Bij ons vallen alle verjaardagen in de periode november tm januari. Het is echt overleven met de drukte en spanning van Sint er ook nog bij. Sterkte de komende weken!
Ja hier ook. De eerste vandaag De laatste 14 februari. Gedoe ook. En nooit lekker tuinfeest kunnen met verjaardagen. Maar we vieren alleen die van de kinderen wat uitgebreider met familie. Man heeft als verjaardagseten kebab gekozen. Dus die wordt zometeen bezorgd Jij ook sterkte ermee.
Gefeliciteerd met je man! Onze jongste was de eerste gister. in december dochter en in januari de rest. Januari is echt vermoeiend na alle feestdagen...
Heel herkenbaar... een paar weken alleen ergens in een hutje op de hei klinkt heerlijk. Soms vraag ik me af of het ooit beter wordt. Ik hou echt wel van m'n gezin, maar het vreet zo veel energie. Energie die ik voor m'n gevoel gewoon niet heb.
En ja alles qua afspraken omtrent de kinderen regel ik zelf omdat ik 3 dagen werk en man 5. Momenteel zit hij wel weer thuis ivm een operatie maar pffft ik erger me dan ook gewoon aan alles. Hij is nog niet mobiel, doet echt wel wat hij kan (wat dus niet veel is) maar zit vooral veel te gamen. Heel erg maar soms ben ik gewoon jaloers dat hij een excuus heeft om nu niets te moeten En ik ren van hot naar her.. School afspraken, fysio en zwemles met de oudste, jongste die afgehaald moet worden van de opvang ivm ziekte, de boodschappen, het huishouden, schoonmoeder die niet wil inzien dat zelfstandig wonen steeds lastiger gaat zonder hulp, een extra dag opvang nodig hebben omdat schoonvader in zijn situatie niet meer kan oppassen, maar de opvang zit eigenlijk vol.. verjaardagen onthouden, niet vergeten cadeautjes te kopen, iets regelen voor sint viering thuis. Al een aantal weken geen normale nachtrust omdat het 's avonds zo heerlijk rustig is en ik veel te laat naar bed ga. Dochter die van slapen een drama maakt en iedere nacht bij ons komt liggen. Eigenlijk van heel veel dingen drama maakt en meltdowns om de meest uiteenlopende dingen heeft. Ohja en dan ook nog proberen in contact te blijven met vrienden/ familie. Nouja, dat ongeveer
Herkenbaar... Oudste heeft het mentaal zeer zwaar voor de kiezen gehad al een aantal jaar. Nu gaat dat beter maar ze probeert nu haar diploma te halen om vooruit te kunnen in haar leven en dat levert gewoon stress op. Zeker als de school zo slecht regelt en comuniceert. Gelukkig zit de eerste toetsweek erop en heeft ze de hoofdrol in de musical dus hopelijk vliegt dit jaar voorbij met goed resultaat. Maar dat vergt dus ook een hoop energie van mij. Jongste is overal waar hii is enorm aanwezig (en dat trekt de oudste dan weer erg slecht). Ook is hij de hele dag kennis aan het vergaren of spuien naar iedereen die het (niet) wil horen. Op school ontploft hij om het minste of geringste dus ook continu in gesprek met de juffen. Man is fysiek ook geen 20 meer (logisch rond je 60e) en is helemaal klaar met zijn werk, hij is zzp'er en kont geen een bedrijf meer tegen waar op niveau gewerkt wordt dus die is aardig gefrustreerd. Maar moet nog heel wat pensioen sparen voor hij met pensioen kan. Zijn broer kreeg een paar weken geleden te horen dat hij kanker heeft dus dat houdt hem ook erg bezig. En ik ben eigenlijk gewoon versleten en opgebrand. Veel te veel gedaan afgelopen jaren. Mijn benen willen letterlijk nauwelijks nog doen wat ze moeten doen. Situatie met de oudste heeft me mentaal enorm uitgeput. Kan ook nooit eens afstand nemen, hebben geen familie of vrienden die eens op passen ofzo, en oudste is 17 maar heeft mij mentaal hard nodig. Jongste heeft ook zelden speelafspraakjes etc, daar houdt hij niet van. Dus ik sta de hele dag aan voor iedereen. Huishouden lukt amper. Slapen is een uur of 5 per nacht door de pijn. Gelukkig is de agenda de komende maanden nagenoeg leeggeveegd op een paar kindercolleges van de jongste en een paar optredens van de oudste na. Besloten dat open dagen, kerstmarkten etc gewoon niet lukken en dus ga ik me focussen op thuis. Past normaal niet bij me, ben echt iemand die er altijd op uit trok maar leeftijd verandert zaken hier (en de aanwezigheid van een hond). Dus ik ga proberen om echt aan uitgebreide knutselprojecten enzo toe te komen. Wat me wel helpt ontspannen is bouwen aan onze Legostad dus die zal vast groeien de komende tijd. Kinderen vinden dit ook erg fijn trouwens, ze zijn graag thuis. Voordeel is ook dat buiten de deur zijn gruwelijk duur is dus kunnen we meer pensioensparen. Vakantie was ook ellendig afgelopen maand dus dat doen we ook niet snel meer. Hier hoop ik dat de rust terug is als oudste haar diploma heeft. Lost niet alles op, zeker niet onze gezondheid, maar verlost ons wel van veel stress. En hier helpt het om ons absoluut niets aan te trekken van wat de mensen in het algemeen de norm vinden van wat leuk is en niet. Wij kiezen lekker onze eigen weg omdat dat nu eenmaal beter bij ons past. Gelukkig spreek ik de moeders op school nauwelijks nog, maar ik weet dat sommige mensen ons raar vinden mbt vakanties, sinterklaas vieren, geen tweeverdieners zijn, kind zit niet op 2 of 3 sporten (sterker nog hij sport helemaal niet) maar dat boeit me echt helemaal niets, hun probleem wat zij daar van vinden, ik maak er vooral niet ons probleem van.
Oef @omaatje wat een verhaal. Snap dat je helemaal op bent. @Spectre vreselijk irritant van je man. Al kan hij er zelf ook weinig aan doen dat het nu fysiek niet lukt. (Stiekum ben ik nu ook jaloers )
Heel herkenbaar! Dat gevoel van opgebrand zijn, het constant maar aan moeten staan, het altijd maar moeten zorgen en dat er altijd wel iets is binnen het gezin. Ik voel me ooit slaaf van mijn eigen leven, niks meer kunnen doen puur voor mezelf omdat ik iets zelf wil. Ik verlang ook ooit terug naar de tijd zonder kinderen, zonder al die verantwoordelijkheden constant. En begrijp me niet gekeerd, ik hou zielsveel van ze en zou ze niet willen missen maar die constante verantwoordelijkheid en zorg....
@Omaaatje Wat enorm heftig allemaal. Kan me zomaar voorstellen dat dit je helemaal leegzuigt. Heel veel sterkte met alles en hopelijk wordt het straks wanneer je dochter haar diploma heeft allemaal iets makkelijker want dit houdt geen mens vol.
Tja, als moeder moet je wel gewoon verder he... Vooral de fysieke problemen zijn zo vervelend en beperkend. En oorzaken en behandelingen kunnen ze al jaren niet vinden en dat icm gewoon altijd maar door gaan is funest geweest. Of dat ooit nog weer veel beter wordt weet ik ook niet of ik daar op durf te vertrouwen... en dat is erg confronterend. Jongste begon er vandaag over dat hij misschien toch nog wel een broertje wilde, heb hem gezegd dat zijn ouders en zus van dan 18 er niet aan moeten denken maar ja Gordon ramsay en vrouw hebben met 57 en 49 ook hun 6e kind gekregen dus het kan blijkbaar wel
Oef dames. Ik heb me vandaag afgemeld voor werk en een afspraak bij de huisarts gemaakt. Had even mijn lichamelijke klachten op een rijtje gezet en kwam tot de conclusie dat t niet goed is. @JupitR Ik zie je post nu pas. Melding gemist denk ik. Je als de humor weg is dan gaat het echt heel slecht met mij. T gaat op en af. Vandaag weer even af (zie hierboven). Maar ik blijf een onverbeterlijke optimist. Ook dit komt weer goed. Even afwachten wat de huisarts straks gaat zeggen.
Daar heb ik de app Tody voor. Voordeel us dat man en kinderen daar ook in kunnen en taken verdeeld kunnen worden. Helaas... bijna alles staat op rood . En dat werkt zo demotiverend dat we gestopt zijn met bijhouden
Goed dat je een afspraak gemaakt hebt! Ik denk dat wij als moeders lichamelijke signalen van onszelf soms te lang kunnen - en soms moeten - negeren, om de boel draaiende te houden. Hopelijk heb je een fijne huisarts.
Hahaha. Wat zeur je dan ook. Ga baby maken En met je oudste heb je gelijk een betrouwbare oppas Oh... wacht. Daarom vond zij het ook geen goed idee? Voor de rest. Day is het ook he. Je kan er moeilijk mee stoppen moeder te zijn. Maar het is wel noodzaak om te kijken waar je de noodzakelijke rustmomenten kunt inbouwen. Wat kan een ander voor je doen? Waar kan je iemand voor inhuren? Blijft een puzzel.
Even hierop reagerend. Ik wou ook heel lang geen hulp bij het huishouden. Maar ik ben herstellend van iets waar ik langdurig heel weinig energie door heb, ik probeer mijn werk weer volledig op te pakken en het huishouden werd op een gegeven moment echt de druppel die ik niet meer erbij trok. En dan deed ik al helemaal nooit iets leuks, alleen werken, huishouden en slapen. Dus toch iemand gezocht (briefje bij de supermarkt gezien) en zij komt nu op vrijdagmiddag. Ik werk die middag gewoon door vanuit huis, en ondertussen wordt mijn huis schoongemaakt. En als zij om 5 uur weggaat, begint mijn weekend en ben ik vrijwel klaar. Ik hoef op zaterdag alleen nog even de slaapkamer en werkkamer zelf te doen en een deel van het huis te stofzuigen. Verder niks meer. Ik vind het zo ontzettend lekker! Kan het je echt aanraden. Ze is nu 4 x geweest en we zijn ook al een keer op zaterdagmiddag weer eens naar de markt geweest, iets waarvoor ik gewoon al maanden geen tijd en energie meer had. Ik ben ontzettend blij met mijn schoonmaakhulp en ze is elke cent van de € 50 die ik haar per week betaal waard.
Mwoah 1 bijzonder aanwezig broertje vindt ze wel genoeg, gek he? Nicht van onze kinderen/kind van mijn zwager (heel stuk ouder) heeft 2 meiden van 17 en 14 en kreeg ook ff per ongeluk een baby er bij 2 maanden geleden. Nu zitten die pubermeiden met een broertje opgescheept. Ouders zijn ook iets van 40 en 55 nu. Denk dat mijn lichaam ook gewoon zou zeggen ik stop er mee dan.... Ja je moet wel gewoon door, wat anders. En gelukkig zijn ze al wat ouder en gaat de oudste tegenwoordig ook weer naar school maar heel veel energie heb ik niet in die uren. Gisteren ook weer pittig gesprek gehad bij jongste op school, daar gaat het samenwerkingsverband erbij gehaald worden, en niemand die aan mij vraagt of ik dat trek. Maar ja er is ook gewoon geen keuze natuurlijk.
@Omaaatje ❤ Ben net terug van de huisarts. Doorverwijzing gekregen naar de psycholoog. (8 december pas, want beide psychologen zitten vol) En afspraak voor bloedprikken. Ben er emotioneel onder. Maar wel blij dat ik de stap heb genomen.
Heel goed dat je het hebt gedaan! Eerst goed voor jezelf zorgen, dan kun je pas goed voor een ander zorgen❤️ Maar dat is zoooo moeilijk, want je hebt soms zo weinig tijd voor jezelf naast alle dingen die moeten. Sterkte hoor met alles!
Hier nog jonge kinderen, dus geen ervaring met rennen van hot naar her (school, sport etc.), wel dat het tropenjaren zijn vanwege slapeloze nachten en de kinderen volledig afhankelijk zijn van ons. Man werkt vijf dagen, ik drie, dus ik doe de volledige planning (cadeautjes, verjaardagen, afspraken met vrienden/familie, dokter, consultatiebureau, weekmenu, online boodschappen bestellen, ieder seizoen zorgen dat alle kleding van de oudste en nu ook jongste nog passen -opruimen en nieuw inslaan) en grotendeels het huishouden (man doet eigenlijk tuin, klusjes, vuil en voornamelijk sportwasjes) en ik koken, boodschappen, schoonmaken en wassen en vooral dingen bijhouden. Een gevleugelde uitspraak van mijn man is namelijk; 'dat kan ook later' . Gelukkig houden we allebei van een opgeruimd huis, dus elke avond doen we een rondje huis. Ik herken het altijd aan moeten staan, niet ziek kunnen zijn en altijd maar zorgen voor iedereen. Ook als dat betekent dat mijn eten koud wordt of ik pas uren later ga plassen (dat laatste doe ik zelf). @Mamafiets goed dat je aan de bel hebt getrokken en je je klachten serieus neemt!