Waar valt jouw mond van open? Deel 13

Hier dus ook, net als dat het mij niets doet dat iemand in mijn omgeving adhd zou hebben, doet het mij ook niks als iemand vitamine te kort zou hebben. Of moet ik me om elk wissewasje druk gaan maken wat iemand heeft?
En ja, natuurlijk leef ik mee als er ergere dingen aan de hand zijn, het is echt niet zo dat niks uit mijn omgeving me boeit ofzo, laat dat even duidelijk zijn. Maar ik kan me er gewoon niet druk om maken.

Het mag overigens wel benoemd worden, niemand zegt dat dat niet mag, maar zo uit het niets is dat dus een beetje raar, vond ik. Als er om gevraagd was; prima!
Als ik nu iets vertel over mijn dikke buik, buikkrampen, warm/koud hebben of weet ik veel wat, dan zou het toch raar zijn als iemand dan zou zeggen; misschien heb je wel (noem maar op), maar ik ben dus gewoon zwanger. Vind t een beetje lastig uitleggen, maar zo zie ik t dus een beetje.

 

Joh kalm aan of je krijgt nog het label overspannen ik vind je echt overtrokken reageren.

 

Maar als iemand had gezegd, goh klinkt een beetje als ijzertekort, daar had mijn kind dezelfde reacties op, misschien de moeite om even naar te kijken, zou je dan ook zo fel hebben gereageerd? Want de intentie is dezelfde, iets wat misschien niet aan gedacht is onder de aandacht brengen om iemand te helpen, niet meer en niet minder.

 

Hmm, ik denk dat je een punt hebt.
Ik denk dat je gelijk hebt. We kunnen allemaal heel hard roepen dat er wat ons betreft geen taboe op zit, maar misschien zit er onbewust toch iets van: "mijn kind heeft dat niet hoor"
Is het het onbekende? Ik weet het echt niet.

 

Oh, dit doet me eraan denken dat ik hier twee keer ongevraagd een PB heb gekregen (overigens van leden met wie ik nooit eerder gepraat heb).
Of ik wist dat een bepaald dieet (de zware en zeldzame variant van) de chronische aandoening die mijn dochter heeft kan verhelpen.

Sinds de tweede PB noem ik de aandoening maar niet meer op dit forum (tenzij het eruit glipt).
Ik voelde nl een hoop emoties om die PB’s, geen positieve

 

..

 

Ik zou dan gewoon minder aardig gaan reageren en zeggen dat pb's niet op prijs stel.

Ik kan een lijst opnoemen aan dingen die wij zouden kunnen en moeten doen om zoon beter te krijgen.

Moet zeggen dat er zelf ook vaak veel ongevraagd krijg, als toppunt de arts van het uwvz als u Yoga ga doen mevrouw of trainingen zoals de ice man kunt u zelf uw hart ritme beïnvloeden

 

Dit icm de uitspraak "iedereen die ik ken met ADHD heeft gedragsproblemen" vind ik getuigen van een enorm vooroordeel. Dat je dat zelf niet ziet is jammer.

 

Ja ik denk het wel, als de post daar helemaal niet naar vroeg. Als ze aan zou geven ergens tegenaan te lopen, dan zou ik het niet zo raar vinden. Maar dat was in dit helemaal niet het geval.
Wellicht komt het ook, dat ik zo reageerde, omdat ik er werkelijk waar niks achter zocht. Ik vond het zelf gewoon een grappige post en zag het voor me hoe het ging, en herkenbaar bij puberende dochter.

 

Nee ik zie dat echt niet zo. Maar ik ga er over ophouden, want me maken nu van een mug een olifant en daar heb ik helemaal geen zin in.

 

Ik herinner me dat ik jou volgens mij ook een keer een pb heb gestuurd. Maar dat was wel nav van een bepaald topic dacht ik.
Ik doe het dus zelf ook weleens, maar dan niet uit het niets.

 

Dat weet ik wel zeker. Dat was exact mijn reactie toen de orthopedagoog in het ziekenhuis opperde dat er mogelijk sprake is van autisme bij onze zoon.

En ik vond de stap om oudste te laten testen op dyslexie ook veel makkelijker dan de stap om jongste te laten testen op ASS.

Helemaal zonder vooroordeel ben ik dus ook niet. Maar door me daar bewust van te zijn hoop ik ook door mijn regen vooroordelen heen te kunnen kijken waar het anderen betreft.

 

Als ik fel reageer dan is dat omdat het onderwerp me raakt.

 

Ik denk dat dit bij velen nog speelt en ik vind dat niet eens zo gek.
Want wie wil nu dat er wat speelt ?
Niemand uiteindelijk.
Zolang het geen ontkennen is ( terwijl het toch wel vrij duidelijk is dat er wat speelt) is dat ook geen probleem.

Zelf heb ik dat nooit echt gehad omdat ik bij onze oudste 100% zeker was dat er wat speelde en ik wou eigenlijk vooral weten wat.
Bij de middelste kreeg ik een aantal jaar terug hetzelfde gevoel en ook bij hem speelt er vanalles.

 

Dat had ik dan weer niet. Aab beide kanten van de familie zit ass, zowel officiële diagnose als zelf-diagnose en ik had bij zoon al heel lang een "er is iets" gevoel maar kon het geen naam geven. Horen dat "iets" een naam had, namelijk ass, was een opluchting (en tegelijk ook wel even verdrietig omdat je niet wil dat je kind "iets" heeft).
En nu verklaart het voor mij ook wel veel qua gedrag. Geen excuus, een verklaring. En het zorgt soms ook voor meer begrip bij leraars, dat het geen puberdwarsheid is maar een ass-ding waar nog aan gewerkt wordt.

 

Hier was het gelukkig wel voor vele, ook de juffen, duidelijk dat er "iets" was maar het veroorzaakte geen grote problemen. Pas toen hij in groep 5 zelf kwam met "ik voel me anders" moest Iets een naam krijgen voor zijn rust.
En toen hadden we binnen 4 maanden de uitslag. Iedereen werkte gelijk goed mee.

 

Wij hebben alles via de privé weg laten onderzoeken en niet gewacht op school.

Leerkrachten hebben niet altijd voldoende kennis ( soms zelfs helemaal niets) is wel gebleken.
De psycholoog deed observatie op school en ging in gesprek met de leerkracht en ze was verbaasd dat de extreem duidelijke signalen en mss zelfs problemen niet gezien werden.
Zo was het de jaren ervoor ook geweest, leerkracht 1 sprak ons aan en wees ons op bepaalde zaken en het volgende jaar was er niets aan de hand ( veel nota's en veel storend gedrag en zit stil opmerkingen ).