Mijn vader is op 38 jarige leeftijd ook plotseling thuis gekomen door een CVA. Door zijn halfzijdige verlamming kon hij geen betaald werk meer doen. Gelukkig een moeder met een goede opleiding en werk waardoor alles is goed gekomen. Door dit meegemaakt te hebben vind ik het zelf ook belangrijk om te werken en een goede papieren te hebben. En ik zou ook echt niet thuis willen blijven doe mijn werk veel te graag.
Nee, de kinderen zijn nooit thuis als ik thuis werk. Dan kan ik niet werken. Hoogstens een keer uit nood als ze ziek zijn. Maar eigenlijk neem ik dan meestal atv op (ook bij studiedag) maar ik heb geen reistijd en in dat uur dat ik normaal reis kan ik dan dingen thuis doen. En daarnaast mag ik sowieso flexibel mijn uren maken. Dat betekent dat ik ook vaak in de avond, weekend of op mijn parttime dag nog wat doe. Maar ook daarnaast dat ik wel ook op een werkdag een Kwartiergesprek kan doen, een wasje kan draaien of de cv monteur kan laten komen. Gebeurd allemaal niet vaak natuurlijk maar kan wel. Het gaat erom dat ik mijn projecten oplever en dat betekent dat ik soms 40-50 uur werk in drukke weken maar soms ook 24 uur als het rustiger is. En die basis, dat alles mogelijk is, maakt dat ik geen stress heb over thuis en dat ik veel kan werken (ok en dat ik een hulp heb, boodschappen laat bezorgen en een tuinman laat komen ) Ik werk (wel zonder kinderen) veel effectiever thuis dan op kantoor. Op kantoor wordt ik constant aangehouden en tegen me aan gekletst. Thuis maak ik de meters.
Wel fijn als je dat hebt als je zelf ook graag thuis wil zijn en de verdeling zo soepel gaat. Ik wil namelijk wel gewoon werken wat ik werk maar mijn man krijg ik niet in de organiserende thuis modus zoals ik zou willen dus heb ik beide. En de overgrote thuisload en de baan. Optie is dan dat ik minder ga werken maar ja dat wil ik niet. (Overigens werken we hier wel aan en zijn er stappen gezet om het voor mijn rustiger te maken maar toch)
Wij werken beide 28 u per week. Das echt perfect. Zometeen als de baby er is wil ik terug naar 20-24 u. Financieel is dat ook haalbaar. We worden geen van beide gelukkig van fulltime werken en geen van beide van thuis zitten.
Op papier 28 uur, in praktijk meestal 32. Vrijwel alleen nachtdiensten, af en toe een weekend overdag.
Ik werk 22 uur (2,5 dag) en mijn man 24 uur (3 dagen) die halve dag van mij valt de ene week onder schooltijd en de andere week in het weekend. Voorheen werkte mijn man fulltime en was ik thuis. Ik werd langzamerhand helemaal gek van het thuiszitten. Nu dus weer aan het werk. Niet mijn droombaan maar wel er even uit. Hier moet altijd iemand thuis zijn voor de kinderen. Allemaal autisme en 2 met stofwisselingsziekte, en bij ziekte moeten die dan constant in de gaten gehouden worden (ook in de nacht) Daar liep ik bij mijn vorige werk dus steeds op vast en verloor er steeds mijn werk mee, vandaar toen de keuze om thuis te blijven. Man z’n werk is sinds Corona een heel stuk flexibeler geworden, dus toen de keuze gemaakt om weer te gaan werken. Man heeft altijd geholpen met de kinderen en het huishouden, ook toen hij fulltime werkte. Maar nu hij ook 2 dagen thuis is doet hij natuurlijk nog meer en is het echt 50/50 verdeeld
Goede vraag. Toen mijn oudste geboren werd ben ik 0,8 gaan werken en mijn man 4x9. Zo waren we allebei een dag thuis. Maar toen de oudste een maand of 8 was, kon mijn man van baan veranderen, maar dat zou betekenen dat hij meer van huis zou zijn. Dat hebben we samen besproken. Ik heb niet zo de drang om carrière te maken (heeft ook niet zoveel zin in het onderwijs) en man wel. Mijn man is overigens echt een geweldige vader al moet hij er meer op letten om echt bewust van de kinderen te genieten dan ik, dus we hebben een traditionele rolverdeling, omdat we ook traditionele types zijn.
Bij ons niet hoor! Ik werk meer dan mijn man ( ik 28-32, hij 24) en ik heb een beter betaalde baan. Hij doet meer praktische dingen thuis en qua huishouden, ik het regelwerk. Ik stuur hem dus met kind naar de ortho bijvoorbeeld Ik vraag me vooral af of de vrouwen die niet/heel weinig werken omdat de man een drukke, goedbetaalde baan heeft wel iets geregeld hebben voor als hun man ineens wegvalt of als het huwelijk strandt. Ik zie in mijn omgeving te vaak dat de man het na een scheiding prima voor elkaar heeft en dat de vrouw met een uitkering of een minimaal salaris met een beetje alimentatie moet zien te redden. Een goedbetaalde baan is bijna niet te vinden als je er langer dan een paar jaar uit bent geweest. Ik zou bijvoorbeeld, als ik meer dan een jaar of drie niet werk, mijn BIG-registratie verliezen en dan is het heel erg moeilijk om weer als verpleegkundige aan de slag te kunnen (herregistratie kost veel tijd en is duur).
Zeker, heel belangrijk. Wij hebben (wij zijn niet getrouwd) alles laten vastleggen bij de notaris. En we zijn al een keer uit elkaar geweest, dus ik weet ook wel dat ie me niet zomaar laat vallen. Toen kreeg ik ook een halve ton extra (dan waar ik officieel recht op had) van hem om een huis te kunnen kopen bijv. Overlijden hebben we ook een verzekering voor afgesloten. Het huis valt dan vrij van hypotheek en nog wat extra geld om de eerste 2-3 jaar niet extra te hoeven werken. Andersom ook behalve het extra geld, hij kan als de hypotheek afgelost is prima een dag minder gaan werken. We hebben vast niet alles afgedekt, maar er in ieder geval over veel wel nagedacht.
Ik werk 16 uur (in 3 kortere dagen). Dat zijn minimale uren die bij mijn werkgever mogen (minder mag niet). Dit is met vlagen eigenlijk nog teveel bij alle (mantel)zorg en stress die komt kijken bij mijn 2 zorg-intensieve kinderen, maar ik heb mijn werk nodig om niet gek te worden en ik wil graag mijn BIG-registratie behouden (want zonder wordt werken lastig en opnieuw BIG-registratie behalen kost heel veel geld). Als het ooit nodig zou zijn cq wenselijk is, zou ik met gemak meer kunnen gaan werken, er is meer dan genoeg te doen...
Het goed regelen is altijd belangrijk, toch? Wij hebben ook dingen geregeld voor het geval een van de twee wegvalt. Op zo’n moment heb je al zorgen genoeg.
Hier andersom, maar laten we het erop houden dat voortijdig doodgaan het lucratiefste is dat ik kan doen.
Ik werk 8-12 uur per week onder schooltijd en mijn man denk ik zo’n 50 uur (eigen bedrijf). Ik vind het helemaal prima zo. Ik heb veel hobby’s, een hond waar ik graag mee wandel en ben er altijd als de kinderen uit school komen, naar tandarts, sport, muziekles o.i.d. moeten. Ook vind ik het heel fijn dat het me nu lukt om alles qua huishouden en was doordeweeks te doen, waardoor zaterdag en zondag echt helemaal vrij zijn voor ons allemaal. Mijn werkgever vroeg pas of ik geen 40 uur kon komen werken, omdat ze heel tevreden met me zijn. Maar men respecteert ook dat ik dat niet wil op dit moment. Misschien als de jongste op school zit dat ik wat meer ga werken. Misschien ook niet. Ik ben echt niet iemand die leeft om te werken, maar werkt om te leven. Er zijn zoveel meer leuke dingen dan werk alleen. @TS: ik zou me niet onder druk laten zetten door je werkgever.
Mijn man ook, als hij overlijd komt er een boel geld vrij. Mensen vragen steeds waarom, aangezien hij daarom natuurlijk meer afdraagt aan dingen. Maar aangezien in mijn man zijn familie niemand ouder word dan 50, hebben we het maar goed geregeld.
Ik werk alleen onder schooltijd, 4 dagen per week (ongeveer 20u per week). En ik heb alle kindervakanties vrij, dus dat is echt heel chill
Ik zeg altijd dat ik een freelancer in loondienst ben. Ik werk wanneer nodig en neem projecten aan zolang ik ruimte heb in mijn agenda. Momenteel ben ik minder declarabel omdat ik pas net begonnen ben bij een nieuwe werkgever. Maar het indelen van eigen tijd (wat ik heerlijk vind en ook nodig heb) maakt het ook lastig om eenduidig te zijn over hoeveel uur per week ik werk..
Ik werk 24 uur inprincipe 3 dagen, maar ik weet niet of ik deze uren blijf werken. Ik ben momenteel nog aan het opbouwen n.a.v. ongeluk. Mijn man werkt 40 uur waarvan sindskort nu 4 uur ouderschapsverlof. De vrijdagmiddag is hij vrij, haalt hij onze dochter op van school. Met de uren die ik werk, verdien ik wel meer als mijn man. Nou zijn we wel zoekende met onze dochter. Onlangs gestart met therapie mogelijk sprake van hechtingsproblematiek n.a.v. postnatale depressie, maar ook autisme/hoogbegaafdheid kunnen een rol spelen. Focus ligt nu op hechting, daarna verder onderzoeken. Alleen hierdoor is de vraag of bso wel passend is voor haar. Liefst is ze thuis. Deze zoektocht zal ook van invloed zijn op hoe we ons werk gaan invullen.