Jemig wat schrikken!! Dat was dan heel heftig. Onze eerste keer hebben we midden in de nacht ook heel lang in de bloedhete badkamer gelopen. 1 zoon op schoot de andere op het internet zoeken wat je moet doen en vooral voor hoe lang. Vond het heel heftig. Fijn dat hij nou thuis is, hopelijk knapt hij snel op
Collegaatje had t met dr zoontje maar die ging juist buiten lopen, werkte voor hun beter dan stomen. Die liet me toen op dr telefoon horen hoor haar kleine man klonk...snap dat als je 15 bent je helemaal in de stress zit. Sterkte @Maan14!!! Wat rolstoelen betreft, binnenstad dordt hebben ze een stuk oplopend wat gelijktijdig ook schuin naar de weg afloopt. Dus je moet al omhoog en ook continue corrigeren om nog op de stoel te blijven. Als duwer kost dat stuk echt je knie, zeker met die leenrolstoelen (en ik had een lichte...volgens de leennormen dan, in mn uppie was er ook weinig beweging in te krijgen )
Tjonge omdat er geen meldingen zijn verder komen ze niet voor een vogeltje. Leg dat je dochter maar eens uit. Hebben nu het vogeltje beschut gezet (geen doosje). Achter zware tegels die schuin staan en een kant na genoeg dicht 9hij kan er uit hoor. En de ander kant een beeldje. Nu maar hopen dat er niet weer een kat zo iets heeft o lekker. Kat had hem te pakken maar maakte hem niet dood.
[ Dat was hier de tweede optie, ze gaven aan dat als het stomen niet werkte ik met hem naar buiten moest gaan.
Het is ook echt doodeng. Ik heb het zelf met de jonge kinderen niet meegemaakt maar wel met mijn oudste die toen 10 was. Volgens de HAP (daar om 4u 's nachts naar toe gereden) was het uitzonderlijk op die leeftijd. Ik wist gelukkig wat het was omdat ik zelf ook heel vaak in de douche heb gezeten als kind met aanvallen dus wist ook wat te doen. Ik hoop voor jullie dat het met de medicatie onder controle blijft en wens jullie een rustige nacht toe!
Zo asociaal, het is alsof je niet meer meetelt wanneer je in een rolstoel zit, alsof je zelf geen brein meer hebt om te kunnen gebruiken - dat denken veel mensen. Zelf geen ervaring mee, maar ik vind het zo absurd hoe mensen in een rolstoel behandeld worden...
De manier waarop maakt ook verschil, iemand aan de kant duwen omdat je zelf bij een rek wilt kijken, vind ik vervelender dan wanneer iemand duwt om te helpen (laatst een helling naar boven, vond dat wel mooi om te zien, iemand hield de rolstoel tegen zodat die niet naar beneden zou rollen, maar zo subtiel dat onze dochter het niet had gemerkt). We vertellen onze dochter nu ook dat de meeste mensen het goed bedoelen en haar willen helpen, maar het soms vergeten te zeggen of te vragen. En zelfs onze andere kinderen vergeten het wel eens te vragen of ze kunnen helpen of dat onze dochter het zelf wil doen. Onze dochter vindt het prima om geholpen/geduwd te worden, maar dan wel even vooraf zeggen.
Dat was heel helder bij mijn zoon, hij wilde er langs. Maar zoals gezegd, die fout maakt hij niet meer. Hij heeft nu al jaren kinderen in zijn klas die van een rolstoel gebruik maken, dus inmiddels weet hij beter.
De rij bij BCC vandaag (uitverkoop) lange rij maar ontzettend gemoedelijk. Ging elke keer een x aantal mensen naar binnen om t gereguleerd te houden dus dan moet je even wachten. We stonden eigenlijk heel verbaasd van "hehe we kunnen t aĺlemaal nog wel, gewoon geduldig wachten". Wel zo fijn voor t winkelpersoneel wat geacht wordt aanwezig te zijn, t voelt zo dubbel in hun schoenen. Maar gelukkig iedereen netjes en geduldig, kan daar alleen maar heel blij om zijn heb t wel anders meegemaakt.
Onze zoon heeft dit opschool ook echt geleerd. Dat kindje x in een rolstoel zit betekent niet dat je hem maar te pas en on te pas moet duwen al is het lief bedoeld. Laats met ouderavond mochten de kinderen ook gym laten zien. Die van ons race in een sportrolstoel, maakt wheelies over balance dingen heen etc. Wij stonden er echt van te kijken wat hij opeens allemaal uit zijn hoed toverde. Hij zit normaal niet in een rolstoel, maar met gym gebruiken ze beiden, ook framerunners.
Met 4 jaar is het ook heel begrijpelijk dat hij daar verder niet over nadacht. En een prima reactie van jou. Ik heb zelf weinig ervaring met dit onderwerp. Alleen dat mijn oma vroeger zei dat ze zich net de koningin voelde. Mensen keken naar haar (automatische reactie) en om zich een houding te geven zeiden ze gedag. Dus als we met haar gingen wandelen was ze de hele tijd mensen aan het groeten Waren andere tijden blijkbaar
Van een kind kan ik me dit echt prima voorstellen, zou ik het ook echt niet kwalijk nemen. Maar echt bizar hoe veel volwassenen je gewoon even ergens anders parkeren. Of denken dat je op de tram staat te wachten, in plaats van in de rij van de kassa. @Mamafiets Mensen staren echt enorm, maar zeggen niks. En als je terug kijkt, kijken ze weg alsof ze zich schamen. Het is helemaal erg als er dan ook nog ergens een slangetje loopt. Ik heb nu een soort rugzak waar het infuus in kan, dat gaat naar mijn arm. Vorige keer had ik ook nog sondevoeding, dus dat was echt super zichtbaar. En zie je mensen kijken, wegkijken, lopen ze iets verder en dan hoor je meteen "Och, zielig he? Zo'n jong gezin en een moeder met kanker". Terwijl ik zwanger ben en verder, op wat kleine mankementen (te verhelpen met een zalfje of pilletje) niks mankeer.
Mijn man. Ziet er verkouden uit, klinkt verkouden, klaagt verkouden maar heeft last van allergie beweert ie. Zucht. Je bent verkouden, omarm het maar gewoon! (Hij pakt nu neusspray, loopt met rol wc papier voor zn neus en rommelt in de la met oa pijnstillers....) Nee ziek hij nooit. Hij is altijd spontaan... allergisch.
Nouja het goede nieuws is allergie is bij lange na niet zo dodelijk als de mannengriep. Althans zo gaat de legende. Goed glas whisky helpt best wel om die allergie te bestrijden (en trekt de boel goed open/desinfecteert aardig).
Zo keken ze ook naar mn vader. Hij had restschade van een herseninfarct. Ze praatten alsof hij debiel was (als ze die moeite al namen), ze dachten dat hij stomdronken was en hij werd nagekeken als een lepra patient. Afasie verziekt je leven behoorlijk en je wereld wordt verdraaide stil en klein als je beseft waar je een goed werkend taalcentrum met enige verwerkingssnelheid allemaal voor nodig hebt. Koester en bescherm die grijze massa, ik kan het afasie pad van harte afraden. Hoe je wereld kan veranderen...pffffff
Onze zoon heeft dysfasie/dysartrie. Hij word inderdaad vaak behandeld als iemand die zwakbegaafd is. Of ze negeren hem & kijken mij aan. Terwijl als ze moeite doen ze hem gewoon kunnen verstaan. Maar je moet hem goed aankijken en alles aanhoren om de context te begrijpen. Heel moeilijke schijnbaar. Maar we krijgen ook vaak te horen. Heeft hij geen logopedie ofzo. ' jawel al sinds hij 2 is, maar zij kunnen niet toveren'
Even een vraagje dan voor personen in een rolstoel... Mijn oudste dochter is altijd heel erg nieuwsgierig en heeft dan altijd wat vragen, zo vorige vakantie ook over een kind in een rolstoel: als hij moet eten, moet hij dan ook in de rolstoel aan tafel of toch een stoel... Ik ben dan vaak van mening dat het een mooie vraag is en zeg haar dat ze het moet vragen. Maar is dit wel juist? Krijgen jullie liever vragen van bv. kinderen - oh jij hebt een slangetje, waarvoor dient dat? Of liever niet? Of hangt dat erg af van de situatie? Ik besef dat ik als volwassene die vraag niet echt hoor te stellen maar als kinderen een vraag hebben, mogen ze die vraag dan komen stellen?
Het kreunt. Niet van genot, maar van ellende. Hij is wel naar zn werk hoor maar hij moest toegeven dat hij echt verkouden is nu Please laat t niet doorslaan naar de mannengriep. Ik hoef geen 4e kind erbij die zeurt en geen actie wil ondernemen om t euvel te verlichten
Ben ik ook wel benieuwd na, hoe iemand met een zichtbare beperking dat zo graag willen hebben. Wat ik nu doe, is hardop proberen uit te leggen wat die persoon heeft, en dan niet alleen negatief. Dan krijgt die persoon hopelijk niet het gevoel dat we over hem/haar aan het praten zijn in het geniep. Bij iemand in een rolstoel zeg ik dan bijv dat er veel redenen kunnen zijn dat iemand in een rolstoel zit, bijv helemaal niet kunnen lopen of niet lang kunnen lopen en dat het met een rolstoel toch fijn is dat iemand wel kan voortbewegen. Soms vraagt hij dan door: of die persoon liever niet in een rolstoel had gezeten. Ik zeg dan, ik denk het wel, maar als je het wilt weten, kun je het misschien ook gewoon vragen. Zou bovenstaande als vervelend ervaren kunnen worden?