Dankbaarheid/ tevredenheid

Nee, geen tips, maar ik herken het wel! Ik denk dat onze kinderen wel een stuk jonger zijn, maar we merken het vooral bij de oudste momenteel.

Ik hoor trouwens mijn eigen ouders ook in mijn hoofd als ik het tegen hem heb over dankbaarheid en weet ook dat hij waarschijnlijk helemaal niet in dit soort termen denkt. Hij wil gewoon langer opblijven/nog een snoepje/niet avondeten etc. niet omdat hij ondankbaar is over wat hij allemaal wel heeft, maar omdat dat gewoon is wat hij op dat moment wil.

Ik, en vooral ook mijn man, vind het heel lastig om me daarin te verplaatsen, maar dat zal voor hem andersom niet anders zijn en dat probeer ik me dan maar te bedenken. Soms gaat dat goed en toon ik begrip, soms is het voor ons ook gewoon een lange dag geweest en zeg ik dat tegen hem, met de waarschuwing dat hij over mijn grenzen heen gaat met zijn gedrag en soms schiet ik direct uit mijn slof… Ik heb niet het idee dat het ene beter werkt dan het ander helaas.

Ik lees mee voor tips

 

Ik denk dat jij dat vroeger ook wel deed. Maar dat zijn herinneringen die zowel bij ouder als kind niet blijven hangen. Of je moet een dictatoriale ouder hebben gehad dat je uit pure angst dat niet deed (mijn moeder durfde niet eens gewoon op de bank te relaxen na bv school)

Ik denk dat alle ouders met opgroeiende kids wel eens gedacht hebben; wat ben jij ondankbaar.
Kinderen zien t gewoon anders. Het is vanuit hun geen ondankbaarheid ze zijn gewoon opportunistisch.

Enne bij die blije boswandelkids heb je ook wel zeurders

Gefeliciteerd, je hebt gewoon normale kinderen gewoon blijven begrenzen en mopper gerust hoor. Maar besef dat ze t niet doen omdat ze ondankbaar zijn maar gewoon omdat ze opportunistisch zijn.

 

Ik denk dat je vrij normale kinderen hebt en een gewoon gemiddeld gezin. Niks bijzonders zeg maar.
Maar dat je het vervelend vindt begrijp ik zeker wel. Ik heb ook wel eens van die momenten gehad, maar dat ging ook zo weer over als ik dat even duidelijk had gemaakt. Dan was het bij mij er uit (maar of het gedrag veranderd was betwijfel ik ha ha). Maar ik kon er weer even tegen.
Onze kinderen waren dan wel ouder dan 4 hoor, dat is nog wel jong om je te begrijpen op dat punt.
Je zou kunnen proberen regels af te spreken zoals ieder mag 1x per week iets kiezen om te eten.
Qua verhaaltje bij bedritueel, consequent blijven en echt na 1 stoppen (dus ook je man!) en weg gaan.

 

Ik denk wat je doet dat het goed is, en je op normale kinderen hebt.

Ik.herken het ook, maar realiseer me ook,.die dankbaarheid komt voort uit alle ellende , wees blij dat je 1 snoepje mag, sommige kinderen hebben er geen, wees.blij dat papa 1 verhaaltje leest, sommige hebben geen papa of boekjes, wees blij dat je naar het bos kan, kinderen in de oorlog kunnen dat niet.
Dat is wat er achter die dankbaarheid zit, je moet tevreden zijn met x want een ander heeft x niet.

En ik leg het mn kinderen heus ook wel eens uit, hoe goed zij bedeeld zijn in het leven, maar ben ook blij dat dat niet de hele dag in hun hoofd zit nog.

En dingen die ze saai vinden, ja hier is dat vaak gewoon verveling , iets wat gewoon erbij hoort. Vaak als we dan daadwerkelijk gaan valt het wel mee. En zijn de dingen die ik eerder noemde (blaadjes zoeken om te knutselen etc) ineens wel leuk en zijn ze zo de dag bezig.

Kinderen zijn juist.bezig binnen hun eigen referentiekader om te checken of er meer kan. En nee heb je, ja kun je krijgen. Dat leren we onze kinderen ook, het is alleen rete irritant als ze dat doen voor ouders.

En af en toe uitleggen dat hun referentiekader niet voor iedereen is, en hoe goed ze het hebben, helpt hier vaak wel. Zakgeld ook, koop maar van je zakgeld, heeft hier bij de 6 jarige gezorgd dat hij in ieder geval.nief echt meer om spullen zeurt. Mn 4 jarige doet het dan gewoon maar snapt het principe van geld nog niet helemaal.

En qua eten, weinig tips. Misschien zoals.iemand hier boven zegt, laat ze 1x per.week iets uit kiezen, evt binnen kaders.

En die ideale.kinderen.. ze bestaan niet. Ik heb bv wel.bos kinderen die dan vrolijk en rennend door het bos.gaan, maar het gezeur voor en achteraf krijg je niet mee .

Wat hier trouwens.wel hielp, een beetje, we waren van de week naar lego world en vooraf gezegd, we gaan niks kopen, je mag wel dingen kiezen voor je lijstje van. Sint / verjaardag. 1x in de winkel gevraagd, waar ze niet iets kleins mochten , en toen heb ik gezegd , als je dat van je zakgeld wilt, prima, maar heb je die rij gezien, ik ga er niet instaan. Toen hoefde hij ook niet.

 

Zeuren komt voor een deel ook omdat ze weten dat het effect heeft. Vaste regels en daar nooit van afwijken, 100% consequent in zijn kan wel helpen. En vantevoren idd duidelijk aangeven wat ze kunnen verwachten en wat niet en je zelf daar dan ook aan houden. Gamen is bij ons altijd vanaf 17u , als je uit school komt mag je 1 koekje en savonds bij de thee 1 chocolaatje. Alleen in de vakantie of soms als we een verjaardag hebben ofzo is het anders. Bij ons wordt er nooit gezeurd om eten of gamen in ieder geval. Er wordt hooguit geklaagd dat het zolang duurt voor het 17u is

Maar sommige dingen verander je niks aan. Mijn oudste is al 13 jaar een moeilijke eter, er komen wel steeds gerechten bij die hij lust, maar het gaat heeeel langzaam. En wandelen in een bos heeft hij ookal heel zijn leven geen zin in. Dus dan nemen we een bal mee, of we gaan met vrienden die een hond hebben… of het wordt toch een strandwandeling…proberen het leuker te maken voor hem.

 

Hier hebben we het er thuis ook wel eens over gehad met de kinderen m.b.t. dergelijke situaties toen ze jonger waren.

Maar we hebben het dus niet over dankbaarheid.

Wel dat het voor mij bijv. niet leuk is als er elke keer gezeurd wordt over het eten, daar heb ik echt mijn best op gedaan. En dat ik ook best snap dat ze niet alles lekker vinden, maar dat dat niet leuk is voor degene die het gemaakt heeft.
En dan spiegelen, hoe zij het zouden vinden als zij iets doen of maken en ik dat ga lopen afkraken.

Dat komt hier meer binnen dan dat ik ga beginnen over dankbaarheid.

 

Herkenbaar wel hoor. Vooral ook bij de oudste van 9, de middelste van 6 heeft het wat minder en de jongste van een jaar nog helemaal niet.
Maar hier ook vaak net wat meer willen, al merk ik wel dat dat echt minder is als we maar goed consequent zijn, dan uiteindelijk stopt het wel weer. Mag hij bijv omdat het vreselijk slecht weer is, zoals gisteren, een keer langer gamen, dan probeert hij dat de 3 dagen die volgen ook nog. Mag hij een keer een wat groter koekje bij de thee s avonds dan de avonden erna ook vragen. Probeer steeds te herhalen en uit te leggen dat we soms om een bepaalde reden incidenteel afwijken, maar dat dat dan niet altijd zo hoeft.

Hier is de oudste ook een moeilijke eter en daarin sleept hij helaas soms de middelste mee. Poosje terug was het echt heel erg, toen heb ik voor het eten met hem af gesproken dat hij best iets niet lekker mag vinden, maar hij weet altijd van tevoren wat er op tafel komt dus dan kan hij het tegen mij zeggen en tijdens het eten wordt er niet meer gemopperd. Als je niet meer hoeft zet je zonder verder een heel relaas gewoon je bord aan de kant. Dit heeft er in elk geval voor gezorgd dat het iets gezelliger is aan tafel en dat de middelste meestal gewoon eet, zij lust namelijk best veel en eet doorgaans ook gewoon door. De oudste kan makkelijk een half uur over 1 aardappel en 1 opscheplepel groente doen. Hij heeft dus bijv ook liever dat wij doorgaan met de maaltijd en niet op hem gaan zitten wachten. Hij zit dus wel eens nog alleen aan tafel na de maaltijd, maar vind dat minder erg dan dat de rest maar aan het wachten is tot hij klaar is of zeuren dat hij door moet eten, want dat lukt hem dus vaak echt niet. We proberen dus ook te kijken naar een compromis in situaties die echt lastig zijn. Wanneer ze dan zelf mee mogen denken (binnen kaders inderdaad) gaan ze er makkelijker in mee.

En dat ze dankbaar mogen zijn benoem ik ook wel regelmatig, maar het is volgens mij niet hoe hun hoofd werkt. Soms zegt de oudste ook, ik ben wel dankbaar, maar....
Ergens weet hij ook dat wij op bepaalde gebieden, financieel bijv best de ruimte hebben om zomaar dit of dat te kopen, maar ik doe het niet omdat ik het niet nodig vind en dat vind hij dan stom, want het kan toch gewoon.

 

Dit probeer ik ook wel inderdaad als het om eten gaat, werkt vaak beter
Ik merk dat ik vaak over dankbaarheid begin als m'n frustratiepunt bereikt wordt en m'n geduld een beetje op raakt.

 

@Dubbelgeluk wat hebben jouw jongens ontzettend veel geluk dat ze de ruimte krijgen om het wel te mogen vragen. Ze maken heel dankbaar gebruik van het veilige gevoel in goede zin! Ze leren dat vragen kan, maar het antwoord ook gewoon nee kan blijven. Je geeft ze lessen mee voor het leven. Het is verdrietig dat jij niet die ruimte kreeg om gewoon een normaal kind te zijn (idem voor mijn moeder, opa was een afschuwelijke man en mam voelde zich pas écht veilig en dat ze haar ding mocht doen toen hij dood was. Hij werd 80... )

Wat heerlijk eigenlijk dat ze zich ook druk maken om de kleine dingen des levens, zoals een extra snoepje willen niet belast door die nare dingen van t volwassenen leven. Maar gewoon heerlijk even stampvoetend een extra snoepje op willen eisen.
Overigens als ze hier écht een zeurdag hebben, zijn ze zelf ook gewoon moe vaak. Of ik ben die dag geen happy mama omdat t volwassen zijn tegenvalt met al die rouw, verantwoordelijkheden, slaaptekort.

 

Soms zo herkenbaar hier! Mijn zoon van 7 is een schat maar er zijn periodes dat ik verhalen uit de oude doos trek over mijn werk met daklozen. "Die hebben het pas slecht, jij hebt een warm bed en iedere dag te eten", maar natuurlijk weet ik ook wel dat kinderen daar helemaal niks mee hebben.
Ik denk dat @GroeneBomen het prachtig verwoordt: dit is normaal kindergedrag en dat ze het zo durven te uiten betekent dat ze een fijne en veilige plek ervaren bij jou.

 

Ik denk zelf dat ze blijven zeuren omdat ze toch een bepaalde reactie krijgen. En dat is waarschijnlijk precies de reactie waarop ze zitten te wachten.

Wat eten betreft bv: ik heb 4 kinderen en is er dus altijd wel iemand niet tevreden over het eten, want de een lust geen aziatisch de ander geen hollandse pot, etc. Ik heb inmiddels een dikke huid ontwikkelt en het kan me echt geen zier schelen of ze tevreden zijn met de maaltijd. Vinden ze het niet lekker, eten ze maar niet. Ze krijgen niks anders en ze krijgen van mij alleen de reactie dat ik wel met smaak mijn bord leeg eet. En dus heb ik eigenlijk nooit gezeur aan tafel.

Ik verwacht ook geen dankbaar. Waarvoor moeten ze dankbaar zijn, dat ze te eten krijgen? Dat is toch niet meer dan logisch wat mij betreft.
Net zo goed als dat jij niet altijd hoeft te genieten van je kinderen. Kinderen kunnen nou eenmaal stront vervelend zijn. En op zo’n moment hoef je echt niet van ze te genieten hoor.

Misschien dat je eigenlijk te veel verwachtingen hebt van zowel je kinderen, jezelf en het moederschap. En als dat zo is, zou ik wat meer ‘relaxen’ en de dingen te nemen zoals ze komen. Geniet van de momenten dat ze met smaak eten, en laat het gaan als dat niet het geval is. Verwacht niet een bepaalde dankbaarheid, maar verwacht ook niet dat je altijd en eeuwig je kinderen maar leuk moet vinden. Je mag best van ze balen soms, net zo goed als dat ze soms van jou balen (so be it). Dat maakt niet dat jullie minder van elkaar houden, maar is wel heel normaal in een gezin.

 

Ja maar dankbaarheid is ook echt super lastig. Als je bijv zelf geïrriteerd bent in het verkeer in de ochtendspits dan kun je toch ook niet altijd denken “Wat mag ik toch eigenlijk dankbaar zijn dat ik naar mijn werk mag!” . Als je eenmaal uit de situatie bent kun je dat misschien achteraf wel denken, maar in het moment zelf is dat echt moeilijk.

Ik ben ook streng opgevoed en we hadden ook nooit geld voor leuke dingen. Nu kan ik gelukkig mijn kinderen heel anders opvoeden. Maar zij hebben mijn jeugd niet meegemaakt, zij weten niet hoe het was. Dus het voelt ook oneerlijk om dat wel van ze te verwachten dat ze daarnaar handelen. Mijn verleden en ervaringen horen bij mijn leven en niet automatisch via overerving ook bij hun leven. En de keus om het anders te doen is ook mijn keus voor mij alleen, onvoorwaardelijk, het is niet dat ik dat doe omdat ik er dankbaarheid voor terug wil….

 

Vaak meer willen is herkenbaar hoor en ook hier is de middelste jongen een lastige eter. Soms krijgt hij een restje dat hij lust, soms eet hij niets en soms zit hij met smaak te eten. Ik heb geen zin om er stampij over te maken, maar snap ook niet hoe mijn ouders het vroeger voor elkaar kregen mij ook de dingen die ik niet lekker vond te laten eten. Ik weet nog heel goed dat ik mijn bloemkool tot een soort pap prakte met de aardappels en kaassaus, zodat ik het daarna zo snel mogelijk weg kon krijgen

Extra koekjes en snoepjes vragen ze hier nauwelijks, omdat we dat vrij afgepast en op vaste momenten doen.

Ik denk dat de herkenning die je hier nu leest ook al goed doet, of niet, @Dubbelgeluk?

 

Toen de meiden jonger waren ook steeds gezeur over het eten. Al voor er opgeschept was werd er lustiknie en vies geroepen. Tot ik eens zó boos was en alles terug in de keuken heb gezet en gezegd dat we dan maar niet aten vandaag.
Vanaf dat moment hebben we wat anders bedacht: wie alle schooldagen proeft zonder zeuren, mag op zaterdag een toetje kiezen. Doordeweeks deden we nooit een toetje.
(En dat is dus 5 jaar=5 happen, natuurlijk niet tegen heug en meug bord leeg eten).
Ik herinnerde ze aan de afspraak, en moedigde ze aan als het even moeilijk ging. Hielp erg goed.

 

Wat ik eigenlijk bedoel: negeer het gezeur. Ze hebben blijkbaar door dat je het ergerlijk vindt. Dus waarom daar afspraken over maken? Laat ze lekker zeuren bij iedere hap. Als jij niet meer daarop reageert zal dat een stuk minder interessant worden.
Van mij mogen ze het vies vinden, bij mijn zoon gaat regelmatig zelfs zijn bord schoon weer de kast is. Als ik dat vervelend zou gaan vinden, zou ik inderdaad me er ieder avond aan kunnen ergeren. Het is een keuze om dat niet te doen en gewoon zelf met smaak te eten. En het resultaat is dat er nauwelijks gezeurd wordt over het eten. Het uit zich nu alleen maar in hoeveel er opgeschept/gegeten wordt. Maar dat mag. Ik bepaal wat er op tafel komt, zij bepalen wat ze ervan eten (hoewel ze natuurlijk wel verzoekjes mogen doen).