Ik snap je uitleg. Je kind is op zoveel punten al anders dan een ander. Maar hij wil zo graag niet anders zijn en die fiets benadrukt alleen maar weer zijn anders zijn. Lijkt me idd heel lastig en je kunt het denk ik pas echt begrijpen als ze het zelf meemaakt.
Ik snap wat je bedoelt. Mijn kinderen hebben geen beperking, maar ze zijn wel anders en dat valt het meest op op de basisschool. Midi heeft uiteindelijk groep 6 overgeslagen in de hoop wat meer uitdaging en aansluiting te krijgen en dat liep helemaal verkeerd. Uiteindelijk is hij na groep 7 van school gegaan om een speciaal tussenjaar te doen voor hij naar de middelbare school gaat. In groep 7 zat hij welgeteld 1 dag per week gewoon in de klas. De andere dagdelen had hij interne plusklas, externe plusklas, individuele begeleiding van 2 verschillende mensen en aparte leer/werktijd weg van de rest. Hij is dus na jaren van afwijkend zijn, een jaar lang extra afwijkend geweest. En toen belde scouting aan het eind van het schooljaar of hij misschien een jaar eerder wilde overvliegen naar de volgende groep omdat hij zo voorliep op de rest en meer aansluiting had bij de andere kinderen die zouden overvliegen. En dat was ontzettend goed bedoeld van scouting, ze hadden technisch gezien ook gelijk, maar zowel hij als wij dachten vooral, oh god, nu is hij weer anders. En hij heeft uiteindelijk ervoor gekozen om gewoon bij de welpen te blijven in zijn eigen leeftijdsgroep, hij wilde op 1 plek normaal zijn. Nu hij dit jaar in een klas zit vol kinderen die zijn zoals hij merk ik dat dit soort dingen hem ook minder raken. Hij is niet meer de afwijkende, hij is de norm. En dat doet hem ontzettend veel goed. Dus dat zo'n elektrische fiets bestaat is fantastisch, dat deze gaan gebruiken de beste oplossing is, is duidelijk, maar dat het voor een kind heel moeilijk is om te accepteren dat er weer de nadruk ligt op jouw anders zijn is ook heel logisch.
Hier moest ik ook aan denken. Zoon heeft geen beperking maar net als jou zoon hb anders. Als je hem ziet zie je het niet. Maar zodra je gaat praten met hem zie je andere dingen.vanaf dat hij 4 is geeft hij zelf aan dat hij anders is. Hij heeft geen vrienden, heeft zijn eigen uitdagingen maar heeft zich zelf redelijk geaccepteerd. Hij kan zich zelf niet veranderen. Lastig dat je zoon de fiets als een obstakel ziet, begrijpelijk maar als dit helpt dan is dit het. Weet niet hou oud hij is en of hij problemen heeft met evenwicht want dan is een mountainbike lastig. Weet niet hoe ver hij moet fietsen maar met zo'n fiets heb je een bepaalde houding en dat moet dan ook maar net goed zijn voor hem.
Ik denk dat ik het heel goed snap. Hier ook een kind wat "anders" is. Al zie je het niet aan de buitenkant. Maar zichtbare aanpassingen zijn gewoon lastig. Juist omdat hij niet anders wil zijn. Zelfs in een klas waar hij met heel zijn anders-zijn volledig wordt geaccepteerd.
Jeetje, zo'n kort zinnetje, maar daar zit een heleboel achter. Voor jou ook heel heftig denk ik. Sterkte met dit een plekje te geven. Je bent een dappere vrouw en ik hoop heel erg met je mee dat het idd zo is..
Dat klinkt pittig! Maar ook al heeft hetgeen wat je gedaan hebt, straks geen zelfdoding voorkomen, bedenk dat jij je best hebt gedaan en gedaan hebt wat je kon!
Mooi gezegd ! Wanneer iemand echt niet meer wil, zal je het niet voorkomen maar jij deed wat je kon en hebt mss wel een vershil gemaakt.
Even wat context, oud vriendje, zo nu en dan nog contact op FB. Post heftige emotionele teksten en liedjes de laatste tijd. Paar maanden geleden gesproken en zit in een heftige relatie situatie in combinatie met pijnstiller verslaving. Uiteraard meer achtergrond. Hele, hele goede knul met zijn hart op de juiste plek welke nu word verslonden in het donker en geen weg terug weet te vinden. Hulp laat te lang op zich wachten en poste vanmorgen een bericht over zelfdoding. Waarbij iedereen reageerde met de "het komt wel goed, blijf sterk en ook aan donkere tijden komt een eind", las ik de noodkreet. Heb geantwoord of iemand een HA kon inschakelen. Hem een bericht gestuurd HA te bellen voor crisis opvang, nummer van de luister lijn en 113. Een gezammelijke kennis van ons las mijn berichtje en was er op de achtergrond ook mee bezig. Zij wonen in mijn geboorte stad, 180 km verderop. Ik weet niet waar hij woont oid en aan haar wilde hij ook niks vertellen. Mijn naasten werken bij de brandweer. Op advies van hen heb ik de politie gebeld welke een "health check" gaan doen, kon zijn geboorte datum op FB achterhalen en vanuit daar hebben zij zijn adres gevonden. Ik post dit niet voor een schouderklopje oid. Maar wel voor de zorgmelding, blijf opletten om je heen.
@Asil wat heftig. En wat lief van je. Je hebt het goede gedaan. Ik hoop dat hij uit zijn diepe dal kan klimmen.
De pijn van mijn borstverkleining valt me reuze mee. Het is wel gevoelig maar niet overheersend. Zo blij mee!
Heftige post hoor... Heb blijkbaar het een en ander gemist. Maar wat een enorm goed nieuws!!❤️Probeer een beetje te genieten...!