier snel of ooit een 2de kindje zal komen.
ja dat hopen wij stiekem ook! Oh jeetje dat is ook vrij heftig! Wat als het dan niet goed gaat? Zijn er dan nog andere opties? Ja dat hoop ik ook heel erg voor jullie ❤️
Wat super fijn dat het goed gaat met jullie mannetje en dat het ook goed gaat met jou! Dat is ineens zo anders, dan kun je er ook echt van genieten❤️. Krijgen of willen jullie ook hulp om dat een beetje te kunnen verwerken? Snap heel goed dat jullie daar nu niet aan moeten denken, mogelijk dat er over een tijd meer ruimte is om daar bij stil te staan?
Énorm fijn! We genieten er zo hard van! Knuffelen thuis, maar ook gewoon zo veel op stap gaan, restaurant bezoekjes,… dingen waar we 1,5 maand geleden nog niet eens van durfden dromen. Eindelijk zitten we op onze roze wolk met een schat van een baby die iedereen om zijn vingertje windt. Mijn man begint soms over een 2de dat als hij ons zoontje ziet hij dat erg vind dat hij enig kind blijft. Ik vind het dan weer vreselijk dat alle eerste keren ook meteen de laatste keren zijn en rouw wel een beetje om het feit dat ook dat niet mee zat. Maar we gaan voorlopig beiden voor de ‘hoofd in het zand’ techniek als het om ons trauma gaat. We hebben besloten dat we de komende 4 jaar geen definitieve keuzes gaan maken en het naast ons neer leggen/ ons hoofd er niet over gaan breken. Als iemand toch de drang krijgt voor een 2de kindje moeten we het gewoon bespreken en goed doorpraten met elkaar en eventueel professionele hulp zoeken of familie duidelijk inlichten dat we echt hulp nodig gaan hebben die eerste maanden. Maar voor nu wil ik eerst weer 100% angstloos leven met mijn zoontje, dat is mijn prioriteit. <3
Ohhh je klinkt zoveel beter als toen! En hoe fijn dat je zoontje nu niet meer zoveel huilt ❤️ Nu kan het genieten beginnen! En over een tweede kindje; daar hoef je echt nog niet aan te denken hoor! Je zoontje is pas een paar maandjes. Wie weet slijt het gevoel van de eerste 3 maanden. Wie weet ook niet. Het is zoals het is ❤️ Ik moet er ook echt nog niet aan denken
Ja inmiddels 2 weken. Ze gaat 2 dagen. Ik vind het echt vre se lijk Ik mis haar zo erg als ze niet bij me is. Pfff ik hoop dat het gevoel minder wordt. Ze doet het goed daar gelukkig! Al is ze daar wel stiller dan thuis. Ze zit dan echt in de observerende modus. En jouw kleintje?