@Oilell hoe gaat het nu? En hoe gaat het met de andere dames? Hier dinsdag toch maar de verloskundige gebeld omdat ik de hele dag en de avond ervoor geen beweging voelde en de dagen ervoor wel. Ze kwamen bij mij thuis bloeddruk meten en hartje luisteren. Ze moest even zoeken (spaansbenauwd kreeg ik het..) maar een sterk kloppend hartje, mevrouw lag gewoon ongunstig waardoor ik geen beweging voelde. Bloeddruk was ondanks de zenuwen wel nog steeds goed.
Dat geloof ik dat je dan een paniekje kreeg, zou ik ook hebben! Hier gaat alles zijn gangetje voor zover het gaat. Vooral nog misselijk, dus nog steeds medicatie nodig. Verder zijn we aan het verven en ga blij zijn als de kleine zijn kamer af is, want het weegt wel door fulltime werken en dan in het weekend nog zo veel doen. Maar nog heel eventjes doorbijten en dan gaan we het wat rustiger aan doen
Oooh dat is schrikken! Fijn dat ze meteen langskomen en dan alles goed blijkt te zijn. Ik ben afgelopen vrijdag opgenomen in het ziekenhuis. Ze zijn nog allemaal dingen aan het uitsluiten omdat zwangerschapsvergiftiging ze eigenlijk niet zint qua diagnose. Maar het gaat echt alle kanten op. Van een tumor in mijn nieren en een schildklier afwijking tot toch wel zwangerschapsvergiftiging of misschien bijwerkingen van de prednison. Inmiddels zijn ook een cardioloog, interne geneeskunde, endocrinoloog en een mld arts betrokken Nu bloeddruk medicatie en dat lijkt goed aan te slaan, daar zijn we blij mee. Hartslag is inmiddels ook beter onder controle. Ze hebben eiwitten gevonden in mijn urine, dus vandaag testen we weer. Als ze stabiel zijn gebleven tov vrijdag en maandag mag ik waarschijnlijk morgen naar huis. Gisteren vond de apotheek de 20mg Ondansetron te veel, dus vandaag hebben de artsen nog een keer naar alle medicatie gekregen. En de ondansetron opgeschroefd naar 32mg per dag. Door de emesafene een belachelijk hoge (schadelijke) vitamine B6 waarde, dus daarvoor krijgen we straks ook een alternatief. Over de vochtinfusen is veel discussie: cardioloog en interne geneeskunde willen die eigenlijk dagelijks hebben, zodat mijn hartslag lager blijft. Maar veel vocht kan ook weer zorgen voor een hogere bloeddruk, en dat vind de gynaecoloog dan weer spannend. Vanmiddag komt de fysio en maatschappelijk werk nog even buurten. Heb het idee dat ik zo langzamerhand het halve ziekenhuis aan het werk hou.
Jeetje @Oilell, wat een boel medicatie en stappen etc. Hopelijk doet het snel zn werk allemaal! @djoyz Oh die schrik snap ik goed! Ik sprak gisteren toevallig mijn verloskundigenpraktijk die mijn kraambed-periode gaat verzorgen (want medisch, dus heb geen controles bij die praktijk, maar alleen in het ziekenhuis). Zij gaf aan: Vanaf 27 weken moet je de baby elke dag voelen. Tot die tijd is het niet gek als je soms een dagje of twee niks voelt.
Jeetje wat een verhaal weer zeg.. ik hoop dat je gauw naar huis mag. Veel sterkte gewenst voor jou en je gezin
Hier gaat t redelijk. Mijn bekken is weer net zo slecht als bij eerste zwangerschap. Daarom gekozen voor nu te stoppen met stage. Zo heb ik een dag in de week extra om bij te komen van werken/opleiding/gezin. Lastige keuze vond ik dat maar nu wel blij ermee. Die vrije dag doet me erg goed. Maar het idee dat de baby er nog zo'n 18 weken in zit vind ik soms wel even lastig. Ik ben gewoon niet zo goed in zwanger zijn hahaha.
Jeetje wat een gedoe allemaal aan je lijf. Lekker ook al die onduidelijkheden (fijn woord ook tumor..) en al die tegenstrijdigheden. Ik heb zoveel bewondering voor je hoe je hier allemaal doorheen slaat. Echt, chapeau. Ik hoop dat je lekker naar huis mag. Vanmiddag heb ik weer mijn hele lunch eruit gegooid dus hier lijkt de misselijkheid maar niet af te nemen.. ik ga morgen de huisarts bellen al wil ik geen emesafene meer aangezien die toch niks deed.. @Soof1992 ja ik weet dat het nu nog heel wisselend kan zijn hoor, maar ik vond het zo raar dat er ineens zo lang niks gebeurde. De verloskundige was ook juist blij dat ik gebeld had.
23 weken dansje! nouja, meer een wiebel, want lig vast aan het infuus maar ben wel weer thuis. Hele bak met medicatie mee gekregen (elke 6 uur een soort volledige maaltijd aan pillen), maar het is wel stabiel nu! Ik voel de baby echt dagelijks meerdere keren per dag. Dus hier is het advies echt bellen als je minder leven voelt, ook voor de 27 weken. Vrijdag gaan we een commode bekijken. Blijkbaar zijn we alle schroeven van de babykamer kwijt. En mijn man heeft gewoon echt geen zin om naar de gamma te gaan en uit te zoeken welke schroeven en bouten hij dan allemaal nodig heeft die is een beetje aan het eind van zijn Latijn. Dus nu een nieuw bedje (gok dat het ikea wordt) en een nieuwe (vintage, oud roze) commode. Dan hoeven we alleen nog een beetje een fatsoenlijke stoel en te laten behangen. En dan kunnen de kleertjes gewassen worden enzo
Gisteren onze 20 weken echo gehad Onze kleine man is helemaal goedgekeurd, een beweeglijk ventje. Het leuke was dat ik zijn stampjes voelde terwijl ik het zag gebeuren op het scherm. Zo heerlijk om hem nog eens te zien, ik word er helemaal ongeduldig van om hem vast te kunnen houden Dit weekend gaan we nog eens wat verder werken in het huis, nu is zijn kamertje aan de beurt en hopelijk krijgen we de eerste laag verf er op.
Ik ben er een beetje klaar mee heb inmiddels mega striemen op mijn heupen/buik en enorme dikke kop van de prednison. Vraag me echt af hoe ik na deze zwangerschap mezelf weer een beetje terug ga vinden. En hoe mijn man mij weer aantrekkelijk moet gaan vinden. Heb de 21e een afspraak met de psycholoog, dus denk dat ik mijn eigen inzinking aardig goed aan zag komen ik heb natuurlijk ook de hele dag de tijd om er lekker over elk detail te piekeren. Ben echt blij dat we toevallig na mijn verlof een maand vakantie hebben geboekt (nog voor we wisten dat ik zwanger was). Kunnen we even loskomen van alle rolpatronen die er nu inslijten. Vrijdag gaan we een commode, bedje en stoel halen. Behang moet nog besteld worden. Alle spulletjes zijn inmiddels van zolder, behalve het wiegje. Mijn man heeft het idee dat dat de goden verzoeken is tot een vroeggeboorte. Die komt de week voordat de fotograaf komt pas naar beneden En de kerstboom staat volgende stap is lampjes, dan slinger en dan ballen. Dus heb er nog wel een weektaak aan in dit tempo
Wat goed dat he met een psycholoog gaat praten! Je hebt inderdaad geen afleiding op dit moment. Dan hebben al die negatieve gedachten vrij spel. Ik kan me voorstellen dat je jezelf een beetje "kwijt" raakt. Zo voel ik me ook in de zwangerschap, vorige keer ook. Van elke kilo die eraan komt baal ik. Tegelijkertijd probeer ik ook te bedenken dat het me de vorige keer ook gelukt is weer af te vallen en me weer goed te voelen. Dat komt bij jou ook heus goed. Zodra je mag stoppen met prednison ben je dat vocht snel kwijt. Ik spreek uit ervaring. En als je dat kwijt bent voel je je echt al veel beter! Striemen heb ik vorige zwangerschap ook gekregen. Na een jaar bijna niet meer zichtbaar. Dus ik snap je gevoel, maar het komt echt goed. En als ik hoor hoeveel jouw man voor jou en jullie doet denk ik dat hij heel erg veel van je houdt en dan vindt hij je heus wel aantrekkelijk . Geniet lekker van het inrichten van het babykamertje. Probeer daar je afleiding in te vinden. Het komt echt allemaal goed!
Was vandaag bij de verloskundige en die gaf aan dat ze zag dat de strijdlust er een beetje uit raakt. Denk dat ze dat goed gezien heeft, zo voelt het inderdaad ook wel een beetje. Kindje deed het wel weer goed zo op het blote oog. Het viel haar op dat ze nu 17 echo's gemaakt had, maar dat ze dit kindje nog nooit stil had zien liggen . Maandag krijgen we een groeiecho, dus dat is even spannend. Verder bleek dat ik een verloskundige moest regelen voor de nazorg thuis, dus dat maar even snel gedaan (oeps). En we hebben het gehad over borstvoeding en alle medicijnen. Daarvoor gaat ze met 30 weken een consult met een kinderarts aanvragen. Hebben het ook nog even over het psychische stuk gehad. Heb aangegeven dat het vooral zo onwijs lastig is dat de oplossing om me beter te voelen zo duidelijk is: niet meer zwanger zijn. Maar aan de andere kant, staan we dan met lege handen op deze termijn. En ik denk dat ik me dan misschien fysiek een beetje beter voel, maar mentaal volledig op zal instorten. Dus dat is geen optie. Daarbij zouden we dan nu super snel moeten gaan handelen ivm de 24 weken, en ergens geeft het mentaal ook wel rust dat we gewoon geen keus meer hebben. Dat we dit gewoon gaan uitzingen. Vorige zwangerschap had ik er mentaal relatief weinig last van. Waar ik toen last van had was dat ik vooral duidelijkheid nodig had rondom de bevalling (hoe en wanneer), en die wilden ze me niet geven. Nu merk ik dat ik aan alle kanten serieus genomen word, en ze me alle houvast willen geven die nodig is. Waardoor ik me dus druk kan maken over dingen als mijn lichaam. En wat je zegt: het gaat er wel weer af, dat is de vorige keer ook gelukt. En ook psychisch weet ik dat het herstel nu sneller zal gaan. Maar liever had ik gewoon een ei gelegd Denk inderdaad dat het meer een kwestie is van mezelf nog aantrekkelijk vinden, dan de mening van mijn man. Die draagt me op gouden handen en is echt een fucking held die dit gezin draaiende houdt. Hij was vanmiddag wel pissig op zijn ouders. Die hadden geappt "laat eens wat van je horen". Als hij dan belt dat ik in het ziekenhuis opgenomen ben zeggen ze "tjah, met die informatie kunnen we niks". Met de 13 weken echo mocht hij niet eens vertellen waarom we taart hadden, want toen moesten ze zelf een verhaal kwijt. Ze hebben de hele zwangerschap nog niet 1x zelf gebeld, of initiatief genomen. Dus heb hem terug laten sturen "Wat leuk om eens van jullie te horen! De situatie is hier stabiel".
@Oilell Goed dat je actie hebt ondernomen om te gaan praten met iemand. Hopelijk helpt het je snel je gevoelens weer wat chiller op een rijtje te krijgen. Het helpt inderdaad ook niet zo goed mee als je dan continu thuis moet zitten. Wat heerlijk dat je kerstboom al staat! Stapje voor stapje genieten van die boom jij! Hier mag het pas vanaf 1 december, hahahaha. Maar ik ga wel echt ervoor zorgen dat mn vriend 30 november 's avonds de boom ook echt klaarzet in de kamer, aangezien ik 1 december vrij ben. Dan ga ik de boom versieren! (Doe ik trouwens vaak in mijn eentje, kan er zo heerlijk van genieten - en mijn vriend vindt dat niet zo heel erg haha). Ik lees later in een berichtje apart dat je schoonouders niet zo heel lekker bezig zijn. Snap dat je daardoor inderdaad ook anders gaat reageren dan je normaal zou doen waarschijnlijk!
Hier heb ik inmiddels de 24 weken mijlpaal bereikt. Onze kleine is nu écht levensvatbaar voor de artsen en dus hebben zij zorgplicht zegmaar. Voelt ergens wel fijn! Al hoop ik natuurlijk dat de kleine heerlijk in mijn bubbel blijft tot februari! Ik voel haar ook meerdere keren per dag. De ene keer wel iets rustiger dan de andere keer (heeft ook te maken met mijn placenta die aan de voorkant zit), maar het blijft een fijn gevoel om haar te kunnen voelen. Gisteren nog op controle geweest. Hartje klopt mooi! En dat vind ik dan toch altijd wel fijn om te horen haha. Over drie weken een drukke week met allemaal afspraken. Dan heb ik kinkhoest+griepprik, Centering Pregnancy, controle VK en eerste avond van de bevallingscursus. Merk daardoor wel dat het allemaal echt begint te komen. Gelukkig is het kamertje van onze kleine af op wat plankjes na. De eerste wasjes wil ik pas in januari doen, zodat het niet zolang ligt te verstoffen daarna haha. De co-sleeper is ook binnen. Superblij mee, hebben gekozen voor Bednest (mochten dames nog twijfelen welke ze moeten halen).
@Oilell Wat een rollercoaster bij jullie. Kan het me inbeelden dat je je mentaal niet heel goed voelt. Wel goed van je om het te erkennen en er mee verder te gaan. Dat is niet gemakkelijk. En dan je schoonouders er nog bij... Misschien maar goed dat je ze niet al te veel hoort Ik heb een speciale relatie met mijn eigen ouders, altijd maar opmerkingen geven en commentaar. En dan zeggen dat we te weinig langskomen, maar ze vergeten dat we fulltime werken, nog een huis af te werken hebben, huishouden... En zelf komen ze nooit langs en zijn wij het altijd geweest. Laatst kwam de oudste zoon thuis met luizen, ze hadden de kinderen nagekeken op school. Hadden mijn ouders niet beter gevonden als een spuitbus voor bloedluizen bij kippen op hun haren en kleren te spuiten. Toen ben ik echt boos geworden, en ze gingen direct in de verdediging. Daarna ben ik er achter gekomen dat de jongens alleen zijn geweest bij hen, was er niemand thuis. Mama was met inwonend nichtje naar de logopedist en stiefpapa was bij de buren op het gemak de kippen gaan voeren (half uur ofzo). Ik weet echt niet meer wat ik met hun moet aanvangen op sommige momenten. Heel vaak dat ik gewoon wil kappen en met rust gelaten wil worden
Dat geeft een fijn gevoel, dat je toch al die mijlpaal behaalt hebt! En dat je al tot zover al klaar bent We gaan dit weekend pas echt beginnen aan de babykamer. Maar ondertussen toch ook al een co-sleeper staan, we hebben eentje van Maxi-Cosi gekozen. Ben er ook heel tevreden mee
Hahahaha ja en dan verbaasd zijn dat je boos wordt. Zou hier ook echt van uit mijn vel klappen Het ergste is dan dat ze niet snappen waarom je boos bent. Waardoor de kans op herhaling ook nog groot is bij een soort gelijk iets. Mijn schoonmoeder zou prima kunnen zeggen "ja maar je vond een half uur te lang, maar nu was het maar 20 minuten". Vorige zwangerschap waren ze boos omdat mijn man had gezegd dat ik nog geen slok water binnen hield. Maar hij had nooit gezegd dat ik ook mijn eten er weer uitspuugde dat je echt denkt "hoe is deze vrouw ooit verpleegster geweest op een kraamafdeling". Wij hebben alleen nog contact als wij contact met ze zoeken. Ze bellen zelf nooit, stellen geen vragen en tonen geen enkele interesse. Hebben na mijn zwangerschap heel duidelijk gemaakt dat als ze lelijk doen, steken onder water geven enzo, wij onze spullen pakken en gaan. Is 2x gebeurt dat we dus na 10 minuten weer vertrokken, nu gaat het vaak best redelijk. Al zorgen we eigenlijk altijd dat er dan ook andere familie aanwezig is, zodat we er niet alleen zitten. Zien elkaar een paar keer per jaar op ons initiatief, that's it. En ze vinden het leuk als onze dochter komt logeren, zolang die het daar naar haar zin heeft helemaal prima.
Ja die 24 weken is echt een mijlpaal, wij leven er ook echt naar toe merk ik. Het is in ieder geval fijn om op het punt te zijn dat artsen alles voor jou én je kleintje gaan doen, mocht er nu iets onverwachts gebeuren. Heb je een foto van hoe het kamertje geworden is? Ben echt heel benieuwd Snap wel dat door al die afspraken het echter begint te worden. Ook voor je partner wel fijn dat hij nu ergens aan mee kan doen. Maakt het echt, super leuk maar ook vaak super spannend. Ik weet nog toen ik zwanger was van P en met een inimini rompertje in mijn handen stond. Hield m voor mijn buik en zei "kijk nou wat klein". En toen hield ik 'm 20cm lager en raakte mega in paniek om hoe groot dat rompertje was in vergelijking met waar dat kind uit moest komen
Hier ook van die bijzondere schoonouders . Ze vragen nooit naar hoe deze zwangerschap gaat, echt geen enkele interesse. Altijd klagen dat ze onze dochter te weinig zien maar zelf nooit tijd willen vrijmaken om eens iets te ondernemen of zo. En dan op een ochtend opeens appen: wij komen haar zo ophalen zodat ze bij ons kan spelen... Geen vraag, gewoon een mededeling. En dan boos als wij zeggen dat we al plannen hadden voor die dag. Heel vermoeiend soms. Ze zullen ook wel weer gekwetst zijn als ze horen dat onze meid naar mijn ouders gaat als de bevalling gaat beginnen . Achja, gewoon tot 10 tellen.. of tot 100. Ik leef ook erg naar die 24 weken toe. Dat voelt toch als een soort mijlpaal. Verder vind ik de weken nu wel lang duren. Hebben jullie dat ook? In het begin leef je van onderzoek naar echo en is het spannend of alles goed is en als je het wil weten wat het geslacht dan is. En nu is het allemaal een beetje rustig of zo. Vind deze weken dus erg sloom gaan. Hopelijk gaat het binnenkort weer wat sneller voor mijn gevoel .