Met G kijk ik een beetje wat voor type persoon het is. Zij is gefascineerd door blinden en hoe ze dan hun weg weten te vinden, vindt ze ontzettend knap en bijzonder.
Lastig lijkt me dat. Zeg dan gewoon hoi of zo. Dat mensen kijken kan je denk ik weinig aan doen. Wanneer iets opvalt gaan je ogen automatisch die richting uit. Jij kijkt ws ook automatisch als er een man langsloopt met een lange baard en een felgele bloemetjesjurk (om maar even een random iets te noemen wat opvalt ) Maar dat is geen reden om niet vriendelijk te doen of te gaan staren. Hier in de buurt een man die buitenshuis een gasmasker moet dragen. Hij heeft een jasje met de tekst "ik ben allergiepatient, vraag gerust". Denk dat hij ook genoeg nare dingen gehoord heeft.
Ja, nog een beetje van de oertijd denk ik dat we alert moesten zijn op alles wat vreemd was, want het zou wel gevaar kunnen opleveren.
Klopt. Mensen die zichtbaar wat mankeren kunnen pathogenen bij zich dragen dus dat wij erop letten is heel normaal. Instinctief valt t op. Alleen is t brein dusver ontwikkeld dat we wel weten hoe t heurt. Maar dat wel kijken, is heel normaal. Dat we staren weer niet. Minus jonge kinderen, die moeten het nog leren wat sociaal acceptabel is. En vaak ook wel oude mensen. Die staren ook sneller incl commentaar als je pech hebt. Voormalig klasgenoot kreeg te horen of ze niet liever dood was geweest nou daar sta je dan in de AH je boodschappen te doen, dat zo'n ouwe taaie even die vraag stelt.
Dat vond ik wel frappant. Ik had recent een ladyboy op visite (ik kende hem niet, hij kwam mee met een moeder van vriendje die speelde) en mijn kids keken niet op of om. Terwijl hij een hele opvallende verschijning was incl plastische chirurgie die wat geknutseld had. Maar als er iemand komt met een puist op t gezicht, zit nr 2 er vol bewondering naar te kijken
Nou ik had in de binnenspeeltuin een dame met wat achteraf bleek therapeutische handondersteuning (silversplint). Ik vond het er gewoon uit zien als een fantastisch hand juweel. Was stomverbaasd dat dat dus een hulpmiddel was. Werkelijk een plaatje om te zien én met functie. Was toen wel brutaal genoeg om de allicht hele domme vraag te stellen of t nu een sierraad was of niet. Was een hele constructie ter ondersteuning van dr gewrichten, maar echt petje af voor de maker. Design meets healthcare, mag vaker gebeuren!!!
De vragen die je hierboven noemt (wel/niet eten in de rolstoel) vind ik erg leuk -heeft nog nooit iemand gevraagd. Ik merk dat het vaak het gesprek opent, na een paar vragen zijn kinderen uitgevraagd (klaar) en gaan ze samen spelen. Dus ik (wij) vind het fijn als vragen gewoon gesteld worden. Leukste vraag die onze dochter een keer kreeg was "Maar kun je dan wel zwemmen?" (vraagsteller was net met zwemles begonnen). Onze dochter heeft heel netjes geantwoord; "Ja natuurlijk, ik heb toch armen" (waar ik zelf erg om moest lachen, want haar armen zijn spastischer dan haar benen). Als er wordt gevraagd wat ze heeft/waarom ze niet kan lopen/in een rolstoel zit, vraag ik het even aan onze dochter. Bij volwassenen heeft ze er niet altijd zin in om weer te vertellen wat ze heeft. Dan overleg ik even of ze het zelf wil vertellen of ik het mag doen, en of ze erbij wil zijn of alvast wil gaan spelen (of wat anders wat we zouden gaan doen). Bij kinderen is de drempel lager, misschien ook wel omdat ze daarna vaak met de 'vraagsteller' gaat spelen. En onze dochter heeft ook wel eens aan mij gevraagd waarom iedereen dat wil weten, om prompt een halfuur later met open mond te staren naar een man met wit-rode stok en te vragen wat hij heeft. Toen heb ik direct uitgelegd dat als iets anders is, dat opvalt. Bij die man valt de stok op, bij onze dochter de rolstoel en daarom zijn de mensen nieuwsgierig en willen ze weten wat het is/waarvoor. In het zwembad vingen we een keer de opmerking van 2 meiden (denk een jaar of 11-12) op: "Ach, dat is ook zielig dat dat meisje in een rolstoel zit". Onze dochter heeft zich omgedraaid (meiden liepen achter ons) heeft een grote stralende lach gegeven en zei "echt niet". Waarop die meiden zeiden "o, ze kijkt wel heel blij". Ik ben 1x overvallen door een vraag (zou ik zelf niet durven stellen) dat was hoe de levensverwachting van onze dochter is. Maar meestal zijn het toch dezelfde vragen, en weten we wat we kunnen verwachten en hebben we 'standaardantwoorden' paraat. Waar ik na al die jaren nog steeds kriegelig van kan worden is van oudere mensen (ongeveer 80+) die het dan over een ongelukkig kindje hebben en dat het zo erg en verschrikkelijk is. Onze dochter heeft een heel blij karakter (natuurlijk ook wel eens boos of verdrietig) en vindt het tot nu toe de normaalste zaak van de wereld dat ze in een rolstoel zit, volgens mij is ze ook gelukkig, ook al zit ze in een rolstoel. Maar vaak zijn er ook wel grappige vragen of opmerkingen. Vorige week bij de kinderboerderij kreeg ik de vraag van een vader of het zwaar was om een kind met down op te voeden (en ik snapte het eerst nog niet) dus ik zeg: "dat weet ik niet", toen drong pas door, dat hij blijkbaar niet doorhad dat een kind in een rolstoel niet persé een kind met down is, dus even kort uitgelegd wat ze wel heeft. En bij die zelfde kinderboerderij maakte onze tweede ook nog een opmerking waar we erg om moesten lachen. Oudste dochter was op een driewielfietsje aan het rondfietsen (echt de allerkleinste met een rugleuning, zodat ze laag bij de grond zit, dan is de val kleiner als ze valt). Op een recht stuk, precies buiten mijn zicht, was ze teveel naar links gaan hangen en van de zitting afgegleden. Een andere ouder riep heel hard of ik haar wilde optillen, kom ik bij haar, ligt ze op de grond, helemaal dubbel van het lachen en zegt tegen mij dat ze er zelf wel op kan komen. Zegt onze tweede: "Ja, sommige mensen schrikken dan heel erg, maar dat komt gewoon omdat ze niet zoveel verstand hebben van 'zus', maar dat kan ze al zelf". Er was ook nog de vraag van @Vogelinnetje waarvan de dochter vroeg of iemand liever niet in de rolstoel had gezeten. Natuurlijk hadden we het allerliefst gehad dat onze dochter ook gewoon kon lopen, dansen en rennen. Maar we zijn ook erg blij dat ze een (mooie!) rolstoel heeft en niet in een hutje in Afrika hoef te liggen liggen. Tegenwoordig zijn veel hulpmiddelen ook mooi (ik vind echt oprecht dat onze dochter een mooie rolstoel heeft uitgekozen, krijgen we ook best veel reacties op). En eerlijk gezegd zou ik het heel raar vinden als onze dochter morgen opeens zo uit bed zou stappen en geen rolstoel meer nodig zou hebben. Dit is ons normaal, we weten niet beter.
ja, die zien er echt heel mooi uit. Een leerkracht op school heeft ze ook, vindt het zo mooi en sierlijk, heb tijdens het eerste oudergesprek met die juf alleen maar naar haar handen zitten kijken en gezegd dat ik het er zo mooi uit vind zien.
Die heeft mijn fysio ook. Ik heb zeker een half jaar gedacht dat dat een sierraad was Tot het gesprek er een keer toevallig op kwam. Ik helemaal verbaasd Wat omschrijf je dat mooi @korenbloem. En idd. We mogen blij zijn dat die hulpmiddelen er zijn. En als ze dan ook nog mooi te maken zijn is het helemaal mooi
Die zilver werkjes zijn echt heel mooi. Zouden die dan ook in goud zijn ik vergat dat altijd te vragen als ik een met dat zag.
Wat mij betreft mag iedereen een vraag stellen. Ik heb nu een picclijn, een soort infuus in mijn bovenarm. Met een T-shirt is dat zichtbaar. Op de opvang hebben heel veel kinderen vragen gesteld. Maar sporadisch als we buiten zijn, zijn er ook wel volwassenen die er vragen over stellen. Helemaal prima wat mij betreft. Heb liever dat mensen het gewoon vragen, dan een heel scenario in hun hoofd bouwen. Ik zeg altijd tegen mijn dochter: "je mag het vragen, maar het kan ook zijn dat iemand er even niet over wil praten of even geen tijd heeft".
Een Thaise man die zich als vrouw verkleed gaat maar geen aanpassing doet naar het geslacht. Een zij om te zien maar een hij onder de kleren en hij wou ook als hij worden aangesproken.
Hij heeft idd bij de dierenarts een vochtinfuus gehad ja. Uiteindelijk gisteren nog weer bij de dierenarts geweest en het besloten hem te laten gaan. Na 10 dagen had er echt verbetering moeten zijn ipv achteruitgang. Is 8n die 10 dagen ook nog weer 200gr afgevallen dus hij woog nog amper meer als een pak suiker. We hebben nog lekker met hem geknuffeld dit weekend en de 2 katten afscheid van elkaar laten nemen. En het is goed zo,we hebben gedaan wat we konden
Ja uiteindelijk toen op vakantie heeft ze het gevraagd en toen was het antwoord dat ze wel bijna altijd in haar rolstoel zat ook om te eten omdat ze daar beter in ondersteund werd. Echter vertelde die vader toen ook (meisje bleek niet te kunnen spreken) dat ze ook wel een statafel had. Pas s avonds begon dochter daar dan over tegen mij wat dat precies was... Dus heb toen Google geraadpleegd. Moet zeggen dat die vader toen heel open reageerde en daarna aan het zwembad was hij wat aan het 'sukkelen' om haar goed in de band te krijgen en toen vroeg ik hem of ik kon helpen en dat waardeerde hij enorm. Dochter heeft daarna op YouTube een hele tijd nog naar filmpjes gezocht van kinderen in een rolstoel. Maar ben dus blij te horen dat het meestal wel oké is...
Ja mooi idd, en een hele verbrtering tov die goor-beige plastic dingen waarmee mensen het eerder vaak moesten doen. Er gaat een hoop materiaal in zitten dus goud lijkt me onbetaalbaar (en een laagje ook niet handig, het zijn je handen dus dat stoot je er zo vanaf met de dagelijkse dingen)