Interessant om te lezen, ik ken persoonlijk niet echt katholieken. Mijn oma was extreemlinks (communist) en haar broer bekeerde zich tot het katholicisme om met een katholieke vrouw te kunnen trouwen. Zij heeft daarna nooit meer contact gehad met haar broer. Zelfs de AH wilde ze tot ver in de jaren 90 niet naartoe "want dat is een katholieke winkel". Mijn vaderskant is protestants (Nederlands Hervormd en sommigen nog wat strenger), mijn vader is zelf allang niet meer gelovig, maar de meesten in zijn familie nog wel. Toen ik 20 jaar geleden moslim werd nam mijn gereformeerde direct tante afstand van mij, haar heb ik tot de dag van vandaag niet meer gezien of gesproken. Ik snap eigenlijk niet waarom deze dingen niet gewoon samen kunnen gaan. Blijkbaar is het soms echt een breekpunt en is geen contact meer hebben de enige optie voor sommigen.
Ja dit. Ik reageer door ziek zijn even niet heel actief. Maar vond het waardevol om zo meer te leren over de islam. Het geeft meer mensenkennis. En fijn inderdaad dat er ruimte voor is.
Ik heb ooit een gereformeerd vriendje gehad, ging af en toe met hem mee naar de kerk. Heb daar zelf dus echt geen problemen mee. Echter vond ik het wel heftig. Een begrafenis mee gemaakt waar letterlijk de ogen uit mijn hoofd rolde omdat het zo 'kil' was. Het kwam er op neer dat God belangrijker was dan de doden en uit eindelijk vierde we het leven van de dode niet en herdenken we die gene niet maar ging het puur over God. Terwijl bij ons dat totaal anders gaat. Bij een doop bvb vieren we echt het leven, worden wel alle heilige aangeroepen ' een vreemde zal dan vast denken dat we gek geworden en kan best heftig lijken' maar verder vieren we vooral alles.
Dat vind ik zo jammer. Dat verschillende geloven tot dergelijke breuken kan leiden. Geloof kan zo iets moois en sterk zijn. Maar zo vaak wordt het gebruikt om anderen pijn te doen of geweld te rechtvaardigen. Terwijl het hele idee van geloof juist vrede en mededogen is. Goed leven en goed doe voor een ander. En dan terugkomend op waar dit topic om begonnen is..... ik begrijp het echt niet. Zoveel haat aan beide kanten. Ik kan en wil ook absoluut geen kant kiezen. Het enige wat ik wens is vrede. Breek die muur af en leer samen leven. Waarom kan dat niet? Omdat er al te lang en teveel haat is. Ik weet het. Maar verdorie... hoe helpt nog meer geweld dan? Het maakt me zo verdrietig.
Ik kan me als praktiserende soennitische moslim eigenlijk heel goed inleven in hoe het bij protestanten/gereformeerden gaat. Dat "serieuze" ligt mij juist wel, het gaat me dus ook niet zozeer om hoe zij hun geloof beleven en denk zeker ook niet dat iedere protestant hier zo in staat. Ik ken via een studiegroep een Amerikaanse zuster en zij komt van huis uit uit een Amish gemeenschap. Haar familie heeft gewoon nog contact met haar (ze zal dan wel niet gedoopt zijn geweest, vermoed ik). Vind dat wel mooi want zij staan toch wel bekend als een heel strenge geloofsgemeenschap. Deze tante was trouwens nooit heel aardig hoor, nadat mijn ouders uit elkaar gingen merkte ik al eea, het kan dus best dat ze het geloof gewoon als smoesje gebruikte om afstand van ons kunnen te nemen. Mijn man heeft trouwens 1 neef die christen is geworden en een nog een paar andere neven/nichten die atheïst zijn geworden en daar is nog gewoon contact mee.
Ik vond het ook heel waardevol het te zien, keur het zeker ook niet af hoor zo is mijn post niet bedoeld. Maar het is bijzonder hoe dan binnen een 'geloof' door de verschillende stromingen het een wereld van verschil is. Vind het eigenlijk ook wel mooi te lezen dat het binnen de islam net zo is. Dat de ene storming meer het ene doet dan de ander. Inderdaad super fijn hoe hier nu ook over dit normaal gesproken kan worden, met respect voor ieder zijn geloof. Ik geloof zelf ook dat juist het dialoog aan gaan en geloven te bespreken met daar bij ieder in zijn waarde te laten juist veel begrip geeft aan gelovige onderling.
Niet en dat weten ze zelf ook wel dondersgoed. Maar nu hebben ze groen licht, want ze hebben gewaarschuwd en straks wijzen weer alle vingers naar Palestijnen, omdat het ziekenhuis niet geëvacueerd was. Mijn hart breekt elke dag in duizend stukjes, tijdens eten, drinken, douchen en slapen voel ik me schuldig. Hoe kan ik mijn maag blijven vullen, wanneer er zo veel kinderen niks te eten hebben, hoe kan ik rustig in slaap vallen, wetend dat er miljoen mensen hele nacht in angst door zullen brengen en tientallen daarvan het niet gaan overleven. De hele situatie is voortdurend in mijn hoofd, zoals bij velen anderen. Hamas heeft 2 amerikaanse gijzelaars bevrijd, ik blijf hopen en bidden dat het een aanzet tot staakt het vuren en onderhandelen gaat zijn, maar ik vrees van niet.
Klopt en Aljazeera word verbannen . Ze gaan maar door met massamoorden want dat is het inmiddels geworden.
Waarom heb je hier nu zoveel last van dan? Het is toch niet de eerste keer dat zoiets gebeurd? Er is altijd ergens hongersnood, mensen die geen dak boven hun hoofd hebben, kinderen die weggelegd worden, enz.. Of heb je daar altijd last van?
Mijn gok is dat dat te maken heeft met in hoeverre mensen zich inleven, en dat veel mensen in Nederland momenteel enorm bezig zijn met dit onderwerp en veel nieuws erover tot zich krijgen. Als je je dan ook nog door je religie je betrokken voelt bij een bepaalde groep slachtoffers dan is het heel gemakkelijk om je schuldig te gaan voelen. Ik voel me zelf ook regelmatig enorm schuldig dat ik hier in Nederland leef, dat ik een gezin en een huis en werk heb, wat op zo veel plaatsen in de wereld niet mogelijk is. Ik heb ook wel gehad dat ik mezelf verplichtte om continu dankbaar te zijn. Maar dat is niet vol te houden. Ja, wij hebben mega-geluk en ja, het is goed je daar bewust van te zijn en je in anderen in te leven. Maar niemand heeft er wat aan als we ons mentale welzijn verpesten door allesoverheersend schuldgevoel en verplichte dankbaarheid.
Ik snap dat het je raakt en dat het vreselijke berichten zijn, maar ik ben wel benieuwd of je dit ook hebt van berichten over alle andere situaties waar mensen in grote angst of in honger leven. Oprechte vraag, raakt dit je zoveel meer dan de andere berichten? Zo ja, mag ik vragen waar dat vandaan komt?
Meestal houdt het me niet dagen, weken bezig. Er is altijd wel ergens miserie, maar niet op deze schaal. Want hier is er letterlijk geen weg uit, honger,dorst en dan de beschietingen erbij. Ik was net 6 jaar toen er in mijn thuisland oorlog uitbrak, nu bijna 30 jaar geleden. En de eerste dag van de oorlog kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren, zelfs de emoties en angst die ik die dag voelde. Maar wij hadden gewoon iets te eten en te drinken (al moest je ver lopen om water te halen, maar er was altijd water) en op goede dagen ook elektriciteit. Krijg er nog steeds regelmatig nachtmerries over, waarbij ik probeer te vluchten,maar je kan gewoonweg nergens vluchten want aan elke kant is er gevaar. Misschien dat het me daarom extra hard raakt, wetend welke angst die kinderen doormaken, wil niet eens weten welke angst de ouders hebben, geen uitzicht en op een of andere manier dag en nacht moeten doorkomen zonder gek te worden, want je moet door voor je kinderen.
En straks weer de schuld geven aan Hamas dat het een verdwaalde raket was. Kan het niet begrijpen echt waar niet meer.